ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειδή όσο περνάει ο καιρός με πιάνει απογοήτευση... ποια είναι η εμπειρία σας με επί πτυχίω φοίτηση σε σχολές 5+ κανονικού προγράμματος σπουδών; Προσπαθώ πολύ και διώχνω μαθήματα, πλέον χρωστάω γύρω στα 7... (αρχικά χρωστούσα 26/67) αλλά απλά έχει κλωνιστεί η ψυχολογία μου! Λίγες συμβουλές/εμπειρίες θα μου ήταν χρήσιμες.

Τα τελευταια δυο χρόνια καταλαβα πόσο μόνος ειμαι. Εριξα απιστευτο διαβασμα (ωδειο, δραματική, διδακτορικό, ξενες γλωσσες, συγραφή) για να φτιαξω ενα φοβερο βιογραφικό και τελικα δεν εχω φιλους. Αυτο ειναι κατι που δεν παραδεχομαι ευκολα, όχι γιατι εγω εχω προβλημα, αλλα διότι οι γυρω μου γνωστοι και συγγενεις δεν μπορουν να αποδεχτούν ότι μου αρεσει η μοναξια. Ετσι καθε καλοκαιρι το ριχνω στα σεμιναρια για να αποφυγω όποια συζήτηση για διακοπες. Δεν μου αρεσουν οι διακοπες. Νομιζω ειναι χασιμο χρόνου. Στο θεμα μας, τωρα που μεγαλώνω πλησιαζω στα 30 βλεπω ότι τον ελεύθερο χρόνο μου δεν εχω με ποιον να παω μια βολτα. Εχω μαθει οτι διωχνω τους ανθρωπους με τη συμπεριφορα μου διότι βγαζω κατι σνομπ ή φοβουνται να με πλησιασουν ανθρωποι μηπως δεν τους δώσω σημασια, αισθανονται κατωτεροι. Αλλα και εγω νοιωθω τα ιδια, σκεφτομαι παντα ποιος θα δωσει σε μενα σημασια;

κουράστηκα.....Βαρέθηκα να σκέφτομαι πράγματα και να μένω πίσω στη ζωή μου. Οκ ναι, χωρίσαμε, γιατί να κάθομαι να σκέφτομαι 1000 δύο και εκείνος απλά να κάνει τη φάση του και να ζηλεύω και να γεμιζω το μυαλό μου με τοξικά πράγματα κι αν θα πάει με άλλη και αν και αν...... Οκ ναι, θα το κάνει, ελεύθερος δεν είναι; Δηλαδή γιατί χωρίσαμε; Χελοουυ στουπετ Χεντ ...... Απορώ γιατί κολλάω, ίσως γιατί τον αγάπησα και δεν μπορώ να τον ξεπεράσω τόσο γρήγορα όσο εκείνος; Όλα παίζονται..... Αλλά πραγματικά κουράστηκα, προσπαθώ να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη και δεν μπορώ, θέλω να ασχοληθώ με τον εαυτό μου γιατί με έχω καταστρέψει έχω βάλει κιλά, δεν φτιαχνομαι καθόλου οκ ναι, περνάω αυτό που λέμε όταν χάνεις κάτι απ' τη ζωή σου, σαν να θρινω ενα πράγμα. Και δεν μπορώ να βάλω τίποτα σε τάξη γιατί κατρακυλω σε 100 δύο σκέψεις που με καταστρέφουν. Βλέπετε το κατανοώ δεν είναι ότι δεν το ξέρω....απλά δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου!!!!

Όταν μου αρέσει κάποιος έντονα και ξέρω καταβαθως ότι θέλω μόνο σεξ απ αυτόν ,το σώμα μου τρελαίνεται με την παρουσία του, το μυαλό μου σκέφτεται άλλα.... νιώθω ξαφνικά μία έντονη επιθυμία να τον αγκαλιάσω στοργικά,να τον σφίξω τόσο μα τόσο πολύ, να μπλεχτούν τα δάχτυλα των χεριών μας.....μου βγαίνει γενικα μια τρυφερότητα αδικαιολόγητη! Δε τον ξέρω κάν στην ουσία! Γιατί να μου έρχονται κίνησεις αγάπης;; Σας συμβαίνει ποτέ αυτό;;

Γεια σας παιδια. Θελω τη γνωμη σας για καποια πραγματα που ειπωθηκαν σημερα στην πρωτη συναντηση με Ψυχιατρο. Εχω την ταση να υπεραναλυω και ετσι καμια φορα παρεξηγω χωρις λογο οποτε θα θελα αποψη και απο καποιον εξωτερικο παρατηρητη. Της ειπα οτι δυσκολευομαι να κανω καποια βασικα "αυτονοητα" πραγματα οπως να βγαλω εξω τα σκουπιδια, να κανω μπανιο κτλ και μου λεει "τι σε εμποδιζει απ το να τα κανεις;" της λεω με χιουμοριστικο καπως τονο, μεταξυ σοβαρου κ αστειου, "η ζωη" και μου απανταει: "γιατι; εχεις αντρα, παιδια;;; λογαριασμους;;;".. της λεω μετα οτι ειμαι μπερδεμενη με τη σχολη μου, οτι δεν εχω βρει τι θελω να κανω αλλα περασα σε μια σχολη με προοπτικες και θα τη συνεχισω να δω που θα βγει. Απανταει "α! δηλαδη παμε οπου περναμε.." Της ειπα οτι γενικα νιωθω οτι εχω χασει το κινητρο μου, οτι δεν εχω ορεξη να κανω πραγματα και λεει "ααα βαριεσαι τη ζωη σου δηλαδη". Επισης πιανοταν απο μια λεξη μου και αρχιζε να μιλαει θεωρητικα με αποτελεσμα να μη με αφησει να της πω ολα οσα ηθελα γιατι δεν προλαβα και ηρθε το επομενο ραντεβου.Συμπληρωματικα να πω οτι εκανα πριν ενα χρονο περιπου συνεδριες με ψυχολογο (με αφορμη τις πανελληνιες) και σταματησα το καλοκαιρι. Τον χειμωνα ενιωσα την αναγκη να της μιλησω και καναμε 2-3 συνεδριες με σκαιπ. Ενα 3μηνο μετα εστειλε μηνυμα τι κανω και οτι πολυ θα ηθελε να συνεχιζαμε τις συνεδριες. Της απαντησα οτι ειμαι καλα και ευχηθηκα καλη συνεχεια. Πριν λιγο καιρο με πηρε στο κινητο αλλα δεν το σηκωσα. Το βρηκα αντιδεολογικο να επιδιωκει η ιδια επαφη, δεν ξερω. Ας μας διαφωτισει οποιος ξερει. Ευχαριστώ :-)

Ξέρω ότι θα πέσετε να με φάτε, αλλά θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο ελληνικό κράτος που μας επιτρέπει να σπουδάζουμε δωρεάν, χωρίς φοιτητικά δάνεια, δίδακτρα και ιστορίες. Το πανεπιστήμιο μπορεί να είναι όπως είναι, αλλά τουλάχιστον στο τμήμα μου το επίπεδο σπουδών είναι αρκετά υψηλό και δεν έχω απολύτως κανένα παράπονο. Απορώ γιατί κάποιοι σνομπάρετε τόσο τα πανέπιστημια μας. Με όσους καθηγητές μου έχω συζητήσει έχουν πει ότι μαθαίνουμε όλα όσα χρειάζομαστε και ότι δεν υστερούμε σε καμία περίπτωση σε γνώσεις με φοιτητές του εξωτερικού. Αν τα πανεπιστήμια ήταν ιδιωτικά δεν θα μπορούσα να σπουδάσω και δεν θα είχα την ευκαιρία να εξελιχθώ όπως νιώθω να εξελίσσομαι τώρα. Δεν λέω, ακόμα υπάρχει αδικία. Πχ πολλές οικογένειες δεν έχουν χρήματα να στείλουν το παιδί τους σε άλλη πόλη και ταυτόχρονα δεν μπορούν να το βάλουν σε εστία γιατί δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν όπως άλλοι, ή άλλες οικογένειες δεν έχουν χρήματα για φροντιστήρια. Εγώ ήμουν σχετικά τυχερή με αρκετά τμήματα στην πόλη που ζω. Οι γονείς μου κατάφεραν κουτσά στραβά να με στείλουν φροντιστήριο έναν χρόνο και αυτό ήταν αρκετό για να περάσω στην σχολή μου που πλέον απλά λατρεύω... Οι πανελλήνιες και το πανεπιστήμιο είναι από τα λίγα αξιοκρατικά που έχουμε στην χώρα και προσφέρουν αν όχι σε όλους δυστύχως, σε αρκετούς νέους ίσες ευκαιρίες και προοπτικές επαγγελματικής και οικονομικής ανέλιξης.

Παιδιά το ερώτημα μ ειναι απλό..στν πολη π μενω μονιμα λογω δουλειάς..ειναι μεγαλη πολη..ξερω οτι οι φιλοι-γνωστοι μ θα λειπουν το καλοκαιρι..γενικα ολες μ οι φιλες έχουν τν σχέση τους ή εχουν κανονισει να πανε κάπου..εγω καθε καλοκαίρι τα τελευταια δυο χρονια πηγαινα καπου με το αγόρι μ..χωρισαμε πριν δυο μηνες..ειναι φυσιολογικο βεβαια π ο καθε άνθρωπος κανονιζει το προγραμμα τ..κ εγω αυτο θα εκανα σ αναλογη περιπτωση..απλως πως περνας ενα καλοκαιρι σ μια αδεια πολη π ολοι φευγουν? Επισης,οι γονεις μ εχουν νοικιασει ενα σπιτι για σεζον μεχρι Σεπτέμβρη κοντα απο εδω που ειμαι..αλλα δεν τα παω καλα μαζι τους..τον τελευταιο καιρό εχουν τα θεματα τους κ το κλίμα γενικα ειναι βαρυ..κ εκει π νοικιασαν αλλη παρεα δεν εχω...οπότε δε ξερω τι να κανω..ειμαι σ διλημμα..γτ νιωθω οτι ειναι μπρος γκρεμος κ πισω ρεμα..εχετε καμια ιδεα για το τι ειναι καλυτερο για να περασει καπως ανωδυνα το καλοκαιρι?περα απο ταινιες κ βιβλια π κ τωρα τα κανω...

Είμαι 19. Αυτός είναι 17. Εγώ Αθήνα. Αυτός Θεσσαλονίκη. Αρχικά να σας πω πως γνωριστήκαμε σε ένα γάμο και ότι υπάρχει κάποιου είδους μακρινή συγγένεια. Αλλά αρκετα μακρινή. Θεωρείται κάτι στα 3ος θείος μου ή κάτι τέτοιο γουατεβερ και ας είναι μικρότερος. Αλλά παιδιά ταιριαξαμε κατευθείαν σαν άνθρωποι ενώ τον έβλεπα πρώτη φορά ήταν σαν να τον ήξερα χρόνιαχ είχαμε χημεία δεν υπήρχαν awkward moments, κανονίσαμε να βγούμε την επόμενη μέρα του γάμου πριν φύγει ξανά για βόρεια. Εγώ θα πάω Θεσσαλονίκη σε λίγους μήνες και έχουμε κανονίσει να βρεθούμε. Δε ξέρω πως το βλέπει. Από την άλλη φοβάμαι να κάνω κάποια κίνηση να του δείξω γιατί είναι πολλά πράγματα στη μέση. Τι να κάνω;

Δεν είναι εξομολόγηση, είναι ερώτηση. Είμαι απογοητευμένη από την προσπάθειά μου να κάνω διδακτορικό. Το θέλω τόσο πολύ... Όμως δεν ήμουν αρκετά έξυπνη να αντιληφθώ ότι οι πιθανότητες να σε δεχτούν αυξάνονται όταν έχεις ακόμη επαφή με τους καθηγητές στο μεταπτυχιακό. Μετά, ακόμη και όταν σε θυμούνται, έχουν άλλες προτεραιότητες, τους νέους τους φοιτητές...Στο δια ταύτα τώρα. Πέρσι είχα στείλει ένα email με το σχέδιο της ερευνητικής πρότασης σε έναν καθηγητή. Μετά από αρκετό καιρό, μου απάντησε ότι την βρίσκει ενδιαφέρουσα. μετά ξαναχαθηκε. Προσπάθησα να τον ξαναβρω αλλά δεν προσπάθησα ιδιαίτερα. Με την 2η-3η φορά το άφησα. Σκέφτηκα ότι δεν ήταν καλές συνθήκες αυτές να ξεκινήσεις μια τέτοια σοβαρή δουλειά. Ειδικά όταν το εν λόγω πανεπιστήμιο είναι σε άλλη πόλη... και όταν ο καθηγητής δεν φαίνεται συνεπής. Τώρα το πρόγραμμα διδακτορικου έχει ξαναβγάλει προκήρυξη. Δεν έχω βρει κανέναν καθηγητή. Σκέφτομαι να ξαναπροσεγγισω τον ίδιο. Είμαι απελπισμένη. Θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου και δεν βρίσκω ανταπόκριση. Σας παρακαλώ, οσους έχουν αποψη, να με συμβουλεύσουν. Τι μπορώ να κάνω; Εξωτερικο δεν είναι εφικτό. Ευχαριστώ προκαταβολικά.

ειμαι 27.ειχα ονειρο να ασχοληθω με την υποκριτικη, αλλα λογω φοβου, λογω ολων αυτων που ακουγονται για τον χωρο κλπ δεν το κυνηγησα. ετσι σπουδασα κατι ετσι ωστε να βρω μια δουλεια ¨κανονικη ¨. κατι βεβαια που δεν μου αρεσε..εχω παρει αλλο δρομο τωρα στα επαγγελματικα, αλλα και παλι φοβαμαι μηπως δεν ειμαι ευτυχισμενη.εχω μπερδευτει τοσο πολυ ( το ξερω οτι ειναι χαζο ισως ), αλλα δεν μπορω να αποφασισω με την καρδια μου τι μου αρεσει πραγματικα! μου αρεσουν πολλα πραγματα .. αλλα εχω κολλησει . δεν δοκιμαζω... πανω στον φοβο μου εχω σταματησει να ονειρευομαι. εχω μια αδρανεια. εχω συνεχεια στο μυαλο μου μηπως χασω τη ζωη μου σε λαθος δουλειες... μηπως δεν ειμαι ευτυχισμενη. να μου πεις ετσι πως ειναι τη σημερον ημερα οι δουλειες... δεν ειναι κ ολα ευκολα...εσεις πως νιωθετε ;;