ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην αρχή ήταν πολύ όμορφα μαζί του, αλλά εγώ τα κατέστρεψα όλα γιατί είχα να κάνω πάνω από 4,5 χρόνια σχέση, δεν ήξερα πως πρέπει να φερομαι και τον έκανα να ζηλέψει για να τον καψουρεψω, του έλεγα για πρώην μου ότι αυτοί μου φεροντουσαν καλύτερα, και μετά αυτός θύμωσε μαζί μου παρά πολύ γιατί νόμιζε ότι του τα έλεγα επιτιδες για να τον στεναχωρήσω,(του έλεγα παραδείγματα για να γίνει καλύτερος) ήταν λάθος μου να τον αλλάξω, φέρθηκα πολύ ανώριμα, γενικά έχω την τάση σαν άνθρωπος να χάνω ανθρώπους που αγαπάω από την ζωή μου επειδή δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι είναι πολύ στενάχωρω όλο αυτό για μένα που είμαι τέτοιος άνθρωπος, Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που μαλώνουμε με το παραμικρό κάθε βδομάδα και χωρίζουμε, που έχουμε ξενερωσει και οι δύο, πλέον δεν έχουμε να πούμε τίποτα, προσπαθώ να τον φέρω κοντά μου αλλά είναι παγωμενος, δεν τον αδικώ αν βρήκε άλλη...

Χελλοοοου στην ομάδα . Θέλω μια καθαρή ματιά γιατί αυτή τη στιγμή είναι ευάλωτη και δεν έχω καθαρό μυαλό. Ο σύντροφός μου , σχεδόν δύο χρόνια, μετά από συζήτηση για τις αρχες της γνωριμίας μας, μου είπε ότι την πρώτη εβδομάδα που βγήκαμε , είχε κάνει σεξ , με μια άλλη κοπέλα. Επίσης , μου είπε ότι μέσα στον πρώτο μήνα γνωριμίας μας είχε φλερτάρει 2- 3 φορές διαδυκτιακα και μια δια ζωσης. Σε όλα αυτά δεν υπήρχε κάποια συμφωνία . Η σχέση ήρθε περίπου στο δίμηνο. Με καθαρό μυαλό σκέφτομαι προφανώς ότι δεν ειχε καμιά υποχρέωση αποκλειστικότητας , δύο φορές για γνωριμία είχαμε βγει, και θα μπορούσα και εγώ να κάνω σεξ με κάποιον άλλον και αν τύχαινε στις αρχές ίσως να φλερτάρα για ένα διάστημα. Μου είπε πως αργότερα σταμάτησε όλο αυτό από πλευράς του γιατί είδε προς τα πού πήγαινε η φάση μας. Γιατί νιώθω όμως μια στεναχώρια; Σαν κάτι να έσπασε μέσα μου; Σαν να είναι απιστία; Είναι μόνο δικό μου θέμα; Η σχέση μας είναι πολύ καλή σε όλα τα επίπεδα και δεν έχω κανένα παράπονο και αν προκύψει κάτι ο τρόπος επικοινωνίας μας ειναι πολύ καλός.

Σήμερα με κάλεσαν από ένα interview που είχα περάσει πριν μία βδομάδα για να μου ανακοινώσουν πως δεν έχω επιλεγεί για την θέση γιατί δεν έδειξα ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κάνω ένα flashback. Με την Senior HR Manager της εταιρίας γνωρίστηκα στα πλαίσια ενός συνεδρίου που συμμετείχα, απ'ότι μου είπε η ίδια της έκανα θετική εντύπωση και μου ζήτησε να κάνουμε connect στο LinkedIn. Στο μεσοδιάστημα εγώ άλλαξα εργασία, το κοινοποίησα στο network μου και μου έστειλε μήνυμα συγχαίροντας με για την νέα μου δουλειά. Μετά από τρεις μήνες που βρίσκομαι στην παρούσα δουλειά, χτυπάει το τηλέφωνο όπου μου προτείνει να περάσω συνέντευξη για μία θέση που έχει ανοίξει εσωτερικά στην πολυεθνική όπου εργάζεται, που θα μου ταίριαζε απόλυτα και θα ήταν κρίμα να χάσω την ευκαιρία. Όντως η θέση ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Αν και στην δουλειά που βρίσκομαι τώρα είμαι πολύ καλά, δε μπορούσα με τίποτα να απορρίψω μία τέτοια θέση με τόσα θετικά (εμπειρία/μισθολογικά/εξελικτικά κλπ.). Περνάω από την συνέντευξη και όντως μου άφησε την εντύπωση πως πήγε περισσότερο από καλά, όπου συνήθως δεν πέφτω έξω. Σήμερα χτυπάει το τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει πως ενθουσιάστηκαν μαζί μου και τους άρεσα πάρα πολύ και πως όντως θα ταίριαζα απόλυτα στην θέση, αλλά απορρίφθηκα τελικά γιατί δεν έδειξα τον κατάλληλο ζήλο (;) για την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε. Παρά το γεγονός οτι τους δήλωσα αυτολεξεί πως "Θα ήθελα πάρα πολύ να πάρω αυτή τη δουλειά, να γίνω μέλος της ομάδας σας και να συμβάλω στην εξέλιξη της εταιρίας" δεν επέδειξα τον πρέποντα ενθουσιασμό που χρειαζόταν. Την θέση λοιπόν μου είπαν πως την πήρε κάποιος που είχαμε παρόμοιες ικανότητες και είχε λίγο μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα στον συγκεκριμένο τομέα (ενώ μου δήλωσαν πως δεν θέλουν ιδιαίτερη εμπειρία γιατί είναι Junior θέση και θέλουν πρακτικά να "πλάσουν" τον υπάλληλο τους). Γράφω εδώ μέσα γιατί θέλω να το πω κάπου τώρα που είμαι ακόμα στο γραφείο και δε μπορώ να το συζητήσω ακόμα με κάποιον. Προφανώς και με στεναχώρησε η έκβαση της όλης ιστορίας και ειλικρινά δε ξέρω τι άλλο έπρεπε να κάνω για να δείξω ενθουσιασμό. Πρακτικά είπα ψέματα στην εταιρία που είμαι για να φύγω νωρίτερα και να πάω στην συνέντευξη, κάθισα διάβασα για την συγκεκριμένη εταιρία ενώ γνώριζα ήδη πληροφορίες λόγω του αντικειμένου μου που σχετίζεται άμεσα με τους ίδιους. Πήγα εκεί ήμουν αρκετά επικοινωνιακός και ευχάριστος, γεγονός που φάνηκε από τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν τα άτομα που μου έπαιρναν την συνέντευξη. Δεν ξέρω τι πήγε, λοιπόν, λάθος και αν όντως το όλο κομμάτι του ενθουσιασμού ισχύει. Προσωπικά θα προσπαθήσω να κρατήσω το feedback που έλαβα και να κάνω πιο εμφανή σε κάποια μελλοντική συνέντευξη τον λεγόμενο ενθουσιασμό. ΥΓ. Συγγνώμη για το σεντόνι, είναι πολλά τα σεκλέτια βλέπετε.

Τον βλέπω 3 μήνες κ τον ξέρω 4,συναντιομαστε,πάμε για καφέ,ποτό φαγητό...Δεν δουλεύει κ δυσκολεύεται να κεράσει αν κ παρόλο που λέει ότι δεν έχει λεφτά σε μένα για να με κερναει βγαίνει αρκετά συχνά με τους φίλους του ...Στο πρώτο ραντεβού σε καφέ δεν κέρασε ούτε τα 2€...Δεν θελω να πληρώνει αυτός κ κερνάω κ γω αν κ πληρώνω κ εισιτήρια για να πηγαίνω να τον βλέπω, αλλά ακόμα κ τα βασικά με το ζόρι τα κάνει...Τον πήραν σε δουλειά κ μου το είπε τελευταία εμένα κ ενώ βγήκε με φίλους για καφέ κ φαγητό εμένα ούτε που Μ είπε να βγούμε την άλλη μέρα...Μεθαυριο που έχω γενέθλια κ του είπα να βγούμε το βράδυ μου είπε κάτσε να γιορτάσεις με τους δικούς σου...Προφανως για να μην πάρει δώρο κλπ..Το καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην έχει κ δεν ζητάω να Μ πάρει κάτι αλλά κ στις κινήσεις του είναι πολύ φειδωλός...Δεν με φιλάει σχεδόν ποτέ πρώτος,δεν με αγκαλιάζει κομπλιμέντα μηδέν,το σεξ το τρεναρει...Μαλλον δεν καίγεται για μένα ...Σκεφτομαι να την κάνω σιγά σιγά...Εσεις θα δίνατε ευκαιρία; Μου λέει ότι επειδή δεν είχε δουλειά ότι ήταν αγχωμενος κ στενοχωρημένος...Να περιμένω μήπως δω καμία αλλαγή ή όχι; (Δημοσιευστε το πλιζ!)

Έχω εξαντλήσει πλέον όλους τους τρόπους για να της δείξω ότι μου αρέσει,κι εκείνη στον κόσμο της,τάχαμου... Της πρότεινα και να βγούμε για να μιλήσουμε και πιό προσωπικά,και η απάντηση της είναι πάντα ότι θα το κανονίσουμε αλλά δέν.Κι όμως θέλει να μιλάμε στο τηλέφωνο και να έχουμε επαφή στα social,κάποιες φορές με έχει πάρει τα βραδάκια που βγάζει βόλτα το σκυλάκι της να μου πεί να πάμε μαζί και πήγα,και χθές το απόγευμα μου έστειλε ότι θα πάει στο σούπερ μάρκετ και θέλει παρέα,και πάλι πήγα.Στο γυρισμό,μου είπε να την περιμένω κάτω για να αφήσει τα ψώνια,να πάρει το σκύλο της και να συνεχίσουμε,και έτσι έγινε.Η πλάκα είναι ότι το σκυλάκι της από την πρώτη φορά που με είδε,μου έκανε κάτι χαρές που δέν περιγράφονται,σε σημείο που της έκανε εντύπωση και μου είπε ότι είναι πάντα φιλικό με όλους,αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που συμπαθεί με την πρώτη και σε τέτοιο βαθμό κάποιον.Ο σκύλος της σίγουρα έχει ένστικτο και μάλλον καταλαβαίνει περισσότερα απ'ότι εκείνη... Άν τις χαρές που κάνει το σκυλάκι για μένα τις έκανε εκείνη,δέν θα 'θελα τίποτε άλλο σ'αυτό τον κόσμο.Περνάμε τόσο ωραία όταν είμαστε μαζί έστω και υπό αυτές τις προϋποθέσεις,συζητάμε,γελάμε,η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω και θέλω κι άλλο τόσο,και το κυριότερο απ'όλα είναι πως και μόνο που είναι δίπλα μου,που είναι κοντά μου,εγώ νιώθω σαν θεός.Είναι όμορφη και πολύ γλυκειά σε όλα,που δέν μπορώ να της αντισταθώ σε οτιδήποτε! Τελευταία,παρατήρησα πως άν την κοιτάξουν άλλοι,νιώθω περίεργα τσιμπήματα,οπότε η κατάσταση μου είναι σοβαρή.Ένα γλυκό μαρτύριο αυτό που ζώ μαζί της,και δέν ξέρω πώς θα καταλήξει.

Εχω ένα δίλημμα ή κάτι που με απασχολεί αρκετά τέλος πάντων: Τι είναι πιο σωστό ή τέλος πάντων προτιμητέο, να δείχνω την ευαισθησία μου ή να αδιαφορώ; Αντιπαθώ σφόδρα την άποψη ότι όσοι δείχνουν την ευαισθησία τους είναι για εμπορική εκμετάλλευση ή για να κερδίσουν συμπάθεια. Ναι, κάποιοι μπορεί να το κάνουν και γι' αυτό αλλά σίγουρα υπάρχουν και ειλικρινείς ανάμεσά τους. Αν αδιαφορήσεις ή σιωπήσεις σε σκέφτονται ως αδιάφορο και παρτάκια. Αν αντιδράσεις με ευαισθησία, κι ειδικότερα αν την έχεις έμφυτη, τότε σε κατηγορούν για εμπόριο ευαισθησίας και καλοσύνης.

Έπεσα τυχαία μετά απο χρόνια σε αυτούς τους στίχους του Λειβαδίτη "και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων." Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα ένα μούδιασμα, ένιωσα να με αγγίζουν τόσο πολύ αυτοί οι στίχοι. Πόσο διαχρονικοί ε; Θέλω τόσο πολύ να νιώσω αυτή την εγγύτητα με κάποιον, αυτό το μοίρασμα. Κανείς δεν είναι πια έτοιμος να δοθεί και να ανοιχτεί. Μετά τα πρώτα στάδια του ενθουσιασμού κανείς δεν είναι διαθέσιμος παραπάνω. Κουράστηκα. Αννα

Κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα να μοιραστώ είναι ο τρόπος που κάποιοι, πολλοί για να είμαστε ειλικρινείς, αντιμετωπίζουν τους υποτίθεται θλιμμένους ή λυπημένους ανθρώπους. Λένε ας πούμε ότι αυτή ή αυτός δεν έχει ερωτική ζωή κι είναι θλιμμένο άτομο. Ή όλο στενοχώριες έχει η/ο τάδε. Ή αν δεν έχει φίλους λένε πάλι το ίδιο. Ή αν λείπει κάτι από κάποιον. Υπάρχουν περιπτώσεις ψυχικά πασχόντων είτε εκ γενετής λόγω κληρονομικότητας είτε επειδή συνέβη κάτι στη ζωή τους και βυθίστηκαν στη θλίψη αλλά πολλοί άνθρωποι έγιναν στην πορεία ''θλιμμένοι'' επειδή τους λείπει κάτι. Αντί λοιπόν να τους βοηθάμε τους αφήνουμε στο περιθώριο. Γιατί σε κάποιο άτομο που δεν έχει ερωτική ζωή δεν σκεφτόμαστε να προσφέρουμε εμείς; Όχι τον εαυτό μας (που κι αυτό μπορεί να γίνει σε κάποιες περιπτώσεις) αλλά να ρωτήσουμε αν ενδιαφέρεται να της/του γνωρίσουμε κάποιο φιλικό ή γνωστό μας άτομο. Το ίδιο και για τις φιλίες. Αν λείπουν χρήματα ή υλικά αγαθά, να πράξουμε το ίδιο. Εντάξει, δε λέω να αναλάβουμε τα έξοδα του άλλου ή να του φτιάξουμε τη ζωή, αλλά να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι. Ξέρω, η αντίρρηση εδώ θα είναι ''μα γιατί να μπλέξω εγώ; ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μόνο με προσωπική προσπάθεια φτιάχνεις τη ζωή σου'' και διάφορα τέτοια αλλά καλό δεν θα είναι να βοηθάμε κι έμπρακτα; Κακά τα ψέματα, πάρα πολλοί δεν θέλουμε να βοηθήσουμε. Αν όμως δεν θέλουμε να ανακατευτούμε τότε να μην λέμε ότι η τάδε ή ο τάδε είναι λυπημένο ή θλιμμένο άτομο ή το ''κυνηγάνε οι στενοχώριες'' αλλά ότι με τη δική μας αδιαφορία περιθωριοποιήθηκε κι έμεινε λυπημένο κάποιο άτομο. Δεν το λέω για να νιώσουμε ενοχή μα για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς τα γεγονότα και οι άνθρωποι περνούν τόσο γρήγορα από τα μάτια μας και ξεχνιούνται που δεν προλαβαίνουμε καν να νιώσουμε το τσίμπημα καμίας ενοχής. Αλλά το να λέμε ''άσε τον θλιμμένο στη θλίψη του'' είναι σαν να λέμε για κάποιο πεινασμένο άτομο ότι δεν υπάρχει λόγος να του δώσουμε οτιδήποτε για φαγητό γιατί αφού πεινάει πολύ αποκλείεται να χορτάσει, οπότε άστο στην πείνα του κι ας μην προσφέρουμε ούτε το ελάχιστο που μπορούμε. Είναι ο ίδιος τρόπος σκέψης.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα αυτό που λέμε "αγοροκόριτσο", μού άρεσαν τα αγοριστικα ρούχα, παιχνίδια, ακόμη και ο τρόπος που συμπεριφέρομαι παραπέμπει περισσότερο σε αγόρι πάρα σε κοπέλα. Μεγαλώνοντας, ένιωθα έλξη για άτομα του ίδιου φύλου, οπότε άρχισα να προσδιορίζομαι ως λεσβία. Το δικό μου ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι δεν νιώθω ευχαριστημένη με την εικόνα μου. Σκέφτομαι συνεχώς ποσο ωραίος θα ήμουν στο αντίθετο φύλο, πόσο περισσότερο θα με κολάκευαν τα ρούχα που επιλέγω και πώς θα ήταν να μην "πρέπει" να είμαι και να φέρομαι σαν γυναίκα. Είμαι πλέον 22 και υπάρχουν φορές που σιχαίνομαι το ίδιο μου το σώμα. Να σημειωθεί ότι πάντα χαιρομουν από μέσα μου όταν κάποιος με αποκαλούσε από λάθος με αντωνυμίες του αντιθέτου φύλου. Φοβάμαι στην ιδέα ότι ίσως να είμαι τρανς αγόρι και όχι λεσβία, καθώς ξέρω ότι ο περίγυρος μου (κυρίως η οικογένεια μου) αποκλείεται να με αποδεχτεί και θα περάσω πολύ δύσκολα. Ήδη έχουν θέμα με τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, με ανησυχεί ότι θα τούς απογοητεύσω πολύ περισσότερο. Φοβάμαι και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστω.

Την προηγουμενη εβδομαδα, μετα απο μηνες ξηρασιας στο ερωτικο κομματι αποφασισα να ξανακατεβασω εφαρμογη γνωριμιων χωρις να εχω κ πολλες προσδοκιες. Αρχισα να μιλαω με ενα παιδι κ μου εκανε εντυπωση ποσο ωραια ροη ειχε η συζητηση μας, γελουσαμε πολυ, καμια σχεση με τις συνηθισμενες κενες κ ανουσιες συζητησεις σε τετοιες εφαρμογες. Μενουμε εξωτερικο, αυτος μενει 45 λεπτα αποσταση απο μενα. Μου προτεινε να παω στην περιοχη του το περασμενο Σαββατο για να βρεθουμε κ επειδη θεωρησα οτι αξιζει τον κοπο, το εκανα. Θεωρησα οτι πηγα απλα για να πιουμε ενα καφε κ οτι θα γυρνουσα πισω, τελικα περασαμε ολη τη μερα μαζι, εμεινα σπιτι του κ περασαμε μαζι κ ολη την κυριακη μεχρι να παρω το τελευταιο τρενο το βραδυ. Πηγαμε για ποτο, για φαι, περπατησαμε σε ωραια παρκα, γνωρισα τους φιλους του κ γενικα περασα τελεια. Ηταν τοσο περιποιητικος μαζι μου, δεν με πιεσε για τιποτα κ με εκανε να νιωσω τοσο ανετα παρολο που ηταν ενας αγνωστος. Ηταν απιστευτη η ανεση που ενιωσα μαζι του, λες κ τον ξερω χρονια. Κ μου ειπε κ κεινος το ιδιο. Ηταν το ιδιο κ απο μηνυματα αλλα πιστευα οτι απο κοντα θα ειναι αλλιως. Αμ δε! Ηταν το ιδιο και καλυτερα. Μου ειπε παντως σε πολλες φασεις οτι εχουμε απιστευτη χημεια κ οτι του αρεσω κ σε πολλα σημεια της συζητησης αναφεροταν στο μελλον συμπεριλαμβανοντας με στα σχεδια του. Προσπαθω να ειμαι συγκρατημενη γιατι τον ξερω μολις λιγες μερες, αλλα δεν μου χει ξανασυμβει να νιωθω ετσι για καποιον τοσο συντομα. Ξερω οτι ολα αυτα ακουγονται αστεια κ θα αναρωτιεστε πως προλαβα να νιωσω ολα αυτα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα κ οντως κ γω αναρωτιεμαι. Αλλα δεν ξερω, σας εχει συμβει ποτε να γνωρισετε καποιον κ να νιωσετε λες κ τον ξερατε χρονια? Απο τη μια ειμαι ενθουσιασμενη απο την αλλη φοβαμαι κ λιγο μην προσγειωθω αποτομα.