20 χρόνια από την αποδημία του Κωστή Μοσκώφ

Τι απέγιναν άραγε τα ανέκδοτα έργα του, που όλοι με αγωνία τόσον καιρό τώρα περιμένουμε την έκδοσή τους; Ποια είναι η μοίρα τους; Εννοώ την -a la maniere Braudel- «Γεωγραφία» (γεωγραφική καταγραφή της ελλαδικής ενδοχώρας) ή «Ανθρωπογεωγραφία της Ελλάδος» και την μυθιστορία «Ο Αμνός του Κυρίου»!

 

Ο Μοσκώφ πλησίαζε με τον τρόπο του τον τύπο ενός homo universalis της εποχής του. Μα ήταν γεννημένος για ποιητής, αυτή ήταν η αυθεντική δημιουργική στόφα του. Άλλο ζήτημα αν σκάλιζε και μελέτησε την ιστορία δίνοντας ερεθιστικά και

ανατρεπτικά ιστορικά πονήματα. Όπως "Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα" και "Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα". 

 

Αν η μοίρα του τον ευνοούσε, ποίηση και μόνον ποίηση θα έγραφε παρακάτω. Τα ποιητικά του θέματα κινούνται ανάμεσα στην ιστορία και τον έρωτα κυρίως, με επιρροές από ποιητικά αναστήματα που θαύμαζε και μελετούσε : Καβάφη, Πάουντ, Κουασίμοντο, Εβραίους και Άραβες ποιητές.

 

Ήταν αγγελικός και δαιμονισμένος. Εξωτερικά εγκρατής μα εσωτερικά παράφορος. Ήθελε προς το τέλος της ζωής του να αποβάλλει ο, τιδήποτε το  αστικό, το κομ ιλ φό, το ψευτισμένο και το ρηχό και να περάσει είτε στην απόλυτη λιτότητα και την απογύμνωση μέσω του ασκητισμού, όπως αναλογικά περιήλθε στα στερνά του ο αυτοκράτορας κυρ-Μανουήλ ο Κομνηνός, έξοχα περιγεγραμμένος απ’ τον Καβάφη ή να γίνει παρανάλωμα ψυχή τε και σώματι από περιφλεγείς πέραν των ορίων έρωτες, σαν τους αισθησιακούς ήρωες του Ναγκίσα Όσιμα. «Εγώ έχω ανάγκη την πυρκαγιά» είχε δηλώσει.

 

Όμως το κισμέτι του ήταν προδιαγεγραμμένο αλλιώς. Έχοντας μάλιστα βιώσει το καρτέρι του θανάτου, απ’ τα νιάτα του κιόλας, για το δεύτερο μισό της ζωής του ζώντας καθημερινώς την φρικτή του παγανιά.

 

Κανείς θνητός δεν προλαβαίνει ούτε καν να διερευνήσει, πολλώ μάλλον να εξωτερικεύσει και να πραγματώσει όλο το φάσμα του βαθύτερου εαυτού του. Ο Κωστής ήταν πλήρης εσωτερικού φωτός, απέραντης ένδον ωραιότητος. Δεν πρόφτασε! Μας έμειναν η αρχοντική του όψη και στάση, το «τίμιον της μορφής του», η ανάμνηση του ψυχικού του κάλλους, η έξοχη ανθρωπογνωσία του, τα ώριμα και εμβληματικά ιστορικά του πονήματα, η νέα περί έρωτος (χαρμόλυπου αλλά μεθυστικού) ηθική που μετον τρόπο του εκόμισε, η πρεσβεία του για την ευφροσύνη ενός λειτουργικού, χωρίς προιδεασμούς,εθνοκεντρισμό και μισαλλοδοξία, ιδανικά ειρηνικού ανατολικού κόσμου, η πολύτιμη συμβολή του -μέσω μιας εντελώς προσωπικής του σύλληψης- στην συνδιαμόρφωση της μυθολογίας της νεότερης Θεσσαλονίκης –μαζί με τον Πεντζίκη, τον Ιωάννου, τον Χριστιανόπουλο, τον Αναγνωστάκη, τον Παπάζογλου, και αρκετά άλλα άξια πνευματικά τέκνα αυτής της πολύπαθης και λατρεμένης πατρίδας που τα μυστήρια, οι κακοφορμισμένες πληγές και η –σε πολλά- απαράδεκτη μειοδοσία της φαίνεται πως για πολύ ακόμη θα μας βασανίζουν.

 

Τον χαιρετίζω μ’ ένα ποίημά του!