ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε εξ αποστάσεως με το αγόρι μου. 28 κ οι δυο. Πληρώθηκε από τη δουλειά του χθες και ενώ του έχω πει ότι θέλω να τον δω και σκοπεύω να ερθω εκείνος μου λέει οτο θέλει να μείνουμε σε ξενοδοχείο. Γιατί θα είναι ανέφικτο να δώσει χρήματα. Σημαινει πως δεν ενδιαφέρεται; Εγώ θα κάνω 12 ώρες ταξίδι για να πάω να τον δω και εκείνος δεν μπορεί να θυσιάσει λίγα χρήματα για να μείνουμε κάπου; Συνεχεια τα ίδια.. βαρέθηκα στο πότε θα λείπουν οι δικοί του για να μενουμε μαζί.. έχω ανέβει 7 φορές και έχει έρθει 1 . Κουράστηκα.. και δεν το αξιζω. Γιατί τα περιμένει όλα έτοιμα από μένα;

Δε ξέρω τι μου συμβαίνει. Είμαι σε μια σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ Αλλά νομίζω μου τελείωσε το ερωτικό. Δε θέλω με τίποτα να τον πληγωσω. Τον αγαπώ αλλά δε νιώθω να τον θέλω πια. Στο μεταξύ μου φέρεται με τον καλύτερο τρόπο. Σαν να είμαι πριγκίπισσα. Εγώ στη δουλειά γνώρισα κάποιον τον οποίο αρχικά δε συμπάθησα. Μου έβγαζε κάτι περίεργο. Ούτε τώρα ξέρω αν τον συμπαθώ. Όπως και να έχει φέρεται απαράδεκτα. Είναι σαν μικρό παιδί. Έχει δείξει με το τρόπο του ότι θα ήθελε κάτι παραπάνω. Εγώ από την άλλη δε θα εκανα ποτέ κάτι για να πληγωσω τον νυν μου όπως προείπα. Παρολαυτα ξέρεις οι σκέψεις πολλές φορές δε τις οδηγείς και τελευταία πιάνω συχνά τον εαυτό μου να τον σκέφτεται σε σημείο που το βράδυ να τον ζητάω σαν κάτι να μου λείπει. Έκανα μια κουβέντα στο νυν μου για να χωρίσουμε αλλά δεν είχα τα κότσια αλλά ούτε και ήθελα να τον πλήγωσω λέγοντας του την αλήθεια. Οπότε κατέληξε ότι ότι και αν μου συμβαίνει θα το περάσουμε μαζί, και ότι όλα αυτά είναι λόγω της δύσκολης οικογενειακής κατάστασης μου κ.α. τέτοια. Προσπάθησα να επιμείνω στο ότι δε ξέρω αν θα μπορέσουμε να το βρούμε ξανά ερωτικά. Αλλά δεν καταλάβαινε και άρχισε να με παρακαλαει ότι όλα θα τα περάσουμε μαζί με λίγη προσπάθεια. Αισθάνομαι απαίσια. Δε ξέρω τι να κάνω. Δε ξέρω και γιατί τα γράφω εδώ. Τι περιμενω; συγγνώμη για το σεντόνι. Κραξτε ελεύθερα.

Που θελαμε να γίνουμε μανούλες αλλα δεν τα καταφεραμε...Η ζωη τα εφερε ετσι και δεν απεκτησα δικη μου οικογένεια. Ηθελα τοσο να ζήσω αυτες τις στιγμές οπου ένας αλλος άνθρωπος θα γινόταν κομματι της ζωης μου και θα καναμε τη δικη μας οικογένεια. Τωρα δε γίνεται τίποτε ειναι πια πολυ αργα και... μαλλον απαγορευτικά τα ονειρα.Ηθελα ενα παιδι στη ζωή μου... να νιωσω σημαντική για κάποιον... να το μεγαλωσω,να του μάθω πράγματα... να με πει μαμα...Να το δω να περπατα,να με αγκαλιαζει και να ξεχνώ τις εγνοιες μου... ομως οχι...Έχω κλαψει γι αυτο πολυ... Δεν εχει πια νοημα...Οσες ειστε πιο τυχερές να εκτιμάτε αυτα που σας χάρισε ο θεος.

Γεια σας, ειμαι γυναικα 25 χρονών και είμαι ερωτευμένη μ έναν καθηγητή μου από το Λύκειο εδώ και 10 χρόνια. Έχω κάνει άλλες σχέσεις αυτά τα χρόνια αλλά ποτέ δεν μου έφυγε αυτό που νιώθω γι αυτον. Θα ηταν αδικο να μην ξερει οτι καποια ειναι τοσο ερωτευμενη μαζι του. Έχω αποφασίσει να του μιλήσω και να του πω τι νιώθω. Εκεινος ειναι σοβαρός άνθρωπος γυρω στα 50 και ανυπαντρος. Ξερω οτι η διαφορα ηλικιας ειναι μεγαλη, αλλα ειναι πταισμα μπροστα σ αυτα που νιωθω για εκεινον. Πώς πιστευετε οτι θα το πάρει αν του το πω; Υπάρχουν ελπίδες;

να ερθει μαζι μου. Αποφασισα οτι πρεπει να φυγω για δουλεια στο εξωτερικο σε ενα χρονο, αλλα δε θελω να το αφησω πισω. Τον ρωτησα αν θελει να με ακολουθησει ή να το σκεφτει τουλαχιστον. Μου ειπε θα το συζητησουμε καλα να δουμε τι θα κανουμε και μετα απο πεντε λεπτα μου ειπε οτι ναι θα με ακολουθουσε. Αλλα γιατι δεν ειπε θα σε ακολουθησω ναι, και ειπε θα σε ακολουθουσα;

Θέλω να πω πως τελικά ο άνθρωπος θέλει πολλά για να είναι καλά. Όχι παραπάνω υλικά αγαθά από ότι χρειάζεται. Θέλει να έχει το σπίτι του ζέστη,θέρμανση. Να μην φοβάται αν θα έρθει η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα. Να μπορείς να κάνεις με ευκολία το δόντι που σε πονάει και όχι να το καθυστερείς. Μετά θέλει καλή οικογένεια να έχεις , όχι έναν πατέρα που να χρησιμοποιεί λεκτική , ψυχολογική και να φτάνει στα όρια της τρέλας. Να ξεφτιλιζόμαστε παντού. Να είναι τσιγκούνης, να βλέπει φαντάσματα. Να μην μπορείς να ζεις άνετα μέσα στο σπίτι σου. Να μην έχεις μια αδερφή που αν δεν πηγαίνεις με τα νερά της να σε βρίζει και να σου εύχεται ψόφο, να φτύνει το πάτωμα για να σε ατιμάσει. Θέλει να έχεις έναν - δυο καλούς φίλους. Να νιώθεις πως ταιριάζετε, πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει να μην έχεις χαμηλό ταβάνι. Που θα βρεις μια δουλειά από μόνος σου; Και τι εργασία; Θα σου δίνουν λίγα και θα λες και ευχαριστώ. Θέλει που και που και ένα φλερτάκι. Φαίνομαι μίζερη. Δεν είμαι. Είμαι μια χαμογελαστή κοπέλα που οι περισσότεροι νομίζουν ότι έχω μια σχετικά καλή ζωή . Τους μιλάω και τους λέω για μουσική και κινηματογράφο, για λίγα γκομενικά και λίγο χαβαλέ για τη σχολή. Δεν λέω πως όλοι οι άλλοι είναι καλά. Δεν το πιστεύω. Αυτό με έχει κάνει να θέλω να τα παρατήσω όλα. Την σχολή μου πρώτα, δεν μπορώ να είμαι καλή, ενώ προσπάθησα. Δεν αντέχω να είμαι αδιάφορη, μέτρια. Δεν αντέχω τη μέτρια , κακή ζωή μου.

Αρχικα θα ηθελα να αναφερω οτι ειμαι αντρας. Δυο συγκεκριμενες κοπελες με βοηθησαν αφανταστα στην πιο δυσκολη περιοδο της ζωης μου. Εχω αρχισει να νιωθω παλι ο εαυτος μου και να ειμαι καλυτερα σε ψυχολογικο επιπεδο. Σκεφτομαι να τους παρω ενα δωρο για να τις ευχαριστησω αλλα δεν εχω ιδεα τι να τους παρω. Δεν θελω επισης να τις φερω σε δυσκολη θεση. Εσεις τι πιστευετε οτι πρεπει να τους παρω;

Περνάω δύσκολα τον τελευταίο καιρό και πραγματικά έχω κουραστεί...Πόσο θα 'θελα να έχω κοπέλα, να με παίρνει αγκαλιά, να 'χάνομαι' μέσα της και να τα ξεχνάω όλα -έστω και προσωρινά... :(

Δεν αισθάνομαι πολύ καιρό τώρα καλά με εμένα και κατά συνέπεια με κανεναν/καμία άλλη. Αισθάνομαι ότι δεν έχω όρεξη να δραστηριοποιηθω αν δεν αλλάξει κάτι. Ξέρω ότι χρειάζομαι βοήθεια αλλά γενικά το οικογενειακό μου περιβάλλον απορρίπτει τέτοια είδους θέματα οπότε δεν τρέχει τίποτα με εμένα, όλα καλα.Δεν ξέρω που να σταθώ.

Από μικρή ηλικία έχω την ψυχαναγκαστική τάση να πειράζω τα σπυράκια μου σε βαθμό τρελας . ξεσπάω τα ψυχολογικά μου στο πρόσωπο μόυ.το χω προσέξει πολλές φορές ότι το κάνω με μεγαλύτερη ένταση όταν είμαι στρεσαρισμενη και στεναχωρημένη. Έχω καταφέρει να γεμίσω σημάδια που δε θα φύγουν ποτέ αλλά και πάλι συνεχίζω. Είμαι πολύ απογοήτευμενη με τον εαυτό μου που δε μπορώ να το ελέγξω και αυτοκαταστρεφομαι έτσι.