Η NEA, ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ δουλειά του Coti Κ., που κάνει πρεμιέρα στο LIFO.gr, είναι ένα διαφορετικό πρότζεκτ από αυτά που έχει κάνει μέχρι τώρα. «Ερωτικά τραγούδια για έναν τόπο που μας περιφρονεί» τα χαρακτηρίζει ο ίδιος και είναι βιντεο-τραγούδια που αποτελούν ένα οπτικοακουστικό άλμπουμ το οποίο θα ολοκληρωθεί τους επόμενους μήνες. «Τα “Λεπιδόπτερα” είναι ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2019, άρα δεν είναι παιδί της καραντίνας, αλλά μεγάλωσε μέσα σε αυτήν» λέει.
«Τότε ένιωσα την έντονη ανάγκη για ένα ελληνόφωνο τραγούδι. Τα κομμάτια που προέκυψαν άρχισαν να δημιουργούν έναν δικό τους κόσμο μέσα στο μυαλό μου και μαζί με τη Ρένα Ρασούλη φτιάξαμε σιγά-σιγά αυτή την περσόνα που τραγουδάει, που τη μια είναι τρελή και την άλλη σοφή, κάτι σαν μια idiot savant. Όλοι οι στίχοι πηγάζουν από αυτό το μέρος, από αυτό το άτομο, που νιώθει αγνοημένο και παραγκωνισμένο, πράγμα που νιώθουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι την εποχή μας.
Βεβαίως και ξέρουμε τον δίσκο της Λένας Πλάτωνος με το ίδιο όνομα – αν θέλεις είναι κι ένας φόρος τιμής σε αυτή την πρωτοπόρο συνθέτρια, αλλά στην πραγματικότητα ο τίτλος επιλέχθηκε γι’ αυτό που σημαίνει, κάτι λεπτό και κοφτερό, ένας συνδυασμός θηλυκής ευαισθησίας και δύναμης που δεν αντέχει πια τις ανοησίες πού βλέπει γύρω του».
Δυστυχώς, η καραντίνα δεν είναι το χειρότερο πράγμα που βιώσαμε τον τελευταίο χρόνο. Ζήσαμε, και ζούμε, μια περίεργη άσκηση εξουσίας, σαν να πέτυχε το πείραμα με τις πολιτικές αλλαγές που έγιναν με αφορμή την 11η Σεπτεμβρίου και να θέλουν να το επεκτείνουν.
Η αρχική ιδέα ήταν να παρουσιαστούν τα «Λεπιδόπτερα» σε μια γκαλερί, με συνοδεία βίντεο, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό προς το παρόν, οπότε αποφάσισαν να κυκλοφορούν τα κομμάτια online, σε βίντεο, ένα κάθε μήνα.
«Τα “Λεπιδόπτερα” είναι δύο άτομα, εγώ και η Ρένα Ρασούλη στη φωνή» λέει. «Θα ήθελα να συνεργαστώ με διάφορους δημιουργούς για τα βίντεο κι έχω έρθει σε επαφή με σκηνοθέτες και άλλους φίλους για να γίνει, αλλά όλοι είμαστε μπλεγμένοι σε διάφορα αυτή την εποχή και δεν προλαβαίνουμε να κάνουν και πολλά.
Από την άλλη, έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για την εικόνα των βίντεο, που αποφάσισα να ασχοληθώ ο ίδιος με αυτά, τουλάχιστον για αρχή. Να δώσω μια κατεύθυνση και βλέπουμε. Εξάλλου, μου αρέσει τόσο να μαθαίνω καινούργια πράγματα, που με πιάνει βουλιμία και πέφτω με τα μούτρα σε αυτά.
Τα μουσικά κομμάτια που έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τώρα είναι πέντε-έξι, αλλά υπάρχουν ιδέες για αρκετά ακόμα. Σκοπεύω να υπάρχουν βίντεο για όλα, με έναν τρόπο να είναι αναπόσπαστα μεταξύ τους. Η ζωντανή παρουσίαση θα γίνει σε μια γκαλερί με πρωτότυπο τρόπο, αλλά σίγουρα πρέπει να περάσει ο κορωνοϊός για να γίνει αυτό».
«Στα βίντεο υπάρχει οργή και αγανάκτηση. Τι είναι αυτό που σε εξαγριώνει για να κάνεις τόσο επιθετική τέχνη;» «Με εξαγριώνει η αίσθηση ότι ολισθαίνουμε προς μια κατάσταση φόβου και μίσους, δηλαδή στον απόλυτο συντηρητισμό, και αυτό το βλέπουμε καθημερινά, ακόμα και στον χώρο της τέχνης, με άτομα από τον “εναλλακτικό” χώρο να γίνονται εκπρόσωποι του Ελλάς - θρησκεία - οικογένεια. Ως Έλληνες νιώθουμε συχνά κάποια ανωτερότητα, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το νεοσύστατο έθνος είναι μόλις 200 ετών, τίποτα δηλαδή, και ό,τι έχει μείνει από τη “Μεγάλη αρχαία Ελλάδα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας” έχει περάσει δικαιωματικά σε άλλους, πιο ικανούς και εξελιγμένους πολιτισμούς, σε άλλα γεωγραφικά μέρη».
«Γιατί τα ’20s είναι τα νέα ’80s;» «Γιατί ο νεο-συντηρητισμός έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, γιατί είναι σαν να μην υπάρχει εξέλιξη και η Ελλάδα να είναι εγκλωβισμένη σε παιδικά τραύματα, με οικογενειοκρατία, προκαταλήψεις και γενικά τριτοκοσμικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Το κομμάτι που ανοίγει τα “Λεπιδόπτερα”, το “Περπατάω, περπατάω”, το πρώτο που κυκλοφορεί, εκφράζει ακριβώς όλα τα παραπάνω συναισθήματα απελπισίας μέσα από τα μάτια ενός περιπλανώμενου ανθρώπου που δεν μπορεί να βρει τον χώρο του μέσα σε έναν τόπο που τον “καταπίνει” και τον περιφρονεί. Είναι κάτι που βιώνουν όλο και πιο πολλοί, δυστυχώς. Επίσης, αγγίζει και το καυτό θέμα των ανεμογεννητριών που, ενώ παρουσιάζεται ως πράσινη ανάπτυξη, έχει μετατραπεί σε άλλη μία ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία που εγκληματικά θέλει να αγνοεί όλες τις επιπτώσεις τους.
Το “Κάτσε τώρα”, που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα, είναι ένα ερωτικό κομμάτι γεμάτο οργή για μια αγάπη που δεν έχει ανταπόδοση, και δεν μιλάμε για τη σχέση δύο ανθρώπων.
Τα Λεπιδόπτερα - Περπατάω, περπατάω
Στην αρχή της καραντίνας τα πράγματα ήταν πρωτόγνωρα και αρκετά δύσκολα. Ήμασταν όλοι απροετοίμαστοι: γονείς να τρελαίνονται με τα παιδιά όλη μέρα στο σπίτι, ζευγάρια να μοιράζονται έναν μικρό χώρο και τελικά να χωρίζουν, άνθρωποι μόνοι να ζούνε την απόλυτη μοναξιά και άλλα ακραία. Προσωπικά, δυσκολεύτηκα αρκετά στην αρχή, τώρα μάλλον η κατάσταση έχει γίνει δεδομένη και νιώθω ότι έχω ιδρυματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, πράγμα που δεν μου αρέσει. Η οικονομική ανασφάλεια είναι άλλο ένα σοβαρό θέμα, ειδικά για εμάς, τους εργάτες της τέχνης – βέβαια, δεν είμαστε μόνο εμείς που τη ζούμε. Δυστυχώς, η καραντίνα δεν είναι το χειρότερο πράγμα που βιώσαμε τον τελευταίο χρόνο. Ζήσαμε, και ζούμε, μια περίεργη άσκηση εξουσίας, σαν να πέτυχε το πείραμα με τις πολιτικές αλλαγές που έγιναν με αφορμή την 11η Σεπτεμβρίου και να θέλουν να το επεκτείνουν.
Στην αρχή πέρασε αρκετός καιρός για να βρω τις ισορροπίες μου. Η δημιουργία είναι το πιο απλό πράγμα όταν το μυαλό σου βρεθεί στο σωστό σημείο, αλλά αυτό είναι το δύσκολο, να βρεθείς “εκεί”. Όταν μετά από εβδομάδες απελπισίας βρήκα τα πατήματά μου, προσάρμοσα τους στόχους μου ανάλογα, ασχολήθηκα με τον προγραμματισμό, έφτιαξα ένα πετάλι για κιθάρα κι έμαθα ό,τι μπορούσα για το βίντεο, κάτι που ήθελα χρόνια να μάθω, αλλά δεν προλάβαινα. Και συνεχίζω να μαθαίνω.
Θέλω να παραμείνω αισιόδοξος, παρότι τα πράγματα δεν βλέπω να καλυτερεύουν σύντομα. Η δημιουργία της τέχνη δεν σταματάει, όσο αντίξοες και να είναι οι καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, οι καλλιτέχνες περνάμε πολύ μεγάλα οικονομικά προβλήματα και ανασφάλεια. Φοβάμαι ότι είναι αρκετοί οι άνθρωποι που έχουν την αντίληψη ότι η τέχνη είναι κάτι σαν τη διασκέδαση, με το οποίο δεν πρέπει να ασχολούμαστε τώρα που υπάρχουν πιο “σοβαρά” θέματα, δηλαδή δεν τη βλέπουν ως απαραίτητο συστατικό για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Όμως, δεν θα μείνει τίποτα πιο αξιοσημείωτο, όταν χαθεί κι αυτός ο πολιτισμός.
Η ελπίδα είναι ότι κάθε μέρα βγαίνει ο ήλιος, ότι η φύση συνεχίζει να δημιουργεί, παρ’ όλη την τρομοκρατία που κυριαρχεί στα ελληνικά ΜΜΕ. Σκέφτομαι το φως του Αιγαίου και μετά όλα μου φαίνονται μικρά και ασήμαντα. Φτάνει να μην το καταστρέψουν οι Έλληνες…»
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια