ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

το κρύο μπάνιο το καλοκαίρι είναι ότι καλύτερο.

Την έχω πατήσει ασχημα με μια κοπέλα.Την αρχή εκανε αυτή πριν καιρό,αλλα δεν της εδωσα σημασία γιατί δεν ταιριάζουμε( είναι εντελώς μουρλή!!!). Με τον καιρό όμως την ερωτεύτηκα δεν καταλαβαίνω πως;;;Είναι τελείως τρελή!!!! Δεν υπάρχει προοπτική ούτε λογική μεταξύ μας!!!ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ...!!!!!Δεν μπορώ να καταλάβω πως την πατησα εγώ έτσι και μάλιστα στα 30 μου!!!!!Κάποτε αυτά τα κορόιδευα( καλά λένε πως ό,τι κοροιδεύεις το λούζεσαι...!).Τώρα αυτή παιζει δεξιά και αριστερά κι εγώ τη βλέπω και σφίγγεται το στομάχι μου...! Ακόμα και στον ύπνο μου την είδα..! Οταν ακούω τραγούδι να μιλάει για έρωτα, αμέσως το μυαλό μου παει σ αυτήν...!ΥΠΟΦΕΡΩ ΟΤΑΝ ΤΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΝ!ΚΑΙ ΣΑΣ ΞΑΝΑΛΈΩ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ!!!!!ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΛΗΓΩΜΈΝΟΣ και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ( με τον εαυτό μου ). Το κακό ειναι ότι μέρα παρα μέρα λογο δουλειάς θελοντας και μη ( θέλοντας βασικά!!) πεφτω συνεχεια πάνω της. Πιθανον να εχει καταλάβει και κάτι και να με παίζει χειρότερα!!!Αν έχετε να προτείνετε κάτι για να την βγάλω απο το μυαλό μου και να ησυχάσω , καλοδεχούμενο!!! Θα σας ευγνομονώ.Υ.Γ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΖΕΤΕ... ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!

Απο την πρώτη στιγμή που σε ειδα, αναρωτιόμουν που σε ειχα ξαναδεί... ειχα την έντονη αίσθηση πως απο καπου σε ξερω. Έμελλε, να σε ερωτευτώ κεραυνοβολα και με μια ένταση που με τρόμαζε. Πρώτη φορά στη ζωή μου, φοβόμουν πως θα ακουστούν προς τα έξω οι τρελοί χτυποι της καρδιάς μου, κάθε φορά που βρισκόσουν δίπλα μου.Και τώρα;;; Αβάσταχτος πόνος.

Γεννήθηκα και μεγαλωσα στην Αθήνα.Πιο συγκεκριμένα στη Γλυφάδα.Υποτίθεται καλή περιοχή,αν και από λεφτά ήμαστε πάντα σε επίπεδα μέσου όρου.Στα 18 από καθαρή τύχη πέρασα στη ΣΜΥ στα Τρίκαλα όπου και πήγα.Ίσως υποσυνείδητα,χωρίς να το έχω καταλάβει δηλαδή ακόμα,είχα τάση φυγής από τη μεγαλούπολη.Ήθελα να γυρίσω την Ελλάδα χωρίς να είμαι αναγκασμένος να αλλάζω δουλειές κάθε 2 ή 3 χρόνια.Έτσι είχα καλυφθεί και με το παραπάνω.Στην αρχή κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινα,αν ήταν δυνατό,Αθήνα.Να βγω με φιλαρακια και να δω τους γονείς μου.Όμως μετά από λίγα χρόνια το έβρισκα ανούσιο,χρονοβόρο και κυρίως βαρετό.Τότε κατάλαβα πως είχα σκυλοβαρεθεί την Αθήνα.Σχεδόν σε όλες τις επαρχιακές πόλεις που μιλάω με ντόπιους,συναδέλφους και φίλους,ελάχιστοι έχουν σε εκτίμηση πια την Αθήνα.Μαζί με αυτούς κι εγώ.Θα παρακαλούσα κάποιον που έχει ζήσει και στην Αθήνα και στην επαρχία να μου εξηγήσει με απλά επιχειρήματα τι στο καλό βρίσκει εκεί που δε μπορεί να βρει σε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη της Ελλάδας.

Είπα σε μια φίλη μου ( φοιτήτρια) να με κουρεψει ( ειμαι και γω φοιτητής) και αυτη τη φορα μού τα πηρε παρα πολύ. Ειμαι σαν γλομπος, το κεφαλι μου ειναι σαν αυγό και η ψυχολογία μου εχει πεσει. Δεν το περιμενα να πέσω τοσο πολυ ψυχολογικα. Μού λενε "ενταξει , μαλλια ειναι θα ξαναβγούν" αλλα πραγματικά δεν νιώθω καθόλου καλα. Μοιάζω και σαν Χρυσαυγιτης/ φαντάρος με αυτο το μαλλί.

Κι όμως κάτι περιμένω.

... πώς απομακρύνομαι από κάποιον με τον οποίο βγαίναμε κανένα μήνα, φιληθήκαμε, κάναμε σεξ αλλά τώρα θέλω να ξεκόψω επειδή δε θέλω κάτι παραπάνω και για σχέση μαζί του ούτε που το συζητω; ... αυτός συνεχίζει να μου στέλνει και να θέλει να βρισκόμαστε... απλώς να λέω πχ ότι έχω κανονίσει και να βρίσκω μια δικαιολογία..; Δυσκολεύομαι να μιλάω ξεκάθαρα ποσω μάλλον σε τέτοια ζητήματα...πώς;

Σήμερα νευρίασα με τη μοδίστρα γιατί με ειρωνεύτηκε που πήγα 9 το πρωί στο μαγαζί και ζήτησα το φόρεμα μου, το οποίο έχω πάει 4 φορές να το πάρω, χώρια 2 φορές που πήγε η μαμά μου, και χθες μου είπε να πάω σήμερα!!!!!!!!!!!!Και βγήκα έξω από το μαγαζί και τσίριζα και φώναζα στη μάνα μου και γύρισε όλη η λαική και με κοίταγε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Παρατηρώ ολο και πιο συχνα τετοια ξεσπάσματα....δε παω καλα!!!

Σε κάποια πράγματα πρέπει να αντιδράμε, να μην δεχόμαστε και να τους δίνουμε λίγο μια γεύση του δικού τους δηλητηρίου. Κάποια πράγματα δεν είναι δυνατόν να περνάνε έτσι χωρίς καμία "δικαιοσύνη". Γιατί να μπορούν να καταστρέφουν τους άλλους και να "ξεφεύγουν" χωρίς καμία συνέπεια; Ο δισταγμός του "θα γίνεις σαν αυτούς" απλά τους αφήνει να συνεχίζουν, χωρίς κανένα πρόβλημα. Όταν, λοιπόν, προσπαθούν να σε καταστρέψουν μία ακόμη φορά, μετά από 1000 άλλες φορές, όταν προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις σκουπίδι για 1000στη φορά, όταν σχεδιάζουν τέτοια πράγματα για να σε ξεφτιλήσουν, τι θα κάνεις; Μία φορά θέλω να παίξω μαζί τους, να γυρίσω το παιχνίδι. Και ας γίνω σαν αυτούς. Το προτιμώ από το να μένουν έτσι, λες και δεν έχει σημασία. Το προτιμώ από το να τα αφήνω όλα στην "τύχη".

Στεναχωριέμαι ακόμη..