Η ζωή «μετά» το θάνατο. Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο

Η ζωή «μετά» το θάνατο. Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο Facebook Twitter
Αφότου μπήκε το '16, έχει πέσει τόσο μαζεμένο θανατικό, ώστε για τους προληπτικούς επάξια δικαιολογεί την ιδιότητά του ως δίσεκτο – κι ακόμα δεν βγήκε ο Φλεβάρης!... Εικονογράφηση: Dreyk the Pirate/ LIFO
4


 

Ο Ουμπέρτο Έκο. Ο Ντέιβιντ Μπόουι. Ο Πιερ Μπουλέζ. Ο Αντρέι Ζουλάφσκι. Ο Τζέιμς Λαστ. Αλλά κι ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο Γιάννης Κυριακίδης, ο Γιάννης Καλαϊτζής, ο Παντελής Παντελίδης... Αφότου μπήκε το '16, έχει πέσει τόσο μαζεμένο θανατικό, ώστε για τους προληπτικούς επάξια δικαιολογεί την ιδιότητά του ως δίσεκτο – κι ακόμα δεν βγήκε ο Φλεβάρης! Ο λόγος, βέβαια, καταρχάς για τους «επώνυμους» θανάτους – οι «ανώνυμοι» δεν πολυσυγκινούν ΜΜΕ και κοινή γνώμη, παρεκτός σε επιδημίες, πολέμους ή θεομηνίες, κι αυτό ανάλογα με τη ράτσα, τη φυλή, τη γεωγραφική περιοχή, την κοινωνική/οικονομική επιφάνεια τού ή των αποδημούντων αλλά και τις πολιτισμικές προσλαμβάνουσες του αποδέκτη. Βουλιάζει ένα γιοτ στη Μύκονο, π.χ., γίνεται πρώτη είδηση, πνίγονται μερικές ντουζίνες νοματαίοι σε κάποιο τριτοκοσμικό σαπιοκάραβο, στα «ψιλά», με τη φυσικότητα αφήγησης καιρικού φαινομένου, όπως έφτασαν πια να θεωρούνται τα ναυάγια προσφύγων στο Αιγαίο. Σκοτώνεται ένα λαϊκό ίνδαλμα, αποθεώνεται κι ας «πήγαινε γυρεύοντας», που λένε, πεθαίνει ένας άστεγος στην Ομόνοια, δεν τον κλαίνε ούτε οι δικοί του. Αναμενόμενο, δυστυχώς – «Ο θάνατος είναι ένας σταρ», τραγουδούσαν οι Clash. Δεν έχουν, βέβαια, όλοι οι διάσημοι την ίδια απήχηση. Το κοινό του ενός ελάχιστη υπόληψη μπορεί να τρέφει για τον Μεγαλοπρεπή Νεκρό του άλλου, δίχως αυτό να «ακυρώνει» κανέναν τους. Δεν κάνουνε οι πεθαμένοι την «αξιολόγηση» αλλά οι έτι ζωντανοί, με τις δικές του ο καθείς ευαισθησίες, ανάγκες και κριτήρια.


Ως γνωστό, το μοιραίο είναι η μόνη μέχρι στιγμής πιστοποιημένη βεβαιότητα του ξιπασμένου μας είδους, η επίμονη εκείνη σκιά στο βάθος του ουρανού ακόμα και της λαμπρότερης μέρας. «Έχουμε ένα όριο, ένα πολύ αποθαρρυντικό, εξευτελιστικό όριο: τον θάνατο. Γι' αυτό μας αρέσουν όλα όσα υποθέτουμε πως δεν έχουν όριο ή τέλος» σημείωνε ο «παντογράφος» Ουμβέρτος. Χιλιετίες τώρα προσπαθούμε να το διασκεδάσουμε ή να το ξεγελάσουμε με τις θρησκείες, τις φιλοσοφίες, τις επιστήμες, τις τέχνες, τα μνημεία, τις τεχνολογίες, τις λογής δηθενιές μας, αλλά «δεν». Απρόβλεπτος, ψυχρός, κυνικός, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινής, αμερόληπτος κι αμεσοδημοκρατικός, ο κυρ-Χάρος δεν κάνει εμφανισιακές, ταξικές, ιδεολογικές, ηθικές ή άλλες διακρίσεις, όπως μας θυμίζουν τα ξεκαρδιστικά (γιατί και τον Θάνατο ένα γέλιο τόνε θάβει, έστω προσωρινά) «Μαύρα» του Αρκά.

Πολλοί δυσανασχέτησαν με τον αντίκτυπο που είχε (και που έλαβε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στο Ίντερνετ) ο απροσδόκητος χαμός του Παντελή Παντελίδη και το «πάνδημο» προσκύνημα στη σορό του.


Οι παλιότερες κοινωνίες είχαν αναπτύξει μια αμεσότερη σχέση με το αναπόφευκτο. Υπήρξαν διανοητές και ασκητές που σύστηναν κιόλας τη διαρκή του μελέτη ως «παιδεία ζωής». Αφότου η νεωτερικότητα υιοθέτησε το ιδανικό της αέναης νεότητας, πένθος και θάνατος έγιναν πιο ιδιωτική υπόθεση κι εξορίστηκαν από τη δημόσια σφαίρα. Ήταν η έλευση του Ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων που τα επανέφερε εκεί χάρη στη δημοτικότητα και στη δυνατότητα απεριόριστης αναπαραγωγής και σχολιασμού ενός προσώπου ή γεγονότος. Μας συμφιλίωσαν έτσι ξανά, τρόπον τινά, με το ανείπωτο, προσφέροντάς μας ταυτόχρονα τη μόνη πιστοποιημένη εκδοχή της αθανασίας: την ψηφιακή. Ό,τι υπήρξαμε μπορεί, θεωρητικά, να παραμείνει αποθηκευμένο για πάντα στο κυβερνοδιάστημα «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός». Γι' αυτό ίσως ελάχιστοι τολμάμε να διαγράψουμε ιστοσελίδες ή προφίλ εκλιπόντων φίλων ή συγγενών, που όσο περνούν τα χρόνια αυξάνονται, πολλοί μάλιστα ποστάρουμε στους τοίχους τους, «μιλάμε» μαζί τους – και είχα γελάσει πολύ με γνωστό ηθοποιό που απειλούσε ότι, αν κάνουν το ίδιο και σ' εκείνον, θα τους απαντήσει στ' αλήθεια!


Πολλοί δυσανασχέτησαν με τον αντίκτυπο που είχε (και που έλαβε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στο Ίντερνετ) ο απροσδόκητος χαμός του Παντελή Παντελίδη και το «πάνδημο» προσκύνημα στη σορό του. Γιατί τόσος θρήνος και κοπετός για έναν «μη σοβαρό» καλλιτέχνη της καψούρας που οδηγούσε ανεύθυνα ένα πανάκριβο αμάξι με τα γκάζια τέρμα και πιθανόν πιωμένος (υποθέσεις, βέβαια, τα τελευταία, καθώς τα αίτια δεν έχουν ακόμα εξακριβωθεί), που παραλίγο να πάρει μαζί τις δύο συνοδούς του, που χαρακτηρίστηκε μέχρι «Έλληνας Τζέιμς Ντιν». Θα ήταν, άραγε, το ίδιο απαξιωτικοί αν επρόκειτο για μια ροκ διασημότητα; Ο Παντελίδης ήταν ένας ορίτζιναλ λαϊκός γόης, αυτοδίδακτος, αυτοδημιούργητος, που έζησε γρήγορα και πέθανε νέος. Δεν τραγούδησε παρά για αγάπες κι έρωτες, αλλά υπάρχει κάτι σημαντικότερο τελικά, ειδικά όταν όλα τα άλλα γύρω σου απογυμνώνονται; «Τίποτα. Μήτε αρκετή σοφία, εμπειρία – τίποτα. Μήτε Άγιο Δισκοπότηρο, μήτε Ύστατο Σατόρι, καμία τελική λύση. Μονάχα σύγκρουση. Το μόνο που μπορεί ν' ανακουφίσει τη σύγκρουση είναι η Αγάπη. Τι να 'ναι η αγάπη; Το πιο φυσικό παυσίπονο. Αυτό είναι. Η ΑΓΑΠΗ» ήταν τα τελευταία λόγια που έγραψε ο Ουίλιαμ Μπάροουζ στο ημερολόγιό του. Δεν ξέρω πόσοι fan του Παντελίδη έχουν διαβάσει το Γυμνό Γεύμα και πόσοι λάτρεις του Γουλιέλμου «τα σπάνε» με το «Αλεξίσφαιρο Γιλέκο», αλλά στο ίδιο συμπέρασμα, νομίζω, θα κατέληγαν, έστω και από φαινομενικά εντελώς διαφορετικούς δρόμους.

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Ο ελληνικός ρατσισμός / Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και το αντίκτυπό της σε Έλληνες κι Αλβανούς μέσα από τη συγκινητική αυτοβιογραφία του Φατός Ρόσα «Εγώ, ο Λαθρομετανάστης» (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), μια μαρτυρία δυνατή που καθηλώνει με την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευστοχία της
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Casus Belli / Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Η αθωωτική απόφαση των δεκαοκτώ αστυνομικών που κατηγορούνταν για βιαιότητες κατά την επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο του ’11 δεν εξέπληξε κανέναν και απογοήτευσε όποιον τυχόν έλπιζε σε ένα νέο ύφος και ήθος από πλευράς εξουσίας
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Casus Belli / Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία, αλλά τι θα συμβεί αν στην περίπτωσή της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Casus Belli / Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Το παλιομοδίτικο, δασκαλίστικο κήρυγμα του εκνευρισμένου Γάλλου προέδρου σε νεαρό σπουδαστή που τάχα τον ειρωνεύτηκε αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, το ήθος αλλά και τους μύχιους φόβους της εξουσίας σήμερα διεθνώς
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Casus Belli / Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Σκέψεις σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με αφορμή την 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Casus Belli / Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Από την κεντρική Αφρική ως την Αραβική χερσόνησο, από την Άπω ως τη Μέση Ανατολή κι από τον Καύκασο ίσαμε τη «δικιά μας» γειτονιά μυρίζει μπαρούτι. Πόσο πιθανός είναι άραγε ένας μεγάλος, τοπικός ή και παγκόσμιος πόλεμος και τι μορφή θα έχει; Κι αν έχει ήδη ξεκινήσει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Αρχείο / Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Κρίνουν άραγε οι δικαστές τους κατηγορούμενους για πολιτική βία και τρομοκρατικές ενέργειες ισότιμα κι αντικειμενικά ή ανάλογα, εν πολλοίς, με την ιδεολογική τους προέλευση; Δύο ευαισθητοποιημένοι στα κοινά δικηγόροι και ο πρώην γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταθέτουν την άποψή τους
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Casus Belli / Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Τσίπρας έχει επίσης βέβαια κάνει μεγάλες γκάφες, όμως ο Κυριάκος που πλασάρεται ως πιο σπουδαγμένος, πιο εκλεπτυσμένος και πιο σοβαρός τερματίζει το «γκαφόμετρο»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Casus Belli / Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Το να εξοπλίζεις ένα καθεστώς όπως το (θεωρητικά σύμμαχο) σαουδαραβικό, που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, είναι κραυγαλέα ανήθικο, έστω κι αν αποδειχθεί καθ΄όλα νόμιμο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Casus Belli / Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Οι εννέα ομοφυλόφιλοι πολίτες που μήνυσαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος καθώς και δημόσια υποκίνηση βίας και μίσους ευελπιστούν σε μια καταδίκη-ανάχωμα στον μισαλλόδοξο λόγο που συχνά διατυπώνουν με περισσή χολή όχι μόνο κάποιοι αφιονισμένοι ρασοφόροι αλλά και η ίδια η επίσημη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Στήλες / Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Η «κλεμμένη» σημαία, το φασιστικό χτύπημα, η προπαγάνδα του ψέματος και μια πρωθυπουργική πρωτοβουλία που θα ήταν θαυμάσια αν είχε την ανάλογη συνέχεια και συνέπεια
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Στήλες / Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Μερικές ενδεχομένως ανόσιες σκέψεις πάνω στην ερωτική επιθυμία -από την αθωότερη ως την απεχθέστερη εκδοχή της- καθώς και τις κοινωνικές νόρμες με αφορμή το πρόσφατο «Χόλιγουντγκεϊτ»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Εξαιρετικό κείμενο! Ωστόσο, ο χαμός με τον Παντελίδη δεν προκλήθηκε κυρίως μέσω διαδικτύου. Η τηλεόραση και οι παρουσιαστές - δημοσιοκάφροι ήταν αυτοί που το παράκαναν, είτε λόγω της αισθητικής τους, είτε λόγω αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης (είτε βάλτε ό,τι άλλο ''λόγω'' θέλετε). Και, νομίζω, ακόμη κι ένας του ''ποιοτικού'' ή ένας ''ροκ σταρ'' να πέθαινε με τέτοιο τρόπο, στην ηλικία του Παντελίδη, δε θα γινόταν σε καμία περίπτωση τέτοιος ντόρος. Ίσα - ίσα που οι περισσότεροι καψουροσκυλάδες αποκτούν κι ένα respect με την πάροδο των χρόνων. Εδώ, όμως, θυμίζω πως ακούστηκαν τέρατα από τα κανάλια...
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να υπάρξει στην ίδια μαύρη λίστα των θανάτων ο Παντελίδης με τον Uberto Eco και τον David Bowie. Φυσικά και λυπάμαι που σκοτώθηκε ένας νέος άνθρωπος αλλά όποιος πεθαίνει νέος δεν αποκτά αυτόματα και πνευματική/καλλιτεχνική αξία αν δεν την είχε από πριν.
Δεν είσαι φλύαρος τελικά.Αστοιχείωτος είσαι.Αφού η λίστα αφορά ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ που σκοτώθηκαν, γίνεται να μην αναφέρει έναν από τους πιο διάσημους Έλληνες λαικούς τραγουδιστές των τελευταίων ετών με τεράστια απήχηση?ΠΟΙΟΣ κρίνει την πνευματική/καλλιτεχνική αξία? ΕΣΥ?Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια που είτε τα πληρεί κάποιος και άρα είναι ''καλλιτέχνης'', είτε δε τα πληρεί και είναι κακο-τέχνης? Και αν ναι, ποια είναι αυτά και κυρίως ΠΟΙΟΣ τα ΟΡΙΖΕΙ?Εγώ ξέρω ότι αυτός που ασχολείται ή δημιουργεί τέχνη, εκτίθεται στο κοινό (αλλιώς παίζει ασχολείται σπίτι του και δε το μαθαίνει κανείς) επομένως ο κυριότερος αν όχι ο μοναδικός κριτής, είναι το κοινό, ο κόσμος, ο λαός.Έτσι λοιπόν ο Παντελίδης θα μείνει στην ιστορία σαν ένας μεγάλος λαικός καλλιτέχνης που έφυγε νωρίς, είτε σου αρέσει είτε όχι. Και εγώ δεν το άκουγα, όπως και δεν θεωρώ ότι η Μαντόνα πχ έχει να μου προσφέρει κάτι από όλη της την καριέρα. Οι κριτικοί τέχνης είναι απλά μία μίξη αποτυχίας και κόμπλεξ που σκοπό έχει να κατηγοριοποιεί και να διχάζει.Αυτοί βάζουν ταμπέλες και κρίνουν αυστηρά αντί να προσπαθήσουν να καταφέρουν να παράξουν τέχνη.Αλλά είναι απείρως δυσκολότερο να γράψεις 100 λαικά εύπεπτα καψουροτράγουδα από το να γράψεις 100 πικρόχολες και γεμάτες κακία και απωθημένα κριτικές...Επομένως άκου ότι σε εκφράζει, ότι θεωρείς ποιοτικό, βλέπε όποια παράσταση ή ταινία θεωρείς ότι σου προσφέρει κλπ ΑΛΛΑ μην κρίνεις υποτιμητικά άλλους δημιουργούς επειδή δε σε εκφράζει η τέχνη τους.Μπορεί να εκφράζει άλλους.Αυτοί τουλάχιστον κάνουν τέχνη, εσύ?
Όχι άλλο Παντελίδη, έλεος! Έφυγε το παλικάρι και τα κανάλια ψάχνουν μέχρι σήμερα αφορμή να τον ξεκοκαλίσουν κυριολεκτικά. Ρεπορτάζ από το τρισάγιο, ρεπορτάζ από τα εννιάμερα, τι φόραγε η δόλια η μάνα του στο μνημόσυνο, αν συνήλθε ή όχι η Πάολα από το πένθος, αν έκανε δήλωση ή όχι ο Υπουργός Πολιτισμού, νισάφι πια...