Αυτό είναι το αγαπημένο μου ποίημα της Ελευθερίας Σαπουντζή,
από το πρώτο της βιβλίο,Η Κλινήρης Δευτέρα,που εκδόθηκε το μακρινό 1993 .
Και λέει
Κτήριο είσαι
που πετάς την άνοιξη παράθυρα.
Αναίτια υπάρχει ο Χρόνος
αφού εγώ τώρα κοιμάμαι.
Ποιήματα σαν μαύρα γλειφιτζούρια ....
Σήμερα έτος Κυρίου περασμένο
με όποιον κι αν συνομιλώ
του αποδίδω και τα του Καίσαρος
και τα δικά μου.
Βαριά οδύνη με λιώνει
πώς θα περάσω τους αιώνες
χωρίς Κόλαση.
..ή σαν ροζ ξυράφια
(Aπό άτακτο σωρό επιφωνημάτων
επιλέγει ευάν
και αν οι ρώγες των
ματιών μου
ευδοκήσουν
ανασταίνεται)
...όπως ήταν και η ίδια η Ελευθερία.
(Μασώντας την αγάπη αργά
κατάπινα κομμάτια απ' τα νεφρά
τους ώμους και τις κλείδες.
Το σώμα άφτερο βιαζόταν.
Φορούσα τότε μόνο μια εποχή
τίποτα
δεν κρατούσα)
Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου της . Εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003. Είχαν ήδη περάσει τρία χρόνια από την αποδημία της.
Δεν το ξεφύλλισε ποτέ. Δεν το κανάκεψε.
Επειδή εγώ τις εξοχές δεν τις έμαθα
ξέρω μόνες τις πόλεις
ξέρω τα σπίτια
τα δωμάτια των ανθρώπων
και τα ξυπνητήρια τους
τους φούρνους και τα μέρη
που αγοράζουνε καφέ και πλαστικά
τοπογραφίες ανεκπλήρωτων
από ξενύχτια
ξέρω πολύ πρωί,ξέρω απόγευμα.(...)
Η ποιήτρια .
Η μεταφράστρια,η ηθοποιός,η σκηνοθέτης.
H Ελευθερία Σαπουντζή -ένα από τα πιο ωραία,ταλαντούχα και σοφά πλάσματα που έζησαν ανάμεσά μας.
Ενδημεί χειμώνας κρύος
του σπιτιού μου ό,τι ξύλο-
έκαψα
που να ζεστάνει
πάνε οι καρέκλες οι καλές.
Όλα μου τα τραπέζια τα χαλάλισα.
Μπουφέδες,ό,τι τέλος βρήκαν
να μου κληροδοτήσουν
οι φευγάτοι-τίποτα.
Τώρα με τρόμο συλλογίζομαι
πώς δεν αργεί η ώρα
που θα κάψω τα παράθυρα.
Κι έπειτα άλλο μη έχοντας
ήσυχα στο κρύο θα καθίσω.
Θα ησυχάσω.
Πρόλαβε να παίξει τη Δυσδαιμόνα (Δυσδαιμόνα ή έργο για ένα μαντήλι της Πόλα Βόγκελ ,Θέατρο οδού Κεφαλληνίας,1997)
Πρόλαβε να σκηνοθετήσει τη Φωτιά στο πρόσωπο του Μάριους Βαν Μάγιενμπουργκ. (Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας,1999)
Πρόλαβε να είναι το τρίτο και νεότερο μέλος της ομάδας που είχε αναλάβει τη διεύθυνση του Θεάτρου του Νότου, μαζί με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Θωμά Μοσχόπουλο.
' Εφυγε μέσα στο ''σπίτι ''της ,το θέατρο Αμόρε,πάνω στις πρόβες του έργου Ο Θεός είναι Dj του Φαλκ Ρίχτερ που θα άνοιγε την Κεντρική Σκηνή. –ήταν 22 Σεπτεμβρίου του 2000 και η Ελευθερία Σαπουντζή μόλις εικοσιεννιά χρονών.
Επείγομαι
τώρα όλα,ό,τι είναι να γίνει.
Λίγοι που μείναμε
μην έρθει η ώρα μου και δεν
προλάβω.(..)
Δεν συνηθίζω να τα βάζω με τον Θεό.Είμαι εκπαιδευμένη στις αποδοχές. Στην περίπτωση της Ελευθερίας ,όμως,δεν μπορώ. ΄Ηταν καρααδικία. Κι όταν ακούω τίποτε του τύπου ..ήξερε Αυτός,θα είχε τους λόγους του... απαντώ πάντα το ίδιο: μπούρδες ήξερε Αυτός.
σχόλια