H ιστορία δεν ξεκίνησε στο γραφείο ενός συγγραφέα αλλά σε ένα παιδικό δωμάτιο, ένα βράδυ που η κόρη τους ρώτησε: «Πού ήμουν πριν γεννηθώ;». Η Μοσχούλα, αν και δίστασε για μια στιγμή, ένιωσε πως της όφειλε μια απάντηση τρυφερή και αληθινή. Άρχισε να της αφηγείται την περιπέτεια της δημιουργίας της σαν παραμύθι, κι όταν εκείνη αποκοιμήθηκε, κατέγραψε τον διάλογο σε ένα χαρτί. Εκεί γεννήθηκε η πρώτη σπίθα.
Η μεγαλύτερη συγγραφική πρόκληση για τη Μοσχούλα ήταν να παραμείνει η αφήγηση τρυφερή, αληθινή και απλή. «Έπρεπε να μεταφράσουμε ένα φορτισμένο ταξίδι σε λόγια που χωράνε στις καρδιές των παιδιών»
Το κείμενο έμεινε για χρόνια στο συρτάρι, μέχρι που οι δυο τους συνειδητοποίησαν ότι η ιστορία αυτή δεν ήταν αποκλειστικά δική τους. Θα μπορούσε να γίνει μια γέφυρα για οικογένειες που ψάχνουν έναν τρόπο να μιλήσουν στα παιδιά τους για την εξωσωματική, αλλά και για όλες τις διαδρομές που φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο. «Θέλαμε να ακουστεί αυτό το ταξίδι σαν παραμύθι», λένε στη LiFO η Μοσχούλα Αντιπαριώτη και ο Θάνος Σαρρής. «Να μην είναι δύσκολο ή ταμπού, αλλά κάτι φωτεινό».
Το ταξίδι της Ελπίδας και ο τρόπος να ειπωθεί
Για τον Θάνο, το ότι «ένα παιδί γεννιέται πρώτα στο μυαλό και στην καρδιά των γονιών» σημαίνει ότι η επιθυμία, η σκέψη και το όνειρο γι’ αυτό προηγούνται της ίδιας της γέννησης. Οι προσπάθειες που δεν πέτυχαν και οι στιγμές απογοήτευσης, αλλά και η στιγμή που κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, είναι όλα μέρος αυτής της διαδρομής. «Τα δάκρυα που πότιζαν τις ρίζες της ελπίδας», όπως λέει, είναι οι φορές που λύγισαν και οι φορές που χάρηκαν. Γι’ αυτό άλλωστε και η μικρή ηρωίδα του βιβλίου ονομάζεται Ελπίδα.
Η μεγαλύτερη συγγραφική πρόκληση για τη Μοσχούλα ήταν να παραμείνει η αφήγηση τρυφερή, αληθινή και απλή. «Έπρεπε να μεταφράσουμε ένα φορτισμένο ταξίδι σε λόγια που χωράνε στις καρδιές των παιδιών», λέει. Η συνεργασία τους ήρθε φυσικά: ανταλλαγές e-mails, σημειώσεις, προσθήκες, μέχρι που κάθισαν μαζί και κατέληξαν στην τελική μορφή του κειμένου.
Κομβικό ρόλο έπαιξε η εικονογράφηση. Η Missy Merida μπήκε στη διαδικασία τυχαία, με ένα μήνυμα στο Instagram, αλλά αποδείχθηκε καθοριστική. «Αν μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε, έτσι ακριβώς θα το κάναμε», λένε. Η ίδια προσέφερε την ατμόσφαιρα που έψαχναν: ένα φωτεινό, απαλό ταξίδι, όπου το καράβι της Ελπίδας ταξιδεύει ανάμεσα σε κύματα και βράχους.
Ένα βιβλίο για όλα τα παιδιά του κόσμου
Από την αρχή, στόχος τους ήταν το βιβλίο να μην ξεχωρίζει τα παιδιά που ήρθαν στον κόσμο με εξωσωματική από τα υπόλοιπα. «Κάθε παιδί έχει τη δική του ιστορία και αξίζει τον ίδιο σεβασμό», εξηγούν. Τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορετικότητα με τρόπο πιο άμεσο από τους ενήλικες, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία.
Γι’ αυτό και το βιβλίο μπορεί να λειτουργήσει στο σπίτι ή στο σχολείο ως αφορμή για συζήτηση γύρω από τα συναισθήματα, τη διαφορετικότητα, την επιμονή και την ελπίδα. «Η υπομονή και η επιμονή είναι τα φτερά που μας φέρνουν στον στόχο», λένε.
Τα μηνύματα που λαμβάνουν είναι συχνά βαθιά συγκινητικά. Ένα από αυτά ξεκινούσε: «Η ψυχή μου περίμενε ένα τέτοιο βιβλίο». Για τους δημιουργούς του, αυτή είναι η μεγαλύτερη δικαίωση: ότι μια προσωπική ιστορία έγινε παρηγοριά, συνοδοιπόρος και αφορμή για διάλογο σε δεκάδες οικογένειες.
Και αν το βιβλίο είναι μια πρόσκληση στο ταξίδι της ζωής; Η επόμενη στάση είναι μία: κατανόηση και ενσυναίσθηση. «Δεν έχει σημασία ο τρόπος που έρχεσαι στον κόσμο, αλλά η αγάπη. Αν το βιβλίο φέρει μια συζήτηση ή μια αγκαλιά που κρατά περισσότερο, τότε το ταξίδι συνεχίζεται όπως πρέπει».
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0