«Μου μοιάζει με σχέδιο ώστε να απαλλαγούν από πληρωμές που δικαιούμαστε και έχουμε πληρώσει»

«Μου μοιάζει με σχέδιο ώστε να απαλλαγούν από πληρωμές που δικαιούμαστε και έχουμε πληρώσει» Facebook Twitter
Φωτ.: Alexandros Michailidis / SOOC
6

Όλοι οι αναγνώστες των Μικροπραγμάτων έχουν βήμα όχι μόνο για τα μικρά, αλλά και τα μεγάλα πράγματα που τους απασχολούν. Δεν σημαίνει ότι απαραίτητα συμφωνούμε, όμως έτσι ανοίγει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Ο Γιάννης Μ. (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας) μου έστειλε την ακόλουθη επιστολή:

Είμαι 62 ετών σπούδασα στην νεαρή μου ηλικία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μία ειδικότητα της Κλωστοϋφαντουργίας, «Ηλεκτρονικό Σχέδιο & Μηχανικός Ηλεκτρονικών Πλεκτομηχανών» φτάνοντας μετά από πολλά χρόνια μελέτης και εξάσκησης στο ανώτατο επίπεδο γνώσεων.


Στη συνέχεια έγινα βιοτέχνης κατασκευαστής γυναικείων πλεκτών αγοράζοντας βήμα βήμα σε βάθος χρόνου με σκληρή δουλειά και υψηλό κόστος τον αναγκαίο μηχανολογικό παραγωγικό εξοπλισμό.


Η πρώτη κρίση αποβιομηχάνισης με ηχηρά λουκέτα έπληξαν πρώτα στην Ελλάδα τον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας έως την κατάρρευση και την εξαφάνιση στη συνέχεια μέχρι και σήμερα των περισσότερων κατασκευαστικών και μεταποιητικών επιχειρήσεων μαζί και της δική μου μετά από πολύ κόπο, αγώνα ανίκητες δυσκολίες και κυρίως αθέμιτο ανταγωνισμό από εισαγωγικές εταιρίες Τουρκίας τρίτες χώρες και τέλος της Κίνας χωρίς καμία κρατική προστασία ή άλλη προειδοποίηση με αποτέλεσμα να χαθούν όνειρα και σχέδια της ίδιας της ζωής.


Η διακοπή της εταιρείας μου έγινε το 2007 με ταυτόχρονη διακοπή από το ΤΕΒΕ με οφειλή την δεδομένη στιγμή προς το ταμείο 17.000€


Σε μεγάλη πλέον ηλικία με εργασιακές δυσκολίες μέχρι και σήμερα μη ύπαρξης μεγάλης εταιρείας στον κλάδο μου ξεκινώντας ουσιαστικά από την αρχή για την επιβίωση σε άλλες πλέον ειδικότητες.


Μετά από περίπου μια επταετία εξοφλώντας χρέη προς τρίτους και εφορία, με κατοχυρωμένο δικαίωμα για συνταξιοδότηση θέλησα να ρυθμίσω τις οφειλές μου και προς το Ταμείο, μου ζήτησαν να εξοφλώ με ελάχιστες δόσεις χωρίς ουσιαστικά να διευκολύνουν την αποπληρωμή με βάσει την οικονομική μου δυνατότητα όπως έκαναν όλοι οι άλλοι φορείς, πέρα του ότι διαπίστωσα ότι αντί να παγώσει το χρέος τις ημερομηνίες διακοπής έτρεχαν τόκοι υπερημερίας και πλέον με πλασματικές προσαυξήσεις και οφειλές με ταχύς ρυθμούς λες και προέρχονταν από κάποιο χρηματικό τραπεζικό μου δάνειο, πέρασαν και ξεπέρασαν το σημερινό επιτρεπτό όριο των 20.000 € προκειμένου να συνταξιοδοτηθώ. Για φανταστείτε πόσα χρήματα έπρεπε να μου είχε καταβάλει το ταμείο μέχρι σήμερα και πόσες φορές θα είχε εξοφληθεί το χρέος μου εάν ως όφειλαν μου κατέβαλαν μηνιαία τα νόμιμα και παρακρατούσαν κάθε μήνα μέρος των οφειλών έστω και με τους παράνομους τόκους, αλλά αντί αυτού είπαν ότι όσοι έχουν οφειλές στο ταμείο και οφείλουν πάνω από 20.000 δεν δικαιούνται καμία σύνταξη.

Επιτρέψτε μου προσωπικά να μου μοιάζει με σχέδιο ώστε να απαλλαγούν από πληρωμές που δικαιούμαστε και έχουμε πληρώσει εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ομοιοπαθείς. Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε και καλώς και έτσι γίνετε ότι πολλοί άνθρωποι χωρίς ποτέ να έχουν εργασθεί έχουν συνταξιοδοτηθεί έστω με την ελάχιστη Εθνική σύνταξη στα 67ά τους, για τον μικρομεσαίο επαγγελματία δεν ισχύει η βασική αρχή του δικαίου; δηλαδή η συνταγματική αρχή της ισότητας; οπότε με τη λογική αυτή εμείς που έχουμε εργαστεί σκληρά πληρώνοντας την κρίση πληρώνοντας όλους τους φόρους μας έχοντας συντηρήσει οικογένειες εργαζομένων παλεύοντας περισσότερο από τον κάθε ένα και έχοντας περάσει τις μεγαλύτερες αγωνίες και τέλος έχουμε πληρώσει τα χρήματα στα ταμεία μας πώς θα ζήσουμε και θα συντηρήσουμε με αξιοπρέπεια τα γηρατειά μας ζητιανεύοντας;


Να ζει κανείς ή πώς να ζει!

Mικροπράγματα
6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
Εγώ αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι σχολιαστές δεν έχουν να πουν κατά κανόνα τίποτε θετικό και εποικοδομητικό. Και μάλλον την βρίσκουν μόνο να γκρινιάζουν, να κάνουν επίδειξη πνεύματος και να γυρίζουν το μαχαίρι στην πληγή όποιου βασανισμένου πει τον πόνο του.
@ΕΛΠΟ, δεν με συμπαθεις εεεε; ;-)Δεν πειράζει, δεν το χρειάζομαι. Θα προσπαθήσω να πω κάτι θετικό και εποικοδομητικό λοιπόν, για να σταματήσεις να αναρωτιέσαι.α) Πιστευω ότι να λέμε τον πόνο μας ο ένας στον άλλο, δεν μας βοηθάει. Όλοι μας έχουμε καταταλαιπωρηθεί και αδικηθεί από το ελληνικό κράτος. Μακάρι να ήταν διαφορετικά, μακάρι οι ταλαιπωρίες να αποτελουσαν μεμονωμένα περιστατικά. Όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι.β) Ούτε αμφισβητώ αυτά που έπαθε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ούτε αδιάφορος είμαι μπροστά στο δράμα του. Πραγματικά λυπάμαι. Αλλά όταν κάποιος μας περιγράφει την αυθαίρετη και ληστρική συμπεριφορά του κράτους μας, τι μπορούμε να κάνουμε;Αντε να πούμε "τσ, τσ, τσ, βρε για δες τι έπαθε ο άνθρωπος". Ε, ωραία το είπαμε αυτό. Τι βγήκε; Είναι αυτή η φράση κάτι "θετικό και εποικοδομητικό" όπως αναρωτιέσαι;Τι το εποικοδομητικό (η λέξη ετυμολογείται από το ρήμα οικοδομώ) έχει το να διαβάζουμε μια ιστορία αυθαιρεσίας και να κουνάμε με συμπόνοια το κεφάλι; Η το να γράφουμε σχόλια του στυλ "ας πήγαινε σε ιδιωτική ασφάλιση";Λες και το κράτος μας δεν θα έβρισκε 100 άλλες αφορμές για να τον κατακλέψει τον άνθρωπο (όπως κάνει με όλους μας).γ) Η θετική και εποικοδομητική πρόταση που έχω να συνεισφέρω είναι να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι ατομικό. Οτι μας αφορά όλους μαζί και μπορούμε να το λύσουμε (μόνο) όλοι μαζί.Αυτό που έπαθε ο άνθρωπος δεν το έπαθε επειδή λέγεται Τάδε και μένει στην οδό Δείνα. Το έπαθε επειδή (συστηματικά) το κράτος τα παίρνει από τους ανίσχυρους.Το πως θα το αλλάξουμε αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα. Αλλά σίγουρα δεν θα το αλλάξουμε με το να λέει ο καθένας μόνος του "ΕΓΩ αδικήθηκα ... και ΕΓΩ πρέπει να αποκατασταθώ ..."
Ξαναδιαβάζω το άρθρο και διαπιστώνω τί ακριβώς με ενοχλεί:"ΕΓΩ πλήρωσα..... ΕΓΩ αδικήθηκα ... ΕΓΩ δικαιούμαι ... ο νόμος τάδε χτυπάει ΕΜΕΝΑ, οι ΑΛΛΟΙ παίρνουν ενώ ΕΓΩ όχι ..." κ.ο.κ.Δεν αμφισβητώ την αδικία. Φυσικά και είναι άδικο να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να στα κλέβει στο τέλος το κράτος με έναν άδικο νόμο.Και δεν είναι μόνο άδικο είναι και τραγικό για τον παθόντα.Αλλά το πρόβλημα δεν είναι να αλλάξουμε τον ΕΝΑΝ νόμο που αδίκησε τον ΕΝΑΝ άνθρωπο. Και το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ των ποτών αν ο καθένας μας σκέφτεται "ΕΓΩ αδικήθηκα, ΕΓΩ δικαιούμαι....".Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και αφορά όλους μας. Το ελληνικό κράτος τα παίρνει (μόνο) από όσους δεν μπορούν να αμυνθούν.Και αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε όλοι μαζί - αν θέλουμε (που δεν).Και σίγουρα όχι με το να χτυπιέται ο καθένας μόνος του "ΕΓΩ δικαιούμαι....".
Άντε πάλι τα ίδια. Κάποιος ταλαίπωρος γράφει τις ταλαιπωρίες του, από κάτω σχολιάζουμε οι υπόλοιποι για το αν φταίνε (ή αν τα ξύνουν) οι δημόσιοι υπάλληλοι. Κι εγώ θα μπορούσα με τις δικές μου ταλαιπωρίες και ληστρικές επιδρομές του ελληνικού κράτους εναντίον μου να γεμίσω βιβλίο. Και άλλοι 11 εκατομμύρια έλληνες θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο. Ε, και;Με εξαίρεση τα εθνικά μας λουλούδια (καρανίκας, παππάς πατήρ, ιβαν ο ποδοσφαιρόφιλος και λοιποί ημέτεροι) όλους τους έλληνες μας έχει ταλαιπωρήσει / αδικήσει / κλέψει / ληστέψει το ελληνικό κράτος. Οχι μία αλλά 100 φορές τον καθένα.Τι βγαίνει ακριβώς με το να διηγιόμαστε τον πόνο μας ο ένας στον άλλο; Τι βγαίνει με το να διαπληκτιζόμαστε αν οι δημόσιοι υπάλληλοι τα ξύνουν ή όχι; Αν τα ξύνουν πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν, αν δεν τα ξύνουν πρέπει να σταματήσει η λάσπη εναντίον τους. Απλά πράγματα.Το ελληνικό κράτος έχει φτιαχτεί από την αρχή του έτσι ώστε να είναι αδιαφανές, άδικο, πατερναλιστικό και γραφειοκρατικό. Και από την στιγμή που δεν θέλει να τα παίρνει από τα λαμόγια, θα τα πάρει από τους αδύναμους. Οι νόμοι είναι επίτηδες φτιαγμένοι έτσι ώστε να είναι διάτρητοι. Ο σκοπός ήταν και είναι να τα αρπάξουν απο εκείνους που δεν μπορούν να αμυνθούν.Δικαιοσύνη δεν υπάρχει (σε 15 χρόνια που θα βγει η όποια απόφαση, εσύ θα είσαι στα θυμαράκια).Οι προσωπικές μας ιστορίες ταλαιπωρίας είναι λυπηρές μεν (ιδίως για τον εκάστοτε παθόντα) αλλά είναι αναμενόμενο αποτέλεσμα του τρόπου λειτουργίας του κράτους μας. Είτε θα αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος μας, είτε σε 400 χρόνια από σήμερα τα δισέγγονα μας θα διηγιούνται ακόμα το ένα στο άλλο, πως τα λήστεψε το ελληνικό κράτος (αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει μέχρι τότε).Θέλουμε αυτήν την ριζική αλλαγή; Πιστεύω πως όχι. ;-(Οπότε ας αλληλοσυλληπηθούμε για τις ταλαιπωρίες και τις κλοπες που ανεχόμαστε, στο διηνεκές.
Ο άνθρωπος έχει δίκιο. Και ναι, γίνεται σκόπιμα για να αποφύγει το κράτος πληρωμές. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για περιπτώσεις που το κράτος έχοντας το καρπούζι και το μαχαίρι αποφασίζει και διατάζει, επιβάλλοντας μονομερως "συμφωνίες" τις οποίες στην επιχειρηματική πρακτική και στα συναλλακτικά ήθη εφαρμόζουν οι γκάνγκστερ. Κατά τα άλλα η ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικού φορέα, ιδιωτικού ή δημοσίου, θεωρείται νεοφιλελέ πρακτική που υπονομεύει τα συμφέροντα του πολίτη και του εργαζόμενου...
"πέρασαν και ξεπέρασαν το σημερινό επιτρεπτό όριο των 20.000 € προκειμένου να συνταξιοδοτηθώ". Πηγή: www.lifo.grενώ, αν υποθέσουμε ότι δεν είχε ξεπεράσει το όριο των 20.000 και έπαιρνε τη σύνταξή του, από την επόμενη ημέρα θα διαδήλωνε υπέρ των υπολοίπων που θα είχαν μεγαλύτερα χρέη. Νομίζω ότι ο Σόιμπλε (τον οποίο έχουν για ίνδαλμα οι νεοφιλελέδες), είχε πει την καλή κουβέντα : "τα χρέη πρέπει να πληρώνονται". Κατά τα άλλα το παράπονό του είναι ότι το κράτος φέρεται σαν τράπεζα (σοκαριστικόν), ότι τα χρέη έπρεπε να είναι χωρίς τόκους υπερημερία, ότι τόσο καιρό δεν τα ρύθμιζε και ότι θα έπρεπε να τα πληρώνει μέσω της παρακράτησης της σύνταξής του (κάτι που δεν γίνεται σε καμμία περίπτωση). Θα μού πείς ότι έπρεπε να προνοήσει και να ασφαλιστεί σε καμμιά τύπου ΑΣΠΙΣ Ψωμιάδη ούτως ώστε να έχει σίγουρα γηρατειά με ιδιωτική ασφάλιση - συμφωνώ και επαυξάνω...