ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σχεδόν 3 χρόνια μαζί. Ήταν η πρώτη μου σχέση, ο πρώτος μου σεξουαλικός σύντροφός, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο δέθηκα με αυτόν τον τρόπο. Γνωρίστηκε με δικά μου άτομα και εγώ γνώρισα τους φίλους και την οικογένειά του. Υπήρχε ένα θέμα με την απόσταση αλλά πραγματικά είχα καταλήξει να περνάω πιο μεγάλα διαστήματα στην πόλη όπου βρίσκεται παρά σε αυτή που σπουδάζω. Ένιωθα τυχερή και ότι είχε δημιουργηθεί κάτι πολύ όμορφο. Πέρασα μια πολύ δύσκολη φάση αυτές τις μέρες και ουσιαστικά μόνη μου. Οπότε είχα ανάγκη την υποστήριξη του και πίστεψα ότι με την δικιά του βοήθεια θα καταφέρω να επανέλθω. Ωστόσο είδα κάποιες συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν. Είχαμε ένα θεματακι το οποίο συζητιόταν ξανά και ξανά ανά καιρούς γιατί ήξερα ότι δεν παίρνω ειλικρινή απάντηση. Έκανα κάτι το οποίο δεν με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και έχω ξενερώσει με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι το οποίο πάντα θεωρούσα άσχημο όταν άκουγα ότι γίνονταν. Αλλά το έκανα. Κοίταξα το κινητό του. Δεν έχω νιώσει ξανά τόση απογοήτευση. Προφανώς και επιβεβαιώθηκε το συγκεκριμένο πράγμα που επανειλημμένως του έδωσα την ευκαιρία να μου το πει ο ίδιος, εξηγώντας του ότι αν τουλάχιστον παραδεχτεί κάποια πράγματα θα το εκτιμήσω και ίσως μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε. Προφανώς είδα αλλά τόσα. Πολλά άλλα τόσα. Από πρώην, μέχρι γυναίκες που πληρώνονται, μια τύπισσα που ξεκάθαρα είχε προχωρήσει το θέμα και άλλες τόσες οι οποίες δεν ανταποκρίθηκαν πότε. Αυτό που με πλήγωσε περισσότερο είναι ότι ένα σαββατοκύριακο ενώ εγώ ήμουν έγκυος, μόνη μου σε μια πόλη μακριά από τους δικούς μου, όπου με δυσκολία μπορούσα να φάω εξαιτίας των εμετών, σε άσχημη σωματική και κυρίως ψυχολογική κατάσταση καθώς ήμουν απίστευτα μπερδεμένη και ένιωθα ενοχικά για την απόφαση μου, αυτός αποφάσισε αντί να επισκεφτεί εμένα, να κάνει την διπλάσια απόσταση για να πάει σε έναν γάμο υποτίθεται, στον οποίο να σημειώσω δεν πήγε ποτέ. Εκείνο το βράδυ που βρισκόταν σε εκείνη την πόλη και καλά για τον συγκεκριμένο γάμο έστειλε και επιδίωξε να βρεθεί με μια τρανς γυναίκα (ναι ,ούτε εγώ πιστεύω πόσο σαν τρολ ακούγομαι) η οποία έκανε προφανώς κάτι συγκεκριμένο, και ο λόγος που δεν βρέθηκαν ήταν γιατί η ίδια του είπε ότι δεν προλαβαίνει εκείνο το βράδυ. Έμαθα όλα αυτά ενώ ήμουν στο σπίτι του. Βρίσκονταν και ο πατέρας του εκεί που είναι ένας άνθρωπος γλυκύτατος τον σέβομαι πράγματικα πολύ. Οπότε κράτησα την ψυχραιμία μου καθώς δεν ήθελα να ξεκινήσει τέτοια συζήτηση μπροστά του. Γενικά αντέδρασα πολύ ψύχραιμα γιατί ένιωθα περισσότερο απογοήτευση και θλίψη παρά θυμό. Αφού επιτέλους το παραδέχτηκε μετά από την προσπάθεια του να με βγάλει τρελή, συνέχισε εστιάζοντας στο ποσό άσχημο ήταν αυτό που έκανα και λέγοντας ότι αν δεν το είχα κάνει δεν θα ερχόμασταν σε αυτή την κατάσταση. Ο τύπος έλεγε γιατί ΕΓΩ του το κάνω αυτό όταν του τηλεφώνησα για να πάρω κάποιες απαντήσεις. Όχι μόνο ισχυρίστηκε ότι δεν προχώρησε ποτέ κάτι με αυτές αλλά είχε και το θράσος να μου πει ότι ενώ είχε ευκαιρίες δεν έκανε κάτι. Λες και θα έπρεπε να του πω συγχαρητήρια για τα αυτονόητα. Μέσα σε 3 μέρες πέρασα την πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία της άμβλωσης και χώρισα. Όλα αυτά με την πίεση μιας εξεταστικής η οποία όταν τελείωσει θα την ακολουθήσει μια καλοκαιρινή σεζόν. Όλα αυτά χωρίς να μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, ούτε καν στη πιο κοντινή μου φίλη. Όχι μόνο γιατί δεν θέλω να τον κάνω ρεζίλι γιατί εγώ σέβομαι όλο αυτό που είχαμε και τις ωραίες στιγμές αλλά και γιατί ντρέπομαι. Τι θα πω στους δικούς μου όταν με ρωτήσουν για αυτόν; Όλο αυτό που έγραψα εδώ; Δεν περίμενα ποτέ ότι θα τελείωνε έτσι, δεν περίμενα ποτέ ούτε την δικιά του συμπεριφορά ούτε ότι εγώ θα λειτουργούσα με αυτό τον τρόπο.

Είμαι 21 και δεν έχω κάνει ακόμα σεξ, ούτε σοβαρή σχέση στην ζωή μου. Είχα μια παραλίγο σχέση πριν 2 χρόνια, είχαμε κάνει κάποια πράγματα αλλά δεν είχαμε ολοκληρώσει. Το θέμα μου δεν είναι μόνο αυτό, αλλά κυρίως το ότι νιώθω μόνη γενικά, μετά από τόσο καιρό χωρίς κανέναν δίπλα μου. Όλοι μου οι φίλοι προχωράνε στην ζωή τους, φλερτάρουν, κάνουν σχέσεις κτλ και εγώ είμαι στάσιμη. Αλλά δεν με τραβάει ούτε το να κάνω κάτι περιστασιακό.. Θέλω απλά να βρεθεί ένας άνθρωπος να με προσεγγίσει πρώτος, να κάνει λίγη προσπάθεια και απλά να είναι decent human being. Οι μόνοι που με προσεγγίζουν είναι μέσω ινσταγκραμ. Νιώθω απίστευτη μοναξιά και η αυτοπεποίθηση που παλεύω χρόνια να βελτιωσω γκρεμίζεται κάθε μέρα περισσοτερο...

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με πληγώνει βαθύτατα έτσι να το βγάλω από μέσα μου μπας και σταματήσει έστω λίγο να με πονά. Είχα μια φίλη παιδική από αυτές που γνωρίζεις από κοινή παρέα και η ζωή σας φέρνει τόσο κοντά που το μόνο που σας χωρίζει από τον όρο αδελφές είναι η διαφορά μάνας . Μέρα νύχτα μαζί γέλια χαρές λύπες όταν δεν είχε λεφτά ήμουν εκεί , όταν αποφάσισε να κάνει άμβλωση και παρόλο που κανείς άλλος δεν της στάθηκε εγώ ήμουν εκεί , όταν έκλαιγε εκεί εκεί εκεί ! Και αυτή ήταν δίπλα μου σε όλα δεν ήταν μονόπλευρη η αγάπη η έστω έτσι νόμιζα ...μέχρι που ήρθε το πρώτο σοκ ο άντρας της άρχισε να μου την πέφτει μέσω μηνυμάτων πολύ αισχρά με μυνήματα του τύπου στείλε μου λίγο φωτογραφία να δω αν μου σηκώνεται γιατί έχω θέμα με την φίλη σου...έμεινα κόκκαλο δεν ήξερα πως να αντιδράσω έμπαινα στο σπίτι τους και ένιωθα τύψεις ..σκέφτηκα να το πω μα πώς να κάνω κάτι τέτοιο όχι Πηνελόπη έχουν παιδιά δίστασα ...μα πήρα βαθειά ανάσα και άρχισα να μιλάω να της τα λέω όλα την πήρα αγκαλιά και άρχισε να κλαίει σαγαπω και ευχαριστώ που μου τα είπες ψέλλισε πάνε σπίτι να ηρεμήσω θα τα πούμε αύριο ...πήγα σπίτι μα μέχρι να έρθει το αύριο δεν μπόρεσα να κοιμηθώ..το πρωί την έπαιρνα τηλέφωνο μα μου το έκλεινε μέχρι που το σήκωσε και μου είπε . . . Μην με ξανά ενοχλήσεις δεν θέλω να ξανά πατήσεις στο σπίτι μου είσαι η αιτία που θα χωρίσω δεν θέλω να ξέρω καν ότι υπάρχεις . Ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει να πονά ...δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτά τα λόγια ήταν από το στόμα της μέχρι πριν λίγων ωρών κολλητής μου ...μετά από όλα αυτά και μετά από κάποιο καιρό με έψαχνε καθημερινά ζητώντας συγγνώμη λέγοντας πως είμαι ότι καλύτερο της έχει τύχει στην ζωή της και ότι δεν θέλει να με χάσει από αυτήν ...ότι και να ρωτήσω δεν νομίζω ότι μπορεί να απαντήσει αυτά όλα που αναρωτιέμαι...αφήνω ελεύθερη την κρίση σας να γράψετε ότι πιστεύετε

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο,όλα πολύ καλά μεταξύ μας,αλλά τους τελευταίους 2 με 3 μήνες συμβαίνει κάτι που εμένα μου φαίνεται κάπως παράδοξο.Κάθε τόσο και χωρίς λόγο,μου κάνει δώρα.Δέν μιλάμε για πράγματα των 10 και 20 ευρώ,αλλά για πολύ μεγσλύτερης αξίας.Την τελευταία φορά,πρίν από μερικές μέρες,όπως περπατούσαμε,χάζευα σε μία βιτρίνα,είδα ένα ρολόι,και απλά είπα ότι είναι ωραίο.Με το που το άκουσε,μου είπε να περιμένω,μπήκε στο μαγαζί και μου το αγόρασε.Έμεινα άναυδη,δέν ήξερα πώς να αντιδράσω.Από την αρχή που τον γνώρισα ήταν κιμπάρης και large όχι μόνο στα χρήματα αλλά σε όλα,τώρα όμως έχει παραγίνει.Η δουλειά του και η οικονομική του κατάσταση γενικότερα,δικαιολογούν τις αγορές,δέν είναι αυτό που με απασχολεί.Αυτό που σκέφτομαι είναι μήπως ισχύει αυτό που λένε πως όταν κάποιος κάνει συχνά δώρα,έχει τη φωλιά του λερωμένη.Κατά τα άλλα,τίποτα δέν έχει αλλάξει σχετικά με τη συμπεριφορά του,η σχέση μας πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο,σε λίγες μέρες θα πάμε διακοπές,και αμέσως μετά θα συγκατοικήσουμε(το σπίτι μας είναι σχεδόν έτοιμο).Είμαι καχύποπτη;

Της μητέρας μου δείχνουν μεγάλη πιθανότητα για αρχή άνιας. Εδώ και καιρό έχει θέμα συγκέντρωσης, καίει τα φαγητά αλλά ευτυχώς δεν ξεχνάει μάτια ανοιχτά. Το θέμα είναι ότι είμαι παντρεμένη, μένω κοντά και βοηθάω όσο μπορώ. Ο αδερφός μου μενει μαζί της, βάζει τα χρήματα στο σπίτι όμως έχει παράπονα που καίγεται το φαγητό γιατί και αυτός λείπει αρκετές ώρες στη δουλειά και θέλει απλά ένα πιατο φαγητό. Με αποτέλεσμα να με παίρνει και να μου λέει ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Κάποιες φορές έπαιρνα με δικά μου χρήματα φαγητό για όλους και τα έκανα εγώ και πήγαινα το φαγητό. Είναι πολύ κουραστικό συν ότι ξέμεινα από χρήματα. Επίσης δε γίνεται να κάνω ψώνια συνέχεια για δύο σπίτια και να μαγειρεύω ξεχωριστά και να τα πηγαίνω. Προσπαθώ να βγάλω στη σύνταξη τη μητέρα μου για να πάρει μια ανάσα ο αδερφός μου και θα γίνει σύντομα ελπίζω όμως τι θα κάνουμε με τη μητέρα μας αναρωτιέμαι. Νιώθω ήδη πολύ πιεσμένη και αν όντως έχει αλσχαιμερ το μόνο που δε σκέφτομαι για το μέλλον είναι παιδιά και άλλες ευθύνες.

είμαι 20 και καμία φορά νιώθω άσχημα που δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου. οι γονείς μου με σπουδάζουν και με ταϊζουν, δεν με πίεσαν ποτέ να βρω μια δουλειά γιατί δεν χρειάστηκε. ωστόσο, θέλω να πω ότι μπορεί να μην αντιμετωπίζω ακόμα τα προβλήματα των υπόλοιπων ενηλίκων (να έχω να πληρώνω μόνη μου τους λογαριασμούς μου) αλλά και η ακαδημαϊκή πίεση, η ανάγκη να μην απογοητεύσω τους γονείς μου που φροντίζουν για εμένα, και το ζόρι του να διαβάζω όλη μέρα για την εξεταστική με 38 πυρετό (σε αυτή τη φάση) δεν είναι λίγο. σε 2 βδομάδες θα πιάσω την πρώτη μου δουλειά και χαίρομαι πολύ που θα βοηθήσω έστω και λίγο.. νομίζω εκεί που θέλω να καταλήξω γενικά όμως, είναι να μην κρίνετε τους ανθρώπους σε οποιονδήποτε τομέα, σαφώς το να φροντίζεις να έχεις λεφτά να ζήσεις και το άγχος που αυτό περιλαμβάνει δεν συγκρίνεται με το να περάσεις ένα μάθημα στην εξεταστική. όμως το να υπονομεύουμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου, δεν βοηθάει κανέναν σε τίποτα. αυτή η χώρα έχει ανάγκη λίγη παραπάνω συμπόνοια.

8 μήνες μετά ακόμη τον αγαπώ. Όσο καθαρά και να βλέπω τώρα την συμπεριφορά του, η οποία δεν ήταν καθόλου σωστή απέναντι μου.. Τον αγαπώ ακόμη. Μου λείπει και δεν θα έπρεπε..

Με φλερτάρει έντονα 9 μήνες. Δεν κάνει κίνηση παρά το πράσινο φως. Το αποδέχομαι κι έτσι σε κάθε κοινή συνάντηση είμαι ΚΥΡΙΑ. Και συνεχίζει και φλερτάρει αφήνοντας με ταυτόχρονα στο διαβάστηκε γιατί με "προστατεύει" επειδή δε μπορεί να δώσει αυτό τον καιρό... Τότε τι φλερταρεις καλε μου ; άνθρωπος είμαι, εχω ορμόνες κι εγω.... Τι να κάνω ;

Δουλευαμε μαζι. Εφυγε για δουλειά εξωτερικό, θα γυρισει. Καναμε παρεα και εκτος δουλειάς. Φλερταραμε πολυ, αν και εχει σχεση. Της εχω δειξει πως μου αρεσει. Στην αρχη, που έφυγε, μιλουσαμε καθε μερα, ειτε μετα τη δουλειά, ειτε τα βραδια, ειτε με μηνύματα ειτε στο τηλέφωνο. Και ξαφνικά εξαφανίστηκε. Μιλαμε σχεδον μονο για τη δουλειά ή με αφορμη τη δουλειά. Της στελνω και απανταει την επόμενη και γω τη μεθεπόμενη. Τα νευρα μου. Με εχει ξενερωσει πολύ ολο αυτο. Αλλα ειμαι ερωτευμενος μαζι της. Οταν της μιλαω για αλλες κοπελες που μπορει να γνωρισω, κοβει τη συζήτηση ή κανει ζηλιες. Θυμώνω με την ολη κατάσταση.

Πηγαίνω σ ένα σεμινάριο. Αγχώνομαι πολύ όταν είμαι με κόσμο και οταν αγχώνομαι με πιάνουν κρίσεις πανικού. Θέλω να σταματήσω και κάνεις δε με καταλαβαίνει. Όλοι μου λένε να συνεχίσω. Πως να τους πείσω να σταματήσω;