Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα

Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα Facebook Twitter
13

Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα Facebook Twitter

 

Το βράδυ του Σαββάτου, σε ένα παγκάκι στην πλατεία του Γέρακα, κάθεται αυτό το ζευγάρι ηλικιωμένων με ένα παγωτό ξυλάκι στο χέρι. Λίγο μετά, εκείνη του δίνει να δοκιμάσει από το δικό της και αυτός απλώνει και την ταΐζει από το δικό του και γίνονται το πιο ρομαντικό κάδρο της καλοκαιρινής Αθήνας.

Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα Facebook Twitter
Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα Facebook Twitter

(τις φωτογραφίες έστειλε στο LIFO.gr η Χρύσα Γιαννακάκου)

13

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

8 σχόλια
Υπέροχοι είναι. Μακάρι να είναι γέροι και αγαπημένοι πολλα χρόνια ακόμη. Το συγκλονιστικό είναι πως πολλα από τα ζευγάρια που εκφράζονται έτσι έχουν παντρευτεί με συνοικέσιο. Κι εμείς που παντρεύομαστε από έρωτα από τον πρώτο χρόνο έχουμε προβλήματα...
Σίγουρα όταν ξεκινούσαν – στα νιάτα τους- θα κάθονταν σε ένα παγκάκι, τρώγοντας «σπόρια» και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Τα χρόνια πέρασαν και οι συνήθειες δεν άλλαξαν. Έτσι λοιπόν πήραν το παγωτό τους, κάθισαν στο παγκάκι και απόλαυσαν τη στιγμή, ταΐζοντας ο ένας τον άλλο.Είμαι σίγουρος όμως – δεν αναρωτιέμαι καν – πως ο εγγονός τους θα βγει με το κορίτσι του και θα πάνε στη Γλυφάδα για να απολαύσουν το δικό τους παγωτό και όχι στο συνοικιακό παγκάκι («όχι τέτοια μιζέρια, έλεος»!) και στη Γλυφάδα θα πάνε βέβαια με το smart που του πήρε ο μπαμπάς, το στυλ έχει τον πρώτο λόγο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!Μια γενιά που πάλεψε μ όλους τους διαόλους και όλους τους δράκους, ο παππούς και η γιαγιά, βγήκαν νικητές και επαξίως απολαμβάνουν το βαρύτιμο τρόπαιο, το παγωτάκι τους. Μια γενιά που έχει μάθει να ζει βασικά με στυλ, η νέα γενιά, το έχει μάθει κυρίως απ τους δικούς της γονείς, οι οποίοι παρέλαβαν τη σκυτάλη απ αυτόν τον παππού και αυτήν την γιαγιά για να συνεχίσουν με θράσος, χυδαιότητα και αλαζονεία, αγνοώντας περιφρονητικά τις μάχες που έδωσαν οι γονείς τους - αυτός ο παππούς και αυτή η γιαγιά - για την κατ’ αρχήν επιβίωση με αξιοπρέπεια, και προχώρησαν καταπατώντας όσια και ιερά, κυρίως από την Μεταπολίτευση και μετά.Γεμάτα είναι τα μαγαζιά της παραλίας αλλά το θέμα τελικά δεν βρέθηκε εκεί. Το θέμα βρέθηκε και αποθανατίστηκε σε ένα ταπεινό έως μίζερο παγκάκι. Οι πρωταγωνιστές του – ίσως και εν αγνοία τους – εξακολουθούν να αντιστέκονται και να προβάλλουν μια Ελλάδα σιωπηλή και ευγενική που εξακολουθεί να «φιλοκαλεί μετ’ ευτελείας» και καταφέρνει να μας συγκινεί. Τα παιδιά τους όμως – όπως ακριβώς κι η μύγα – κάναν κ… και «ευλόγησαν» τον κόσμο όλο. Μόνο που αυτή η «ευλογία», της σήψης και της δυσωδίας, πέφτει πλέον πάνω στα δικά τους παιδιά, τους θαμώνες της παραλιακής. Τα παιδιά αυτά, η σημερινή γενιά, είναι οι χαμένοι με το ξεκίνημα, σε μια ρημαγμένη και χρεοκοπημένη Χώρα, αποτέλεσμα της έπαρσης και της αμετροέπειας των γονιών τους . Και χαμένοι χωρίς στυλ…ΥΓ. Νομίζω ότι οφείλουμε να πούμε και ένα ευχαριστώ στην κ. Χρύσα Γιαννακάκου για την αίσθηση της ευαισθησίας που την διακρίνει και γι’ αυτές τις όμορφες φωτογραφίες που μας πρόσφερε.
Μόνο που αν αυτή η συμπαθής κυρία τολμήσει να ανοίξει το στόμα της στις νέες γυναίκες προσπαθώντας όχι απαραίτητα να τις συμβουλέψει, αλλά να πει απλά τι είναι τι, θα πέσουν να την φάνε. Θα της πουν "δεν είναι έτσι πια τα πράγματα, άλλαξαν", "η χειραφέτηση μπλα μπλα...", "τα κατασκευασμένα πρότυπα μπλα μπλα..." και λοιπές περισπούδαστες χαζομαρούλες. Και τελικά η συμπαθής κυρία θα γυρίσει μακάρια στην αγκαλιά του άντρα της και οι χειραφετημένες θα γυρίσουν στην οργή τους ενάντια στην κοινωνία, την πατριαρχία και ό,τι υπάρχει σε αρσενικό.Συμπέρασμα: Ας μη ζηλεύουμε μόνο αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια. Να συλλογιζόμαστε τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί για να γίνει αυτό που φαίνεται και με τόση (δήθεν) ζήλια κοιτάμε.
Συμφωνω. Αν βρησκαν ομως και καποιον που θα τις ταιζε τοσο τρυφερά και στοργικα και ειλικρινά οπως ο παππούς μπορεί και να ελιωνε η οργή που περιγράφεις όπως το ξυλάκι παγωτό... Γιατί ολα έχουν δυο πλευρές...
Δεν ξέρουμε τίποτε για αυτό, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, γλυκύτατο ζεύγος.Αυτό που ξέρουμε είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταφέρει να ζήσουν μία ολόκληρη ζωή, με τα σκαμπανεβάσματά της, αλλά με αλληλοσεβασμό -πάντοτε- και αγάπη …και άλλοι που έχουν ζήσει με το περιστασιακό (και ουχί μόνον) καταχέριασμα, με βρομόλογα που "δικαιολογιόντουσαν" λόγω ενός "ποτηρακίου παραπάνω" ή με τα ξενοπηδήματα επειδή "άνδρας είναι στο κάτω- κάτω της γραφής" κ.λπ., κ.λπ.Αμφότερα ζεύγη μπορεί να κατόρθωσαν να επιβιώσουν, χωρίς να χωρίσουν οι δρόμοι τους, και στην 2η περίπτωση μπορεί ο "προβληματικός" να μαλάκωσε τώρα που γέρασε και που έχει περισσότερη ανάγκη και τα πράγματα κάπως να εξομαλύνθηκαν. Όμως οι δύο περιπτώσεις ζευγών κάθε άλλο παρά ίδιες είναι, ούτε είναι ζηλευτές όλες οι θυσίες.Η ύπαρξη ή μη των θεμιτών υποχωρήσεων και από τα 2 μέλη, η πρυτάνευση ή μη της λογικής στις προσδοκίες ,αλλά και η αλληλοσυνεννόηση, δεν είναι πρόβλημα του να γνωρίζει κάποιος τα δικαιώματα και τα όριά του, και ίσως ο συμπαθής κύριος με το παγωτό ξυλάκι θα είχε κι αυτός μερικές συμβουλές να δώσει σε κάποιους πικραμένους νεαρούς άνδρες του σήμερα, που απογοητεύονται και αποθαρρύνονται, in a heartbeat, που λένε στο χωριό μου, και που τους φταίει ό,τι υπάρχει σε θηλυκό, αντί να εστιάσουν στο να βρουν ανθρώπους (-γυναίκες) με τις οποίες θα έχουν κοινά θέλω, κοινή -κατά το δύναμιν- κοσμοθεωρία ...και οι οποίες διαπιστωμένα δεν έχουν εκλείψει από τον πλανήτη Γη :- )
Οι αρνητικές ψήφοι επιβεβαιώνουν το σχόλιό μου. Ευχαριστώ. Άστο Βλαχάκι, με το να αντιγράφεις το σχόλιο μου στο αντίθετο, δε μπορείς να το απαξιώσεις, άστο. Όλα καλά.
Ελπίζω τουλάχιστον η φωτογράφιση να έγινε με τη συγκατάθεση του ζευγαριού, και να μην παπαρατσώθηκαν στα μουλωχτά με την τρυφερη προσωπική στιγμή τους να γίνεται γνωστή στο άπαν σύμπαν.
Αυτά είναι τα ωραία! Αλλά δεν είναι εύκολο παίδες. Προϋποθέτει υπομονή, αντοχή, κατανόηση, δύναμη και εξηγώ : Παιδιά μικρά, σχολεία , δουλειά, δυσκολίες οικονομικές, δυσκολίες συναισθηματικές, σκαμπανεβάσματα, αγωνίες, φιλίες και έχθρες, καθημερινότητα, σκατα καθημερινότητα και εμείς να είμαστε εκεί και να το παλεύουμε μαζί και όχι χώρια! Μακάρι να είμαστε τυχεροί να αξιωθουμε τέτοιες στιγμές!