Στο σημερινό «Α μπα»: τα παιδιά μου είναι δράκοι

Στο σημερινό «Α μπα»: τα παιδιά μου είναι δράκοι Facebook Twitter
160

 

__________________
1.


Λένα, τα φώτα σου. στις 12.02 μας ειπες τι δεν ειναι αγαπη "Μέχρι σήμερα ο μοναδικός τρόπος που έχεις βρει για να αισθανθείς έτσι είναι μέσω του εγωισμού, του ανταγωνισμού, και την προσπάθεια επιβολής σε σεξουαλικές σχέσεις". σε παρακαλω πες μου τι ειναι αγαπη. γιατι μονο τον πατερα μου εχω αγαπησει, και την οικογενεια μου. πως αγαπας ενα συντροφο, και ποτε ξερεις οτι τον εχεις αγαπησει;
επισης και συγγνωμη που παω για δευτερη ερωτηση, υπαρχει καποιο βιβλιο που σε βοηθησε για την διατυπωση εκεινης της απαντησης 6# τοτε;

Αναρωτιέμαι. Γιατί γίνονται τόσο τεράστιες κουβέντες και ατελείωτες καφενειακές συζητήσεις για το «τι είναι η αγάπη» και «τι είναι ο έρωτας» και δεν ξοδεύουμε τα νιάτα μας αναλύοντας αντιστοίχως «τι είναι θυμός», «τι είναι απέχθεια», «τι είναι αηδία» ή έστω, «τι είναι νύστα».


Αν ξέρεις ότι έχεις αγαπήσει τον πατέρα σου και την οικογένεια σου, ξέρεις πώς είναι να αγαπάς. Αυτό το συναίσθημα πώς το αναγνώρισες χωρίς αμφιβολία; Γιατί να υπάρχει διαφορά, ή μεγαλύτερη δυσκολία, να καταλάβεις πότε αγαπάς έναν σύντροφο;


Φαντάζομαι ότι αυτό που συσκοτίζει τα πράγματα είναι το σεξ, και το πώς αυτό σχετίζεται με την εξουσία σε μια σχέση, που ανακατεύει τα ναρκισσιστικά μας, και μετατρέπει τα ανάμικτα συναισθήματα, ακόμα και τα αρνητικά, σε θετικά, επειδή σχετίζονται με το πιο εθιστικό συναίσθημα, που είναι η επιβεβαίωση.


Ίσως θα έπρεπε να απομακρυνθούμε λίγο από το «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» και να επικεντρωθούμε λίγο περισσότερο στο «γιατί ζητάμε επιβεβαίωση από τους λάθος ανθρώπους». Θα γινόταν όλα τα καφέ ένα απέραντο ντιβάνι ψυχανάλυσης.

__________________
2.


Α, μπα θα ήθελα τη γνώμη σου στο παρακάτω θέμα.
Επιστρέφοντας από διακοπές με τον φίλο μου, κάναμε μια στάση στο σπίτι των γονιών του με τους οποίους μένουμε σε άλλες πόλεις.
Κατά τη διάρκεια των διακοπών, απ' τα νεύρα μου επειδή με είχε στείλει να του πάρω κάτι (κοκακολα? δε θυμάμαι) κατάφερα να κοπανήσω την πόρτα του αυτοκινήτου στον αντίχειρά μου. Σφάδαξα στον πόνο, το δάχτυλό μου πρήστηκε, μαύρισε, έγινε σαν του γκοτζίλλα και σφυροκοπούσε αδιάκοπα σα να 'χε μεσα του δεύτερη καρδιά με τρελό σφυγμό. Λίγες μέρες μετά έπεσε και το νύχι.
Επιστρέφοντας λοιπόν στους δικούς του καθίσαμε να φάμε. Και αφού τελειώσαμε το φαγητό, έκανα την κίνηση να μαζέψω πιάτα να τα πάω στο νεροχύτη. Δε με σταμάτησε κανείς, ούτε καν όταν άρχισα να πλένω. Με άφησαν μόνη στην κουζίνα να πλύνω όλα τα πιάτα με το δάχτυλο του γκοτζίλα και αυτοί πήγαν στο σαλόνι.
Μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις passive aggresive, δεν είμαι. Απλά δεν τους ξέρω τόσο καλά, ώστε να πω να με συγχωρείτε δεν μπορώ να βοηθήσω. Πιο πολύ θα έλεγα ότι τώρα τους γνωρίζω τους ανθρώπους.
Ο φίλος μου δεν είπε τίποτα, καταρχάς γιατί δε θεωρούσε και πολύ σημαντικό αυτό που έπαθα και κατά δεύτερον γιατί απ' την πρώτη κιόλας φορά που τους είχα γνωρίσει είχε πει στη μάνα του "τη μαρία δεν τη θες κάτι, θα κάτσει μαζί μας " και αυτή είπε "πως δεν τη θέλω, εννοείται πως τη θέλω να βοηθήσει στην κουζίνα".
Φεύγοντας ο πατέρας του, μου έκανε δώρο μία κάμερα (δώρο στη νύφη).
Τον ευχαρίστησα, αλλά φεύγοντας εγώ, δεν την πήρα μαζί μου.
Και σκέφτομαι να χωρίσω κιόλας.
Είναι η πρώτη μου σχέση. Είμαστε μαζί σχεδόν 5 χρόνια. Είμαι 23 και αυτός 30. Το σεξ είναι καταπληκτικό (δεν έχω πάει με άλλον για να συγκρίνω, αλλά δε με απασχολεί περνάω τέλεια), είναι αυτοδημιούργητος και πολυ επιτυχημενος επαγγελματικά, υψηλής μόρφωσης, υπάρχει οικονομική άνεση, τον θαυμάζω απεριόριστα για τις ικανότητες και τις γνώσεις του, με φτιάχνει η εμφάνισή του, το πως νιώθω όταν ξυπνάω το βράδυ για κατούρημα και επιστρέφω στο κρεβάτι και με ψάχνει για μια ζεστή αγκαλιά. Αυτός μιλά για κοινό μέλλον, εγώ νιώθω ότι αν τον αφήσω θα κανω μεγάλη βλακεία και θα κοπανάω το κεφάλι μου, αλλά όταν τσακωνόμαστε όλα τα αρνητικά συναισθήματα και οι φόβοι μου βγαίνουν στην επιφάνεια.
Τότε νιώθω οτι θέλει και λίγο να με κυκλοφορεί, όπως εγώ κυκλοφορώ μια ωραία τσάντα που πρώτη εγώ και μόνο εγώ αγόρασα. Μια φωνούλα μέσα μου, μου λέει ότι αυτό που εκτιμά απίστευτα σε μένα είναι το ότι είμαι μικρή, πολύ όμορφη και ήμουν παρθένα. Φοβάμαι ότι θα μ΄έχει σ΄ενα κλουβί να με δείχνει κι εγώ να τον υπηρετώ με αντάλλαγμα το σεξ (όπου με κάνει θεά) και καναβούρι από χρυσό. Το σκηνικό με τη μάνα του, μου χτύπησε καμπανάκια. Χώρια που δεν μπορώ τις ανασφάλειες και τη ζήλεια του. Μια φορά με έβαλε με το ζορι να του πω με ποιον άλλον θα ήθελα να πάω, δε δεχόταν με τίποτα το «με κανέναν» που ήταν η αλήθεια μου, του 'πα εναν τυχαίο, και μετά με ζάλιζε τρεις μέρες.
Είμαι 23 κι εχω ζήσει όλη τη φοιτιτική ζωή μαζί του, αυτός να δουλεύει πολύ κι εγώ πανεπιστήμιο, σπίτι και κανας καφές με καμια φίλη. Προσπάθω να φτιάξω κοινές παρέες αλλα νομίζω πως όλοι οι δικοί μου είναι σε άλλη φάση απ' αυτόν. Ή μπορεί και να μην τον χωνεύουν. Αυτός φοβάται μη μου την πέσει κανένας και την κάνω και δε με αφήνει να 'χω και πολλά πολλά με κόσμο. Πχ δε μ' αφηνει με τιποτα να παω σκ σε μια φιλη μου σε άλλη πόλη. Ή έκανε ολοκληρο θέμα όταν ηθελα να κατεβω καλοκαιρι στην πόλη μου. Αλλά πως να το κάνουμε αν θέλει να συμβαδίσουμε σε φάσεις πρέπει κι εγώ να περάσω κάπως κάποια. Δε γίνεται να γίνω αυτόματα 30αρα έτοιμη για γάμο σε σώμα 23χρονης.
Τι να σου πω α, μπα. Έχω δοκιμάσει να συζητήσω μαζί του πως νιώθω, αλλά δε θα 'λεγα ότι καταλαβαίνει. Με κάνει να νιώθω ότι λέω βλακείες. Σε άλλες φάσεις μου λεει βεβαια οτι εχω τρομερες δυνατοτητες, οτι είμαι πολυ διαφορετική απ' τις αλλες γκομενες τα ζωα που κυκλοφορούν και θέλει να εξελιχθώ επαγγελματικά (αν και η μονη δυνατότητα φαντάζομαι πως είναι να ανοίξω σχολή για μουγκούς και τυφλούς, για να μη με βλέπει και να μη μου μιλάει κανείς).
Αυτά εν ολίγοις. Τι εν ολίγοις, εν πολλοίς δηλαδή. Ελπίζω να μη σας κούρασα και να χωράει σε αυτή την ωραία στήλη η ιστορία μου. Θα χαρώ να μου απαντήσεις σε αυτό που δε ρώτησα μεν, αλλά έχω εμπιστοσύνη ότι θα καταλάβεις ποιο είναι.

Νομίζω ότι η ερώτηση είναι «είναι αυτοί αρκετά καλοί λόγοι για να χωρίσω;»


Η απάντηση στην ερώτηση είναι «ναι, είναι».


Εντόπισες με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους σε έχει διαλέξει, αλλά νομίζω ότι σου διαφεύγει ένας ακόμα, που είναι ο πιο πιθανός, και σου διαφεύγει επειδή είναι ο λόγος για τον οποίον σε διάλεξε (είναι inception). Επειδή είσαι μικρή και άπειρη, αυτό τον κάνει να νιώθει ασφαλής, γιατί δεν ξέρεις ποια είναι τα όρια σου, και μπορεί να σε πείσει αυτός για το ποια είναι.


Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγηθεί η καταπίεση και η ζήλεια με θετικό πρόσημο. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας απολύτως τρόπος να δικαιολογηθεί η άσκηση ελέγχου. Μια γυναίκα συνομήλική του, τριάντα χρονών δηλαδή, είναι πιο πιθανό να καταλάβει ότι πρόκειται για άνθρωπο που έχει δικά του θέματα, που προσπαθεί να ξεπεράσει ελέγχοντας άλλους, κι αυτός μάλλον είναι ακόμη ένας λόγος που σε επέλεξε. Εσύ ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις πόσο τεράστιο πρόβλημα είναι. Δεν είναι καθόλου χαριτωμένο ότι θα προτιμούσε να μην σε βλέπει κανένας άλλος άντρας. Με κανέναν τρόπο. Δεν είναι ιδιοτροπία που δεν σε αφήνει να κάνεις πράγματα μόνη σου. Είναι ένδειξη χαρακτήρα που έχει ουσιαστικά άλυτα θέματα αυτοπεποίθησης και εσωτερικής ισορροπίας. Δεν είναι μόνο ότι είσαι όμορφη και μικρή. Είσαι όμορφη και μικρή, και άρα (πιστεύει ότι) έχει το περιθώριο να σε διαμορφώσει και να σου παρουσιάσει τα προβλήματα που έχει ως κάτι το φυσιολογικό (και σε κάνει να νιώθεις ότι «λες βλακείες». Πετυχαίνει;)


Σε μια άλλη ίσως και να πετύχαινε για περισσότερα χρόνια, αλλά εσύ άρχισες να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ευτυχώς το κατάλαβες πριν δεσμευτείς με γάμο και πριν ενωθεί η ζωή σου με τη ζωή αυτής της οικογένειας. Δεν γίνεται να σου πει άλλος αν πρέπει να χωρίσεις ή όχι, κανείς δεν μπορεί να σου πει ποιον να παντρευτείς, μπορεί όμως κάποιος να σου πει να περιμένεις μέχρι να καταλάβεις πολύ καλά τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που βρίσκεται μπροστά σου. Τα θέματα που έχετε τώρα, όταν πραγματικά θελήσεις να κάνεις πράγματα χωρίς αυτόν που θα θεωρήσει ανταγωνιστικά προς τη σχέση σας (ταξίδι για δουλειά, επαγγελματικές επαφές, γυμναστήρια, αισθητικούς, οτιδήποτε), θα γιγαντωθούν. Τότε να δεις τι συνέπειες έχει να ζεις με έναν άντρα που ζηλεύει και καταπιέζει.


Ο γάμος δεν είναι σαν τις σχέσεις. Η ομορφιά και η καλλιέργεια, η οικονομική άνεση, οι γνώσεις του, όλα είναι καλά στοιχεία, αλλά είναι δικά του. Το σεξουαλικό κομμάτι είναι σημαντικό, αλλά δεν εξασφαλίζει απολύτως τίποτα. Για τη συμβίωση χρειάζεται συνεργασία. Χρειάζεται ομοψυχία. Χρειάζεται κοινό όραμα, κοινοί στόχοι. Αλλιώς δεν θα είσαστε ομάδα, θα είσαστε ανταγωνιστές. Δεν είμαι σίγουρη γιατί είσαι τόσο σίγουρη ότι αν τον αφήσεις θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Επειδή στα χαρτιά φαίνεται καλός γαμπρός;

__________________
3.

Τι θα έκανες εάν ήσουν πρωθυπουργός ; Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητές σου; Τι λύσεις θα έδινες στα προβλήματα της Ελλάδας; Αιτιολόγησε την απάντησή σου.- Βοήθα, Παναγιά μου / και μη χειρότερα

Πολλοί είπαν τι θα έκαναν αν ήταν πρωθυπουργοί, και μετά έγιναν, και είδαμε τα αποτελέσματα. Δεν είμαι σίγουρη ότι εγώ θα τα έκανα καλύτερα. Το μαράζι μου όμως είναι α) να γίνει η Ελλάδα φιλική προς τον κινηματογράφο και να γυρίζονται εδώ μεγάλες ταινίες και σειρές και β) να γίνει η Ελλάδα παγκόσμιο κέντρο κλασικών σπουδών. Νομίζω ότι είναι δύο πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν με επιτυχία γιατί υπάρχει άφθονο, ατελείωτο να μην πω, αρχικό υλικό (το φυσικό τοπίο και η ιστορία). Δεν ξέρω τι είδους υπουργός θα έπρεπε να γίνω για να τα κάνω αυτά. Ψηφίστε με όμως, και θα δείτε.

__________________
4.

Αγαπημένη Α, Μπα;,

Ενώ σε διαβάζω χρόνια, από τον καιρό τού blog σου ακόμα, είναι η πρώτη φορά που σου γράφω – όχι επειδή δεν είχα μέχρι σήμερα απορίες (lol), αλλά επειδή κατά καιρούς τα θέματα που με απασχολούσαν έβρισκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απάντηση στις δικές σου απαντήσεις (και ήταν πάντα φανταστικό αυτό το timing). Τώρα όμως *σπεύδω* να σου γράψω γιατί η κατάσταση με πιέζει και, ποιος ξέρει, ίσως προλάβεις έναν φόνο.

Το θέμα έχει ως εξής: Έχω έναν καλό, πολύ καλό, πάρα πολύ καλό και πολύτιμο φίλο εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Με αυτόν τον άνθρωπο ουδέποτε υπήρξε η παραμικρή υπόνοια φλερτ μεταξύ μας, ενώ υπήρχε η «ευκαιρία» (με την έννοια ότι είχαμε βρεθεί πολλές φορές ταυτόχρονα single και χωρίς ενδιαφέρον για κάποιον/α συγκεκριμένα) – απλώς και μόνο εφόσον ουδέποτε υπήρξε έλξη μεταξύ μας, πράγμα που νιώθω (και πιστεύω κι εκείνος) ότι αφενός μας έχει γλιτώσει χρόνο και μπερδέματα, αφετέρου μας έχει αφήσει να επικεντρωθούμε στη φιλία μας που, επαναλαμβάνω, είναι πολύτιμη για μένα. Και για εκείνον είναι πολύτιμη η φιλία μας απ'ό,τι φάνηκε, αφού πριν εφτά χρόνια μού ζήτησε να τον παντρέψω, κάτι που έκανα με μεγάλη χαρά. Συναντιόμαστε τακτικά μια φορά στους δύο μήνες, κάτι τέτοιο, και καθόμαστε ώρες να συζητάμε τα θέματά μας και τη ζωή γενικότερα με φαγητά και κρασιά και είναι πάντα τέλεια (ειδικά σε φάσεις που ο ένας λέει κάποια ατάκα που είναι εντελώς breakthrough για τον άλλο – έχουμε κάνει και οι δύο ψυχανάλυση για καιρό). Εκείνος, μετά από πολλά χρόνια προβληματικών / αδιάφορων / τοξικών / εφιαλτικών σχέσεων, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε και έκανε και τρία (!) παιδιά και είναι πολύ ευτυχισμένος. Εγώ, μετά από παρόμοια με εκείνον (και φαντάζομαι με την πλειοψηφία των ανθρώπων) πορεία σχέσεων, επίσης ερωτεύτηκα και επίσης βρίσκομαι σε μία σχέση που με κάνει πολύ ευτυχισμένη εδώ και πέντε χρόνια (Όλο αυτό το κατεβατό για να τονίσω πως δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, κάτι στον «αέρα» που θα μπορούσε να ενθαρρύνει τη δημιουργία τού προβλήματός μου, το οποίο είναι η γυναίκα του και η οποία είναι προφανές πέρα από κάθε αμφιβολία ότι με μισεί από τα βάθη της ψυχής της. Ναι, φαντάζομαι ότι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, πέρα από το ότι δεν γίνεται όλοι να συμπαθούμε όλους, είναι ότι δεν τρελαίνεται με την ιδέα ότι ο άντρας της έχει μία τόσο στενή σχέση με μία άλλη γυναίκα – κάτι που καταλαβαίνω, αφού ομολογώ ότι κι εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα έβλεπα με τρελό ενθουσιασμό τη στενή φιλία τού άντρα μου με μία άλλη. Δεν μου έχει συμβεί και εδώ είμαστε για να δούμε στο μέλλον αν τύχει. Δεκτό λοιπόν να μην είναι ενθουσιασμένη με αυτή τη σχέση. Αλλά άλλο να μην είσαι ενθουσιασμένος και άλλο να ρίχνεις χολή με κάθε ευκαιρία. Γιατί το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτό το μίσος εκείνη το βγάζει ύπουλα, εν ολίγοις με ασύλληπτες μπηχτές μεταμφιεσμένες σε «αστειάκια» και ενώ με φωνάζει πάντα με χαριτωμένα υποκοριστικά (εμετός), κάτι που κάνει τρομερά δύσκολο να την αντιμετωπίσω ευθέως (ή, ακόμα καλύτερη ιδέα, να την πλακώσω στο ξύλο), αφού πολύ εύκολα θα βγω τρελή. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά κάθε φορά που θα συναντηθούμε και οι τέσσερις (τα δύο ζευγάρια) ή σε μεγαλύτερη κοινή παρέα, με κάθε ευκαιρία που θα μου απευθύνει το λόγο ή θα με αναφέρει σε κάποιον άλλο, το κάνει με έναν ______ (λογοκρισία, βάλτε τη βρισιά τής αρεσκείας σας) τρόπο που θα με φέρει σε τρομερά άβολη θέση. Από το φωναχτό (για να το ακούσουν όλοι) «Κι εσείς να κάνετε παιδάκι...(που θέλουμε), αλλά δεν είσαι σε θέση να περιμένεις και πολύ στην ηλικία σου, το ξέρεις, ε;» μέχρι το «Αυτή η... (εγώ), πάντα *γλαφυρή* ρε παιδί μου» (όχι, δεν περιέγραφα τσόντα, αλλά ένα ατύχημα στο scuba diving) και το «Καλά, εσύ θέλεις να μάθεις σκάκι; Αφού δεν σου αρέσουν καθόλου τα νοητικά παιχνίδια» (WTF?) (σε αυτήν την περίπτωση έχασα δυστυχώς την ψυχραιμία μου και της απάντησα μάλλον επιθετικά ότι αυτή είναι μία πληροφορία που δύσκολα θα μπορούσε να κατέχει, γιατί δεν γνωριζόμαστε σχεδόν καθόλου –γνωριζόμαστε χρόνια αλλά καθόλου καλά, αφού στις κοινές μας συναναστροφές δεν καθόμαστε ακριβώς να «τα πούμε»–, σχόλιο για το οποίο ο σύντροφός μου αργότερα μου είπε ότι έκανε εμφανές πως ήθελα να της σπάσω τα μούτρα. Δηλαδή όχι ακριβώς επιτυχές.). Α, Μπα; και αγαπητοί σχολιαστές δεν ξέρω αν είναι εμφανές το υπόγειο («εμφανές το υπόγειο», καλό) δηλητήριο. Κάνει με κάθε _____ (ξαναβάλτε τη βρισιά της αρεσκείας σας) ευκαιρία «αθώα» σχόλια που έχουν καθαρό στόχο να με προσβάλλουν και να με κάνουν να χάσω την ψυχραιμία μου. Το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτήν την ιστορία είναι ότι εγώ σαν άνθρωπος δεν είμαι καθόλου διπλωματική – αντίθετα, αν δεν κάνω confront κάποιον ακόμα και για το πιο λεπτό θέμα (που με αφορά άμεσα, προφανώς) με βασανίζει μέχρι να το κάνω (ναι, ξέρω, υπέροχο προσόν) και σε γενικές γραμμές ακόμα και οι άνθρωποι που με λατρεύουν έχουν να πουν πως θα μπορούσα να είμαι και πιο «μαλακή» όταν θέλω να εκφράσω ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Προσπαθώ να το δουλέψω (σε προσωπικές σχέσεις και δουλειές) και έχω κάνει άλματα σε σχέση με παλιότερα (φαντάσου), αλλά ακόμα και σήμερα όταν βρίσκομαι με κάφρους ή γενικότερα με ανθρώπους που αντιπαθώ είτε κάνω απολύτως σαφές ότι δεν θέλω να ασχολούμαι μαζί τους είτε (σε περιπτώσεις που δεν μου επιτρέπεται να κάνω το πρώτο, όπως αυτή) να βράζω στο ζουμί μου στα πρόθυρα εγκεφαλικού από τα νεύρα κάνοντας νοητά «Ομμμμμμ». Και αυτή η _____ (τρίτη βρισιά, φανείτε δημιουργικοί) προφανώς το καταλαβαίνει – δεν είναι δύσκολο.

Ελπίζω να μη σε έχω κουράσει αφόρητα μέχρι στιγμής, τελειώνω: Ξέρω πως αν επικοινωνήσω όλο αυτό με οποιονδήποτε τρόπο στον φίλο μου (ακόμα και πλαγίως, τύπου όταν μου δοθεί η ευκαιρία «Εντάξει, δεν με λατρεύει κιόλας η ....») θα το μετανιώσω. Αφενός δεν ξέρω τι περιμένω να γίνει από αυτήν την κίνηση (ίσως εκτός από το να το βγάλω από μέσα μου, να μη νιώθω κάθε φορά ότι υπάρχει κάτι τόσο, τόσο μεγάλο που δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του, τρομερά άσχημο συναίσθημα), αφετέρου θα τον βάλω σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και, φυσικά, στην «αναμέτρηση» (...) Φίλη Vs Γυναίκα μου + Μητέρα Των Παιδιών Μου + Έρωτα Της Ζωής Μου θα βρεθώ χαμένη (λογικό). Τρέμω στην ιδέα ότι θα προσπαθήσει να βελτιώσει τα πράγματα μιλώντας της (που φυσικά θα της δώσει πάτημα και θα έχει όλες τις ευκαιρίες τού κόσμου να δηλητηριάζει τη σχέση μου με τον φίλο μου με την ησυχία της όλες τις ατελείωτες ώρες τής κοινής τους ζωής) ή/και ότι θα αισθανθεί τόσο αμήχανα (σχεδόν όσο κι εγώ, ίσως περισσότερο) που πέφτει αυτό το θέμα στο τραπέζι (αν και πιστεύω ότι το έχει καταλάβει – γιατί το έχουν σχολιάσει κοινοί μας φίλοι σε μένα κατά καιρούς, σε light version βέβαια, άρα δεν είναι ιδέα μου) και θα κλονιστεί η σχέση μας. Γενικά πιστεύω πως είναι κάκιστη ιδέα να το συζητήσω μαζί του (εκτός αν πιστεύεις το αντίθετο; Please, share!). Ή το να κόψω κάθε επαφή μαζί της χωρίς εξηγήσεις (πόσες φορές πια μπορείς να αρνηθείς μία κοινή έξοδο;).

Η ερώτησή μου (επιτέλους): Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να την αντιμετωπίζω τις λίγες (αλλά τρομερά ψυχοφθόρες για μένα) φορές που βρισκόμαστε; Αυτό που κάνω όλα αυτά τα χρόνια είναι να προσπαθώ να μην της δίνω σημασία είτε κάνοντας πως δεν άκουσα (γιατί φοβάμαι ότι δεν θα κρατηθώ και θα τη διαολοστείλω) είτε απαντώντας κάτι αστείο στις αγενείς παρατηρήσεις της, αλλά, πίστεψέ με, το τελευταίο το καταφέρνω σπάνια – τελευταία χάνω όλο και περισσότερο τη διάθεση να είμαι θετικά δημιουργική. Και, εννοείται (εννοείται!) κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι υπερφανταστικό / τρομερά αστείο που ταυτόχρονα της βουλώνει το στόμα και δείχνει ότι δεν ενοχλήθηκα (...), είναι εντελώς l'esprit d'escalier, δηλαδή μου έρχεται ώρες αργότερα (ενώ καταπίνω το δέκατο ηρεμιστικό). Τελευταίο, διάβασα αυτό: http://tinybuddha.com/blog/dealing-with-haters-how-to-rise-above-the-negative/ που είναι εντελώς to the point και έχει όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά πώς θα βρω τη δύναμη να γυρίσω και το άλλο μάγουλο όταν νιώθω τόσο έξαλλη με αυτήν την κατάσταση από το πουθενά; Breath in, breath out προς το παρόν, μέχρι να βρεις το χρόνο και τη διάθεση να μοιραστείς μαζί μου κάποια ιδέα για το πώς να αντιμετωπίσω αυτό το θέμα ή οποιαδήποτε άλλη οπτική που μπορεί να με βοηθήσει. Σ'ευχαριστώ και συγνώμη για το σεντόνι (φυσικά μπορείς να το κόψεις όσο θέλεις πριν δημοσιευτεί).

Με εκτίμηση, Danai Llama

Για όποιον βαρέθηκε να διαβάζει: κοπέλα πάντρεψε φίλο με τον οποίο συνδέει βαθιά φιλία. Αμφότεροι παντρεύονται. Η γυναίκα του φίλου φαίνεται να μισεί την κοπέλα. Κοπέλα ρωτάει τι να κάνει.


Ο τρόπος που σου φέρεται η γυναίκα αυτή είναι αντίδραση σε αυτά που έχει πει ο άντρας της για σένα. Δεν σου φέρεται όπως σου φέρεται επειδή είσαι αυτή που είσαι, αλλά επειδή φαντάζεται ποια είσαι, μέσα από το κλίμα που μεταφέρει ο άντρας της. Αν δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερα προβληματική προσωπικότητα που φοβάται και τον ίσκιο του άντρα της (δεν αποκλείεται, με την έννοια ότι τίποτα δεν αποκλείεται), το κλειδί είναι στο τι έχει πει αυτός για σένα, πώς αυτός σε έχει παρουσιάσει σε αυτή. Αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις, γιατί είναι δικό του θέμα.


Το λινκ με τον Βούδα το διάβασα, αλλά δε νομίζω ότι συμφωνώ. Πιστεύω ότι αν κάποιος σου φέρεται συστηματικά με αρνητικό τρόπο, πρέπει να τον σταματήσεις και να θέσεις τα όρια σου. Δεν χρειάζεται να βρεις κάποια σπουδαία ατάκα για να αποσβολωθεί. Θα αρκούσε να πεις «δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι», ας πούμε, με την κατάλληλη ευκαιρία. Καλώς προσπαθείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου και να μην είσαι απότομη, αλλά είναι μάλλον υπερβολικός ζήλος να προσπαθείς να εφαρμόσεις τον νέο σου εαυτό εκεί που χρειάζεται να επέμβει ο παλιός.


Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να ανακατέψεις τον φίλο σου γιατί όντως θα τον αναγκάσεις να πάρει θέση, και θα βγεις χαμένη από δυο μεριές. Το πρόβλημα πρέπει να το λύσεις με αυτόν που σου το δημιουργεί.

__________________
5.


Λοιπον Λενα μου,
εχω ενα θεμα με το φιλο μου: Αργει στα ραντεβου του! Παντα και πολυ! Πανω απο 20λεπτο καθε φορα! Οσο και να του εχω μιλησει δεν λεει να καταλαβει οτι ο αλλος δεν ειναι κοροιδο να περιμενει καθε φορα! Του εχω θυμωσει, τον εχω φερει στο φιλοτιμο, τον εχω απειλησει οτι θα φυγω! Τιποτα! Παω κι εγω πιο αργα πλεον και τελος! 9 λεμε 9:30 υπολογιζω εγω να ειμαι εκει! Αλλα με εκνευριζει τοσο πολυ αυτο οταν γινεται! Και πιο πολυ οταν γινεται και με φιλους! Ειμαστε στον καναπε και λεμε 10 θα βγουμε με το Φωτη και την Κασσια! Ε 10 παρα 5 θα σηκωθει με τα παρακαλια απο τον καναπε να ντυθει λεγοντας με γελιο: Βρε γλυκα μην μου θυμωνεις εχω κι εγω τα κουσουρια μου! Και ρωτανε τα παιδια και λεμε δικαιολογιες γιατι ειμαστε ομαδα και δεν μπορω να τον καρφωσω εννοειται! Αλλα εγω οταν το κανει σκεφτομαι μεχρι και να χωρισω απο τα νευρα μου! Μετα που μου φευγουν καταλαβαινω οτι δεν ειναι λογος! Καμια ιδεα για να το αντιμετωπιζω χωρις να με χαλαει τοσο;

Για τα δικά σας ραντεβού, το έλυσες. Για τα κοινά σας ραντεβού, δε συμφωνώ ότι είσαι υποχρεωμένη να τον καλύπτεις. Αν βαριέσαι να τον περιμένεις, φύγε πρώτη, μόνη σου, για να μην περιμένει η Κασσια (πού τονίζεται αυτή η λέξη;) Αν καταλάβει πόσο το εννοείς, ίσως να κάνει μια προσπάθεια. Τα λόγια είναι αέρας.


Η εικοσάλεπτη καθυστέρηση για μπαρ δεν είναι εντελώς εντός συνηθισμένων ορίων;

__________________
6.


Γεια σου Άμπα!
Πάντα έβλεπα τα άρθρα σου.. Και τώρα απλά θέλω να πάρω τη γνώμη σου για το θέμα μου! Έχω σχέςη 9 μήνες με ενα παιδί που εχω νιώσει κ εχω βιώσει τα απίστευτα είτε συναισθηματικής φύσεως είτε στην πράξη κάνοντας πολλά πράγματα μαζί! Έχουν υποθει πολλά...( να ζήσω μαζι σου, να σε παντρευτώ, εισαι το αλλο μου μισό) αλλα υπαρχει πάντα ενα αλλά απο πλευράς του) η σχεςη μας πέρασε 2 βδομάδες παύση ύστερα απο εναν χαζοτσακομο λεκτικό που είχαμε.. Και μου είχε πει πως αμα ξαναμαλωσουμε θα χωρίσουμε ( εγωιστικά απο την πλευρά του οπως το ειπε και αναιρώντας όσα ένιωθε και έζησε, εαν θελεις) σε αυτην την παύση του έδωσα χρονο πολυ να σκεφτεί και να δει τι θελει... Μετα απο επικοινωνία δική του.. Βρεθήκαμε και κάναμε μια αρχή βάζοντας κατω τα οποια προβλήματα και μιλώντας πλεον ανοιχτά για ολα.. Έμαθα οτι σε αυτο το διάστημα αναζήτησε συντρόφους και μαλιστα γνώρισε και ενα παιδί που το προχώρησε καπως και εαν θελεις επέβαλε και στην επαφή τους το ερωτικο, μιας που δν τον κάλυπτε και δν πληρούσε τα απαραίτητα σε θεμα γούστου γιαυτον, απλα του παρείχε απο όσο μου ειπε τον ενθουσιασμό που είχε χάσει απο εμενα, γιαυτο και βρέθηκε! Τον συγχώρεσα, προσπάθησα να τον καταλαβω... Και είπαμε αυτην την νεα αρχή γιατι το θέλαμε πιο πολυ και οι δυο και κατάλαβε και συνηδητοποιησε και αυτος κάποια πραγματα για εμενα! Τωρα πλεον ύστερα απο 3 βδομάδες που ολα ηταν μια χαρα και πιο ουσιαστικά μεταξύ μας τα πραγματα μου ζήτησε διάλειμμα, γιατι ενώ με θελει με αγαπάει με νιώθει με καταλαβαίνει... Νιώθει οτι θελει να ζήσει και να εξερευνήσει πραγματα με διαφορετικούς συντρόφους για να βγάλει μια εικόνα γενικα στο τι θελει στο πως γίνεται και ολα αυτα, μιας που ημουν ο πρώτος του και δν εχει εμπειρίες! Νιώθει οτι ειμαι το σπίτι του η βάση του και οτι αμα μπορούσε 3-4 χρονια να κανει ολα αυτα που θελει και εχει μεςα του να γυρίσει σε εμενα ολοκληρωτικά για να ζήσουμε μαζι για το υπόλοιπο. (Να σημειώσω οτι αυτή η επιθυμία του ξερει και αυτος οτι ειναι μονο στις φαντασιώσεις του και οτι δν θελει να το βιώσει στην πράξη τοςο όσο το σκεφτεται) θελω πραγματικά την βοήθεια σου... Γιατι απο κάποιο σημείο και μετα χανω κάθε αξιοπρέπεια και οτι εχω κανει για αυτον...
Πραγματικά ελπίζω να με βοηθήσεις, ευχαριστώ-Γιώργος

Θέλεις τη βοήθεια μου για ποιο πράγμα; Να δούμε εμείς, μεταξύ μας, πώς θα αλλάξουμε τα μυαλά σε έναν τρίτο;


Αφού πιστεύει ότι χρειάζεται κι άλλες εμπειρίες στη ζωή του, έτσι είναι. Το αν πρόκειται για φαντασίωση ή όχι, δεν έχει σημασία – αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχει ακόμα την ψευδαίσθηση της άπειρης επιλογής. Πρέπει να ζήσει μόνος του τη ματαίωση και να καταλάβει την αξία του ενός ανθρώπου (σε σχέση με τους άπειρους, που όμως βρίσκονται μόνο στη φαντασία του).


Αν τον αγαπάς, ας τον να φύγει που λένε, αλλά πες του ότι δεν πρόκειται να τον περιμένεις. Και μην τον περιμένεις! Εννιά μήνες είναι πολύ λίγο. Εσύ τον ξέρεις ελάχιστα, και αυτός τον εαυτό του, καθόλου. Στην άγνοια είναι που λέγονται τα μεγαλύτερα λόγια. Οι πράξεις άλλα λένε. Έξι μήνες του πήρε για να ανακαλύψει ότι βαρέθηκε. Και είσαι το άλλο του μισό;

__________________
7.


Ειμαι εδω και τρία χρονια σε μια παράνομη σχέση .Εγω 40 παντρεμένη με δυο παιδιά 7,8)εκείνος 43 παντρεμένος χωρίς παιδιά .ζουμε τον απόλυτο έρωτα και θέλουμε να το προχωρήσουμε αλλα δεν ξέρω πως να το πω στα παιδιά μου που λατρεύουν υπερβολικά τον πατέρα τους .
Εγω όμως δεν θελω να ζήσω την ζωη μου χωρίς τον άνθρωπο μου .Τι να κανω ;

Πιστεύεις ότι για να ζήσεις με τον άνθρωπο σου πρέπει να σκοτώσεις τον πατέρα των παιδιών σου;


Δεν ζούμε στο Game of Thrones. Είναι θαυμάσιο που τα παιδιά σου λατρεύουν τον πατέρα τους. Μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν, κι εσύ μπορείς να υποστηρίζεις αυτή τη σχέση με όλη σου την καρδιά, είτε παραμείνεις παντρεμένη με αυτόν τον άντρα, είτε χωρίσεις και παντρευτείς έναν άλλον.


Αλήθεια δεν καταλαβαίνω ποιο πιστεύεις ότι είναι το πρόβλημα. Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα, αλλά το ότι τα παιδιά σου λατρεύουν τον πατέρα τους δεν είναι ένα από αυτά.


160

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
#5. Αγαπητή εξαδέλφη, τον εκθέτεις ανεπανόρθωτα και τέλος. Το ότι είστε ομάδα δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να τον καλύπτεις ακόμα και σε τέτοια ζητήματα και φυσικά ισχύει το αντίθετο. Ίσα, ίσα που όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι θα τον καλύψουν και θα τον καλύπτουν γενικά τότε γίνεται τελείως γαϊδούρι. Αγαπητή αρθρογράφα. 20 λεπτά καθυστέρηση ΔΕΝ είναι επιτρεπτός χρόνος.
1. Έγραψα "20 λεπτή καθυστέρηση ΓΙΑ ΜΠΑΡ". Για μπαρ. Δεν έγραψα "η 20λεπτη καθυστέρηση είναι επιτρεπτος χρόνος". Έγραψα, συγκεκριμένα "ΓΙΑ ΜΠΑΡ".2. Δεν είμαι αρθρογράφα διότι δεν γράφω άρθρα. Το α μπα δεν είναι αρθρογραφία.
Σήμερα ένιωθα ένα μπέρδεμα με τη σειρά εμφάνισης των σχολίων. Μετά παρατήρησα ότι μάλλον κατατάσσονταν βάσει αριθμού "ΝΑΙ", αλλά αυτό μάλλον προκαλούσε ένα συνεχές ανακάτεμα. Τώρα βλέπω είναι βάσει ώρας.
#7, μάλλον εννοεί ότι επειδή θα φέρει την ευθύνη του διαζυγίου και της "διάλυσης της οικογένειας", φοβάται ότι τα παιδιά της θα αντιδράσουν άσχημα, θα την κατηγορήσουν, θα της κακιώσουν και μπορεί να θελήσουν να μείνουν με τον πατέρα τους. Φίλη, κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της. Αν αυτό πράγματι φοβάσαι, προσπάθησε να εξηγήσεις στα παιδιά σου πως νιώθεις, ότι αγαπάς τον πατέρα τους αλλά όχι πια σαν σύζυγό σου και ότι πάντα θα είστε οικογένεια. Είναι βέβαια αρκετά μικρά. Θα μπορούσες να απευθυνθείς και σε ένα παιδοψυχολόγο.
#4Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι για τη συμπεριφορά της κοπέλας φταίει τα όσα έχει μεταφέρει ο φίλος. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει μεταφέρει την πραγματικότητα και αυτή πάλι να την πειράζει. Δηλαδή αν π.χ έχει πει ότι εκτιμά τη γνώμη της φίλης του, αυτό μπορεί να την πειράζει. Όχι γιατί θα της τον αρπάξει, αλλά γιατί υπάρχει μια άλλη γυναίκα που μπορεί να τον επηρρεάσει, ή που την θαυμάζει κτλ. Έχω το ίδιο πρόβλημα με τον φίλο και συνεργάτη μου, και αυτό που κατάφερα να κάνω είναι να μην έχω πολλά πολλά μαζί της, να είμαι ευγενική αλλά όχι να κάνω υπερπροσπάθεια να με δεχτεί. Δεν ασχολούμαι με αυτά που λέει. Εξάλλου μη νομίζεις, όλοι καταλαβαίνουν τι γίνεται. Υπομονή και αλάργα.
#4 - Α ΠΑ ΠΑ! Τι ντελίριο ήταν αυτό;Είσαι, λες, τύπος που κάνει confront, αλλά με την λεγάμενη του φίλου σου που δεν χάνει ευκαιρία να σε μειώνει και να σου χώνεται μπροστά σε όλον τον κόσμο, το παίζεις ανωτερότητα και αναπνοές και Ομμμ; Δηλαδή αν την διαολοστείλεις μπροστά σε όλους την ώρα που σου επιτίθεται, τι θα γίνει; Πόλεμος; Πυρηνική καταστροφή; Σεισμός;Μάλλον δεν την έχεις γειώσει καθόλου, μου φαίνεται και κάθεσαι και τρως τα σκατά της. Εγώ λέω να περάσεις στην αντεπίθεση, αλλά όχι με τόσο κουβεντολόι όπως εδώ τώρα. Λίγα λόγια, αλλά κοφτερά. (Παράδειγμα: "εσύ να μην μιλάς πολύ γιατί λες όλο μαλακίες".) Και μετά εξαφανίζεσαι κι άσε τον κουμπάρο να σε ψάχνει. Δεν μπορεί κι αυτός να μην έχει δει τι γίνεται τόσον καιρό, δεν καταλαβαίνει τίποτα;
Αξια θα της δωσει ετσι.Η σωστη τεχνικη λεγεται Ομιχλη και βρισκεται στο βιβλιο Μανουβρες του δρ.Πιντερη. Δεν θα κουραστω να το αναφερω, ειναι τελεια για να κοβεις το βηχα σε τετοια κομπλεξικα ατομα.
Neverlander, ευχαριστως να το πω με δικα μου λογια.Λοιπον ο Πιντερης παρομοιαζει την διαδραση με παρτιδα τενις. Ο αλλος πεταει το μπαλακι και περιμενει να αποκρουσεις. Τι θα γινοταν ομως αν σντι να στειλεις την μπαλα πισω, με τον ενα ή τον αλλο τροπο, την αφηνες να χαθει μεσα σε μια "ομιχλη"? Η ομιχλη κανει τον αλλο να ψαχνεται και να νιωθει ανασφαλεια γιατι δεν ξερει πως να κινηθει κι ετσι συντομα εγκαταλειπει την επιθεση χωρις να κανεις εσυ κατι ιδιαιτερο. Ειναι ιδανικη για ανθρωπους επιθετθκους που "μας την λενε" και δεν μας ενδιαφερει η συναψη βαθυτερης σχεσης μαζι τους (αλλα σε μερικες περιπτωσεις μπορει να χρησιμοποιηθει και με ατομα που μας ενδιαφερει η σχεση μαζι τους αν το εχουν παρακανει με κριτθκη και πρεπεθ να "ισιωσουν" λιγο).Πρακτικα μιλωντας η Ομιχλη εφαρμιζεται ως εξης.Σε ο,τι μας λενε συμφωνουμε με την γενικοτερη αληθεια του σχολιου, χωρις να δινουμε προσωπικη εμφαση και χωρις κανενα συναισθηματικο δικο μας εμπλεγμο.πχ.(Αντιγραφω)-Εχεις πολυ προκλητικο υφος.-Ειναι αληθεια πως δινω αυτην την εντυπωση.-Δεν δινεις απλως την εντυπωση. Εισαι προκλητικος.-Ισως να εχεις δικιο.-Ναι αλλα αν δεν παραδεχεσαι τα λαθη σου πως θα βελτιωθεις?-Εχω πολλα ελλατωματα.-Δεν αρκει να το παραδεχεσαι. Πρεπει σιγα σιγα και να τα διορθωνεις.-Αυτο ειναι σωστο. Καλο ειναι να βελτιωνεται κανεις.-Δεν φαινεσαι τοσο προθυμος να κανεις συζητηση.-Ναι. Τις βαριεμαι τις συζητησεις.-Δηλαδη μου λες οτι δεν σε ενδιαφερει η γνωμη μου!-Αυτο ειναι αληθεια.-Τι καθομαι και χανω τον χρονο μου μαζι σου, εσυ δεν παιρνεις απο λογια.Αν και το παραδειγμα δειχνει σαν παραδοση ανευ ορων, το μηνυμα που περναει ειναι οτι δεν δινουμε βαρυτητα στην κριτιλη του αλλου προσωπου αλλα -βουδιστικα σχεδον- παρεχουμε σχοινι να κρεμαστει μονος του.Προσοχη να εκφερονται οι απαντησεις τετοιου τυπου με ασπαστο προσωπο και βρετανικο φλεγμα, χωρις καθολου ειρωνια. Τοτε δεν θα χρειαστει να αυτοφασκελωνομαστε με esprit d'escalier γιατι θα εχουμε ηδη επικοινωνησει οτι ο αλλος μπορει να πει οτι παπατζα θελει κι εμεις τον εχουμε κι αυτον και τη γνωμη του γραμμενη.πχ. (Δικα μου εις απαντησιν της φιλης μας σημερα)-Να κανετε κι εσεις παιδακισυντομα, μιας και δεν εχεις περιθωρια με την ηλικια σου, ε?-Ετσι ειναι, οι ωοθηκες ειναι σαν το γιαουρτι, εχουν ημερομηνια ληξης.-Πως θα παιξεις σκακι αφου δεν σου αρεσουν τα νοητικα παιχνιδια!-Πραγματι, αλλωστε δεν μπορουμε ολοι να ανηκουμε στην Μενσα, δεν ειναι κακο.Βασθκα οποιοσδηποτε τριτος που θα σας ακουσει θα συνειδητοποιησει οτι την εχεις γραμμενη.Αν και σ'αυτο με το σκακι ( που προσωπικα αγαπω) εγω θα απαντουσα "και που να δεις τι αλλες χρησεις σκεφτομαι για τα πιονια!"-
Πες μας κι άλλα για την τεχνική Ομίχλη!Εγώ πάντως εφαρμόζω της δικής μου έμπνευσης τεχνική "επίθεση αγάπης" σε τέτοια αχώνευτα άτομα. Αρχικά, κάνω ότι τρελαίνομαι από χαρά κάθε φορά που τον/την βλέπω. Επίσης, δε βλάπτουν φιλοφρονήσεις τύπου "μα τι έκανες στα μαλλιά σου/φρύδια σου/μπούτια σου κ.ο.κ και δείχνουν τόσο υπέροχα". Σε κάθε πικρόχολο και εξυπνακίστικο σχόλιο απαντώ ανάλογα "έχεις απόλυτο δίκιο/φοβερή ιδέα/πες μου εσύ πώς το κάνεις". Προσοχή, δε θέλει θεατρινισμούς και υπερβολές. Σε 3-4 συναντήσεις θα τον/την έχεις στείλει στο τρελοκομείο. Χωρίς πλάκα, τέτοια άτομα έχουν βρει τον κάλο μας και τον πατάνε, αντλούν ευχαρίστηση από το να μας πικάρουν. Οπότε δες το λίγο πιο χαλαρά και θα σταματήσουν γιατί δε θα έχουν πια αντικείμενο.
Φουστα Κλαρωτη, ευχαριστως. Απαξ και πιασει κανεις το νοημα της Ομιχλης (σε καθε σχολιο υπαρχει μια γενικη αληθεια που δεν μας αφορα προσωπικα) με λιγη εξασκηση εχει απαντησεις σε καθε κακεντρεχες σχολιο.πχ.-Πως παχυνες ετσι?-Υποθετω θα μπορουσα να ημουν πιο αδυνατη.-Γιατι εκοψες ετσι τα μαλλια σου?-Κατι πρεπει να μ'επιασε.-Γιατι δεν κανετε ενα παιδακι?-Ελα μου ντε, καλο ερωτημα! (Τεραστια παυση)-Αστο αυτο, δεν ξερεις εσυ!-Ειναι τοσο πολλα αυτα που δεν ξερω...-Πολυ κουνιστη εισαι, εχεις παει με πολλους.-Πιο πολλους απο την Παναγια, λιγοτερους απο την Μαντονα υποθετω.κ.ο.κΓενικα αν εχω μια συμβουλη ειναι αγοραστε και μελετηστε το βιβλιο. Ειναι παναπλο, εκλαικευμενο αλλα με σοβαρη βαση. Θα αναγνωρισετε φιλους και εαυτους στις Μανουβρες και θα αλλαξει η ζωη σας με το κεφαλαιο Ευθυνη. Ειχα την τυχη να το ανακαλυψω στα 20 και ακομα ακολουθω τις συμβουλες του.
Πάτησα ναι γιατί πόνεσε η κοιλιά μου απ'τα γέλια μ'αυτό:"Λίγα λόγια, αλλά κοφτερά. (Παράδειγμα: "εσύ να μην μιλάς πολύ γιατί λες όλο μαλακίες".) Και μετά εξαφανίζεσαι κι άσε τον κουμπάρο να σε ψάχνει."
Αγαπητή φίλη της ερώτησης 5 ή πας πιο αργά στα ραντεβού ή μια μέρα τον αφήνεις να έρθει στο ραντεβού και δεν είσαι εκεί. Απλά. Και εννοείται δεν χρειάζεται να τον καλύπτεις σε άλλους
#5, Αμπα, μόλις μου πάτησες τον κάλο με την τελευταία σου ερώτηση: ΟΧΙ δεν είναι εντός συνηθισμένων ορίων το 20λεπτο. 5-10 λεπτά το πολύ (κι αυτό γιατί είμαι καλός άνθρωπος:))Όπως εγώ είμαι πάντα στην ώρα μου, απαιτώ και από τους άλλους να είναι στο πλαίσιο του 10λεπτου.Ναι, και για μένα έχει κίνηση, κόκκινα φανάρια, δύσκολο πάρκινγκ, άργησε το τραμ-μετρό-λεωφορείο. Αλλιώς νιώθω ότι δε σέβονται το χρόνο μου.Τραγική ιστορία: καλώ 5 φίλους για τα γενέθλια μου σε ένα μπαράκι. Βρισκόμενη μέσα στο λεωφορείο, δέχτηκα μνμ διαδοχικά από όλους ότι θα αργήσουν λίγο. Περίμενα 10λεπτά και πήγα σε άλλο μπαράκι και τα έπινα μόνη μου. Εννοείται δεν απάντησα σε καμία κλήση.
Συμφωνώ αμύριστο λουλούδι, δεν θα έπρεπε να θεωρείται συνηθισμένο το 20λεπτο, ο χρόνος είναι πολύτιμος. Άλλο να τύχει να συμβεί κάτι απρόοπτο κι άλλο να το κάνουν κάποιοι συστηματικά. Στην Ελβετία πάντως θεωρείται μεγάλη προσβολή να στήσεις κάποιον, πηγαίνουν πάντα 15 λεπτά νωρίτερα στα ραντεβού τους ώστε να αποφύγουν τους τυχαίους παράγοντες. Ακόμη κι όταν σε περιμένει κάποιος στο σπίτι του και όχι έξω, αν τυχόν αργείς πρέπει να πάρεις τηλέφωνο και να ενημερώσεις. Και μιλάμε για το να αργήσεις ακόμη και 1-2 λεπτά, ειδικά σε επαγγελματικό ραντεβού. Με είχε αγχώσει πολύ αυτό στην αρχή
Αυτο με το 15 λεπτα (και μιση ωρα!) ΝΩΡΙΤΕΡΑ δεν ειναι και τοσο ιδανικο, ιδιαιτερα αν περιμενεις κοσμο σπιτι. Απειρες φορες συγκεκριμενο ατομο με αιφνιδιαζει ενω ειμαι με το βρακι ή στο ντουζ ή πηδιεμαι με τον αντρα μου....και πρεπει σε χρονο dt να ευπρεπιστω, να εξαφανισω τα ενοχοποιητικα ιχνη και να ανοιξω εξωπορτα με χαμογελο. Καλλιο να αργουσε ενα τεταρτο.....
η Γ45 πάλι, χα-χα! έχιες δίκιο, ούτε κι αυτό είναι ωραίο. Αλλά αν τελικά φτάσουν νωρίτερα, κάθονται από κάτω και περιμένουν μέχρι να πάει ακριβώς και μετά χτυπάνε κουδούνι. Με το ρολόι στο χέρι!
<<Αυτο με το 15 λεπτα (και μιση ωρα!) ΝΩΡΙΤΕΡΑ δεν ειναι και τοσο ιδανικο, ιδιαιτερα αν περιμενεις κοσμο σπιτι. Απειρες φορες συγκεκριμενο ατομο με αιφνιδιαζει ενω ειμαι με το βρακι ή στο ντουζ ή πηδιεμαι με τον αντρα μου....>>Το μισή ώρα το δέχομαι αλλά τα δεκαπέντε λεπτά μάλλον υπερβολή είναι...εννοώ να κάνεις τα παραπάνω ενώ ξέρεις ότι σε ένα τέταρτο θα έχεις μουσαφιραίους...
Αντιλαμβάνομαι φαντάζομαι, το ότι η συμπεριφορά σου είναι υπερ-ναι, wait for it-βολική. Όπως κι εσύ συνομολογείς ΕΤΥΧΕ να αργήσουν όλοι μαζί. Μπορεί να είχε κίνηση εκείνη την μέρα. Γενικά ο χρόνος πολύτιμος είναι, αλλά αν θες να πας να βγεις για ένα ποτό να χαλαρώσεις και να περάσεις καλά, δεν γίνεται να είσαι με τη Δαμόκλειο Σπάθη πάνω από το κεφάλι σου μην αργήσεις 10 λεπτά. Δεν είναι η δουλειά σου να τρομάζεις να αργήσεις 5 λεπτά για να μην σε απολύσουν (καταχρηστική απόλυση btw, ανάλογα με τις περιστάσεις, και δημιουργεί και burnout). Κι εσύ που δεν είσαι αφεντικό; Τι θα κάνεις; θα τον απολύσεις από φίλο;Και τι κατάφερες που πήγες και τα ήπιες μόνη σου στο μπαρ; Δεν θα πέρναγες καλύτερα με τους φίλους σου στο ίδιο μπαρ, κι ας έρχονταν καλύτερα; Τους έδειξες εσύ; Γενικά είναι προτιμότερο να αποκαλείς φίλους, αυτούς που θέλεις να βλέπεις ακόμα κι αν αργήσουν.Αυτό που κατάφερες ήταν να στεναχωρηθείτε όλοι.
Σίγουρα ήταν πολύ ωραίο για μένα να αργήσουν ολοι στα γενέθλια μου και να περιμένω μονη σε ένα μπαρ, not. Και παρεπιπτόντως έμενα πιο μακριά απο όλους. Άντε να μπω σε λεπτομέρειες : μετά απο ΜΙΑ ωρα πήγανε στο μπαράκι δε με βρήκαμε και με ψάξανε! ΜΙΑ ΩΡΑ! Κι εγω ήθελα να περαςω καλα, οχι μόνο αυτοί, και δεν πέρασα καθόλου καλα. Στεναχωρήθηκα. Αλλα απο ότι λες, σημασία είχε να περάσουν αυτοί καλα. Και να υποθέσω απο το ύφος του σχολίου σου ότι και εσύ έχεις πρόβλημα διαχείρισης χρόνου;
Μα βρε "I am the law" ειναι λογικο να περιμένει μια ωρα το αμυριστο λουλούδι μονο του σε ενα μπαρ τη μερα των γενεθλίων του; Ειναι ωραιο αυτο; Οι φιλοι έπρεπε να πανε και νωρίτερα απο την εορτάζουσα και οχι να κάθεται μονη της σαν τον κούκο να περιμένει αυτη τους φιλους...
Όχι βρε παιδιά, κι εσύ αμύριστο λουλούδι, δεν ήταν σωστό να αργήσουν, και όλοι μαζί, στα γενέθλια σου. Κάποιοι από αυτούς δεν νοιάστηκαν, ίσως είναι και γάιδαροι, σε καποιους κάτι έτυχε. Εσύ ήσουν ξεκάθαρη ότι πρέπει να είναι εκεί ακριβώς δέκα η ώρα στο μπαρ; Κι αν ναι γιατί; Θα γίνει κανένα event εκείνη την ώρα και είναι απαραίτητη η συμμετοχή τους;Αυτό που προσπάθησα να σου πω είναι ότι δεν αξίζει να χαλάς τη διάθεσή σου την ημέρα των γενεθλίων σου επειδή οι άλλοι την είδαν λίγο χαλαρά (ή κάτι τους έτυχε). Αυτό που σε συμβούλεψα, δίνοντάς μία υποθετική εναλλακτική εξέλιξη των πραγμάτων, είναι ότι, αν δεν αγχωνόσουν τόσο για το πότε θα έρθει ποιος (και δεν το έβλεπες ως μέγιστη ασέβεια προς το πρόσωπό σου), θα πέρναγες πολύ καλύτερα.Εσύ προτίμησες να τιμωρήσεις τους αυθάδεις φίλους και να τους κάνεις να τρέχουν. Δεκτόν, με γεια σου με χαρά, αλλά δεν είστε ούτε στο Game of thrones, ούτε στο house of cards. Ένα ποτό βγήκατε να πιείτε και να γιορτάσετε. Αργήσαν οι φίλοι; Καλύτερα, θα πιουν λιγότερο κι εσύ περισσότερο. Πες τα με το μπάρμαν και τον ωραίο άγνωστο δίπλα στη μπάρα.Εγώ θεωρώ (εκεί με οδήγησε η ζωή, τα έχω κάνει κι εγώ αυτά, κι έχω φάει στησίματα και στησίματα, συνήθως εγώ είμαι πάντα στην ώρα μου και περιμένω) ΄οτι δεν αξίζει να χαλιέσαι για τόσο - πραγματικά - ασήμαντα ζητήματα. Δεν έχω πρόβλημα διαχείρισης χρόνο, έχω όμως πρόβλημα διαχείρισης άγχους. Κι αν είμαι να αγχώνομαι μην αργήσω δέκα λεπτά, άστο τα λέμε του χρόνου, πάω σε άλλον που είναι πιο κουλ, που λέει ο λόγος.Τρέχουμε από το πρωί να προλάβουμε προθεσμίες οι περισσότεροι, δεν αξίζει να σκοτωθείς στο δρόμο ή να μην κάνεις μπάνιο για να μη περιμένει λίγο το λουλουδάκι.Και πρόσεξε, δεν λέω αν ο άλλος σου φανεί ασυνεπής, εκεί που υπάρχουν συνέπειες για σένα π.χ. να έχετε αναλάβει σημαντικές και κοστοβόρες υποχρεώσεις. Εκεί όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Εν ολίγοις, γιατί μακρυγορώ:1. Με τον τρόπο σου στεναχωρηθήκατε όλοι, κι εσύ η ίδια παραδέχθηκες καλά. Αξίζει;2. Εμ έχεις τα δίκια, αλλά θα βγεις και η υπερβολική,η υστέρω, που τα πρήζει στον κόσμο. Αξίζει;3. Η συμπεριφορά τους δύσκολα θα αλλάξει, και ακόμα κι αν αλλάξει, το ότι θα το έχουν στο μυαλό τους πριν σε συναντήσουν δεν απαραίτητα καλό. 4. Την επόμενη φορά φορά παίξτε το κυνήγι του αμύριστου λουλουδιού σε bar-crawling edition. Θα είναι ότι πιο προχώ έχει βγει τον τελευταίο καιρό. (μα που τα βρίσκω ο άτιμος;)
Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ κέντρο κλασσικών σπουδών, διότι οι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και λοιποί είναι απίστευτα ανταγωνιστικοί, μικρόψυχοι, μη συνεργάσιμοι και αν δεν έχεις βύσμα γερό, δεν κάνεις τίποτα. Επίσης όντως ποιό υπουργείο; Άλλα ανήκουν στο υπουργείο πολιτισμού, άλλα σε εφορίες αρχαιοτήτων, άλλα σε πανεπιστήμια, άλλα σε σχολές του εξωτερικού και guess what, όλοι αυτοί ανταγωνίζονται, δεν συνεργάζονται. Κρίμα και πάλι κρίμα.Αν μπορούσε να αλλάξει αυτό, σίγουρα υπάρχει η πρώτη ύλη.
"Οι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και λοιποί" λες αλλά ξέρεις σε ποιους αναφέρεσαι; Είσαι του κλάδου; Έχεις τελειώσει αντίστοιχη σχολή και έχεις εργαστεί κάνοντας έρευνα ή ανασκαφές; Πού στηρίζεις την άποψή σου; Εσύ και οι υπόλοιποι που συμφωνούν μαζί σου, έχετε στο στενό σας περιβάλλον ιστορικούς και αρχαιολόγους; Έχετε ιδέα τι κονδύλια χρειάζονται οι ανασκαφές; Έχετε ιδέα πόσο χρόνο απαιτεί μια έρευνα, χρόνο για τον οποίο δεν πληρωνόμαστε και ίσα ίσα πρέπει να κάνουμε έξοδα μετακίνησης και διαμονής τα οποία αν καλυφθούν θα είναι με μεγάλη καθυστέρηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ιστορικός ή αρχαιολόγος στη χώρα αυτή, δυστυχώς. Και δεν οφείλεται σε μας με τον τρόπο που μας καταλογίζεις tgproject. Πέρα απ΄το ότι με απαράδεκτη φρασεολογία τσουβαλιάζεις ανθρώπους.
Βεβαίως έχω δουλέψει μαζί τους για 10 περίπου χρόνια. Τους είχα προισταμένους, συναδέλφους συνεργάτες κτλ. Μεγαλοκαθηγητάδες αλλά και νέους στο ξεκίνημα τους. Δεν μιλάω έτσι από θεωρητικής απόψεως. Εξάλλου οι περισσότεροι παραδέχονται ότι έτσι είναι τα πράγματα στον κλάδο. Αυτό δεν αναιρεί αυτό που λες ότι είναι δύσκολο να είσαι σε αυτόν τον κλάδο στην Ελλάδα, γιατί όντως είναι κακοπληρωμένος, οι δουλειές είναι λίγες κτλ. Όσα χρήματα και να υπήρχαν όμως, όσες θέσεις και όσα ερευνητικά προγράμματα, αν κυριαρχεί ο νεποτισμός και ο ανταγωνισμός, πάλι θα ευνοούνται οι λίγοι που έχουν τις άκρες. Θέλει κουράγιο να ασχοληθείς με αυτό στην Ελλάδα και μπράβο σου που το κάνεις, αλλά ας μην κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα. Δεν είχα σκοπό να σε προσβάλλω φυσικά.
#5 Ειλικρινά το έχω αποδεχτεί πως το να αργείς συστηματικά είναι κάτι παραπάνω από κουσούρι, και ειναι ανεξέλεγκτο. Το κάνει όλη του τη ζωή ο μπαμπάς μου, η μαμά μου έχει δοκιμάσει τα πάντα - παρακάλια, φωνές, τον κάνει ρεζίλι στους τρίτους, φεύγει μόνη της, τίποτα δεν έχει πιάσει. Το κακό είναι πως κάνω κι εγώ ακριβώς το ίδιο, είμαι μόνιμα αργοπορημένη στα ΠΑΝΤΑ και πραγματικά δε μπορώ να βρω την αιτία και να το σταματήσω! Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όταν με στήνουν οι άλλοι και αντικειμενικά το θεωρώ απαράδεκτο, όμως είναι ανεξέλεγκτο - ακόμη και αν ξεκινήσω να ετοιμάζομαι 2 ώρες πριν, κάτι θα κάνω τελευταία στιγμή και θα συνειδητοποιήσω ότι άργησα και μια ζωή θα τρέχω. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλήθεια. Μην τον υπερασπίζεσαι πάντως, δεν είναι κακό να πεις οτι σε καθυστέρησε, ας νιώσει και λίγο άσχημα.Επίσης η 20λεπτη καθυστέρηση είναι εντός ορίων αν οι άλλοι είναι περισσότεροι από 1 και είναι ήδη σε μαγαζί. Όχι αν σε περιμένουν στο δρόμο ή σε κάποια είσοδο.
Το είχα κι εγώ και το έκοψα όταν βρέθηκα σε δουλειά που ο εργοδότης απέλυε όποιον αργούσε έστω και πέντε λεπτά. Τότε έστρωσα κι αυτό επεκτάθηκε σε όλη μου τη ζωή. Είναι οι πραγματικές συνέπειες που σε κάνουν να κόψεις μια κακή συνήθεια.
Βασικά αυτό που κάνουν είναι το εξής. Αυτοί αργούν μονίμως κι αν αργήσεις εσύ μία φορά σου λένε εεεελα ρε που δεν αργείς ποτέ εσύ!!! Άλλος έχει το όνομα κι άλλος έχει τη χάρη και τέτοια ωραία
#7 Το πρόβλημα της είναι απλά ότι δεν θέλει να είναι αυτή η κακιά της ιστορίας. Θα βόλευε πολύ να έχει μερικά κουσούρια ο άντρας της ώστε να γίνει το θύμα κ να μην "φορτωθεί" της ευθύνη για την διάλυση της οικογένειας στα μάτια των παιδιών.Δεν χρειάζεται να πάψουν τα παιδιά να λατρεύουν το πατέρα τους. Σίγουρα θα περάσετε μια μεταβατική φάση κ σίγουρα ζορικη, ειδικά αν ξαφνικά μπεις εαν νέος μπαμπας σπίτι. Θέλει ηρεμία, στηριξη κ δουλειά μάλλον από κάποιον ειδικό.επίσης σε παρακαλώ μην αρχίσεις να παίζεις το θύμα...τύπου δεν χωρίζω για τα παιδιά, για να μην τους δημιουργήσω τραυματα. Τα παιδιά νιώθουν κ αντιλαμβάνονται πιο πολλά από ότι νομίζουμε. Έχω ακούσει πολλά παιδιά φίλων να λένε καλύτερα να χωριζαν παρά να μας κοροιδευουν
Καλά προφανώς αυτό το είπαν όταν έφτασαν στα 18 μην σου πω κ παραπάνω, αλλά νομίζω ότι κ ένα μικρό παιδί με την βοήθεια των ειδικών κ πολύ δουλειά από τους γονείς σίγουρα, ίσως ακόμα κ αν μην το καταλάβει τώρα να καταφέρει τουλάχιστον να μειώσει τραύμα ή να το επουλώσει γρηγορότερα κ όταν βρεθεί στην κατάλληλη ηλικία να το δικαιολογήσει.
Ακόμη και τα μικρά παιδιά αντιλαμβάνονται και σκέφτονται αντίστοιχα,ασχέτως αν δεν μπορούν να το εκφράσουν με λέξεις.Επηρεάζονται (από τα πάντα,εδώ που τα λέμε),αλλά δεν καταστρέφονται απαραιτήτως.Ένα από τα πιο καίρια,είναι να υπάρχει το αίσθημα της ασφάλειας.Φαντάζομαι,για τους γονείς που βρίσκονται σε τέτοια θέση,απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί για να κρατηθεί μια τέτοια ισορροπία.
Συμφωνώ και επαυξάνω! Επίσης, μην αρχίσετε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλο στα παιδιά. Είναι τρομερά τραυματικό για ένα παιδί να μπαίνει στη θέση να 'μισήσει' τον ένα από τους δύο γονείς του για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του θιγέντος γονέα. Καλό είναι να τα αντιμετωπίσεις ώριμα, εξηγώντας την κατάσταση απλά και ειλικρινά. Με τον πατέρα σας δεν είμαστε πια ευτυσισμένοι μαζί, αλλά θα είστε πάντα τα παιδιά μας και θα σας αγαπάμε ό,τι και να γίνει.
Νομίζω ότι εννοεί ότι αν χωρίσουν δεν θα βλέπουν τον πατέρα τους τόσο συχνά, αλλά τον λατρεύουν και αυτό θα είναι πρόβλημα. Αυτό κατάλαβα τουλάχιστον, χωρίς να ακυρώνει αυτό που κατάλαβες εσύ βέβαια.
Καλά αυτό δεν είναι κ απόλυτο. Αν πάρουν από κοινού την επιμέλεια, θα μπορεί ο καθένας να τα παίρνει όποτε θέλει κ να είναι δίπλα τους όποτε θέλει.Το θέμα είναι ότι αν ο άντρας της δεν έχει ψυχανεμιστεί τίποτα κ του έρθει ξαφνικό, δεν ξέρω πόσο πολιτισμένα θα είναι τα πράγματα στην αρχή τουλάχιστον.
Ναι, αλλά τα παιδιά, ξεχνάμε βολικά, ότι θέλουν τους γονείς τους μαζί. Χωρίς να υποστηρίζω ότι 2 άνθρωποι πρέπει με το ζόρι να μείνουν σε έναν γάμο-φυλακή, σκέφτομαι ωστόσο ότι θεωρούμε επίσης βολικά ότι το διαζύγιο θα είναι πολιτισμενο, η μετάβαση ήπια και η σχέση των πρώην συζυγων εξαιρετική. Και τα παιδιά, ε, θα πάνε στους ψυχολογους και κάποια στιγμή όταν ενηλικιωθουν, θα το κατανοησουν και όλα καλά. Και ζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.