ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μας έφτανε το τραμ στην Αθήνα, είπανε να το επεκτείνουν και στον Πειραιά. Λιγότερος δρόμος για τα αυτοκίνητα, μονοδρομήσεις. Ενα χαος πριν φτιαχτεί από τα έργα, ένα χάος και τώρα που ολοκληρώθηκε. Ποια η χρησιμότητα του αργόσυρτου τραμ;

Ήμασταν μαζί δύο χρόνια χωρίσαμε διότι δεν καταλάβαινε αυτά που του έλεγα πάρα πολλές φορές πολλοί τσακωμοι μετά τα ξανά βρίσκουμε και ένα χρόνο κάποιους μήνες ήμασταν μαζί κ κάποιους όχι διότι δούλευα και δεν γινόταν ν ήμουν στο πατρικό μου.Τέλος πάντων τώρα τα ξανά βρήκαμε και όλα πήγαιναν πολύ ωραία λοιπόν έχει τις τελευταίες βδομάδες που είναι απόμακρος κ μ λέει είμαι μπερδεμένος με όλα και ξενερωμενος δεν φταις εσύ σε κάτι... Πως αντιμετωπίζεις λοιπόν κάτι τέτοιο;

Υπάρχει ένα μεγάλο διάστημα στη ζωή μου, όπου βιώνω κρίσεις πανικού και εν συνεχεία κατάθλιψη. Η τελευταία προσπάθεια ψυχοθεραπείας κατέρρευσε καθώς η ψυχολόγος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο θεωρώντας πως πρέπει να λάβω κάποια αγωγή προκειμένου να σταθεροποιήσω τα συναισθήματά μου και να μπορέσω να μπω σε διαδικασία ψυχοθεραπείας, λήψης αποφάσεων κλπ. Το χειρότερο όμως είναι η αντιμετώπιση των γύρω μου. Κατανοώ , ως ένα σημείο, πως είναι δύσκολο κάποιος που βρίσκεται έξω απο αυτή την κατάσταση να καταλάβει πως μου είναι δύσκολο να πάω στη σχολή( γενικώς να βγω απο το σπίτι), να μπω στο μετρό , να παρεβρεθώ σε κοινωνικές συνευρέσεις(έχω να δω τους φίλους μου πάνω απο 1 χρόνο, γιατί ντρέπομαι να τους εξηγήσω). Κατανοώ πως δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι να νιώθεις οτι πνίγεσαι, οτι η ζωή σου λεχει τεειώσει, οτι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα καλό, οτι ποτέ δε θα νιώσεις καλύτερα, οτι κάνεις εμμετούς, οτι έχεις ταχυπαλμίες κλπ. Μέσα σε όλο αυτό όμως θέλω οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου να καταλάβουν. Χωρίς να με κρίνουν, χωρίς να με χαρακτηρίσουν ανίκανη να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες η δειλή. Δεν ξέρω τι να κάνω πια...

Κ είμαι σε φάση που την θέλω Κ ας μην είναι δικό μου το παιδί

Απο εχθές το βράδυ που εκανα μια γυμναστική νιώθω ότι μου έχουν κοπει τα χέρια. Ασχολούμαι τον τελευταίο καιρό με τον αθλητισμό και γενικά ,και είχα αρχίσει να κάνω γυμναστική . Όλα πήγαιναν καλά ,βλέπω κιόλας ότι εσφυξα,αλλά εχθές έκανα μια βλακεία . Επειδή δεν προλάβαινα ,έβγαλα όλο το πρόγραμμα γυμναστικής μου μέσα σε 10 λεπτά ,(180 κάμψεις και 100 κοιλιακούς) και το κακό είναι ότι ένιωθα ότι δεν μπορούσα και ένιωθα το χέρι μου να μην αντέχει ,σαν να πήγαινα να σπάσω ,και συνεχισα. Σήμερα νιώθω ότι η μυϊκή μου δύναμη έχει πέσει παρά πολύ από εχθές και έχω κάπως απογοητευτεί. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κουνήσω το χέρι μου καλά καλά και νιώθω αδύναμος . Σαν να μου έπεσε η δυναμη μου. Το παρακανα ξέρω ,αλλά πολλοί μου λένε ότι δεν είναι κάτι ,απλά χρειάζομαι ξεκούραση κάποιες μέρες . Αλλά δεν θέλω από την άλλη να τα παρατήσω ..

Βρέθηκα και γω ερωτοχτυπημενη με δεσμευμένο. Δεν το ήξερα βέβαια το έμαθα αργότερα.Ομως δεν ξεκόλλησα. Ξενέρωσα λίγες μέρες και μετά πάλι πιστή στην καψούρα μου. Αυτός να το παίζει μετρημένος αλλά να μη ξεκολλάει τα μάτια του από πάνω μου. Και όλο δίπλα μου να καταλήγει. Για αφορμές τύπου με χτυπουσε το ερκοντισιον εκει. Και ένα θέατρο του παραλόγου με λίγα λόγια. Να τον βλέπω έξω με τη δικιά του και να κάθεται αυτός παγωτό. Χωρίς να χαιρετιομαστε καν. Γιατί ρε φίλε δε χαιρετάς όταν δεν είσαι μόνος; Από μόνο του αυτό δείχνει ύποπτο. Γιατί όταν δε μας καίγεται καρφί για κάποιον τον χαιρεταμε ακόμα και με γκόμενα-ο δίπλα. Η κάνω λάθος; Τελοσπαντων τι σημασία έχει. Αν ήθελε πραγματικα θα ήταν εδώ τώρα . Θα χορταινα να τον κοιτάζω. Θα χαιδευα το μούσι του και θα έλιωνα με τις ρυτίδες στα μάτια του όταν χαμογελάει. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Να μη σταματάς να ονειροπολεις.

καλύτερο επάγγελμα από αυτό του εκπαιδευτικού σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία; Ο ικανοποιητικός μισθός και η επαγγελματική ανέλιξη είναι σχεδόν ανύπαρκτες καταστάσεις, αλλά όλο αυτό που βιώνεις καθημερινά με τα παιδιά είναι ασύγκριτης αξίας!! Γεμίζει η ψυχή σου συναισθήματα.

Και εγώ δεν είχα βάλει όρια ποτέ και σε τίποτα. Ούτε στην οικογένειά μου, ούτε στα επαγγελματικά μου, ούτε στους γνωστούς μου, ούτε σε κανέναν. Φίλους δεν έχω εδώ και πολλά χρόνια, εν μέρει και από επιλογή μου. Ποτέ μου δεν έβαλα όρια, λοιπόν, με αποτέλεσμα να μην με σέβεται κανείς, να θεωρούν δεδομένο ότι εγώ είμαι πάντα εκεί για όλα, να με εκμεταλλεύονται, να κάνω πάντα ό,τι μου έλεγαν και να μην είναι και ευχαριστημένοι στο τέλος και εγώ μέσα από όλο αυτό να μην αποκτήσω ποτέ τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό, ούτε να μπορέσω να αναπτύξω όπως εγώ θα ήθελα την προσωπικότητά μου, με βάση τα δικά μου θέλω. Έτσι πέρασαν πολλά πολλά χρόνια, χωρίς να καταλάβω το πως έφυγαν χωρίς να έχω ζήσει σχεδόν τίποτα. Και αν στενοχωριέμαι περισσότερο για κάτι, είναι ότι θεωρώ πως είχα τις ικανότητες και τις δεξιότητες να καταφέρω πράγματα και τις ελάχιστες φορές που το έκανα, είχα πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.Και σήμερα, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει το πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου (ή, πιο σωστά, πόσο κακό έκαναν οι άλλοι σε εμένα), με το να δέχομαι τα πάντα και να μου δημιουργούν και ενοχές από πάνω αν κάτι δεν πήγαινε καλά, λες και το ζήτησα να ασχοληθώ με τις βλακείες τους, έφτασα στο άλλο άκρο (το οποίο γνωρίζω πολύ καλά ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές), να μην με νοιάζει κανένας και απολύτως τίποτα, να έχω γίνει ένας αδιάφορος και σκληρός άνθρωπος, χωρίς καμία απολύτως ευαισθησία, έχοντας μια νοοτροπία του στιλ: ρε δεν πάνε να... κόψουν το λαιμό τους όλοι τους, ΜΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... Πλέον, μόνο ο εαυτός μου με νοιάζει, τον οποίο κατηγορώ κάθε μέρα για το ότι τον άφησα να σέρνεται σε μια αρρωστημένη κατάσταση με αποκλειστικό θύμα εμένα και να προσπαθώ να βρω τρόπους να κερδίσω τον χαμένο χρόνο, πράγμα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, διότι, τα χρόνια που πέρασαν δεν γυρνάνε πίσω και είναι πρακτικά αδύνατον να αναπληρωθούν χρονικά...Μετανιώνω πικρά κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δεν μπορώ να καταλάβω τί πρέπει να κάνω για να επανεκκινήσω...

Μόλις κατέβασα τέσσερις σοκολάτες μονοκοπανιά. Με το που αγχώνομαι ή με πιάνουν τα καταθλιπτικά μου τρέχω να βρω παρηγοριά στα γλυκά. Είμαι θεατής στην αυτοκαταστροφή μου. Και είναι τόσο δύσκολο να το αλλάξω αυτό. Μου λείπει αγαπη, ζεστασιά, έρωτας χωρίς όρια. Νιώθω πνιγμένη.

Γνωριζω οτι το επικοινωνιακο κομματι ειναι σημαντικο στο πως θα γινει μια προσεγγιση ενος ατομου που σε ενδιαφερει,δυστυχως σε αυτο εχω μεινει μεταξεταστεος,δεν εχω επικοινωνιακα skills,δεν νιωθω την ανεση να πλησιασω καποια και να της πω 2-3 πραγματα,απο ενα απλο γεια τι κανεις,μεχρι δωσε ενα τηλεφωνο να παμε μια βολτα μαζι,φαινομαι υπερβολικα σοβαρος,ανασφαλης και λιγομιλητος,οχι εκφραστικος,μου λειπει ο δυναμισμος.Προσπαθωντας να κρυψω αυτες τις αδυναμιες,απλα καταληγω να μην κανω καμια κινηση και να μενει μια απογοητευση στο τελος.Δεν μπορω να κοιταω την αλλη στα ματια,αλλαζω βλεμα για πατωμα,ταβανι,δεξια η αριστερα.