ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Hey ,εγώ ξανά.. Όπως και στην προηγούμενη ιστορία με το ίδιο τίτλο το πρόβλημα μου είναι οι γονείς μου... Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις.. τι πρόβλημα αυτήν την φορά είναι ότι δεν έχω πολύ στενές επαφές με τα ξαδέρφια μου και την γιαγιά μου, τα οποία ξαδέρφια μου είναι μεγαλύτερα, 8-12 χρονια και έχουν τις ζωές τους.. έστειλα στον ξάδερφο μου συγχαρητήρια για τον αρραβώνα του και δεν μου απάντησε ποτέ, στέλνει μήνυμα στον αδερφό μου μόνο για να ζητήσέι χαρές, όσο για την ξαδέρφη μου ίδια αν όχι χειρότερη, στέλνει κάθε μέρα μήνυμα στην αδερφή μου για να βοηθήσει την κόρη της με τά μαθήματα κάτι κούκλες ώρες (8 το βραδυ) και έχει την απαίτηση να απαντήσει, ευχαριστώ δεν είπε ποτέ κανένας... Όσο για την γιαγιά μου ας μην τι συζητήσουμε, ανάθεμα και αν μπορεί να με ξεχωρίσει από την αδερφή μου, την είδα το καλοκαίρι μετά από 3-4 χρόνια και ήταν άβολο, δεν μιλάμε καθόλου, ούτε μια φορά δεν με έχει πάρει για τα γενέθλια μου... ανάθεμα και αν θυμάται της κόρης της πόσο μάλλον τα δικά μου.. Τέλος πάντων και αυτή είναι μεγάλη γυναίκα,έχει πολλά παιδιά, ακομα περισσότερα εγγόνια δεν περιμένω κάτι... Αλλά δεν μπορώ τους γονείς μου οι οποίοι θεωρούν ότι εγώ θα πρέπει να κρατάω επαφή γιατί είναι οικογένεια, είναι το αίμα μας, άμα δεν σέβεσαι αυτούς δεν σέβεσαι τους ίδιους σου τους γονείς... Και αυτό στο οποίο κατέληξαν ειναιβοτι φταίει το γεγονός ότι σπουδάζω... Από τότε λέει που έφυγα από την Αθήνα άλλαξα, δεν σέβομαι κανέναν και τίποτα. Και όλα αυτά μου τα λένε οι ίδιοι άνθρωποι που γύρισαν και μου είπαν για έναν γάμο που είχαμε να πάμε καιβεγω ήθελα να βάλω μια μίνι πλισε φούστα ότι δεν θα τους ντροπιασω εγώ που ντύνομαι σαν τον καρναβαλο, ενω ολες οιβαλλες θα πανε περιορισμένες.Έγιναν και αλλά πολλά.. πολλές προσβολές, συγκρίσεις αλλά αν αρχισω δεν θα τελειώσω ποτε. Πλέον απλά κάνω υπομονή και θέλω να γυρίσω σπίτι μου... Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι λένε από μακριά και αγαπημένοι...

που κλείσανε τα σχόλια, γιατί ο σεβασμός ενός χώρου αποτελεί άγνωστη λέξη για μερικούς. Η στήλη των αφιερώσεων γέμισε με spamming. Υπάρχουν και οι λεγόμενες > από το να ενοχλείτε μονίμως τους άλλους με ο,τι άκυρο σας κατεβαίνει στο μυαλό μέσα σε μια δημόσια σελίδα.

Σήμερα έπρεπε να πάω φαρμακείο για κάποια φάρμακα του πατέρα μου. Στον δρόμο μου είναι ένα μεγάλο φυτώριο, εννοείται κλειστό και περιφραγμένο με πολλα φυτα να αρχιζουν να ξεραίνονται. Λυπήθηκα πάρα πολύ.

Ο κόσμος γεμάτος ινσταγκραμερ, προωθούν προϊόντα, είδη ρούχων, ήδη 'ομορφιάς', ινσταγκραμικο χιούμορ (με τον όρο αυτό εννοώ αποδέκτες ατάκες, χωρίς καμία ενσυναισθηση). Μα πάνω από όλα προωθούν την τελειότητα. Την τελειότητα των φιλικών και ερωτικών σχέσεων, της υπερλαμπρης ζωής,μια ζωή γεμάτη ταξίδια και νέες εμπειρίες. Οι άνθρωποι αυτοί τρέφονται απο τις ανασφάλειες των υπολοίπων. Είναι πλέον εγκληματικό ιδίως σε τέτοιες εποχές να προωθούνται πρότυπα τα οποία πλήττονται από μοναξιά αλλά παρόλα αυτά θέτονται ως παράδειγμα. Πολλά όμως είναι εγκληματικά, οπότε ας ξεχωρίσουμε εμείς το όνειρο από την πραγματικότητα. Μερικές φορές κ εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου, ενώ γνωρίζω αυτόν τον χώρο να χαζεύω φωτογραφίες και να τις συγκρίνω με την δικιά μου καθημερινοτητα νιώθωτας κάπως περίεργα, νοσταλγικά ίσως κ με λίγη ζήλια.. Μετά θυμάμαι πως τελειότητα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως πληρότητα την οποία αν την έχεις δεν επιθυμείς να την προβάλλεις με αυτόν τον τρόπο.. Προκαλλλλω οποίοι χρησιμοποιούμε τα μέσα με έναν σχετικά ενεργό τρόπο να προβάλλουμε την πραγματικότητα. Βρίσκομαι σε ένα μικρό μπαλκόνι με τη μητέρα μ πίνοντας ελληνικό με θέα το σωβρακο του γείτονα(εποχή καραντίνας). Φωτογραφία ανέβηκε! Τα φιλιά μου!

Προς κάποιους που διορθώνεται συνέχεια γραμματικά λάθοι στις εξομολογήσεις, να υπενθυμίσω οτι δεν είχαμε όλοι τις ευκαιρίες να μάθουμε όλα αυτά που έπρεπε στο σχολείο, τους σωστούς δασκάλους, τα φροντιστήρια και μεγαλώνοντας τον χρόνο γιατι έπρεπε να δουλέψουμε ή απλά μπορεί να ήμασταν δισλεκτικοί. Απλά χάνετε το νόημα του κειμένου με το να ασχολείστε με τα ορθογραφικά λάθοι του καθένα λες και μόνο όσοι ξέρουν να γράφουν σωστά έχουν δικαίωμα να εκφράζονται. Έτσι μειώνατε και τους κακούς μαθητές στο σχολείο για να δείξετε εξυπνότεροι. Ήσαστε σπουδαγμένοι το καταλάβαμε, αλλά είστε και πολυ ρηχοί άνθρωποι ταυτόχρονα και όσο κι αν ξέρετε καλή γραμματική σας λείπει η παιδεία. Κατι τέτοιοι δάσκαλοι με κάναν απο καλό μαθητή κακό μαθητή κάποτε.

Από κοντά δεν φλερτάρουν...(ή σπάνια τελοσπαντων)Από το διαδίκτυο φλερτάρουν και μετά εξαφανίζονται χωρίς να έχει συμβεί τίποτα....Πολλά ζευγάρια που ξέρω η απιστία πάει σύννεφο...ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΣΩΣΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΣΕΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ?Με έχει πιάσει απογοήτευση και ας είμαι 20 χρονών.Έχουν έρθει πόσοι και με φλέρταραν και δεν κάθισε τίποτα με κανέναν. Και επίσης παρατήρησα ότι όταν μου την έπεφταν πιο μεγάλοι (πάνω από 25) ήταν ακόμα χειρότεροι και ακόμα πιο αναίσθητοι. Ήξεραν καλύτερα την τέχνη του φλερτ, αυτοί δυστυχώς με γοήτευσαν πιο πολυ από τους άλλους, υπόσχονταν εξόδους κλπ κλπ και τελικά τίποτα.. μόνο στα λόγια μείνανε όλα.Είναι επειδή με βλέπανε μικρούλα και παίζανε?Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια..

Παιδιά τι φάση είναι αυτή με το κούρεμα του γκαζόν σχεδόν κάθε μέρα; Βγήκε η άλλη χθες στον κήπο, άφησε το μωρό της μέσα στο καρότσι να σκούζει κι έπιασε το χορτοκοπτικό... Το μωρό πλανταξε αλλά αυτή ακάθεκτη! ΒΡΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜ μια πάνω, μια κάτω στον κήπο με το χορτοκοπτικό! Μετά βγήκε ο άλλος γείτονας... Πάλι τα ίδια! Και τα μπάρμπεκιου; Αυτά τα ατελείωτα μπάρμπεκιου; Οι γείτονες μου μόλις δουν μια όμορφη μέρα, ανάβουν ψησταριά! Και δώστου τα κρέατα και δώστου τα ξίγκια! Μόλις τελειώσει ο ένας με το ψήσιμο, αρχίζει ο άλλος! Έρχονται από κάθε πλευρά οι καπνοί και οι μυρωδιές... Το καλύτερο όμως το κάνει η διπλανή μου που βάζει σκούπα στις 9 το πρωί με όλες τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά... Ένας δαιμονισμένος ήχος που σου τρυπάει τα αυτιά! Εσείς τι άλλα; Πώς πάμε;

Ανέραστοι προβληματισμοί σε μία φιλήδονη πραγματικότητα ή/και... φιλήδονοι προβληματισμοί σε μία ανέραστη πραγματικότητα.Δικοί μου προβληματισμοί; Δικής μου πραγματικότητας; Γιατί; Κατανοώ, αποδέχομαι, απαντώ αλλά... επαναφέρω.Double trouble_

Καλημέρα... Μένω με το αγόρι μου σε μια γκαρσονιέρα παρέα με το σκυλάκι μας ... Εδώ και 3 βδομάδες που έχει γίνει η καραντίνα, δουλεύω απ το σπίτι οπότε οι έξοδοι μου περιοριζονται στο σούπερ μάρκετ, στο περίπτερο και στη βόλτα με το σκυλί... Όλα καλά μέχρι εδώ... Το πρόβλημα μου είναι λόγω του εγκλεισμού και των τόσων ωρών στο σπίτι με έχουν πιάσει οι ανασφάλειες μου....Το αγόρι μου δεν μ ακουμπάει.. Θεωρώ μεγάλο διάστημα σε μια σχέση να μην κάνουμε σεξ μια βδομάδα... Όλο δεν έχει όρεξη, όλο είναι πιεσμένος ψυχολογικά μια το σκυλί είναι στο δωμάτιο μια το ένα μια το άλλο.... Είναι στη γκρίνια όλη την ώρα. Πριν γκρίνιαζε γτ δεν έχει δουλειά τώρα γκρινιάζει γιατί έχει και τρώει χώσιμο απ τους παλιούς. Όσες φορές έχω κάνει κίνηση, απορρίπτεται. Δεν ξέρω. Δεν είναι μόνο το σεξ είναι ότι δεν μ δίνει σημασία. Τον έχω ρωτήσει αν έχει αλλάξει κάτι μου λέει όχι... Ή εγώ φρικάρω ή κάτι άλλο γίνεται... Δεν ξέρω τι να κάνω.. Φοβάμαι και αν λήξει όλο αυτό;; και αν δεν με θέλει πια.. Είμαστε στο ίδιο σπίτι και δεν έχουμε προσωπικές στιγμές όπως παλιά.. Πονάει.. Όχι τόσο για την σεξουαλικο πράξη καθ αυτού αλλά για το ότι δείχνει να μην με θέλει...

Για να ταισεις αδεσποτα στελνεις το μηνυμα με τον αριθμο 6;