Και εγώ δεν είχα βάλει όρια ποτέ και σε τίποτα. Ούτε στην οικογένειά μου, ούτε στα επαγγελματικά μου, ούτε στους γνωστούς μου, ούτε σε κανέναν. Φίλους δεν έχω εδώ και πολλά χρόνια, εν μέρει και από επιλογή μου. Ποτέ μου δεν έβαλα όρια, λοιπόν, με αποτέλεσμα να μην με σέβεται κανείς, να θεωρούν δεδομένο ότι εγώ είμαι πάντα εκεί για όλα, να με εκμεταλλεύονται, να κάνω πάντα ό,τι μου έλεγαν και να μην είναι και ευχαριστημένοι στο τέλος και εγώ μέσα από όλο αυτό να μην αποκτήσω ποτέ τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό, ούτε να μπορέσω να αναπτύξω όπως εγώ θα ήθελα την προσωπικότητά μου, με βάση τα δικά μου θέλω. Έτσι πέρασαν πολλά πολλά χρόνια, χωρίς να καταλάβω το πως έφυγαν χωρίς να έχω ζήσει σχεδόν τίποτα. Και αν στενοχωριέμαι περισσότερο για κάτι, είναι ότι θεωρώ πως είχα τις ικανότητες και τις δεξιότητες να καταφέρω πράγματα και τις ελάχιστες φορές που το έκανα, είχα πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.Και σήμερα, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει το πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου (ή, πιο σωστά, πόσο κακό έκαναν οι άλλοι σε εμένα), με το να δέχομαι τα πάντα και να μου δημιουργούν και ενοχές από πάνω αν κάτι δεν πήγαινε καλά, λες και το ζήτησα να ασχοληθώ με τις βλακείες τους, έφτασα στο άλλο άκρο (το οποίο γνωρίζω πολύ καλά ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές), να μην με νοιάζει κανένας και απολύτως τίποτα, να έχω γίνει ένας αδιάφορος και σκληρός άνθρωπος, χωρίς καμία απολύτως ευαισθησία, έχοντας μια νοοτροπία του στιλ: ρε δεν πάνε να... κόψουν το λαιμό τους όλοι τους, ΜΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... Πλέον, μόνο ο εαυτός μου με νοιάζει, τον οποίο κατηγορώ κάθε μέρα για το ότι τον άφησα να σέρνεται σε μια αρρωστημένη κατάσταση με αποκλειστικό θύμα εμένα και να προσπαθώ να βρω τρόπους να κερδίσω τον χαμένο χρόνο, πράγμα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, διότι, τα χρόνια που πέρασαν δεν γυρνάνε πίσω και είναι πρακτικά αδύνατον να αναπληρωθούν χρονικά...Μετανιώνω πικρά κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δεν μπορώ να καταλάβω τί πρέπει να κάνω για να επανεκκινήσω...