ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τόσο πολύ να τον δω.. Δεν ξέρω τι έχω πάθει..

Καλησπέρα! Ζω στην Αθήνα και ενδιαφέρομαι να δώσω κατατακτήριες για το τμήμα λογοθεραπείας Πάτρας. Θα ήθελα αν έχει δώσει κανείς κατατακτήριες, να μου δώσει κάποιες συμβουλές. Επίσης, το τμήμα έχει πολλά εργαστήρια;; Θα μπορούσα να συνεχίσω να μενω στην Αθήνα ή δε θα είναι εφικτό;; Κάθε πληροφορία καλοδεχούμενη. #Μένουμε σπίτι

Τον προηγούμενο Σεπτέμβρη άρχισα να παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό που ονομάζεται βιολογία του καρκίνου! Στην αρχή φαινόταν ενδιαφέρον αλλά τώρα στο δεύτερο τετράμηνο δεν μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και έχει 2-3 εβδομάδες που σκέφτομαι να το σταματήσω αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να το σταματήσω τώρα καθώς κάλυψα το 1/3. Όλοι μου λένε να μην το σταματήσω επειδή θα με βοηθήσει στο να βρω πιο εύκολα δουλειά. Είμαι συγχυσμενη και δεν ξέρω τι να κάνω. Εσείς τι μου προτείνετε να κάνω?

Με αφορμη μια αλλη εξομολογηση που ελεγε οτι οσο και αν θελει δεν μπορει να προστατευτει απο τον ιο (και συμφωνω απολυτα)να πω οτι εκτος απο τους (δυστυχως) κακοπληρωμενους εργαζομενους υπαρχουν και ανθρωποι που δεν εχουν ουτε καν αυτο.υπαρχουν οι ανεργοι με 400ευρω το μηνα,υπαρχουν οι ανθρωποι που παιρνουν 200ευρω το μηνα,ανθρωποι με 360 ευρω (η και λιγοτερα)συνταξη.πως περιμενουν καποιοι να μπορεσουν αυτοι οι ανθρωποι να ανταπεξελθουν σε μια τετοια κατασταση οταν ηδη τα βγαζουν περα με το ζορι?(συν το οτι εχουν να αντιμετωπισουν και τα φαινομενα αιαχροκερδιας)Νομιζω πρεπει να υπαρξει μια μεριμνα για αυτους τους ανθρωπους αλλιως οσο και να θελουν ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ουτε να προστατευσουν τον εαυτο τους ουτε και τους γυρω τους.και κατι αλλο παιδια βοηθηστε τους ηλικιωμενους για τα ψωνια στα σουπερ μαρκετ,για τα φαρμακα για οτι χρειαζονται.οσο μπορειτε οσο μπορουμε ολοι μας,ειναι στιγμες που χρειαζεται να δειξουμε αλληλεγγυη ο ενας στον αλλον και δη στους πιο ευαλωτους.καλα να περνατε και υγεια σε ολο τον κοσμο.

Έχω φάει κόλλημα με έναν γνωστό ποδοσφαιριστή που μένει διπλα από το μαγαζι που δουλεύω,περνάει πολυ συχνά με το αμαξι και με τον σκύλο όταν τον βγάζει βόλτα αλλα δεν έχουμε μιλήσει ποτε(μια φορά πήγα να πέσω πάνω του) Δεν ξερω τι έχω πάθει, τον σκέφτομαι όλη την ώρα και δεν μπορω να ξεκολλησω

Όλο σκέφτομαι να κάνω εκείνο το άλλο..να μαι παραγωγική δημιουργική κι στη τελική βαριέμαι κι δεν κάνω τίποτα!

Τώρα με τον περιορισμό στο σπίτι ακούω πολλούς να λένε "να μείνω σπίτι όλη μέρα να κάνω τι; Να πάθω κατάθλιψη;".Φίλε, εσύ που σκέφτεσαι αυτήν την πρόταση ή γενικά τώρα με την "απομόνωση" βλέπεις πόσο άσχημα είναι να κάθεσαι όλη μέρα στο σπίτι, άσε με να σου πω δύο λόγια ως > με την απομόνωση.Κοντεύω τα 35 και τα τελευταία 15 χρόνια ζω μόνιμα σε "καραντίνα". Από το σπίτι βγαίνω σπάνια, όχι γιατί φοβάμαι κάποιον ιό, αλλά γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους.Πριν τον ιό, έβγαινα έξω από το σπίτι και, τότε, που οι περισσότεροι δεν με έβλεπαν ως συνάνθρωπο αλλά ως κάτι >, γελούσαν μαζί μου και με αντιμετώπιζαν λες και δεν έχω συναισθήματα ή αξία ως άνθρωπος.Τώρα που υπάρχει ο φόβος του ιού βλέπω πως πολλοί άνθρωποι σκέφτονται διαφορετικά. Όποτε χρειαστεί να βγω αυτές τις μέρες, βλέπω μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Συνεχίζουν να με βλέπουν ως κάτι διαφορετικό, αλλά τα περιστατικά που βίωνα έχουν μειωθεί και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει μια μικρή επιπλέον δόση ανθρωπιάς.Αυτό που ζεις τώρα εσύ με την απομόνωση και δεν το αντέχεις ούτε για λίγες ώρες, εγώ το ζω εδώ και 15 χρόνια (ίσως και εξαιτίας σου).Αυτό που ζεις σήμερα είναι μια γεύση από αυτό που ζω εγώ την μισή μου ζωή. Μόλις περάσει όλο αυτό, πριν σχολιάσεις ξανά κάποιον για την εμφάνιση του, το ντύσιμο του, χαρακτηριστικά του σώματος του και γενικότερα για κάτι που θεωρείς αστείο, σκέψου πως μπορεί η πράξη σου να τον οδηγήσει, ίσως και για χρόνια, στη θέση που είσαι εσύ σήμερα και κοντεύεις να τρελαθείς.

τον εαυτό μου πολλές φορές εύχομαι να γεννιόμουν με διαφορετικό χαρακτήρα είμαι ντροπαλή, αγχώνομαι συνέχεια ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, υπολογίζω συχνά την γνώμη των άλλων και φοβάμαι να παίρνω πρωτοβουλίες. Απλά εύχομαι να ήμουν σαν αυτούς τους ανθρώπους τους θρασύς που δεν τους νοιάζει τίποτα και δεν αισθάνονται τίποτα γιατί είναι οι μόνοι που κερδίζουν στο τέλος. Αλλά τι να κάνω δεν μπορώ να αλλάξω και αυτό είναι που με εκνευρίζει περισσότερο

Τώρα που κλείσανε οι εκκλησίες,οι μοναδικές εξομολογήσεις είναι εδώ!!!Ευλόγησον!

Με λένε Αλεξια και σήμερα έχω την ονομαστική μου εορτή. Πάραυτα 2 τα ξημερώματα εχασα την γιαγιά μου (την τελευταία από όσους μου είχαν μείνει) πλήρης ημερών και εδώ και 11 χρόνια με άνοια καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι στο πατρικό μου, στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου και οι ίδιοι να κοιμούνται στους καναπέδες του σαλονιού. Ο πατέρας μου αποδείχτηκε ήρωας και από την πρώτη μέχρι την τελευταία της στιγμή ήταν δίπλα της να γιατρεύει τις πληγές τις από τος κατακλυσεις, να αλλάζει τα κάθε τύπου σωληνάκια, να την αλλάζει ....κοκ. Νιώθω περίεργα για αυτό ήθελα να γράψω εδώ, από την μια νιώθω λύπη για μια γιαγιά που πέρασε πολλά και μεγάλωσε δυο παιδιά, 5 ανίψια (της τα έστειλαν από το χωριό) και δυο εγγόνια ... από την άλλη νιώθω ανακούφιση γιατί οι γονείς μου είχαν να κάνουν διακοπές μαζί σαν ζευγάρι 10 χρόνια... μετέτρεψαν το σπίτι σε νοσοκομειακή κλίνη και κλείστηκαν σπίτι δεδομένης της κατάστασης ... όμως είμαι περήφανη που δεν την ακούμπησαν σε ένα γηροκομείο παρόλο που είχαν τον τρόπο και επέλεξαν να την φροντίσουν οι ίδιοι με κάθε κόστος γιατί όπως είπε ο γιατρός τα ξημερώματα μόνο με τέτοια φροντίδα θα άντεχε τόσο καιρό αλλιώς θα είχε φύγει χρόνια πίσω .... κάπου μέσα σε όλα αυτά έχω ξεχάσει ότι εγώ σήμερα γιορτάζω και νιώθω τύψεις μόνο που το λέω .... αλλά με θυμήθηκαν μόνο οι άνθρωποι της οικογένειας μου, η κουμπαρα μου και η νονά μου και κανένας άλλος .... κάθε χρόνο και λιγότεροι ... έχουμε και την καραντίνα του καταραμένου κορονοϊού να μας φτιάχνει την διάθεση .... τουλάχιστον έχω τον γιο μου 21 μηνών που κάθε του έκφραση, φωνούλα, γκριμάτσα με γεμίζει χαρά, αισιοδοξία και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά... σας φιλώ όλους και σας ευχαριστώ αν το διαβάσατε μέχρι τέλους. Σας εύχομαι να έχετε την υγεία σας και αγάπη γύρω σας και πίστη, θα περάσει και αυτό.