ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στη ντουζιέρα αμέριμνη και κάνω μπάνιο, τα 2 μωρά έχουν κοιμηθεί μετά από μια εξαντλητική μερα. Ο σύζυγος δεν έχει ακόμη επιστέψει σπίτι και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα πάω γρήγορα στο κρεβάτι ώστε να αναπληρώσω το χαμένο υπνο και να μην καταρευσω. Άλλωστε κανείς δεν ξέρει πόση ώρα θα προλάβω να κοιμηθώ μέχρι να ξαναξυπνησουν. Όμως ξαφνικά εισβάλει μέσα ο σύζυγος που δεν κατάλαβα ποτέ επέστρεψε, χωρίς να χτυπήσει την πόρτα του μπάνιου. Με βλέπει γυμνή, σε μια στιγμή που νόμιζα πως είμαι μόνη, και δεν είχα προλάβει να ρουφιξω την κρεμασμένη και κακοκομμενη κοιλιά μου απ' τις πρόσφατες καισαρικές. Και μου λέει: είσαι πάλι έγκυος??? Χα χα έλα πλάκα σου έκανα... Φυσικά αυτά τα κολακευτικά λόγια συνοδεύονται κι από ανάλογες συμπεριφορές ατελείωτης καφριλας όπως το να πετάγονται τα μάτια έξω από τη θέση τους όταν βλέπει κορμάρες ..ακούω και τις απόψεις της "ευγενεστατης" οικογένειας του για τις γυναίκες με παραπάνω κιλά και σκέφτομαι πως να φύγω τώρα με τα δύο μωρά ... Είμαι τόσο δειλή κι είμαι εδώ ακόμη? Από πού είναι η έξοδος κι έχω ανάγκη από βοήθεια με τα παιδιά. Τι να κάνω. Θα είμαι μόνη ?

Τον γνωρισα πριν δυο χρονια μεσω dating app κ απο τοτε αρχισαμε να βρισκομαστε ανα διαστηματα. Ειχαμε κατα βαση σεξουαλικη σχεση, δηλαδη δεν βγαιναμε για φαγητο κλπ. Παντα βεβαια συζητουσαμε πολυ οταν βρισκομασταν, δεν ειναι οτι απλα καναμε σεξ κ τελος. Εκεινος απο την πλευρα του οσο καιρο βγαιναμε εδειχνε να του αρεσω κ μαλιστα μου ειχε αναφερει πολλες φορες για το πρωτο μας ραντεβου οτι ηταν πολυ ωραιο κ οτι εχουμε συνδεση μεταξυ μας κ γενικα επεδιωκε να με δει συχνα. Απλα αντιλαμβανομουν γενικα οτι δεν ηταν σε φαση για κατι σοβαρο γιατι απ' οσο μου χε πει ειχε βγει προσφατα απο σχεση. Εμενα εξαρχης μου αρεσε πολυ κ σταδιακα αρχισα να θελω κατι πιο σοβαρο κ αποκλειστικο μαζι του. Στην αρχη ομως εκανα δυστυχως το λαθος να το δειξω αυτο με τροπο που μαλλον με εκανε να φανω απεγνωσμενη ή πιεστικη. Κ ισως αυτο τον τρομαξε γιατι αρχισε να απανταει πιο κοφτα στα γλυκα μηνυματα που του εστελνα πανω στον ενθουσιασμο μου. Οταν ομως αντιληφθηκα το λαθος μου κ αφου ειδα οτι κ κεινος δεν ειναι σε φαση για κατι σοβαρο (μενει κ σε αλλη πολη οποτε κ η αποσταση θα ηταν ενα θεμα) προσπαθησα να ξεκολλησω. Οποτε συνεχισα να βγαινω με αλλους κ οντως συντομα σταματησα να τον σκεφτομαι. Προσφατα, ενα χρονο μετα την τελευταια μας συναντηση τον ειδα τυχαια στο δρομο επειδη ειχε ερθει στην πολη μου αλλα δε μιλησαμε, ομως μετα του εστειλα μηνυμα. Μου ειπε οτι ηθελε να μου μιλησει αλλα φοβοταν οτι εγω μπορει να μη θελω γιατι τελευταια φορα που μου εστειλε μηνυμα τον αγνοησα. Τελικα κανονισαμε να βρεθουμε. Παντα με τρελαινει το οτι μπορει να εχουμε καιρο να τα πουμε αλλα οταν βρεθουμε ειναι σαν να τον ειδα μια μερα πριν, παντα κανουμε ενδιαφερουσες συζητησεις κ περναμε ωραια. Μιλησαμε για ατομα με τα οποια βγαιναμε ολο αυτο τον καιρο κ καταληξαμε κ οι δυο στο οτι ο λογος που δεν εχουμε βρει ακομα κατι σοβαρο ειναι επειδη εμεις εχουμε το προβλημα κ υπεραναλυουμε κλπ. Μου ξαναειπε οτι στο πρωτο μας ραντεβου περασε πολυ καλα κ οτι εμεις οι δυο εχουμε χημεια κ οτι αναρωτιεται γιατι δεν βγαιναμε ποτε πιο συχνα. Επισης οταν ηταν να φυγει απο το σπιτι μου του προτεινα να μεινει (αλλα ειχε σοβαρο λογο που δεν μπορουσε) κ μου ειπε "θελω πολυ να μεινω. Ξερεις μερικες φορες οταν βγαινω με καποια κ αφου κανουμε ο,τι κανουμε, θελω να παω σπιτι μου. Ε με εσενα δεν ξερω αν ειναι επειδη εχουμε βρεθει κ αλλες φορες, αλλα θελω πολυ να μεινω". Κ φευγοντας μου ειπε οτι θα ξαναερθει στην πολη μου σε 2 βδομαδες κ εβαλε στο ημερολογιο του συγκεκριμενη ημερομηνια να με δει κ μου ειπε οτι μπορουμε να "βγουμε ραντεβου, να παμε για ποτο". Δεδομενου οτι παντα βρισκομαστε στο σπιτι του ή στο σπιτι μου με σοκαρε (θετικα) το οτι ηθελε να κανει κατι μαζι μου που να μην παραπεμπει σε σεξ. Κ το οτι ηθελε να κοιμηθει μαζι μου δεν ξερω πως να το ερμηνευσω, μπορει και να του αρεσει απλα να κοιμαται εχοντας μια γυναικεια παρουσια διπλα του, αλλα γιατι εκανε ολη αυτη την αναλυση οτι δεν του συμβαινει με αλλες κοπελες αλλα μονο με μενα? Δεν ξερω, νιωθω οτι μπορει να θελει κατι παραπανω μαζι μου αλλα απο την αλλη επειδη ξερω οτι ειναι σαν κ μενα (εχει trust issues) ισως φοβαται να μου το πει γιατι δεν ξερει αν εγω θελω το ιδιο (η αληθεια ειναι οτι απο τοτε που καταλαβα οτι ημουν πολυ πιεστικη μαζι του περασα στο αλλο ακρο κ εδειχνα εντελως αδιαφορη οποτε σιγουρα αμφιβαλλει για το τι νιωθω για κεινον). Κ εγω απο την πλευρα μου με τα δικα μου trust issues σκεφτομαι οτι μπορει να ειναι ιδεα μου κ οτι ολα αυτα που μου ειπε για χημεια και για ραντεβου κ οτι θελει να κοιμηθουμε μαζι μπορει να μη σημαινουν τιποτα. Θελω να προσπαθησω να ειμαι πιο ξεκαθαρη μαζι του αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι οτι μπορει να τον φοβισω, φοβαμαι οτι μπορει να το παρει πανω του κ να με θεωρησει δεδομενη, φοβαμαι πολλα...

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί προσπαθώ να αποκτήσω καλές συνήθειες όπως να κόψω το κάπνισμα και να γυμνάζομαι όταν στην ουσία η ζωή μου είναι ένα χάλι και ευελπιστώ να τελειώσει νωρίς. TLDR : 36,άνεργος αυτή την στιγμή, χωρίς φίλους που στην ουσία πέρασε την ζωή του ως τώρα μόνος σε κάποιο δωμάτιο ονειροπολώντας ένα καλύτερο αύριο που δεν έρχεται

Καλησπέρα, είμαι 23 ετών και σπουδάζω εδώ και 5 χρόνια σε μια σχολη που δε μου άρεσε εξ αρχής . Να πω ότι όταν έδωσα πανελλήνιες ήθελα να μπω σε αυτή τη σχολή και χάρηκα τόσο όταν μπήκα. Πλέον μετά από 5 χρόνια ,έχω καταλάβει ότι τη συγκεκριμένη σχολή μου την περασαν στο μυαλό οι γονείς μου ως κάτι ιδανικό , ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ξέρω ότι με το πτυχίο θα έχω έναν άσσο στο μανίκι μου και ίσως βρω μια καλή δουλειά, αλλά επειδή δε βρίσκω κανένα μάθημα της σχολής μου ενδιαφέρον είναι τόσο μα τόσο δυσκολο να διαβάσω και να μπορέσω να παρω το χαρτί . Νιώθω ότι έχω χάσει 5 χρόνια της ζωής μου, ενώ θα μπορουσα να χα κάνει κάτι άλλο αλλά φοβήθηκα να τα παρατησω γιατί σκεφτόμουν ότι θα το μετανιωσω αργότερα. Στην πραγματικοτητα αυτό που ήθελα να κάνω, ηταν να ασχοληθώ με τα τουριστικά επαγγέλματα και να ανοίξω δική μου ξενοδοχειακή μονάδα. Γενικά δεν ξέρω τι να κάνω πλέον ειδικά με τη σχολή μου που τέτοιες μέρες πιεζομαι να διαβάσω για την εξεταστική και απλά δε μπορω.

Πριν από 7 μήνες πήρα πτυχίο, αλλά νομίζω ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με το αντικείμενο των σπουδών. Μου αρέσουν και είμαι καλή σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω με την ασχοληθώ. Αγχώνομαι που δεν έχω καταλήξει κάπου και είμαι 24 χρονών.

Ό,τι και αν κάνω, όσο και αν έχω προσπαθήσει, με όσα διαφορετικά πράγματα και αν έχω καταπιαστεί, τελικά καταλήγω στο ίδιο ακριβώς πρόβλημα: να μην μπορώ να καταπολεμήσω την μοναξιά μου... Υπάρχουν φορές που δεν με ενοχλεί το ότι είμαι μόνος μου... Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες φορές, που ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τί έκανα και εξακολουθώ να κάνω λάθος... Πολλά έχω ακούσει για ''παρέες ανάγκης'', για σχέσεις οι οποίες υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι είναι μέσα σε αυτές δεν περνούν και τόσο καλά ή και καθόλου καλά, για ανθρώπους που βγαίνουν έξω με άλλους χωρίς να είναι πραγματικά επιλογή τους, αλλά από το να είναι μόνοι/ες το προτιμούν (δεν θα το έκανα ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε όλα τα προηγούμενα) και τέλος πάντων, ότι από το σύνολο όσων είναι μαζί (είτε ως φίλοι, είτε ως παρέα, είτε ως σχέση, κλπ.), μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό περνάει πράγματι καλά... Όχι ότι αυτό με παρηγορεί, αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν θα συμβιβαζόμουν ποτέ, ούτε σε επίπεδο φιλίας, ούτε σε επίπεδο σχέσης, ούτε πουθενά...

Γνωριστήκαμε online και βγαίνουμε δύο μήνες τώρα. Μέσα σε αυτό το διάστημα μεσολάβησαν τρεις βδομάδες που δεν βρεθήκαμε λόγω υποχρεώσεων/covid κλπ. Τον τελευταίο καιρό έχει χαθεί οτιδήποτε ερωτικό ανάμεσα μας και βγαίνουμε σε mood φίλων. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως σε αυτούς τους δύο μήνες δεν έχουμε κάνει σεξ μόνο κάτι προκαταρκτικά που και σε αυτά μόνο εγώ (αυτός απολαμβάνει). Βγήκαμε λοιπόν σε ένα κλαμπ όπου ακολούθησε και η παρέα μου έπειτα, εκεί αυτός πέρασε πολύ ωραία όπως μου είπε, όταν όμως έκανα κίνηση να τον φιλήσω τραβήχτηκε. Πάμε στο αμάξι του το συζητάω και τον ρωτάω ευθέως αν του αρέσω ή αν θέλει απλά την παρέα μου. Μου απαντάει πως αυτή τη περίοδο δεν θέλει κάτι το ερωτικό αλλά παράλληλα δεν θέλει να χάσει αυτό που έχουμε (;) γιατί νιώθει ότι του βγάζω τον πραγματικό του εαυτό...του λέω ότι δεν έχω θέμα να το συνεχίσουμε στο φιλικό αλλά σίγουρα όχι με τον ίδιο ρυθμό γιατί απλά θέλω να αφιερώσω τον χρόνο μου και στο αισθηματικό κομμάτι σε άλλους. Εδώ έρχεται το καλό, με παίρνει τηλ δυο μέρες μετά για να μου πει πως νιώθει ότι απομακρύνομαι και τον αποκόβω. Σε εκείνο το σημείο μου λέει ότι δένεται μαζί μου και παράλληλα φοβάται πως τον διώχνω. Το ερώτημα μου λοιπόν είναι: Πως γίνεται να δένεται και ταυτόχρονα να μην θέλει κάτι το ερωτικό; Αν ήταν μόνο "πλατωνικό" δε πιστεύω πως θα επιζητούσε τόσο έντονα την προσοχή μου και τον χρόνο μου. Με έχει μπερδέψει φουλ ο τύπος και έχω αρχίσει να ξενερώνω πρώτον γιατί μου είπε ότι δεν με βλέπει ερωτικά σε αυτή τη φάση και δεύτερον γιατί όσα λέει δεν συνάδουν. PS. Είμαστε αγόρια και αυτός δεν είναι out #homolove

ανοιγει ενα αλλο κεφαλαιο στη ζωη μου. Εχω ξαναγραψει εδω οποτε καποιοι μπορει να θυμαστε τις διαδοχικες φασεις μου. 33 γκει σε επαρχια κτλ κτλ. Πολυπαιγμενο εργο ετσι κ αλλιως. Αυριο που λετε πεταω για αθηνα, μαζεψα καποια χρηματα, εκλεισα εισητηρια, σπιτι, δουλεια και φευγω. εχω τοσο πολυ αγχος για το τι θα γινει, στεναχωριεμαι λιγο που φευγω αλλα ρε παιδια σκεφτομουν το εξης. Ειναι τελικα η αναζητηση συντροφου τοσο ισχυρο κινητρο? Πάνω και απο την επιβιωση μας? Τοσο ευκαλα μας χειραγωγει το συναισθημα μας ή ειναι τελικα βασικη αναγκη που πρεπει να εκπληρωθει?

Οι δυο συνάδελφοι στην δουλειά(άντρας+γυναίκα) που μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο, έχουν τοξική συμπεριφορά. Μιλάνε οι δυο τους μόνοι τους αν πάω τουαλέτα και μόλις γυρίσω σταματούν να μιλάνε, συνεχίζουν να μιλάνε με μηνύματα ενώ είμαστε δίπλα δίπλα και οι τρεις. Είναι περίεργο το πως έχουν συνομωτήσει δεδομένου ότι η γυναίκα ήρθε στην δουλειά μετά από μένα. Ίσως τους ένωσε που είναι σε κοντινή ηλικία ενώ εγώ είμαι μικρότερος τους. Όλη την ημέρα έχω πονοκέφαλο και πιστεύω είναι καθαρά από το θάψιμο τους και την όλη αρνητική τους ενέργεια. Έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω για άλλη δουλειά γιατί δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό. Τι μπορώ να κάνω;

Καλησπέρα.. θέλω την γνώμη σας. Είμαι ένα άτομο ιδιαίτερα μοναχικό που του αρέσει να απομονώνεται αρκετά συχνά. Δεν μπορώ την πολυ φασαρία και γενικά το να έχω άλλους πάνω από το κεφάλι μου.. αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχω απομακρύνει πολλά δικά μου άτομα από τον κύκλο μου αποκαλώντας με "περίεργη".. εντάξει δεν τους αδικώ. Αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω..όταν νιώθω ένα δυσάρεστο συναίσθημα η απομόνωση με βοηθάει περισσότερο από το να μιλήσω σε κάποιον..(έχω και μπόλικα trust issues).. αλλά και εκτός αυτού το προτιμώ γιατί αν τύχει κ περνάω μια δυσκολη κατάσταση κ είμαι σε χώρο με πολλά άτομα νιώθω ότι πνιγομαι. Ξέρω ότι αυτό κουράζει τους άλλους γύρω μου αλλά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Έχω μάθει να λύνω τα προβλήματα μόνη μου από μικρή ηλικία. Έτσι νιώθω πιο ασφαλής..θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο των καταστάσεων σε ότι μου συμβαίνει αλλά παράλληλα δεν θέλω να πληγώνω τους ανθρώπους γύρω μου. Τους έχω εξηγήσει ότι δεν θέλω να το παίρνουν προσωπικά ότι είναι κάτι δικό μου.. αλλά καταλαβαίνω ότι είναι κάτι που τους ενοχλεί.