Αλιοσα καλη χρονια.Οντως δεν μου ειναι οικειο το θεμα της χριστιανικης πιστης και ενδεχομενως να εχω προκαταληψη στον τροπο που αντιμετωπιζω τα διαφορα εδαφια και ιερα κειμενα. Δεν εχεις αδικο σε αυτο. Εντουτοις, μεγαλο μερος της "σωστης" κατανοησης οποιουδηποτε ιερου κειμενου ειναι η θεληση καθεαυτη να το δεις ως ιερο. Δυστυχως απο τη μερια μου δεν υπαρχει αυτη η θεληση και προδιαθεση. Οπως ειπα και παραπανω, οπως νιωθει ο καθενας. Οσον αφορα στο πρωτο σκελος του μηνυματος σου. Δυσκολευομαι να δω θετικα την επεξηγηση που κανεις στα περι γαμου λεγομενα του Παυλου ("πρεπει ο αντρας να εχει αγαπη προς τη γυναικα οπως ο Χριστος αγαπησε και θυσιαστηκε για την εκκλησια"), ειδικα αν αυτη η αγαπη και αυτοθυσια γινεται προϋποθεση - αν καταλαβα καλα - για το φοβο (ή σεβασμο οπως προτιμουν να ερμηνευσουν καποιοι τη λεξη φοβος σε αυτο το context) της γυναικας προς τον αντρα της. Εχω δηλαδη προβλημα και με το ανταποδοτικο του πραγματος (σου δινω αυτο για να μου δωσεις το αλλο) και με το οτι η συζυγος πρεπει να δωσει σεβασμο ενω ο συζυγος αγαπη. Ο συζυγος δεν πρεπει να δωσει σεβασμο; Ή μηπως οι γυναικες λογιζονταν τοτε (και τωρα) ως αδυναμα πραγματακια που χρηζουν προστασιας, αγαπης και τρυφεροτητας αλλα οχι σεβασμου; Τιποτα λαθος δεν υπαρχει με την αγαπη και την τρυφεροτητα, διευκρινιζω για να προλαβω διαφορα εξυπνακιστικα σχολια που μπορει να γινουν (οχι απο σενα) οπως πχ: α, θες να σε βαρανε Σκοτλαντ; Λεω οτι σεβασμος πρεπει να υπαρχει απο και προς τις δυο πλευρες σε μια σχεση. Για αυτο εδω, τι να πουμε; "θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός. κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ. κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός. Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής.. Διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτη την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού. η γυνή είναι δόξα του ανδρός. Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός αλλά η γυνή εκ τους ανδρός. επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ´ η γυνή δια τον άντρα" (Απο την προς Κορινθιους επιστολη του αποστολου Παυλου)Για αυτο; "Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα αλλα κτισματα που έχει υπό την εξουσίαν ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός." Δηλαδη οταν εχουν λεχθει τετοια και αλλα τρισχειροτερα για τις γυναικες απο τους πνευματικους ταγους της χριστιανικης πιστης (και των αλλων αβρααμικων θρησκειων βεβαια) πώς να μην εχει παγιωθει στους αιωνες η αντιληψη οτι οι γυναικες ειναι πονηρες, μιαρες, συμπληρωματικες κτλ κτλ; Ως προς αυτο που γραφεις εδω: "τα αληθινά Χριστιανικά ζευγάρια που γνωρίζω αποτελούν πρότυπο σχέσης βασισμένης στην αληθινή αγάπη (μεταξύ προσώπων) που υπερβαίνει την νομικιστικη, μαθηματική και ψυχρή "ισότητα" (μεταξυ ατομων)". Καμια αντιρρηση. Ειναι υπεροχο να βλεπεις αγαπημενα ζευγαρια με πραγματικο σεβασμο ο ενας προς τον αλλο. Δεν θα υποτιμουσα την αξια της νομικης ισοτητας μεταξυ ατομων ομως και ουτε θα εβαζα τη λεξη ισοτητα σε εισαγωγικα. Προσπαθουμε απεγνωσμενα να υπαρξει επιτελους νομικη και ηθικη αναγνωριση της ισοτητας των φυλων. Αυτη η αναγνωριση πρεπει να προϋπαρχει της αγαπης που δειχνει καποιος στον συντροφο του επειδη τον αγαπαει ως ανθρωπο. Η αγαπη απο μονη της δεν αρκει. Πρεπει και να τον αναγνωριζει ως ισοτιμο.
