ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν 35, είχα χωρίσει από μακροχρόνια σχέση, είχε πέσει ξηρασία, δε μου προκαλούσε κανένας το ενδιαφέρον μέχρι που βρέθηκα στο πάρτι μιας ξαδερφούλας μου.Ένα τσούρμο πιτσιρίκια, μέσος όρος ηλικίας τα 25 κι εγώ σαν τη μύγα μέσα στο γάλα... Με φλέρταραν πολλά αγόρια (και ένα κορίτσι) εκείνο το βράδυ. Αφού τονώθηκε η αυτοπεποίθηση μου και έχοντας πιεί αρκετά παραπάνω από όσο συνηθίζω, απομονώθηκα με έναν νεαρό που ξεχώρισα για τον τρόπο του για να ζήσω την περιπέτεια της μιας νύχτας.Την επόμενη μέρα με βρήκε (η ξαδερφούλα δε σεβάστηκε την ιδιωτικότητα μου) και μου ζήτησε ραντεβού. Αρνήθηκα μια, δύο, τρεις...Όταν σκέφτηκα ότι δε θα ήταν άσχημο να εκμεταλλευτώ το ενδιαφέρον του για να έχω σεξ όταν χρειάζομαι, δέχτηκα. Βγήκαμε ξανά και ξανά, γνωριστήκαμε, μου άρεσε και σαν παρέα, οπότε αποφάσισα να χαλαρώσω και να το απολαύσω.Ο χρόνος κυλούσε όμορφα, οι συναντήσεις έγιναν καθημερινές και πολύ σύντομα εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου.Έχουν περάσει δύο χρόνια. Περνάμε καλά μαζί. Τολμώ να πω ότι νιώθω πληρότητα. Δε μου λείπει τίποτα. Ζω το παρόν, κάνω σχέδια μαζί του αλλά δε δεσμεύομαι για τίποτα. Απ' την πρώτη στιγμή έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι έχει ημερομηνία λήξης αυτή η σχέση. Ο ίδιος είναι λίγο πιο ενθουσιώδης...πιστεύει ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.Δουλεύω στο δημόσιο και πάντα έλεγα ότι κάποια στιγμή θα ζητήσω μετάθεση για να επιστρέψω στην πόλη καταγωγής μου, στην πόλη που μεγάλωσα αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Ο ίδιος δουλεύει σε τράπεζα.Ήρθε σήμερα και μου ζήτησε να μιλήσουμε σοβαρά. Μου είπε ότι σε ένα μήνα θα υπάρχει μια θέση σε κατάστημα της πόλης μου. Θέλει να την δεχτεί, να ζητήσω κι εγώ μετάθεση και να ζήσουμε εκεί. Και για να διευκολυνθεί η μετάθεση μου, γιατί όχι, να παντρευτούμε.Έπαθα σοκ αλλά αντέδρασα ψύχραιμα. Του είπα ότι θα το σκεφτούμε καλύτερα και θα το ξανασυζητήσουμε σύντομα. Όπως εύκολα καταλαβαίνετε, έχασα τον ύπνο μου...Πριν λίγο καιρό έγινε 30 κι εγώ σχεδόν πλησιάζω τα 40. Δεν είναι αμελητέα η διαφορά. Μπορεί τώρα να είμαστε πολύ καλά αλλά σε λίγα χρόνια θα είναι πρόβλημα νομίζω και δε θέλω να είναι δεσμευμένος. Επίσης δε θέλω να κάνει θυσίες για να ζήσει το δικό μου όνειρο. Του αρέσει η πόλη μου αλλά δεν έχει ζήσει εκεί. Έχουμε πάει μόνο για διακοπές. Δε θέλω, αν δεν πάνε όλα κατ' ευχήν, να μείνει μόνος σε ένα ξένο μέρος. Τον αγαπώ και θέλω να είναι ελεύθερος. Δε μπορώ να κρύψω όμως ότι με κάνει να νιώθω υπέροχα που με υπολογίζει τόσο πολύ και προσπαθεί καθημερινά να με κάνει ευτυχισμένη (και τα καταφέρνει!). Με ενθουσιάζει η ιδέα του νέου ξεκινήματος, όλα απ' την αρχή και σε όλα μαζί αλλά...Δεν ξέρω αν είναι το σωστό...

Νομίζω ότι είμαι καλός άνθρωπος επειδή είμαι πάντα προσεκτικός να μην βλάψω κανέναν ... ακόμα κι αν δεν μου αρέσει κάτι, θα είμαι ανοιχτός και θα προσπαθήσω να καταλάβω κάποιον και να φανταστώ πως θα αισθανόμουν στην ίδια θέση ...Ποτέ δεν κάνω σε κανέναν αυτό που δεν θα ήθελα να μου κάνει.Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με αυτόν τον τρόπο και τους ευχαριστώ για αυτό το δώρο.Εσείς;

Το αγόρι μου δε με καλύπτει καθόλου. Δουλεύει σε ένα μαγαζί κάθε μέρα ως τις ένια το βράδυ. Θέλει να βρισκόμαστε μια φορά τη βδομάδα γιατί δουλεύει λέει πολύ κ κουράζεται κ μετά πάει για ύπνο κάθε μέρα. Κ όταν ήμαστε έξω ακόμα και σε μαγαζί έχει κοιμηθεί στον καναπέ και όταν φεύγουμε από εκεί κοιμάται μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι που πάμε σπίτι του οπου θεωρεί δεδομένο ότι θα κάνω έρωτα μαζί του γιατί αλλιώς μου λέει δεν ξανά βρισκόμαστε όταν δε θέλω να κάνω κάτι κ μετά φεύγω. Είναι σχέση αυτή; κ φυσικά μ έχει ξεκαθαρίσει ότι όταν έχω περίοδο να μη βρισκόμαστε. Τώρα στο τέλος μου λέει για γάμο ενώ ήμουν έτοιμη να τον χωρισω αλλά δε του το είπα τελικα. Και μόνο εγώ τον περνώ τηλέφωνα αυτός πότε και ακόμα και για να κάνουμε έρωτα όλο από μένα περιμενει να τον φιλήσω και να το προχωρήσω αλλιώς κίνηση δε κάνει νευριάζει και λέει τα λέμε καληνύχτα για να φύγω να πάω σπίτι μου. Αν με θέλει μόνο να περναει καλα όμως γιατί ήρθε γνώρισε τους γονείς μου και τους είπε να κανονίσουμε ημερομηνία γάμου; τόση διπροσωπια ; σήμερα πάλι σκοτωθηκαμε δεν έκανα κίνηση για να κάνουμε έρωτα και τσαντίστηκε και μ είπε ότι μιλάς με άλλους. Εκτός όλων των άλλων ζηλεύει κ πολύ. Δε μ αφήνει να φοράω σορτσάκια κολαν και φούστες. Ούτε θέλει να πηγαίνω γ καφέ με φίλες μου. Όταν πάω βόλτα με ξαδέρφη μου κρατάει μούτρα κ μου κάνει σκηνές. Χθες είχα βγει οικογένειακα σε τράπεζι και ήθελε μπροστά στους συγγενείς μου να τον περνώ εκατό τηλ κάθε λίγο. Ενώ αυτά δε τα συνηθίζει όταν είμαι σπίτι. Αυριο τι να κάνω να τον ξαναπάρω τηλ; γιατί είναι ικανός να μ πει ότι επειδη δεν κάναμε έρωτα να μην ξαναβρεθούμε. Με μπερδευει η συμπεριφορά του...

Έχω 1 χρόνο που έχω χωρίσει με τον πρώην μου έπειτα από 3.5 χρόνια σχέσης. Ο χωρισμός μας ήταν λόγω απόστασης οπότε χωρίσαμε φιλικά, το πρόβλημα μου είναι ότι πέρασα αυτόν τον χρόνο πάρα πολύ άσχημα. Έφτασα στα πρόθυρα της απόλυτης απόγνωσης πολλές φορές. Όλα αυτά μέχρι που πριν ένα μήνα γνώρισα έναν εξαιρετικό άντρα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μένει εδώ ! Θέλω τόσο πολύ να κάνω κάτι μαζί του γιατί το έχω ανάγκη αλλά από την άλλη φοβάμαι, δεν ξέρω τι να κάνω .

Ίσως να την θεωρήσετε λίγο χαζη την συγκεκριμένη εξομολόγηση,αλλά δεν βαριέσαι...κάποιος θα βρεθεί να μου πει την γνώμη του :Ρ Λοιπόν,είμαι φοιτήτρια και αυτή την εβδομάδα κάνω ιδιαίτερα μαθήματα για να περάσω ένα μάθημα στην σχολή μου,και μαζί μου είναι άλλη μια κοπέλα...Από την πρώτη στιγμή που την είδα μπορώ να πω πως την έχω καψουρευτει τρελα.Ισως να ακούγεται λίγο γελοίο το να λες ότι ερωτευτηκες κάποιον με την πρώτη μάτια,αλλά καθώς είμαι 25 χρόνων και είχα αρκετές σχέσεις ως τώρα,μπορώ να πω ότι τόσο δυνατό συναίσθημα πρώτη φορά αισθάνομαι στην ζωή μου...Τέλος πάντων,με την κοπέλα αυτή έχουμε κάνει 2 μαθήματα μαζί και θα κάνουμε μόνο άλλο ένα ακόμα,όποτε δεν έχουμε μεγάλη οικειότητα μεταξύ μας...της έχω πει βέβαια ότι είμαι λεσβία και αντέδρασε πολύ θετικά.Αλλωστε και αυτή έχει ενα στυλ που με κάνει να πιστεύω οτι της αρέσουν οι γυναικες,αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Το θέμα μου είναι ότι θέλω να την προσεγγίσω περισσότερο,χωρίς όμως να φανώ «τρελή»,υπο την έννοια ότι την γνώρισα πριν λίγες μέρες...παιδιά την θέλω όσο τίποτα άλλο,τέτοιο κόλλημα δεν έχω ξανά φάει...από την μια κάτι με καίει μέσα μου και θέλω να της πω αυτά που νιώθω,αλλά από την άλλη δεν θέλω να την τρομάξω...Επίσης,ντρέπομαι κάπως να της πω να βγούμε για καφέ φιλικά,γιατί δεν γνωριζόμαστε τόσο καλά και δεν θέλω να με θεωρήσει loser...Τι θα κάνατε στην θέση μου;Please απαντήστε και σώστε έναν συνάνθρωπο από το βασανιστήριο της καψούρας :Ρ

Ποτέ δεν θα αφήσω να μου στερήσουν το όνειρο. Είμαι μεγάλη γυναίκα και ελπίζω ότι ίσως βρω έναν άντρα να ψάχνει και αυτός έναν άνθρωπο να πορευτεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Μπορώ και μόνη μου, δεν θα απελπιστώ αν μείνω μόνη. Αυτό που με απελπίζει είναι ότι μου κόβουν τα φτερά και με πιάνει το παράπονο δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό. Δεν θέλω τρελά πράγματα, αλλά γνωρίζω άντρες που ό,τι και να πω αυτοί κάνουν σαν να είναι κάτι ακατόρθωτο και παράλογο. Δεν ξέρω αν έχουν εγκαταλείψει και περιμένουν να τους παρασύρω αλλά αυτό δεν θέλω ούτε μπορώ να το κάνω.Θέλω να ζήσω όχι να σπαταλήσω όλη μου την ενέργεια θέλω να παίρνω και να δίνω δύναμη, νιώθω ότι όσοι γνώρισα δεν έχουν ψυχή μέσα τους. Στη ζωή μου έζησα πολύ δύσκολα για πολλά χρόνια, υπέφερα πολύ αλλά πάντα ξανασηκωνόμουν. Ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να μιλήσω για τα δικά μου σε κάποιον από αυτούς τους άντρες, πάντα για τα δικά τους λέγαμε. Τα δικά τους δύσκολα βιώματα, τα δικά τους βάσανα και τις δικές τους απογοητεύεσεις. Ούτε μια φορά τα τελευταία χρόνια δεν γνώρισα κάποιον που να επικεντρώθηκε σε μένα, να αφουγκραστεί τις δικές μου ανάγκες. Όλο αυτοί αυτοί αυτοί αυτοί αυτοί αυτοί αυτοί αυτοί. Τι πέρασαν πόσο βασανίστηκαν πόσο πόνεσαν πόσο απογοητεύτηκαν νιώθω πως θα τρελαθώ όσο τα σκέφτομαι. Δεν πιστεύω στην αγάπη ο ένας δεν πιστεύω στα θαύματα ο άλλος ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ε αι στο διάολο και μένα τι με θέλουν τους παρατάω και φεύγω όταν εξαντληθεί η υπομονή μου. Ένας είχε το θράσος να μου πει ότι το ήξερε ότι θα φύγω και ότι είμαι σαν τις άλλες. Σπάει η ψυχή μου από το άδικο του έδινα κουράγιο και δύναμη συνέχεια και συνέχεια και όταν αρρώστησε η ψυχή μου τον άφησα. Κάθε μέρα μου έλεγε ότι έχει κουραστεί από όσα έχει ζήσει και εγώ σκεφτόμουν τι να κάνω να βοηθήσω και τον παρηγορούσα. Είπα τι ωραία θα ήταν να ζούσαμε σε ένα σπιτάκι σε νησί και μου είπε ότι αυτά είναι όνειρα θερινής νυχτός. Γιατί το λεει αυτό, τα έβαλα κάτω για να του δείξω ότι μπορούμε να το κάνουμε αλλά αυτός έλεγε ότι δεν κάνει όνειρα. Αν δεν κάνει όνειρα δεν είναι για μένα αυτός ο άνθρωπος, αν δεν κάνει όνειρα ενώ βρήκε έναν άνθρωπο να τα μοιραστούνε όλα δεν τον θέλω. Θα περιμένω να συνέρθω και από αυτό θα πάρει χρόνο μπορεί και να μην συνέρθω ποτέ γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος και κουράστηκε η ψυχή μου. Αλλά αν τα καταφέρω και βρω πάλι μέσα μου την δύναμη θα προσπαθήσω ξανά και αν δεν τα καταφέρω θα ξέρω ότι προσπάθησα.

Αγαπημένε μου,έχουμε διανύσει ήδη ένα μακρύ δρόμο μαζί και εύχομαι να κρατήσει μέχρι εκεί που ορίζεται το τέλος. Αλλά ακόμα το βλέπω μόνο σαν ένα αριθμό από τα χρόνια αυτά. Κάθε φορά μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα για να μετρήσω πόσο καιρό είμαστε μαζί. Πολλοί είναι εκείνοι που με κοιτάζουν περίεργα και αναρωτιουνται πόσο μπορεί να βαριέμαι σε αυτή τη σχέση για να χρειάζομαι κάθε φορά αυτό το μικρό χρόνο. Αφού κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά! Μα κάθε φορά! Πόσο ψεύτικο μπορεί να ακούγεται αυτο; το γράφω και δεν το πιστεύω ούτε εγώ. Δεν γίνεται να έχεις κάποιον για χρόνια και κάθε φορά να προσπαθείς να φτιαχτεις τέλεια λες και πάτε πρώτο ραντεβού, να κάνεις πρόβα τα λόγια σου, να νιώθεις αυτές τις μοιραιες πεταλούδες δίπλα του, να εξαφανιζονται όλα τα προβλήματα όλα τα άγχη σου, να νιώθεις σαν παιδί. Ένα παιδί ναι, αυτό ακριβώς! Που δεν έχει προβλήματα, που περνάει καλά που έχει χαρά και φαντασία! Μα άραγε μήπως θα έπρεπε "να ξυπνήσω;" μήπως θα έπρεπε "να σοβαρευτω;". Μα αν πω το αντίθετο από τα παραπάνω θα πω μεγάλο ψέμα θα εμποδίσω αυτά τα συναισθήματα που μου βγαίνουν χωρίς κόπο χωρίς τίποτα περισσότερο από την αγκαλιά σου. Αφού πολυαγαπημενε μου τίποτα δεν με συγκινεί περισσότερο από την αγκαλιά σου. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί, τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος μου, τίποτα άλλο δεν ορίζεται ως ευτυχία κατ 'εμε. Έχω πάψει να ζηλεύω. Δεν ζηλεύω τίποτα. Ούτε υλικά αγαθά ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις ούτε τίποτα. Μα καλά πως γίνεται αυτό; σε είχα ρωτήσει και δεν μου απαντησες. Με πήρες αγκαλιά για αρκετή ώρα μέχρι που αποκοιμηθηκαμε. Ο θεέ μου. Πόσο πλούσια είμαι; τι στο καλό έχω κάνει τόσο καλό που αξίζω τέτοιον πλούτο; Μπορεί να με αγκαλιάζεις σε ένα υπόγειο και να νιώθω ότι είναι ένα παλάτι. Είμαι παμπλουτη γιατί έχω την αγκαλιά σου ανοιχτή όταν την χρειαστώ και πότε δεν θα με κάνεις πιο πλούσια από αυτό. Τον κόσμο να μου έδινες! Το σύμπαν! Ο σκοπός της ζωής μου είναι να έρθει μια στιγμή που θα δηλώσεις ευτυχισμένος. που θα έχεις κάνει έναν δε κυκλο ζωής και θα δηλώσεις ευτυχισμενος. Ύστερα θα δηλώσω και εγώ το ίδιο. Άρα μήπως έτσι προσπαθώ να βρω την δική μου ευτυχία ; ναι αλλά εγω θα παλεύω μια ζωή πρώτα για την δική σου , δεν θα το δηλώσω αν δεν το δηλώσεις και εσύ; ποιος κάνει ευτυχισμένο ποιον καρδιά μου .Μπορώ να ζήσω με εσένα αλλιώς καθόλου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η κοπέλα σου .

Νιωθω ότι δεν αξίζω τίποτα τώρα στο τέλος ότι δε μετράω ούτε σαν εμφάνιση ούτε στο χαρακτήρα. Οι σχέσεις μου αποτυχημένες. Είμαι 32 χρόνων.Η πρώτη μου σχέση αρχικά καλή βλεπομαστε κάθε μέρα αλλά όταν ήρθε σπίτι και με ζήτησε σε γάμο μετά απόμακρυνθηκε. Μετά τρεις "σχέσεις" έκανα και το ίδιο σκηνικό να έρχονται μια φορά τη βδομάδα να κάνουν κρεβάτι και μετά αδιαφορία. Πρόσφατα γνωρισα κάποιον έμοιαζε αλλιώς και έμαθα στους έξι μήνες πάνω ότι είναι παντρεμένος και ερχόταν κάθε μέρα να βλεπομαστε γτ η γυναίκα του δούλευε κουζίνα σε ταβέρνα κ έλειπε τα βράδια. Μετά από αυτόν πάλι μ έτυχε κάποιος που ήθελε ελεύθερη σχέση και τον τελευταίο μήνα βγήκα με κάποιον που όλο κ όλο δύο φορές βγήκαμε μέσα σε ένα μήνα. Αισθάνομαι ότι όλοι έρχονται για κρεβάτι κ δε θα κάνω ποτέ σχέση κ γάμο. Νιώθω ότι μόνο αυτό αξίζω. Τι ν κάνω;

ειμαστε μια γενια χαριτωμένα φοβικών. Νομίζω πως η πλήρης απενοχοποίηση του ευκαιριακού σεξ, το οποίο δεν κατακρίνω καθαυτό, εχει γίνει πανακεια, για να καλύψουμε φόβους, φοβικοτητες και συναισθηματικά κενά. Σε πολλές περιπτώσεις, φοβόμαστε να το ζήσουμε, μεγενθυνουμε τη δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων, κρατάμε πίσω τους εαυτούς μας, δημιουργούμε οι ίδιοι περιπλοκές καταστάσεις και στο τέλος ξορκίζουμε όλα αυτά με την δήθεν ικανοποίηση της ανεμελιάς του εφημέρου.

Πόσο καιρό είχα να βυθιστώ στα τραγούδια που μεγάλωσα, ακούγοντας τα με ακουστικά τώρα που όλοι έχουν κοιμηθεί!