Στο σημερινό «Α μπα»: η ίδια ιστορία, με τα ίδια λόγια

Στο σημερινό «Α μπα»: η ίδια ιστορία, με τα ίδια λόγια Facebook Twitter
68


__________________
1.

Αγαπητή Α Μπα,

Συγχαρητήρια για τις απαντήσεις σου. Είμαι στα 30 παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι. Μένουμε με τον άντρα μου σε δικό μας σπίτι και δουλεύουμε και οι 2. Εγώ δουλεύω από τα 20 οπότε και δεν ξαναπήρα χρήματα από τους γονείς μου. Το θέμα το έχω με τον πατέρα μου. Στη ζωή του έχει δουλέψει πολύ, έφτιαξε 3 σπίτια και γενικά ό,τι χρήματα είχε στην άκρη τα χρησιμοποίησε για τα σπίτια, για αμάξια, κλπ. Τα τελευταία χρόνια όμως λόγω κατάστασης στην χώρα μας είναι με μια σύνταξη, η οποία συνεχώς μειώνεται και δεν μπορεί να συντηρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία. Παράλληλα κ εγώ με τον άντρα μου καλύπτουμε τα δικά μας έξοδα κ ενίοτε του δανείζουμε κάποια χρήματα για βασικές ανάγκες, τα οποία ουδέποτε επιστρέφει. Το θέμα είναι ότι ενώ του έχω ζητήσει να πουλήσει αυτά που δεν χρειάζεται, καθώς θεωρώ ότι είναι υπερβολή για 2 άτομα να έχουν όλα αυτά ενώ δεν μπορούν να τα συντηρήσουν, δεν κάνει τπτ παρά δανείζεται συνεχώς κ άλλα χρήματα από διάφορους και τα χρέη μεγαλώνουν. Η γυναίκα του απλά δεν συμμετέχει σε τίποτα. Για μια ακόμα φορά καλούμαι να τον βοηθήσω με δανεικά, ενώ μου τηλεφωνεί καθημερινά για να με αγχώσει λέγοντάς μου ότι το θέμα υγείας που έχει επιδεινώνεται λόγω κατάστασης, εγώ γίνομαι χάλια που δεν μπορώ να βοηθήσω, με πιάνει το στομάχι μου, μαλώνω με τον άντρα μου και απλά ζω καθημερινά αυτόν τον φαύλο κύκλο. Δεν θέλω να τον αποκλείσω από τη ζωή μου, νιώθω ότι όταν μου τα λέει ξαλαφρώνει γιατί τα μοιράζεται, αλλά και εγώ θα αρρωστήσω στο τέλος. Από την άλλη μου τη δίνει που ενώ μπορεί να κάνει κάτι, απλά διαιωνίζει την κατάσταση και μας τραβάει όλους μαζί του. Θα ήθελα πολύ να ακούσω μια συμβουλή...


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

«Πατέρα, σε αγαπώ πολύ, αλλά δεν γίνεται να λέμε κάθε μέρα τα ίδια. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτό που κάνεις τώρα, γιατί αυτή η κουβέντα δεν έχει πια νόημα. Υπάρχει λύση για όλα αυτά που μου λες και ξέρεις πολύ καλά ποια είναι. Αν θέλεις να την πραγματοποιήσεις, είμαι μαζί σου και θα σε βοηθήσω όπως μπορώ. Αν δεν θέλεις να λύσεις το πρόβλημα, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για σένα. Πάρε με ξανά τηλέφωνο όταν αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις.»


Αν δεν μιλήσεις, δεν θα αλλάξει τίποτα. Όπως και αυτός, έτσι κι εσύ ξέρεις ότι υπάρχει λύση για αυτό που περνάς, αλλά την μεταφέρεις στον άντρα σου. Μπορεί μια μέρα να σπάσει και αυτός, και να σου πει αυτό που θα έπρεπε να πεις εσύ στον πατέρα σου, και αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο από αυτό που νιώθεις τώρα.


__________________
2.

Εχω μια κολλητή φίλη α μπα μου που εδω και εξι μηνες μου ζητησε εορτοδάνειο και φυσικα για να τη διευκολύνω της το εδωσα. Δεν εχει αλλάξει η μεταξύ μας σχέση αλλα απο εκεινη τη στιγμη... κουβέντα για το φόνο! Υποθέτω οτι επειδη ειμαι σε καπως καλύτερη οικονομική κατασταση απο έκεινη λογω δουλειάς, θεωρει οτι δεν τα χω αμεσα ανάγκη, αλλα το θεωρώ τουλαχιστον άκομψο να μην μου προσδιορίζει ποτε περίπου σκοπεύει να τα επιστρέψει. Πως θα μπορουσα να της το αναφέρω; Δε θελω να την προσβάλω, παρόλο που εχω αρχίσει πραγματικα και εκνευρίζομαι.
- Η -θελω τα λεφτά μου


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

«Μαριγούλα, δεν θέλω καθόλου να σε αγχώσω και δεν σου το λέω για να σε πιέσω, αλλά θέλεις να βάλουμε εκείνο το δάνειο σε ένα πρόγραμμα που να σε βολεύει, για να έχω κι εγώ μια εικόνα, γιατί έχω έξοδα που έρχονται;»


Αν δεν μιλήσεις, δεν θα αλλάξει τίποτα. Όσο δεν μιλάς, τόσο μαζεύεις θυμό μέσα σου, και όσο τον μαζεύεις, τόσο πιο απότομη θα είσαι, και τόσο περισσότερο θα παρεξηγηθείτε. Μπορεί να υπάρχει λόγος που δεν σου λέει τίποτα για το θέμα, και μπορεί να μην είναι αυτός που φαντάζεσαι. Αν είναι, ακόμα καλύτερα.

__________________
3.


Γεια σου Λένα.
Για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι τόσο μπερδεμένη και θα ήθελα μια συμβουλή από εσένα και τους αναγνώστες σου στο θέμα το οποίο έχει προκύψει.Αν και δεν προέκυψε τώρα η αλήθεια είναι,απλώς τώρα με μπέρδεψε.Βασικά κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια κατά κάποιον τρόπο.
Δεν θα πω ότι πέρασα τα τέλεια παιδικά χρόνια.Αυτά δεν θα στα περιγράψω,γιατί δεν έχουν τόση σημασία εδώ,το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι τα παιδικά μου χρόνια δεν μου έδωσαν μεγάλα περιθώρια να μπορέσω να εμπιστευτώ ανθρώπους κατά την ενηλικίωση μου.Η πρώτη μου σχέση έγινε όταν ήμουν 25 ετών με έναν απαίσιο χειριστικό άνθρωπο.Έπειτα και αφού είχα χωρίσει,άφησα τον καιρό να φύγει και στα 28 μου χρόνια είχα αρχίσει να έχω εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλον.Και γι'αυτόν θέλω να σου μιλήσω.
28 χρονών τότε εγώ,26 αυτός και ξεκίνησε η σχέση μας. Αν μπορείς βέβαια να την πεις σχέση με την σκέψη ότι ποτέ δεν συνευρεθήκαμε σεξουαλικά. Του είχα πει τα πάντα για εμένα μου είχε πει τα πάντα για εκείνον και χωρίς να μου είχε διευκρινιστεί ποτέ ο λόγος,ο ίδιος ήταν που δεν έκανε ποτέ κίνηση να κάνουμε σεξ λέγοντας μου ότι ήθελε να νοιώσει έτοιμος,παρότι από πλευράς μου έκανα ότι ήξερα από την πρώτη μου σχέση ώστε να έρθουμε σε επαφή. Μέσα σε ένα εξάμηνο είχα μάθει ότι περίμενε παιδί από μία άλλη γυναίκα. Εκείνη ήταν 3 μηνών έγκυος από εκείνον. Πήγαινε με άλλες ποτέ όμως δεν έκανε κίνηση ώστε να έκανε κάτι μαζί μου.Τον χώρισα βέβαια. Δεν μπορούσα να ανεχτώ ότι σε εμένα έπαιζε θέατρο πως ήθελε να νιώσει έτοιμος ενώ όμως έφευγε από εμένα και πήγαινε με άλλες.Με κυνήγησε μου έλεγε ότι δεν το ήθελε και ότι το παιδί δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν δικό του και ότι απλώς ήθελε παράπάνω χρόνο μαζί μου κι έπειτα παντρευτήκανε και έκαναν άλλα δύο παιδιά,διδυμάκια για την ακρίβεια.Από τότε εώς τώρα πάνε 4 χρόνια.Και για ακόμα μία φορά εγώ κλείστηκα στον εαυτό μου.Με χαμένη εμπιστοσύνη στους γύρω μου. Πριν ένα μήνα περίπου τον συνάντησα στον δρόμο.Μου είπε ότι ξέρεις είμαι στο διαζύγιο και όταν θελήσεις να βρεθούμε, δίνοντας μου το τηλέφωνο του.Ούτε καν έκανα κίνηση να βρεθώ μαζί του και χθες στην δουλειά μου πέρασε κοινός γνωστός που είχα να δω από τότε και μου είπε κατά γράμμα πως αυτός χώρισε με την άλλη και είναι στα δικαστήρια γιατί το πρώτο παιδί αποδείχθηκε ότι δεν ήταν δικό του τελικά.
Αυτό βέβαια εμένα δεν μου λέει ότι δεν είχε πάει μαζί της τότε.Ο ίδιος άλλωστε είχε παραδεχθεί ότι είχε πάει μαζί της τότε.
Το σκέφτομαι έντονα.Από την μέρα που τον συνάντησα,από τον χθεσινό κοινό γνωστό όπου κάνω υποθέσεις ότι μπορεί να ήταν και βαλτός από τον ίδιο....Ίσως φταίει το ότι είμαι μόνη μου από τότε...από την άλλη νοιώθω να θέλω κάποιες εξηγήσεις παραπάνω,αλλά μετά σκέφτομαι να μου πει δηλαδή τι;Αυτά που φαντάζομαι ότι θα ήθελα να ακούσω;Και πως να είμαι ξανά μαζί με έναν άνθρωπο που ενώ ήξερε τα πάντα για εμένα μου φέρθηκε κατά αυτόν τον τρόπο;
Τι γνώμη έχεις για όλα αυτά; Θα άξιζε τον κόπο να κάνω ένα βήμα παραπάνω για να καταννοήσω κάποια πράγματα ή να το αφήσω ως έχει και κάποια στιγμή ίσως μου περάσει και καταφέρω να εμπιστευρώ κάποιον άλλον ξανά;Αν και κάποιοι ίσως να αναρωτηθούν αν μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν ξανά και η απάντηση σίγουρα είναι πως θα πρέπει να διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μου.Άσε που έχει και παιδιά πλέον.Μπορεί το πρώτο να μην ήταν δικό του τελικά,όμως τα δίδυμα σίγουρα είναι.
- Εμπιστοσύνη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητή φίλη, η ρίζα αυτής της ελαφρώς σουρεαλιστικής ιστορίας βρίσκεται σε μια πρόταση που έγραψες στην αρχή, και στη συνέχεια, προσπέρασες.


«Τα παιδικά μου χρόνια δεν μου έδωσαν μεγάλα περιθώρια να μπορέσω να εμπιστευτώ ανθρώπους κατά την ενηλικίωση μου».


Όμως αυτά που παρουσιάζεις παρακάτω, δείχνουν ότι δεν έχεις αναλύσει ακόμα τον συσχετισμό μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος. Νομίζεις ότι τα παιδικά σου χρόνια θα έπρεπε να σε έχουν κάνει πολύ καχύποπτη, ώστε να δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς. Όμως αυτό που σου έχουν προκαλέσει τα παιδικά σου χρόνια είναι ότι όχι μόνο εμπιστεύεσαι εύκολα, αλλά εμπιστεύεσαι τους λάθος ανθρώπους. Νομίζεις ότι συμπεριφέρεσαι όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρεσαι, σύμφωνα με την ποπ κουλτούρα: «πληγώθηκε και δεν μπορεί να εμπιστευτεί». Η συμπεριφορά σου όμως στην πραγματικότητα είναι εντελώς μα εντελώς διαφορετική, και είναι απολύτως επείγον να το καταλάβεις, να το αναλύσεις και να το επεξεργαστείς, γιατί θα συνεχίσεις να επιλέγεις λάθος ανθρώπους, και να τους εμπιστεύεσαι χωρίς να σου έχουν δώσει σημάδια ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη σου.


Για τον πρώτο, τον χειριστικό, δεν έχω να προσθέσω κάτι, κατάλαβες ήδη ότι ήταν λάθος, ίσως κατάλαβες γιατί έγινε το λάθος (ξέρεις τι σημαίνει «χειριστικός», ή μιμείσαι κι εδώ τα μηνύματα που λαμβάνεις από το περιβάλλον σου;) Για τον δεύτερο, δεν ξέρω τι να πω. Δεσμεύτηκες συναισθηματικά, και εμπιστεύτηκες σε βάθος («είπα τα πάντα για μένα») χωρίς να υπάρχει καν σχέση. Το «μου είπε τα πάντα για αυτόν» θα έπρεπε να το είχες αναθεωρήσει προ πολλού, αγαπητή φίλη. Ποια «πάντα» σου είπε, εφόσον είχε παράλληλες σχέσεις και μία που μάλιστα οδήγησε σε γάμο – με τον τρόπο που οδηγήθηκε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία για σένα. Μπορεί να σου είπε κάποιες αλήθειες, αλλά σου απέκρυψε και αρκετά σημαντικά κομμάτια της ζωής του. Συνολικά, πολύ λιγότερα από τα «πάντα».


Θέλω να ξαναδιαβάσεις αυτό που έγραψες και να δεις πόσες φορές έγραψες «τα πάντα» και «εμπιστοσύνη», και γιατί. Μετά, θέλω να κλείσεις ραντεβού με έναν ψυχολόγο για να συζητήσεις τα θέματα που δεν έχεις λύσει, και που καμία σχέση δεν έχουν με το τι θα κάνεις με αυτή την ιστορία που περιγράφεις εδώ. Σχετικά με αυτόν, είναι εύκολο. Μείνε μακριά μέχρι να βρεις τον εαυτό σου. Μετά θα σου είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνεις.

__________________
4.

Α μπα μου γεια σου και συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Τι γνώμη έχεις σχετικά με το γεγονός ότι γονείς εγκληματιών που έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα παραμένουν στο πλευρό των παιδιών τους και τα υποστηρίζουν; Και δεν εννοώ μικροπαραπτώματα, εννοώ σοβαρά εγκλήματα, δολοφονίες κλπ. Και συγκεκριμένα είτε βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης και ανοιχτά δικαιολογούν τα παιδιά τους ή τα επισκέπτονται στη φυλακή κλπ. Σε ρωτάω με αφορμή τον αρχισατανιστή Κατσούλα, ο οποίος πρόσφατα βγήκε από τη φυλακή (χωρίς καν να έχει μετανιώσει για ό,τι έκανε, αφού προσπάθησε να το ξανακάνει πριν κάποιο καιρό) και διαβάζω ότι μένει στο πατρικό του!!! Πώς γίνεται να τον δέχτηκαν πίσω οι γονείς του;;; Όσο και να αγαπάς το παιδί σου, πώς μπορείς να παραβλέψεις τα όσα αποτρόπαια έχει κάνει; Είναι πραγματική αγάπη, είναι τύψεις ότι μπορεί να έχεις φταίξει κι εσύ κάπου στην ανατροφή του, είναι απλός εγωισμός; Δεν έχω παιδιά, αλλά όσο και όπως και να το σκεφτώ δεν το χωράει το μυαλό μου.
- μια περίεργη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Κατά τη γνώμη σου τι θα έπρεπε να κάνουν αυτοί οι γονείς;

__________________
5.


Αγαπητή α,μπά

Διαβασα μια ερωτηση για μια γιαγια στις 7/4 και εχω αηδιασει και σοκαριστεί όσο δεν πάει
Και παραλληλα εχω κάποια δικά μου βιώματα που με προβληματίζουν.Δεν ξέρω αν τους δίνω περισσοτερη σημασία απ όση θα έπρεπε αλλα όταν συνεβησαν αισθανθηκα κάπως χάλια.
Το θέμα είναι με την γιαγιά μου, επίσης. Είναι δυο φορές αυτό το χρόνο που με εχει πιασει σε παράξενα σημεία. Η μία ήταν στο στηθος μου, μια μερα μου λεγε τι ώραια κοπελα που είσαι μπλα μπλα μπλα και κάπως με είχε πιασει απ τους ώμους , και μετα πήγε να μου ισιώσει τη μπλούζα; και το χερι της βρεθηκε στο στηθος μου και εμείνε εκει για ενα αισθητό διάστημα κατα το οποίο εγω ενιωσα αηδία και ακομη και τωρα νιώθω καθώς το γράφω. Απ τη μια θα μπορούσα να πώ ότι ήταν ενα καταλάθος τυχαίο αγγιγμα, απ την αλλη εμεινε εκει ελαφρώς παραπάνω απο τι διαρκουν τα τυχαία καταλάθως αγγιγματα και δεν υποθηκε και κάμια συγνωμη, παραλληλα δεν κρατησε και τόσο γι να πώ ε τι κάνεις εκει ρε γιαγια
Τες πα πάει αυτό ας πούμε
Κάποιο καιρό μετα ,ήμουν κάπου εξω με τη γιαγια μου και την αδερφή μου και πάλι ήθελε να μου φτιάξει τη κουκούλα του μπουφάν (?) μου λεγε να ισιώσω τη πλάτη μου , δεν θυμαμαι αλλα το χέρι της πήγε απ τη πλάτη μου μέχρι του ποπό μου και θα μπορούσα πάλι να πω ότι ήταν τυχαίο και ίσως και να ταν ? αλλα πάλι η διαρκεια ήταν κάπως μεγαλυτερη απ τα τυχαία αγγιγματα.

Γενικά η γιαγια μου αγγίζει τους ανθρώπους, ίδιαίτερα τα παιδια (αδερφια μου) να τα αγγαλιασει φιλικά ,τα χέρια ξέρω γω , και επισης για να τους πει /μας πει να ισιώσουμε τη πλάτη μας δίνει δύο φιλικά χτυπήματα στη πλάτη
Το οποια δεν θεωρώ νορμαλ βασικά αλλα μία απεφευγα μια ανεχομουν για να μην τη στενοχωρήσω κατα κάποιο τρόπο.
Τώρα βέβαια όχι ,μετά απ αυτά τα δυο περιστατικά που ανεφερα παραπανω, γενικά την αποφεύγω φουλ , σε οικογενειακο τραπέζι αν τυχει να κάτσει δίπλα μου αλλαζω θέση, και πολλες φορές είμαι αποτομη ή έχω τραβηχτει απο κάποια χαιρετούρα, πάρ όλα αυτά συνεχίζω να είμαι ευγενική σε γενικες γραμμες και ούτε τις έχω πει τίποτα στη μάπα, αλλα νιώθω αηδία και θυμό
Και όχι μόνο μ αυτό, ή γιαγιά μου γενικά έχει εναν φασισμό ντυμένο με ευγένεια εκει που τη παίρνει, αλλα αμα πας να της πεις τίποτα παίζει να βαλει και κατευθείαν τα κλάματα.

Όπως και νά χει αυτό που με προβληματίζει είναι , αν η αντιδρασή μου είναι υπερβολική σχετικά μ αυτά τα αγγιγματα ή όχι?
Επίσης, τα τελευταία δύο χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία , μέσω της όποιάς ,κατα μία εννοια εχω συνειδητοποιήσει ποια είναι τα όρια του σώματός μου, και τί είναι οκει να ανεχομαι και τί όχι , (μαλλον και μέσω του φεμινισμου) όποτε κατα επέκταση είναι πολλες συμπεριφορες που παλιοτερα θεωρουσα οκει νορμαλ αλλα τώρα συνειδητοποιώ ότι με πειράζουν και ξεπερναν τα όρια. Για παραδειγμα πριν τρια χρόνια και όσο ήμουν μικρή τη γιαγια μου ενιωθα πως την αγαπουσα παρα πολύ, αυτό σταμάτησε ευτύχως, συνειδητοποιώντας ότι η συμπεριφορά της είναι κάπως, ευγενικά κακοποιήτική και ψυχολογικά εκβιαστική ,αλλα αυτό ασχετο απ τα αγγιγματα. Τα αγγιγματα συνεβησαν φέτος, και όπως είπα πιο πάνω δεν ξέρω πως πρέπει να τα αξιολογήσω, και παραλληλα αναρωτιέμαι αν υπαρχει περίπτωση αντιστοιχα αγγιγματα να είχαν συμβεί ενω ήμουν μικρή. Δεν ξέρω αν πρέπει καπως να "διερευνήσω " το θέμα , όχι πως είμαι σίγουρη ότι μπορώ ... ή αν πρέπει απλα να το ξεχασω και να τα καταχωρίσω ώς τυχαία γεγονότα. Ειναι τυχαία γεγονότα είναι ή είναι σεξουαλική παρενοχληση

Στη μητέρα μου το είπα, και μου είπε ε.. νταξει το χουν αυτό όλες οι θείες ακουμπάνε αλλα μήν αποδίδεις προθέσεις
Η πρόθεση είναι αν πώ ότι ήταν σεξουαλική παρενοχληση
Το είπα στη ψυχολόγο
Και μου είπε πώς είναι φυσιολογικό να θυμώνω, αλλα παραλληλα είναι σαν να μου πε ότι αν δεν της πω ότι με ενοχλεί και να μήν το κάνει δεν έχω λογο να θυμώνω (?) ...και εκλεισε το θεμα λεγοντας μου ότι έ μπορεί να έχει πρόβλημα η γυναίκα.. και δεν φανηκε προθημη να το συζητήσει περαίτερω. Ίσως ούτε εγω ήμουν
Με ενδιαφέρει να το διερευνησω σε ενα βαθμό γιατί ανα περιοδους αποσυνδεομαι κατα τη διαρκεια του σεξ, πραγμα που συμβαινει λόγο σεξουαλικού τραυματος υποτιθεται αλλα δεν εχω εντοπήσει κάποιο συγκεκριμένο σεξουαλικό τράυμα.. βεβαια με εχουν χουφτώσει παρενοχλησει αρκετες φορές δυστυχως οπότε ίσως είναι απλά απ αυτό... οπώς και να χει αυτό θα γινεί μεσω της ψυχοθεραπείας
Αλλα αμπα εσύ πως το βλέπεις?
Εγω εχω τη τάση να πω ότι προκειται για σεξουαλική παρενόχληση, απ την αλλη το χω πει στη μητερα μου, στη ψυχολογο και κάνεις δεν φανήκε να πλησιασε ή να ήταν προθυμος να χρησιμοποιήσει αυτή τη λεξη και νιώθω ότι η ενοχληση μου αποδοθηκε στο τρόπο που εγω το εξελαβα, δηλαδη ότι εγω το πηρα ασχημα ενω θα μπορουσα να μην το χα "παρει'' και καθόλου, να μην με είχε ενοχλήσει φαντάζομαι
Την αποψη της μητερας μου βεβαια δεν την εχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση γιατι ο πατερας μου με χαστουκιζε μέχρι τα 10 και παλη μου λεγε σίγα , πως εγω είμαι υπερευαισθητη που με ενοχλει τόσο.
Το είπα και στην αδερφή μου ,και στην αρχη μου παι κι αυτή σιγα.. στη πορεία φανηκε πιο προβληματισμένη

Θα μπορούσα απλά να το ξεχασω, το θέμα είναι ότι μενω με την οικογενεια μου ακόμα ,είμαι 21 , και η γιαγια κάνει συχνες επισκέψεις ,και συχνα επιδιωκει να μας φιλάει ή να μας πιανει το χερι,και εμενα με πιανει αηδία όσο δεν πάει και γενικά ένα χάλια συναίσθημα.Τις περισσοτερες φορες το αποφευγω διακριτικά, παραλληλα που κ που νιώθω τύψεις, αναρωτίεμαι μήπως είμαι όντως υπερβολική, νιώθω ότι θα είναι πολύ ακυρωτικό για έναν ηλικιωμενο να του πώ ξερεις δεν θέλω να με ακουμπάς ,απ την αλλη ίσως θα πρεπει να το κάνω , και κάποιες φορές θέλω να το κάνω και με αποτομο τρόπο μαλιστα.
Και παραλληλα ξανα αναρωτιέμαι αν είναι προβλημα δικό μου που το εκλαμβάνω έτσι, ή αν όντως η συμπεριφορά της γιαγιας μου ήταν πολύ προβληματική

Σορυ για το μακριναρι, ελπιζω να μην είναι υπερμπερδεμένο.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Καθόλου μπερδεμένο, αλλά δεν μπορώ να σου απαντήσω εγώ γιατί πρόκειται για δίχτυ, δεν είναι απλώς μια μεμονωμένη ερώτηση, και αφορά εσένα σε βάθος. Σταμάτα να τα λες στη μητέρα σου γιατί δεν βλέπω να έχει προθυμία να μπλέξει, κοιτάει από την άλλη πλευρά εδώ και χρόνια, η αδερφή σου παρομοίως προτιμάει να βρίσκεται σε άρνηση, και βρες γρήγορα άλλον επαγγελματία για ψυχοθεραπεία γιατί φανερά τα θέματα που θέλεις να συζητήσεις δεν αναλύονται. Δεν είμαι μπροστά για να ξέρω τι λέτε στη θεραπεία σου, και δεν είμαι σχετική, αλλά βλέπω ότι δεν διευκολύνεσαι να μιλήσεις για αυτά που σε απασχολούν, ενώ εδώ είσαι χειμαρρώδης και μια χαρά ξέρεις τι θέλεις να πεις. Απαίτησε να συζητήσετε τα θέματα που θέλεις, και αν βλέπεις αντίσταση, τότε άλλαξε θεραπευτή. Θα δεις ότι όταν βρεις αυτόν ή αυτήν που θα σε κάνει να ανοιχτείς και να μιλήσεις χωρίς να νιώθεις ότι πρέπει να λογοκρίνεσαι, θα αλλάξει πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι και θα απαντήσεις μόνη σου πάρα πολλά από αυτά που αναφέρεις εδώ.

__________________
6.

Αγαπητη α μπα . Ειναι βραδυ. Εχω αϋπνία. Σκεφτομαι διαφορα και είπα να σου στειλω. Αυτο που με κανει και απορω τον τελευταιο καιρο ειναι το τι παει στραβα με εμενα οσων αφορα τη θυλικοτητα μου. τους τελευταιους μηνες νιωθω ανεραστη... πριν κανα δυο βδομαδες γνωρισα εναν τυπο στη δουλεια (απο αλλο τμημα, δε βλεπομαστε συχνα) που αρχισε να μου αρεσει πολυ. Εκανα εγω κινηση, Ανταλαξαμε μηνύματα στο φεησμπουκ και βγηκαμε κ για καφε. υπήρχε φλερτ (μου εκανε κομπλιμεντα για την εμφανιση μου δηλαδη , και μου ειπε οτι θελει να γνωριστουμε καλυτερα, φλερτ δε θεωρειται αυτο; ) αλλα ηταν κι αυτος καπως κουμπωμενος (ειναι κ 3 χρονια μικροτερος μου, ειμαι κ εγω που νιωθω ανεραστη τους τελευταιους μηνες οποτε με θεωρω εντελως άμπαλη πλεον) δεν ξερω αν ειναι σε σχεση (υποψιαζομαι πως ναι αλλα δε με νοιαζει τοσο).
Η απορια μου ειναι η εξης (ισως τελειως χαζη) πως τα καταφερνουν ολες αυτες οι "καπατσες" και τελικα καταληγουν με το γκομενακι της αρεσκειας τους; και εννοω για περιπτωσεις που ο αλλος ειναι σε σχεση και χωριζει για να ειναι μαζι με την "καπατσα". Οκ ξερω καποιοι το θεωρουν ανήθικο. Εγω το θαυμαζω. Θαυμαζω τη γυναικα που διεκδικεί αυτον που γουσταρει τόσο δυναμικα και τοσο απολυτα. Και που νικαει ολα τα εμποδια(βλ την αλλη σχεση) .Ισως γιατι ενω θελω κι εγω δεν μπορω να το κανω. Και τσαντιζομαι που δεν μπορω . Τσαντιζομαι με τον εαυτο μου.τι λαθος
κανω εγω; γιατι; ειμαι πολυ κοτα; ειμαι βαρετη; ειμαι ασχημη; τι παει στραβα με μενα;
Γενικα προσπαθω να βελτιώνομαι σε όλους τους τομείς. Το οικονομικό πχ το έχω βελτιώσει (μετανάστευσα)
Την εμφάνισή μου την προσέχω (ρούχα, μαλλί, γυμναστήριο, δίαιτα) διάφορα πράγματα που μου αρέσουν τα κάνω σαν χόμπι.φροντιζω να ενημερώνομαι για ελληνικα αλλα και διεθνη θέματα και μαζευω λεφτα για περεταιρω σπουδές πανω στον τομεα που με ενδιαφερει.
Αλλα πολλες φορες νιωθω οτι κανω μια τρυπα στο νερο και οτι σπαταλαω τη ζωη μου σε βλακειες (εχω και μια ταση να ακυρωνω ο,τι εχω καταφερει, εννοω δεν ειμαι ουτε ο μπιλ γκεητς ουτε ο στηβ τζομπς ουτε καποιος σοβαρος επιστημονας που θα ανακαλυψει κατι φοβερο και θα αλλαξει τον ρου της ιστοριας. Ουτε ηρωας ειμαι ουτε ηγετης ουτε κανενα τρελο ταλεντο και το πιθανοτερο ειναι οτι κανεις δε θα με θυμαται μετά το θανατο μου ) νιωθω ανεπαρκης σε τοσα πολλα θεματα .εννοω δεν ξερω πως να πλασσαρω τον εαυτο μου. Γιατι; τι κανω λαθος;
-Μαρινάκι

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν υπάρχουν καπάτσες που ξετρελαίνουν τους άντρες και τους κάνουν δικούς τους επειδή είναι καπάτσες. Αυτές οι απόψεις είναι εκφάνσεις μισογυνισμού και αυτές οι γυναίκες που έχεις στο μυαλό σου είναι ένας μύθος, απόγονος των μαγισσών. Τις περισσότερες φορές το τρίτο πρόσωπο, η γυναίκα, παραμένει τρίτο πρόσωπο, και όταν αποκαλυφθούν όλα, είναι ατιμασμένο και παίρνει όλη την ευθύνη για την απιστία. Ο άντρας είναι αυτός που παρασύρθηκε σε κάθε περίπτωση, για να συντηρηθεί ο μύθος της καπάτσας γυναίκας που αναλαμβάνει το βάρος. Ακόμα και στις περιπτώσεις που ένα ζευγάρι χωρίζει για τρίτο πρόσωπο, για μια γυναίκα, αυτό συμβαίνει ότι ο άντρας αυτό ήθελε να κάνει, δεν του έκανε κάποιος μάγια, και η νέα σχέση ξεκινάει με πάρα πολύ ασταθείς βάσεις, μέσα στην κριτική και στο κουτσομπολιό από τους πάντες στο περιβάλλον τους.


Να σε νοιάζει αν αυτός που χαλβαδιάζεις έχει σχέση, να σε νοιάζει και μάλιστα πάρα πολύ, γιατί αν κάνεις πώς δεν σε νοιάζει, μετά παρανοείς και γράφεις για τις καπάτσες. Αν τις ζηλεύεις και θέλεις να τον «κλέψεις», τότε φανερά σε νοιάζει πολύ αν έχει άλλη σχέση ή όχι. Και αν περνάς περίοδο στη ζωή σου που νιώθεις κάπως αρνητικά για τον εαυτό σου, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μπλέκεις με άντρες που είναι δεσμευμένοι. Σε ποιο πας να αποδείξεις, τι ακριβώς; (Μου αρέσει πολύ που αποδίδεις το «κουμπωμένος» στο ότι είναι τρία χρόνια μικρότερος, και όχι στο ότι έχει άλλη. Μου αρέσει είπα; Καθόλου δεν μου αρέσει.)


Αυτό για τις καπάτσες. Για τα υπαρξιακά σου νομίζω ότι φταίει η ώρα που έγραψες αυτά που έγραψες και η αϋπνία. Το ελπίζω τουλάχιστον.

_________________
7.

Αγαπητη α μπα. Συγχαρητήρια για τη στήλη.. είσαι η καθημερινή συνήθεια μου! Ειναι ερωτικης φυσεως αυτο το "προβλημα" μου και δεν εχω σε κανεναν να μιλησω και θελω μια συμβουλη..Βρήκα επιτέλους δουλειά. Δεν είναι στο αντικείμενο μου, ο μισθός είναι για κλάματα αλλά τουλάχιστον βγήκα από το σπίτι και ασχολούμαι με κάτι! Στη δουλειά είναι ένας συνομηλικος μου ο οποίος από την πρώτη μέρα που τον είδα κάτι αισθάνθηκα. Δεν ξέρω δεν μου έχει ξανά συμβεί κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι ότι αισθάνομαι ότι δεν του περνάω εντελώς αδιάφορη και υπάρχει μια αμοιβαία έλξη.. οι άλλες οι κοπέλες κι όλας πριν καλά καλά πάρω εγώ είδηση ότι μου αρέσει μου είπαν μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι μου έχει ο Ν. αδυναμία. Οπότε δεν είναι η ιδέα μου.. ή μήπως είναι; χθες σε μια κουβέντα στο διάλειμμα μας ανέφερε κάτι για την κοπέλα του και μάθαμε ότι έχει σχέση. Δεν ξέρω πώς νιώθω..δεν θέλω να δημιουργήσω και τίποτα έστω και στο μυαλό μου γιατί είναι εργάζομαι εκεί και δεν είναι ωραίο.. είναι λογικό να αισθάνομαι ότι υπάρχει μια κάποια έλξη; ή βλέπω φαντάσματα; Η αλήθεια είναι ότι εμένα σε σχέση με τις άλλες κοπέλες έχει μια πιο διαφορετική συμπεριφορά , του τύπου κάνει ατειακια και γενικά είναι πολύ πιο πρόθυμος να με βοηθήσει όπου χρειαστώ βοήθεια.. δεν ξέρω.. Λίγη βοήθεια; δεν τολμώ να το πω σε κανέναν γιατί είναι ότι είναι σε εργασιακό περιβάλλον και έχει και σχέση! Σε ευχαριστώ πολύ αν άντεξες να διαβάσεις όλο αυτό το κείμενο!!
- Μπερδεμένη


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα με τρελάνετε σήμερα. Είναι σε εργασιακό περιβάλλον, έχει σχέση, αλλά εσύ δηλώνεις «μπερδεμένη».

 

Ναι, σε φλερτάρει, ενώ τα έχει με άλλη. Δεν χρειάζεται να το πεις σε κανέναν, ήδη το ξέρουν όλοι στη δουλειά. Το μπέρδεμα ποιο είναι;

 

Πόσα πρέπει να διαβάσετε, να ακούσετε, να δείτε, για να δεχτείτε ότι ο κόσμος απατάει; Συμβαίνει μόνο σε όλους τους άλλους; Όταν συμβεί σε εσάς, υπάρχει κάποιο «μπέρδεμα» που εξηγεί την ιστορία σας με κάποιον άλλον τρόπο;

68

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2 Θα σου πω κατι που ελεγε παντα η μαμα μου - μην το παρεις για σωστο ή απολυτο, ειναι το δικο της μαντρα.Μην δανειζεις σε φιλους και οικογενεια αν δεν εισαι προθυμη να μην τα ξαναδεις. Δεν ειναι καθολου σωστο απο την πλευρα οποιουδηποτε που ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ χρηματα να θεωρει οτι μπορει να τα δωσει πισω αν και οποτε θελει, απο την αλλη ομως πρεπει να αποφασισεις αν αξιζει να τσακωθεις με το φιλο/η σου ή το συγγενικο σου προσωπο λογω των χρηματων αυτων. Γι'αυτο, καλυτερα ή να μη δινεις - πες μια δικαιολογια οτι δε σου περισσευουν, δεν ειναι δα και παραλογο, ολοι εχουμε εξοδα - ή να το παρεις αποφαση πως μπορει να μην τα ξαναδεις.
#4Στο Α,μπα στις 10/7/17, στη 2η ερώτηση, μου είχε κάνει εντύπωση η εξής φράση για τις σχέσεις παιδιού – γονέων: «Πώς υποστηρίζεις οτι αγαπάς κάποιον όταν περιμένεις να εκπληρώσει τις δικές σου προσδοκίες και δεν τον δέχεσαι γι' αυτό που είναι; Δεν μιλώ φυσικά για περιπτώσεις να έχεις παιδί εγκληματία. Πηγή: www.lifo.gr». Είχα σκαλώσει για μερικά δευτερόλεπτα στο «φυσικά» και στο «παιδί εγκληματία». Δηλαδή τι θα έκανε η ερωτώσα αν το παιδί της ήταν εγκληματίας; Πιστεύω ότι το άτομο που ρωτούσε το έγραψε χωρίς να το πολυσκεφτεί, απλά για να δώσει έμφαση σε αυτά που ήθελε να πει.Και τσουπ! Να τη η 4 σήμερα. Να χαρώ εγώ κοινωνική ευαισθησία ρε συ 4.Ο Κατσούλας, λέει, μένει στο πατρικό του. Θα ικανοποιούταν περισσότερο το περί δικαίου αίσθημά σου αν κοιμόταν σε ξενώνα αστέγων ή σε παγκάκια; Θα ένιωθες πιο ασφαλής ξερωγώ; Μπήκε φυλακή στα είκοσι και βγήκε στα σαράντα πέντε. Πού αλλού θα πήγαινε, αν όχι στο πατρικό του; Δεν ξέρω ούτε τον Κατσούλα ούτε τους γονείς του. Πιστεύω όμως ότι κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα.Πάλι καλά να λες για τους αποφυλακισμένους που τους στηρίζει η οικογένειά τους. Αυτοί ίσως έχουν μια ελπίδα επανένταξης.
#3 Ειλικρινά, δεν ξέρω με ποιόν να θυμώσω. Με εμάς που τους επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές; Με τους άντρες που πιστεύουν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται όπως γουστάρουν ή με τους γονείς που μας δίνουν λάθος βάσεις και άντε μετά να τρέχεις σε ψυχολόγους για να μάθεις ότι δεν αξίζεις τέτοιες καταστάσεις. Φίλη της ερώτησης, καταλαβαίνω ότι η μοναξιά είναι δύσκολη. Τον εμπιστεύτηκες μια φορά και σε πρόδωσε. Μην κάνεις δεύτερη φορά το ίδιο λάθος, πίστεψέ με ο τύπος δεν σου αξίζει. Και εννοείται ότι δεν θα αλλάξει!
#7αχ τι τυχερη που εισαι βρε κοπελια!την τυχη σου να'χαμε!!!αν δεν κανεις καποιο λαθος και ειναι οπως τα λες, μπορει να εχεις την ευκαιρια να κανεις καμια ξεπετα με εναν δεσμευμενο και μετα να παρεις τον πουλο!!!ουτε του παπα να μη το πεις, τρεχα να προλαβεις μην σ τον παρει καμια αλλη!να δεις που σε θεωρει πολυ εξυπνη, γι αυτο σε ξεχωρισε απ τις υπολοιπες!!
#5 Ναι η συμπεριφορά της γιαγιάς ήταν πολύ προβληματική και όχι μόνο.Στα παιδιά μαθαίνουμε ότι δεν πρέπει να αφήνουν κανένα να τα αγγίζει ,εσύ,21 χρονών, τι αναρωτιέσαι ακριβώς δεν καταλαβαίνω.Θα βρεις άμεσα Κέντρο Ψυχικής Υγείας και θα κλείσεις ραντεβού . Δεν είναι αυτονόητο ότι θα σε χτυπάει κάποιος ή θα σε ακουμπάει και ΔΕΝ θ αντιδράς.Η γιαγιά σου δεν θα σε ξαναγγίξει.Τέλος.Θα της το πεις ενώπιον όλων εν ανάγκη και να μην σ ενδιαφέρει πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι.Αυτή θα το κόψει.Εσύ χρειάζεσαι κάποιον να σου διδάξει ότι τα προσωπικά μας όρια πρέπει να τα σέβονται όλοι και είναι αυστηρά απαραβίαστα.
#6 Δεν έχεις καλή γνώμη για τον εαυτό σου για κάποιο λόγο(η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης σαφώς έχει να κάνει με το περιβάλλον που μεγαλώσαμε)και θα αποκτήσεις ακόμη χειρότερη αν αρχίσεις τα γαϊτανάκια με τους δεσμευμένους. Δεν είναι καπατσες όσες και όσοι εμπλέκονται με ήδη δεσμευμένα άτομα, άλλα, διαφορετικά θέματα έχουν.Δεν έχεις λόγους να τους μιμηθείς όλους αυτούς.Δεν το σκέφτεσαι να πας σε κανέναν ψυχ να βρεις γιατί σκέφτεσαι έτσι;Θα σου έκανε καλό.
#6 συμφωνώ με την αμπά και θέλω να προσθέσω ότι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθούσε πολύ να καταλάβεις γιατί έχεις μια ανταγωνιστική διάθεση προς τις άλλες γυναίκες. Η πατριαρχική κοινωνία σίγουρα έχει παίξει μεγάλο ρόλο αλλά η αίσθησή μου είναι ότι το συγκεκριμένο μήνυμα το έλαβες στο περιβάλλον σου. Αν οι μόνοι άντρες που σε ιντριγκάρουν είναι αυτοί που έχουν ήδη σχέση, αυτό που σε κινητοποιεί είναι μάλλον ο ανταγωνισμός με την άλλη γυναίκα και όχι ο ίδιος ο άντρας.Επίσης αναρωτιέμαι αν είχες μια σχέση και ήσουν ευτυχισμένη σ αυτήν, πως θα αντιδρούσες στο ενδεχόμενο απιστίας του; θα έβγαζες το καπέλο στην "καπάτσα" που τον διεκδίκησε;
#5 συμφωνώ με την αμπά και θα ήθελα να προσθέσω ότι όλη αυτή η ανάλυση και η προσπάθεια συνειδητοποίησης του τι συμβαίνει και το γιατί σε ενοχεί τόσο αυτή η συμπεριφορά της γιαγιάς σου είναι μια σωστή προσέγγιση. Ωστόσο θα μπορούσες για αρχή να εμπιστευτείς το στομάχι σου που δένεται κόμπος σε κάθε συνευρεση με τη γιαγιά και να της πεις ευγενικά ότι όταν σε αγγίζουν νιώθεις ασχημα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το καταλάβει, αλλά έτσι είναι η ζωή. ο κάθε άνθρωπος έχει σχηματίσει στο μυαλό του τι είναι σωστό και τι λάθος και μια ηλικιωμένη γυναίκα ίσως έχει μεγαλύτερη δυσκολία να αντιδράσει με ευελιξία και να αμφισβητήσει τις αρχές και τις αξίες της. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους και δεν είμαστε υπεύθυνοι για τους άλλους. Είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Θεωρώ ότι οφείλεις να ακούσεις τη φωνή στο κεφάλι σου, να εμπιστευτείς το ένστικτό σου και να μιλήσεις καθαρά και ευγενικά με το ρίσκο η γιαγιά σου να μην το καταλάβει.
#5 Με όλο το σεβασμό θεωρώ ότι είσαι κάτι παραπάνω από υπερβολική. Καταλαβαίνω να σου προκαλεί αηδία ή θυμό το να σε αγγίζει η γιαγιά σου όμως άλλο αυτό άλλο να βαφτίζεις αυτή την αηδία και τη δυσφορία σεξουαλική παρενόχληση. Σεβαστό να μη θες να σε αγγίζει , σεβαστό το ότι ξεπερνάει τα όριά σου και φυσικά δεν είσαι υποχρεωμένη να ανέχεσαι τη διαχυτικότητά της εφόσον σε ενοχλεί.Αλλά πραγματικά πιστεύεις ότι αυτές οι εκδηλώσεις όσο ενοχλητικές κι αν είναι μπορεί να ευθύνονται για το γεγονός ότι "αποσυνδέεσαι κατά τη διάρκεια του σεξ; Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει σεξουαλικό τραύμα για να μην είσαι εκεί κατά τη διάρκεια του σεξ. Αρκεί να το έχεις ενοχοποιημένο ή πολλά άλλα πράγματα. Τέλος πολλές καταστάσεις μας προκαλούν δυσφορία, ενόχληση ή και πόνο χωρίς να μας δημιουργούν τραύματα. Ειδικά καταστάσεις όπως αυτή που περιγράφεις απ' την οποία μπορείς να προστατευτείς θέτοντας τα όριά σου.
;Πολλές καταστάσεις μας προκαλούν δυσφορία,ενόχληση ή και πόνο χωρίς να μας δημιουργούν τραύματα.;Δεν αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό(χωρίς ίχνος επιθετικής διάθεσης).Είναι σαφές κατ αρχάς ότι δυσκολεύεται να θέσει όρια.
black velvet, είναι πολύ λεπτό το θέμα που απασχολεί τη γράφουσα. Μην της προσθέτεις κι άλλες ενοχές. Για να το λέει σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Είτε είναι αθώο το άγγιγμα, είτε πονηρό (πραγματικά με πιάνει και μένα αηδία και μόνο που το γράφω), εφόσον την ενοχλεί έχει κάθε δικαίωμα να μην το δέχεται και να απομακρυνθεί από τη γιαγιά. Όπως έχει πει και η Λένα καλό είναι να δίνουμε που και που βάση στο ένστικτό μας.
# Δεν θέλω να ακουστώ ξινή αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Αν είχες παιδιά, θα καταλάβαινες γιατί οι γονείς "στέκονται" δίπλα στα παιδιά τους προσπαθώντας να δικαιολογήσουν όλα τα στραβά, ακόμα κι αν πρόκειται για τον πιο αρρωστημένο εγκληματία που έχει υπάρξει ποτέ. Δεν γίνεται να στο βάλει κανείς μέσα στο κεφάλι σου τώρα.
Η ατάκα "θα κάνεις παιδί και θα καταλάβεις" πάντα μου έσπαγε τα νεύρα, αλλά καλώς ή κακώς βγήκε πέρα για πέρα αληθινή από τη στιγμή που έγινα μητέρα. Η διάθεσή αυτή του γονιού απέναντι στο παιδί του ακόμα και σε τέτοια ακραία φαινόμενα πιθανόν να πηγάζει από την έμφυτη τάση να θέλουμε να προστατεύσουμε τους απογόνους μας ώστε να συνεχιστούν τα γονίδιά μας - αν το δούμε καθαρά από πλευρά εξελικτικής βιολογίας. Ακόμα κάτι που παίζει ρόλο στην ελληνική πραγματικότητα είναι το εξής: ένας άνθρωπος που αποφυλακίζεται είναι χαμένος αν δεν έχει στήριξη του οικογενειακού κλοιού. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα από το κράτος. Και να μην ξεχνάμε οτι υποτίθεται ότι το σύστημα είναι σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό.
Αν είχες παιδιά, θα καταλάβαινες Πηγή: www.lifo.grΜια απάντηση που χρόνια τώρα αποτυγχάνει να εξηγήσει καταστάσεις και συμπεριφορές που αφορούν γονείς. Απορώ πώς νέοι/μορφωμένοι/προοδευτικοί άνθρωποι τη χρησιμοποιούν ακόμα. Πέρα από το να κάνει αυτόν που τη λέει να νιώθει προνομιούχος, στην καλύτερη περίπτωση δεν προσφέρει τίποτα. Στη χειρότερη, στεναχωρεί. Δυστυχώς, όσους γονείς έχω ακούσει να τη λένε, τυχαίνει να είναι και ως γονείς το ίδιο χοντροκομμένοι με τα παιδιά τους. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει με την απόκτηση παιδιού, η ζωή του αλλάζει, οι συνήθειες, οι προτεραιότητες.υ.γ. Συννεφιά το σχόλιο σου ήταν αφορμή για το δικό μου, δε σε γνωρίζω οπότε ελπίζω να μην το πάρεις προσωπικά.
Εχεις απόλυτο δίκιο, Πόντια, και αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε η φράση αυτή κρύβει μέσα της μια αλήθεια αλλά δεν πρέπει να είναι πανάκεια που να καλύπτει χοντράδες και προβληματικές συμπεριφορές.
Ποντια διαφωνώ και θα σου εξηγήσω γιατί. Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους γονείς, θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Τη φράση πράγματι δεν την χρησιμοποιώ, ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις κι εσύ. Όμως πράγματι όταν έγινα γονιός άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Μπορεί να είμαι όρθιος γάιδαρος, αλλά μέχρι να κάνω παιδί εννοούσα κάτι πολύ (ΠΟΛΥ) πιο αδύναμο όταν έλεγα ότι αγαπάω, σε οποιονδήποτε κι αν είχα απευθυνθεί έως τότε. Από τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, μέχρι τη σύντροφό μου. Και δεν είναι ότι δεν το εννοούσα, αλλά μέχρι τότε τόσο θεωρούσα ότι γίνεται να αγαπάς. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένα ανθρωπάκι που το βάζω πάνω από μένα για πλάκα, χωρίς σκέψη. Και συνειδητοποιώ ότι είμαι υπεύθυνος γι αυτό. Είναι ένα σοκ. Και όταν ακούω π.χ. κάποιον να λέει "γιατί ο γονιός δεν απαρνείται το παιδί του", κάτι που εμένα μου φαίνεται τόσο αδιανόητο, μπορεί να μην λέω το "αν γίνεις γονιός...", γιατί όπως λες κι εσύ δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, και γιατί δεν έχουν όλοι οι γονείς τον ίδιο τρόπο σκέψης, αλλά το σκέφτομαι κάθε φορά.
Παρίσιε με το συμπάθειο αλλά δε νομίζω ότι διαφωνούμε. Αυτό ακριβώς: μιλάς για τον εαυτό σου. Αγαπούσες και πριν το παιδί και άλλους ανθρώπους. Με το παιδί αυτή η ικανότητα για αγάπη εκτινάχθηκε στο άπειρο. Ό,τι άνθρωπος είσαι, τέτοιος γονιός γίνεσαι. Κάποιος που δε συγχωρεί ποτέ κανέναν, δε θα συγχωρήσει αληθινά ούτε το παιδί του. Αυτό πιστεύω.Ξέρω τι θα πει να είσαι γονιός, όχι επειδή έχω παιδί αλλά επειδή υπήρξα παιδί. Όταν ήμουν στεναχωρημένη ή φοβόμουν κ.λπ., κι έλεγα στη μαμά μου "μαμά μ'αγαπάς;" πάντα με αγριοκοιτούσε και καλά, λέγοντας κάτι από/σαν αυτά: "θεός φυλάξοι, τι θα πει σ'αγαπάω; την κα Τάδε αγαπάω! Για σένα πονάνε τα σπλάχνα μου! Αν σ'αγαπάω, τα φυλλοκάρδια μου τρέμουν. Τρελάθηκες και με ρωτάς τέτοιο πράγμα; Πώς γίνεται να ΜΗΝ σε αγαπάω;" Άλλοτε αγκαλιάζοντας σφιχτά την κοιλιά της έλεγε από εδώ σε έβγαλα, κι εσύ ρωτάς αν σ'αγαπάω. Ή έκανε το σταυρό της επιδεικτικά και έλεγε έλα Παναγία μου ν'ακούσεις τι με ρωτάει το παιδί μου. Δε θυμάμαι ποτέ να μου είπε σ'αγαπάω παιδάκι μου ντοντ γουόρι. Και νομίζω τελικά γι'αυτό ποτέ δεν εκτέθηκα σε κινδύνους, γιατί ήξερα πώς είναι να νιώθεις ασφάλεια. Σαν να χτυπούσε συναγερμός αν κάτι απειλούσε αυτό το συναίσθημα. Και όταν βρέθηκα στα βαθιά νερά και στον βυθό, κατάφερα να κολυμπήσω. Αυτό φαντάζομαι θα θέλατε και για τα παιδιά σας, οπότε αν σε κάποιον είναι χρήσιμο να εξηγήσετε πώς είναι να έχεις παιδιά, είναι εκείνα. Οι άλλοι είτε θα μάθουν, είτε θα ήθελαν, είτε δε θέλουν. Μιλώντας κι εγώ για μένα, μου αρκεί που ξέρω εγώ πώς είναι να νιώθεις αυτή την ασύλληπτη αγάπη, να σε λούζουν μ'αυτή και να γυρνάς στο παιχνίδι σου. Δεν θέλω να πω ποτέ σε κανέναν ότι δεν ξέρει πώς είναι, κι ας το σκέφτομαι.
1) Δεν την βοηθάς και πολύ να καταλάβει (εφόσον δεν έχει παιδιά).2) Δεν είναι όλοι όσοι έχουν παιδιά ίδιοι ως προς τέτοιες σοβαρές καταστάσεις.3) Άλλο "δικαιολογώ", άλλο "συμπονώ" και άλλο "συμπαραστέκομαι" στον αρρωστημένο εγκληματία.
Το ότι η ατάκα αυτή κρύβει μια αλήθεια δεν την κάνει λιγότερο ενοχλητική. Κάποιος που δεν έχει παιδιά, το ξέρει, είναι περιττή η υπενθύμιση.Σκέφτομαι τώρα πόσες φορές, διαβάζοντας μερικά σχόλια ή κάποιες ερωτήσεις, έλεγα μέσα μου "δεν πήρες αγάπη από τους γονείς σου, γι'αυτό μιλάς έτσι, γι'αυτό κρίνεις έτσι". Αλήθεια θα ήταν. Είχα την μεγάλη τύχη στη ζωή μου, η μαμά και οι αδερφές μου να με προστατεύσουν από λόγια που πληγώνουν, οπότε έχω θωρακιστεί καλά κι εμένα δε με αγγίζουν οι λέξεις. Κάποιους όμως τους σακατεύουν και εκείνους υπερασπίζομαι :)Η #4 εξέφρασε μια ειλικρινή απορία και η δική σου απάντηση, φούστα κλαρωτή, δείχνει για μένα ότι είσαι μια καλή μαμά, γιατί εξηγείς. Μακάρι να είναι έτσι, αυτό χρειάζονται τα παιδιά. <3
Πάντως δεν είναι η μόνη εμπειρία που αν δεν τη ζήσεις δεν την καταλαβαίνεις. Το ίδιο μπορεί να πει ένας μαύρος ή ένας εβραίος για το ρατσισμό, ένας γκέι για την ομοφοβία, μια γυναίκα για τη σεξουαλική και μη καταπίεση, και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Εδώ θυμάμαι έλεγα σε κάτι φίλους μου καπνιστές ότι δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να θεωρούν το τσιγάρο παρέα και κοιτάζονταν μεταξύ τους και γέλαγαν με την ασχετοσύνη μου. Υποθέτω αντίστοιχα και ο γονιός που λέει την ατάκα, αν ήταν άτεκνος 30+ και του τα πρήζανε κάθε τόσο, θα καταλάβαινε πόσο εκνευριστική είναι για αυτόν που την ακούει.
Πόντια δεν το παίρνω προσωπικά. Η απάντηση του Parisiou με κάλυψε. ΑΛλάζει ο άνθρωπος όταν γίνει γονέας. Δεν αλλάζουν μόνο οι συνήθειες και η καθημερηνότητα. Αλλάζει ο τρόπος που ο άνθρωπος αισθάνεται την αγάπη. Ή μαλλον ο άνθρωπος γνωρίζει την άνευ όρων αγάπη. Αυτό είναι κοσμογονία για ένα εγωκεντρικό ον όπως είναι ο άνθρωπος. Μια κοσμογονία που ο άτεκνος δεν έχει γνωρίσει ακόμα και γιαυτό του φαίνονται τα πράγματα που κανει ο γονέας παράλογα και απορεί. Οπότε η συγκεκριμένη ατάκα που έχει ενοχοποιηθεί από τους ατέκνους, ανθρώπους που η εγωκεντρική φύση τους δεν τους επιτρέπει να παραδεχτουν ότι μπορεί και να συμβαίνει κάτι που δεν βλέπουν, λεει απλώς την αλήθεια που δεν μπορεί να ειπωθεί με άλλα λόγια.
Parisie, πάντως η ελάχιστη εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι δεν χρειάζεται να ...μην έχεις παιδιά, για να είσαι δογματικός, στην σκέψη σου, αναφορικά με τα παιδιά. Αρκετοί άνθρωποι λειτουργούν με γνώμονα του τι (θα) έκαναν αυτοί σε οποιαδήποτε "γονεϊκή" περίπτωση. Εκεί που λες: "α! Έχει παιδιά, καταλαβαίνει", καταλήγεις στο "α! Έχει παιδιά, αλλά θεωρεί το δικό του μοντέλο "πρότυπο" και οι υπόλοιποι είναι απλά ανεπαρκείς/λάθος κ.λπ." Κριτική από έμμεση-υποβόσκουσα, έως δριμύτατη ασκούν γονείς σε άλλους γονείς (ή μελλοντικούς γονείς) and it happens all the friggin time! διότι το να μπαίνεις στην θέση του άλλου δεν είναι μία ιδιότητα που σου έρχεται συσκευασμένη μαζί με το μωρό στο μαιευτήριο. Π.χ. δεν σημαίνει ότι αυτός που έχει παιδιά θα είναι πιο ελαστικός ή θα έχει πιο ευρεία οπτική δυνητικών πιθανοτήτων αν το παιδί του «άλλου» πάρει το στραβό το δρόμο, σε σχέση με κάποιον που δεν έχει παιδί.Επίσης, ναι, δεν έχουν όλοι παιδιά, αλλά έχουν, κατά βάση, μεγαλώσει ως παιδιά σε οικογένεια και πιθανότατα, μετά από κάποια ηλικία και ωρίμανση μπορούν να αντιληφθούν αρκετά πράγματα απ' τη θέση, των δικών τους γονιών τουλάχιστον, δηλαδή κάποιες ρημαδοαναλογίες μπορούν να τραβηχτούν ... δεν είναι -ακριβώς- ίδιο με το να είσαι «λευκός» σε μία οικογένεια «λευκών» σε ένα «λευκό» περιβάλλον και να μιλάς για τους «μαύρους» εκ μέρους τους.
Καλά, όλοι άτεκνοι υπήρξαν κάποτε. Επίσης, ο εγωκεντρισμός δεν εξαλείφεται απαραίτητα με τεκνοποίηση. Ακόμη, οι άνθρωποι μπορούν να κατανοούν σε μεγάλο βαθμό τους υπόλοιπους χωρίς να έχουν μπει στην θέση τους. Η διαφορά του να καταλαβαίνεις κάτι με το να το ζεις είναι υπαρκτή και όλοι οι γονείς λοιπόν με τη σειρά δεν έχουν αντιμετωπίσει τόσο ακραίες και δύσκολες καταστάσεις, οπότε ούτε αυτοί ας έχουν άποψη με την ίδια αφοριστική λογική.
"(…) Ή μαλλον ο άνθρωπος γνωρίζει την άνευ όρων αγάπη. Αυτό είναι κοσμογονία για ένα εγωκεντρικό ον όπως είναι ο άνθρωπος""Οπότε η συγκεκριμένη ατάκα που έχει ενοχοποιηθεί από τους ατέκνους, ανθρώπους που η εγωκεντρική φύση τους(...)"...Μα, και τα παιδιά νοούνται ως τα δημιουργήματά μας, η φυσική προέκταση του εαυτού μας, οι δικοί μας απόγονοι, οι "συνεχιστές" της "γραμμής" μας. Οι θυσίες που κάνουμε γι' αυτά είναι πολύ δύσκολες, αλλά ανατροφοδοτούν και αντανακλούν πάνω μας και πάνω στο εγώ μας. Φυσικά και έχει "εγωκεντρικά" στοιχεία αυτό, μπορεί και περισσότερα απ' το να είσαι childfree. Άλλοι κάνουν παιδιά από επιλογή, ενώ άλλοι δεν έχουν επιλογή στο να μην κάνουν παιδιά, άλλοι δεν θέλουν παιδιά εντελώς συνειδητά, και άλλοι, δυστυχώς, αδυνατούν, για διάφορους λόγους. Άλλοι μπορεί να βλέπουν ως παιδιά π.χ τα ανίψια τους και μπορεί και να είναι καλύτεροι από τους ίδιους τους γεννήτορες των παιδιών. Υπάρχουν πολλές-οί μάνες, πατέρες και τρίτοι άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για τα παιδιά (τους), ενώ υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που τα έχουν στραγγαλίσει με τα ίδια τους τα χέρια, τα βιάζουν, τα πουλάνε, και σε πιο light version κάποιοι τα αποκληρώνουν ή τα θεωρούν «διαγραμμένα/ νεκρά» διότι δεν επιτελούν τον ρόλο που τους έχουν κόψει και ράψει οι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν και επιτέλεσαν ανθρωπιστικό έργο που έσωσε δεκάδες, εκατοντάδες ζωές με “αγάπη”, αλτρουισμό και αυταπάρνηση χωρίς να αφορά αυτό δικά τους παιδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που «αγαπούν» υπέρμετρα την επιστήμη, άλλοι αγαπούν την τέχνη, άλλοι αγαπούν το θείο ...κάποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους έκαναν παιδιά (ενώ κάποιοι άλλοι όχι) αλλά την «κοσμογονία» την βιώνουν μέσω της «απασχόλησής» τους, κι όχι, απαραίτητα, μέσω των παιδιών τους (είδα πρόσφατα την σειρά genius :-P)Το να λέμε ότι υπάρχει μία (1) και μοναδική υπέρμετρη σταθερά μίας (υποκειμενικής) έννοιας όπως η αγάπη (η οποία νομίζουμε ότι λειτουργεί solo, ως συναίσθημα, και μάλιστα «άνευ όρων»)...εμένα, προσωπικά, μου φαίνεται απλουστευτικό.Τέλος εξέλαβα την αίσθηση ότι κάποιοι θεωρούν πως μία ερώτηση, τύπου #4, θα μπορούσε να έχει διατυπωθεί -αποκλειστικά και μόνον- από άτομο άνευ παιδιών, κάτι που δεν νομίζω πως ισχύει. Άλλωστε δεν μιλάμε για περιπτώσεις γονέων που υποδέχονται στο σπίτι τους τα παιδιά τους μετά τον σωφρονισμό (πράγμα κατανοητό, όπως εξηγήθηκε, αλλά κάτι που φυσικά δεν το κάνουν όλοι οι γονείς: επίσης κατανοητό αν τους έχουν στερέψει τα αποθέματα υπομονής, καλής θέλησης, σχετικά εύρυθμης ψυχικής υγείας και πόρων), αναφερόμαστε και σε κάποιους γονείς που μπορεί να υπερασπίζονται -ακόμη και με ψευδορκίες- βιαστές, παιδεραστές, βίαιους κακοποιητές κ.λπ.: Αυτό -φυσικά- και δεν είναι αναμενόμενο να το κάνουν όλοι οι γονείς και δεν το κάνουν, το αντίθετο μάλιστα. ...Και, ναι, μπορεί και πάλι ως ένα βαθμό, να είναι κατανοητό το ότι ο γονιός θα προσπαθήσει να σώσει και τον χειρότερο άνθρωπο, που λέει ο λόγος, από τον όλεθρο (αν αυτό είναι το παιδί του), απ' την άλλη το να καταθέτει π.χ. πατέρας στο δικαστήριο: "είναι κρίμα το αγόρι μου να χάσει την ξεγνοιασιά (!) του και να φυλακιστεί για 20 λεπτά 'σεξουαλικής δραστηριότητας' " (υπόθεση Βrock Τurner), είναι άκρως προκλητικές και μπορούν να επιφέρουν την δίκαια οργή από κάθε κατεύθυνση, καθώς και: 1. Εύλογες απορίες για το τι ιδανικά έχουν δοθεί σ’ αυτόν τον νέο άνθρωπο, κατά την διαπαιδαγώγησή του και 2. Αν αυτές οι «πλάτες» θα μπορούσαν να κλείνουν το μάτι και να «δίδουν» άτυπα το πράσινο φως στον θύτη να επαναλάβει τις πράξεις του στο μέλλον.
#1 Αν δεν θέλει να τα πουλήσει, γιατί δεν τα νοικιάζει τα 2 από τα 3 σπίτια; Είτε μόνιμα είτε μέσω airbnb πχ; Αυτό του το έχετε προτείνει; Επειδή είναι δύσκολο τώρα πια να βρεις αγοραστή που να σου δίνει και τα χρήματα που πραγματικά αξίζει το ακίνητο (οι αγοραπωλησίες ακινήτων τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί δραματικά, κάποτε ο κόσμος στην Ελλάδα επένδυε σε ακίνητα, πλέον όχι), καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεται να αποφασίσει να πουλήσει, οπότε γιατί να μην τα νοικιάζει;Ένα από τα παράδοξα επακόλουθα της κρίσης στην Ελλάδα είναι ότι αντί να κλαίγονται όσοι νοικιάζουν από άλλους (αφού δίνουν το ένα τρίτο ή τέταρτο του εισοδήματος κάθε μήνα σταθερά), κλαίγονται πλέον περισσότερο όσοι έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία....
#4.Αυτοί οι άνθρωποι σηκώνουν ήδη πολύ βαρύ σταυρό.Δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους κι ούτε θα το θέλαμε ποτέ.Δε χρειάζεται επιπλέον φορτίο με την κριτική μας για το πώς τον σηκώνουν.Διαχειρίζονται μια τραγωδία με τον τρόπο,που αντέχουν.
#7 παιδιά, I got news for you. Όσοι είναι παντρεμένοι και όσοι είναι σε σχέση δεν κλείνονται σε μοναστήρι ούτε αφαιρούν μάτια, γλώσσα και λοιπά όργανα. Οπότε είναι εξαιρετικά πιθανό και να πουν μια σαχλαμάρα και ένα αστείο και ένα κομπλιμένο το οποίο να είναι απλά αυτό που είναι. Δε σημαίνει ότι επειδή ένας συνάδελφος σου φέρεται με συμπάθεια είναι έτοιμος να αφήσει τη γυναίκα του και να κλεφτείτε. Πιθανό να ταιριάζετε σαν άνθρωποι και η καλή χημεία σας να είναι έκδηλη. Πιθανό επειδή είσαι καινούργια και είναι ψυχοπονιάρης να θέλει να σε βοηθήσει παραπάνω. Πιθανό να υπάρχει ένα φλερτ στην ατμόσφαιρα και οι συνάδελφοί σας για κουτσομπολιό το έχουν μεγενθύνει. Στο κείμενό σου αναφέρεις δυο πράγματα ΤΖΙΖ:το ότι βρίσκεστε στον ίδιο χώρο εργασίας και ότι έχει σχέση. Οπότε άστο να πάει άστο. Μην το κάνεις στο μυαλό σου τεράστιο, είναι κάτι ευχάριστο και ανώδυνο και καλό είναι να μείνει εκεί.
Πωπω ναι, νομίζω ότι η ζωή χωρίς ανώδυνα φλερτ είναι βαρετή άλλωστε. Ωραία είναι για τα 5-10 λεπτά που γίνεται, αλλά ειλικρινά προτιμώ να γυρίζω το βράδυ σπίτι μου στον άνθρωπό μου κι ούτε έχω διανοηθεί ποτέ να κάνω βλακεία. Ούτε σε μοναστήρι κλειστήκαμε, ούτε μας κοπηκαν οι ορμόνες.Άσε που αν ήταν ετσι, θα έπρεπε να έχω χωρίσει τη σχέση μου 3429364982364 φορές μέχρι τώρα, τη στιγμή που είναι εξαιρετικά χαμογελαστός και φιλικός στην οποιαδήποτε σερβιτόρα. Μερικοί άνθρωποι απλά είναι έτσι. Άστο να πάει, άλλωστε τα λένε και στο NCIS:Rule #12: Never date a coworker.
#6 εμένα πάλι με εκνευρίζει απίστευτα μια γυναίκα που ενω βλέπει ότι ο άλλος είναι σε σχέση, εκεί, παει και του τη πέφτει. Και χάνω και αυτόματα όποια καλη διάθεση απέναντη της. Είμαι σε σχέση πάει να πει ότι στη 'συμφωνία' που κάναμε, δε πάμε με άλλους. Τί δε καταλαβαίνεις;
#6.Τι ακριβώς θαυμάζεις σ'αυτές τις γυναίκες;Το γεγονός,ότι μπλέκουν με έναν άνθρωπο ανεύθυνο;Ανώριμο να διαχειριστεί τις σχέσεις του;Με κάποιον,τον οποίο τον μοιράζονται;Που τις περισσότερες φορές,όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι,θυμούνται,ότι μπορεί να είναι σύζυγοι,πατεράδες και γενικότερα πολύ έντιμοι,με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος,για να διαλύσουν τη σχέση τους,το σπιτικό τους κτλ;Που την κρίσιμη ώρα μετράνε τα συναισθήματα όλων των άλλων κι όχι της γυναίκας,που είναι τρίτο πρόσωπο;Τις φορές,που θα τύχει,να καταλήξουν μαζί του,δεν είναι επειδή ήταν μαγκιώρες τύπισσες.Είναι επειδή η άλλη σχέση είχε ήδη τελειώσει κι απλά δεν είχε δοθεί αφορμή,για να πέσουν τίτλοι τέλους.Ή με το που έμαθε η επίσημη,ότι παίζει σκηνικό με άλλη,του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι κι αυτός από το να ξεμείνει μόνος,τα βρίσκει με το ανεπίσημο μεζεδάκι.Εμένα μια θλίψη μού προκαλεί όλο αυτό.Επίσης παίζει να είναι και πατατοκλέφτρες.Όταν ο Καποδίστριας έφερε τις πατάτες στην Ελλάδα,δεν τις άγγιζε άνθρωπος.Για να τις κάνει να φανούν πολύτιμες,έβαλε φρουρούς να τις φυλάνε και το βράδυ έκαναν τα στραβά μάτια,για να τις κλέψουν οι ίδιοι,που αρχικά δεν της ήθελαν.Για κάποιες αποκτά αξία στα μάτια τους ο άλλος,όταν δεν είναι διαθέσιμος.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται μερικοί και μερικές να κοιτάνε με άλλο μάτι κάποιον όταν δεσμεύεται ενώ όταν ήταν ελεύθερος ούτε να τον φτύσουν. Τι μαλακία στον εγκέφαλο είναι αυτή;
Γιατί όταν το αντικείμενο του πόθου είναι δεσμευμένο το βλέπουν σαν τρόπαιο, ενώ αν δεν είναι, δεν έχει τόση αξία γι' αυτές (ή γι' αυτούς) - είναι στα αζήτητα.Δεν έχει να κάνει με αγάπες και έρωτες, είναι απλά ένα παιχνίδι κυνηγιού, αντ(συν)αγωνισμού και αυτοεπιβεβαίωσης.
mitsi, πολύ καλά τα λες! Και κάτι ακόμα, πώς δεν τους περνάει από το μυαλό ότι όπως κεράτωσαν την κοπέλα τους και ίσως να την παράτησαν για κάποια καπάτσα, θα κάνουν το ίδιο και στην καπάτσα. Έλεος που θα κάνουμε ηρωίδες και τις αντροχωρίστρες!
Συμφωνώ με Haifishnet.Ακόμα παραπέρα,έχω την αίσθηση,ότι κάποια από τα άτομα με τέτοιες επιλογές δίνουν μεγάλη σημασία στη γνώμη του κόσμου και δεν εμπιστεύονται αρκετά την κρίση τους.Μετράει πολύ η εικόνα τους μέσα από τα μάτια των άλλων.Γι'αυτό προτιμούν ένα πρόσωπο με αναγνωρισμένη ήδη την αξία του στο γκομενικό χρηματιστήριο.Φοβούνται μήπως το άτομο,το οποίο πιθανόν να τους αρέσει πραγματικά,δε θεωρείται αρκετά ελκυστικό από τους υπόλοιπους.Στη λογική,ότι αν ήταν ποθητό,δε θα το διεκδικούσαν;Μήπως εγώ θα ξεμείνω με το μπάζο κι όλοι οι άλλοι θα έχουν τα καλά τα γκομενάκια κι εγώ θα υστερώ;
6.Σωστά τα λέει η Αμπα, αν και διαφωνώ στο τελευταίο για τα υπαρξιακά. Δεν φταίει η αυπνία... ίσα ίσα σ' αυτή την τελευταία παράγραφο αποκαλύπτεται όλο το πρόβλημα. Μιλάς για τις προσπάθειες σου να "βελτιώσεις" τον εαυτό σου και καταλήγεις ότι δεν ξέρεις πως να τον "πλασάρεις". Σαν να είσαι αυτοκίνητο με όλα τα γκάτζετς αλλά το διαφημιστικό σπότ δεν "πουλάει". Βλέπεις τον εαυτό σου σαν αντικείμενο, και με την ίδια ρηχότητα αντιμετωπίζεις και τους άλλους ανθρώπους και τις σχέσεις, όπως φαίνεται καθαρά απ' αυτά που γράφεις. Την ίδια ώρα λες ότι νιώθεις ότι σπαταλάς τη ζωή σου σε βλακείες - μα δεν καταλαβαίνεις ότι ο λόγος είναι αυτή ακριβώς η ρηχότητα; Μην προσπαθείς να "βελτιώσεις και να πλασάρεις" τον εαυτό σου έτσι ώστε να μπορείς να φέρεσαι σαν κάφρος, να απλώνεις το χέρι και να παίρνεις ότι σου καπνίσει! Άρχισε να κάνεις αληθινά ερωτήματα για το νόημα της ζωής, για την ευτυχία, για το πως μπορείς να γίνεις αληθινή. Δεν έχουν αξία τα trophies (το μαλλί, οι δεξιότητες) αν δεν υπάρχει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, συνδεδεμένος με τα αισθήματά του, από πίσω.
Είπες τη φράση-κλειδί. Ανθρωπος συνδεδεμένος με τα αισθήματά του. Διαβάζοντας την #6 προσπαθούσα να καταλάβω τι με ενοχλέι τόσο έντονα- και δεν ήταν το ηθικό στοιχείο. Αν κάποιος έρθει και μου πει "ρε Φούστα,τον Τάδε τον είδα και έπαθα ταράκουλο, τον θέλω, τον ποθώ και δε με νοιάζει αν έχει γκόμενα γιατί αυτό που νιώθω με συγκλονίζει και θα τον διεκδικήσω" θα σκεφτώ ότι ναι μεν δε συμφωνώ αφετέρου δε και στα πιο στυγερά εγκληματα υπάρχει το ελαφρυντικό του πάθους. Η 6 ήταν σαν να έγραφε ρομπότ. Τα παρουσιάζει ψυχρά και κλινικά και προμελετημένα. Απουσία καρδιακού παλμού και συναισθήματος. Ελπίζω να δει πιο σοβαρά την κατάσταση και να αναμετρηθεί με τον εαυτό της ειλικρινά.
#4Υποθέτω ότι για κάποιον γονιό είναι ασύληπτο να δεχτεί ότο το παιδί του έχει κάτι τόσο απεχθές. Μπορεί να δέχεται αποδεδειγμένα ότι το έκανε, αλλά πως να δεχτεί ότι το ίδιο του το σπλάχνο το οποίο μπορεί να ήταν μέσα στο σπίτι το καλύτερο παιδί, σκότωσε κάποιον.... Δεν ξέρω... Είναι προφανώς δυσβάσταχτο case για κάποιον γονιό. Τις προάλλες άκουσα για 2 γονείς των οποίων τα παιδιά, σκότωσε το ένα το άλλο για ασήμαντη αφορμή, και παρόλα αυτά αναγκαστικά στέκονται στο πλευρό του φονιά..!!!!
Νομίζω ότι το μοτίβο απάντησης στις 2 πρώτες ερωτήσεις πρέπει να καθιερωθεί. Με λίγα λόγια γίνεται κατανοητό τι πρέπει να ειπωθεί, με ποιο τρόπο, με σαφήνεια. Πόσο πιο νια νια να το κάνει η Λένα πια.....
χαχαχα το κανα εικόνα και σε ευχαριστώ πολύ γιατί όσο να πεις είχα κάψει κάτι φλάντζες διαβάζοντας σήμερα και χρειαζόμουν επειγόντως ένα reboot να ρθω στα ίσια μου!
Μη σου πω ότι και το μαλλί θα πάρει πρωτοβουλία και θα ισιώσει από μόνο του. Πλάκα πλάκα εδώ εγω όση ώρα διαβάζω έχω καπνίσει ένα πακέτο, σκέψου τη Λένα. Δύσκολες ερωτήσεις σήμερα, υποκλίνομαι στις απαντήσεις.