Oι επιμελητές μίας έκθεσης στη Φλωρεντία αποκάλυψαν αυτή την εβδομάδα ένα γλυπτό, τo οποίο θεωρούν πως είναι το μόνο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι που έχει διασωθεί.
Είναι κομμάτι του θρύλου του Λεονάρντο πως δημιούργησε και γλυπτά και σε αυτά περιλαμβάνεται και ένα γιγαντιαίο γλυπτό αλόγου, όμως έως τώρα κανένα συγκεκριμένο τρισδιάστατο έργο δεν έχει αποδοθεί στον καλλιτέχνη.
Το γλυπτό της έκθεσης Verocchio στο Palazzo Strozzi ονομάζεται «Η Παρθένος με το Γελαστό Παιδί» είναι μοναδικό λένε οι επιμελητές της έκθεσης.
Η επιγραφή που υπάρχει είναι σαφής: «Λεονάρντο Ντα Βίντσι». Σύμφωνα με τους επιμελητές, ο Ντα Βίντσι το δημιούργησε γύρω στο 1472, σε ηλικία 19-20 ετών, όταν ήταν μαθητής του Αντρέα Ντελ Βερόκιο.
Το γλυπτό ανήκει στο Victoria & Albert Museum του Λονδίνου από το 1858 και θεωρείται έργο του γλύπτη Αντόνιο Ροσέλινο. Σύμφωνα με τον Φραντσέσκο Καλιότι, τον Ιταλό ακαδημαϊκό που ηγείται της νέας άποψης πως το γλυπτό είναι έργο του Λεονάρντο, αυτό οφείλεται στο ότι οι μελετητές έχουν ξεγελαστεί από την εκτίμηση του ιστορικού τέχνης και διευθυντής του βρετανικού μουσείου, Τζον Πόουπ Χένεσι.
Ο Καλιότι διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Νάπολι και είναι γνωστός ανάμεσα στους εδικούς της αναγέννησης για την απαράμιλλη γνώση του σε θέματα γλυπτικής του 15ου αιώνα. Θεωρείται παιδί- θαύμα της ιστορίας της τέχνης, σε ηλικία 8 ετών είχε δημιουργήσει έναν κατάλογο με τα έργα του Λούβρου.
«Ο Πόουπ Χένεσι, ένας πανίσχυρος εδικός που έζησε στον 20ο αιώνα, είπε πως το γλυπτό είναι το έργο του Ροσελίνο και αυτό ήταν. Όμως δεν παρουσίασε κάποια πραγματικό στοιχείο για την άποψη του υπέρ του Ροσελίνο στον οποίο απέδωσε έργα "από καπρίτσιο"» λέει ο Καλιότι.
Ο Καλιότι έκανε τις ανακοινώσεις του μπροστά σε μία ομάδα έκπληκτων δημοσιογράφων, στο σημείο που εκτίθεται το γλυπτό από κόκκινο πηλό, ύψους 50 πόντων.
Μαζί του ήταν και Κάρμεν Μπάμπαχ, από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, η οποία θεωρείται ειδική στο έργο του Λεονάρντο.
Οι δύο ιστορικοί της τέχνης εστιάζουν σε δύο κρίσιμες λεπτομέρειες για να στηρίξουν την άποψη τους.
Πρώτον, τα ογκώδη, περίπλοκα υφάσματα που καλύπτουν τα πόδια της Παναγίας και το οποία είναι παρόμοια με ζωγραφιές υφασμάτων που είχε κάνει ο Λεονάρντο την ίδια περίοδο. Τέτοιες εικόνες υπάρχουν στην έκθεση Verocchio.
Πρόκειται για λεπτομερή, στα όρια της εμμονής, σπουδή πάνω στο πώς διπλώνει το ύφασμα και στις σκιές των κοιλωμάτων.
Οι δυο ιστορικοί της τέχνης βλέπουν τα ίδια στοιχεία και στο γλυπτό.
Δεύτερον, εστιάζουν στο πρόσωπο του Θείου Βρέφους και στην ρεαλιστική πόζα του. Μοιάζει ζωντανό, με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να δει κανείς το πώς είναι τα μικρά παιδιά στα έργα ζωγραφικής του Λεονάρντο.
Όμως το να απεικονίσεις τον Χριστό να γελάει τον 15ο αιώνα δεν ήταν απλά ριζοσπαστικό, ήταν στα όρια της βλασφημίας.
Σε ένα απόσπασμα που υπάρχει στα σημειωματάρια του ο Λεονάρντο, θυμάται πως σε νεαρή ηλικία είχε αντιμετωπίσει προβλήματα για το πως είχε απεικονίσει τον Χριστό ως βρέφος. Ίσως αυτό να είναι το έργο για το οποίο μιλούσε.
Το μουσείο Victoria & Albert εμφανίζεται ιδιαίτερα προσεκτικό και περιορίστηκε να δηλώσει πως «η άποψη ότι το έργο ανήκει στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι πρωτοδιατυπώθηκε το 1899, επομένως η μελέτη του καθηγητή Kαλιότι ανοίγει ξανά τη συζήτηση».
Όμως, γράφει ο Guardian, αν τελικά η εκδοχή πως το γλυπτό είναι έργο του Ντα Βίντσι κερδίσει ευρύτερη αποδοχή, η ειρωνεία θα είναι πως την ώρα που η Βρετανία εγκαταλείπει την Ε.Ε., οι δημόσιες συλλογές με έργα τέχνης που βρίσκονται εκεί για ακόμη μια φορά αποδεικνύονται από τους καλύτερους θεματοφύλακες της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης.
σχόλια