ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να ειμαι η κοπέλα που όλοι αγαπούν, αλλά κανεις δεν ερωτεύεται.

Δεν μπορώ να διαχειριστώ το γεγονότα ότι με αποφευγει....

Θα πω και γω τα δικά μου γιατί ακόμα νιώθω πως πονάω μέσα μου.7 χρόνια με βασανίζει η σχολή!Δύσκολη. Πολυτεχνείο.. Σε άλλη πόλη από αυτή που μεγάλωσα . Έγινε μια καινούρια αρχή. Όλοι επαινούν το να σπουδαζεις σε άλλη πόλη. Ναι ανεξαρτητοποίησε. Ναι παίρνας τέλεια τα πρώτα 2 χρόνια. Αλλά όταν αρχίζουν τα δύσκολα. Τότε αρχίζει και μια πάλη. Με όλα : με τις παρέες σου, με τη σχολή σου,με την οικογένεια σου που ειναι μακριά και δεν σε καταλαβαίνει, με τα λεφτά που δεν φτανουν ποτέ, με τους έρωτες που τη μια σε απογειώνουν και την άλλη σε γκρεμοτσακιζουν, "φίλες " που σε πρόδωσαν με το αγόρι σου. Καθηγητές που σε ξεφτιλίζουν σε όλο το αμφιθέατρο. Το κρύο σπίτι γιατί το πετρέλαιο τελειώνει και πρέπει να κάνεις οικονομία.Είναι ένα γερό μάθημα το να φεύγεις μακριά από το σπιτι σου . Τα χρόνια ομως παρ' όλες τις δυσκολίες κυλάνε άλλοτε όμορφα άλλοτε σε μια δυσβάσταχτη μαυρίλα,που πλέον δεν μπορείς να καταλάβεις πως άντεξες. Πώς περασε τόσο γρήγορα. Φτάνεις στο τέλος με την διπλωματική που βγαίνει με τα χίλια ζόρια και σέρνοντας. Έτοιμος να αποτινάξεις από πάνω σου όλο αυτό το βάρος τη σχολής. Όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή θα σου βγει το λάδι. Τι νόμιζες τόσο απλα; Ξέρω ότι γίνομαι ψώνιο άλλα το Πολυτεχνείο δεν είναι εύκολο όπως κι άλλες σχολές είμαι σίγουρη , απλά σε μας το τερματίζουν. Με εργασίες και ξενυχτια και άγχος που κάνει το στομάχι σου να συνέλθει 6 μήνες. Και όλα αυτά χωρίς σίγουρη την αναγνώριση της δουλειάς σου. Ίσως και το αντίθετο. Ίσως δεν θα Ναι αρκετή για τα στάνταρ του έτους. Ισως εισαι από τους τελευταίους αυτούς που καμία φορα γυρνάνε και ρωτάνε με θράσος οι καθηγητές: τι γυρεύεις σε αυτή τη σχολή εσυ; Όμως ακόμα ολα αυτα περνάνε όταν τελειώνει το εξάμηνο. Και δεις τον βαθμό που σου επιτρέπει να κάψεις όλες τις εργασίες που σου βγάλανε την πίστη. Ξεχνάς τα πάντα και ξεκινάς από το μηδέν για τα επόμενα μαθήματα.Αυτό όμως που πονάει περισσότερο είναι οι άνθρωποι που πάλεψες ,που έκλαψες που αγάπησες ,που εφαγες ψωμί και αλάτι μαζί τους: οι φιλοι,να σε βλέπουν πια σαν εχθρό. Εκεί λίγο πριν το τέλος, στην τελική εργασία,λες τοσες εργασίες εκανες μαζί τους, ξας κάνω και αυτή!.Όμως στην πίεση, βλέπεις τα αληθινά πρόσωπα που ίσως πριν δεν έβλεπες. Πριν οι εργασίες ισως ήταν πιο χαλαρες ,όποτε όλα ήταν κάπως ρόδινα. Τώρα όμως φαίνονται όλα, καταρρίπτονται οι εικόνες.πεφτουν οι κουρτίνες. Σήμερα όπως και από την αρχή σχεδόν της διπλωματικής είχα το συναίσθημα, της πίεσης. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Και να που οι φόβοι μου βγαίνουν αληθινοί. Σήμερα μου μίλησαν λες και είμαι ο χειρότερος εχθρός. κατάλαβα πλέον δεν έχω λόγο στην εργασία. Ούτε να αντιμιλαω .Σήμερα καταλαβα ότι πίσω απο λαμπερά χαμόγελα ,ίσως κρύβεται μισός, ίσως συμφέρον, ίσως απλή βαρεμάρα. Με πόνεσε το σημερινό όπως και οι προηγούμενοι τσακωμοί προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες άλλα μάταια. Είμαι ο εχθρός πλέον. Με πονάει που τόσα χρόνια σπατάλησα σε λάθος ανθρώπους. Που δεν καταλαβα ποτέ το αληθινό από το ψεύτικο . Που σπατάλησα συναισθήματα και στιγμές. Δεν θέλω να ξανακάνω τέτοιο λάθος. Από δω και πέρα θα επιλέγω τους φιλους πιο συνετά....Όταν φεύγεις από το σπιτι σου κάπου χάνεται το παιδί. Το κατασπαράζει η ζωή αφού πρώτα το "συνετίσει " με δυνατά χορταρικά χαστούκια.....Κάντε μια προσευχή και για μένα. Να τελειώσει όλο αυτό γρήγορα. Να πάρω το πτυχίο και να αρχίσω από το μηδέν ξανά. Να κάνω ένα αρχή.

Σημερα ημουν σε ενα εστιατοριο και παρηγγειλα μακαρονοδα με γαριδες.Εδωσα ολες τις γαριδες σε μια αδεσποτη γατα που ειχε μωρα.Νιωθω τοσο ομορφα.Θελω πολυ να την ξαναδω και να της δωσω φαγητο.Και ας πηγα σπιτι μισοφαγωμενη:)

Ο Αύγουστος της συνειδητοποίησης.Των αποφάσεων. Της σκέψης και της απομόνωσης αλλά και της εξωτερίκευσης και της συζήτησης. Της μοναξιάς και του εαυτού μου αλλά και των φίλων. Της ησυχίας αλλα και της μουσικής.Των καλύτερων γενεθλίων που εχω ζήσει ως σήμερα.Η απόφαση είναι μία. Και είναι η πιο απλή και η πιο σύνθετη μαζί.Να ζήσω. Να ζήσω χωρίς να φοβάμαι να πληγωθώ και να πονέσω. Να γελάω δυνατά αλλα να κλαίω εξισου λυτρωτικα. Να αγαπάω και να αγαπιέμαι. Να δινω αλλα και να δίνομαι. Να λατρεύω τη ζωή.

Πόσες φορές αναλωνεσαι στο τι θα πει η κοινωνία, γιατι απλα και μόνο δίνεις τον εαυτό σου εκει;Πίεσή για γαμο, για παιδια, για να μείνεις σε μια σχεση που σε κακοποιεί... για να γεροντοκορεψεις και χασεις το τραινο.Τι; το φοβάσαι και προσωπικά; Ναι, κάποιες φορές ναι.. μου λείπει ο χρονος που έφυγε και ας ζουμε στο 2020.Δεν έχεις το θάρρος να φυγεις απο την πατρογονική φωλιά.. δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη σου... Γιατί νομίζεις οτι ο εαυτός σου δε σου ανήκει;; Γιατί δεν τον αγαπας;

Ας κάνουμε μια κόντρα από σήμερα μεταξύ μας . Ποιος θα κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να χαμογελάσουν! Πάνω κάτω όλοι κερδισμένοι θα βγούμε :)

Ανά διαστηματα έχω πέσει σε πολλές περιπτώσεις σαν και αυτή.Κοπέλες που κάναμε παρέα η γνωστές απλά ,είτε έκαναν μια σχέση,είτε αρραβωνιάζονταν ,είτε παντρευοντουσαν κ.ο.κ την βλέπανε κάπως τη φαση.Να το πω κυρίες;Να το πω ψιλομυτες;Όπως και αν το πω καταλάβατε.Είναι λογικό ένας άνθρωπος που κάνει μια νέα σχέση να αφιερωθεί εκεί το πρώτο καιρό,καταλαβαίνω...Είναι τα μέλια,είναι ο έρωτας...Αλλά ρε κορίτσια τι φάση;Πρόσφατα αρραβωνιαστηκε μια φίλη μου ,από τον αρραβώνα και μετά άλλος άνθρωπος. Τι την είδατε ρε; Ούτε οι πρώτες είστε ,ούτε οι τελευταίες που κάνετε σπίτι. Και εκνευρίζομαι πιο πολύ με αυτές που κάτι την είδατε,με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς.Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που φρόντισαν για τα παιδιά τους από παλιά,για να έχουν μεγαλώνοντας. Αλλά μη το παίζετε κιόλας.Με τη φιλη που ανέφερα,ειχαμε χαθεί καιρό. Το δικαιολόγησα διότι συγκατοικησε αμέσως μετά τον αρραβώνα με τον σύντροφό της,και καταλαβαίνω πως χρειάζεται κάποιος χρόνος προσαρμογής.Μετά από κάνα μήνα με κάλεσε σπίτι της,και μόλις πήγα αντικρισα κυριολεκτικά άλλον άνθρωπο. Πολύ τουπε,ότι κάτι κάναμε,κάτι είμαστε πλέον...Σκέφτηκα πολλές φορές τι δουλειά έχω να κάνω παρέα με τέτοιο άνθρωπο;;Τη ξεκοψα,μου στέλνει κάνα μήνυμα που και που αν έχει συμφέρον αλλά η πόρτα μου έκλεισε για αυτήν,λόγο συμπεριφοράς και ύφους.Αλλά κορίτσια αραχτε λίγο!!!

σε ευχαριστωωωωωωωωωωωωω κι τους άλλους φίλους που με όμορφο τρόπο μου μιλήσατε όπως την καπετανισσα κι δυο αλλες κοπελες

Με χώρισε ο άντρας μου σε μια νύχτα....εκεί που ήταν όλα καλά (για μένα όπως φάνηκε)Και τώρα θέλει διαζύγιο και απαιτεί πίσω το μονοπετρο και τη βέρα για να το πουλήσει για το διαζύγιο...και του λέω όχι είναι το μόνο θετικό πράγμα που έχω να θυμάμαι στη ζωή μου δεν θα τα πουλήσεις ....και μου είπε ότι θα δηλώσει κλοπή στο δικηγόρο του για το μονοπετρο...από τη γυναίκα του !!μου ξερίζωσε τη καρδιά. ..