Ρε παιδί μου όμως, ένας άνθρωπος κλαίει. Μπορεί να χρειάζεται κάτι. Έστω κάποιος να ρωτήσει "χρειάζεσαι κάτι; μπορω κάπως να βοηθήσω;" Κι ας αποχωρήσει κατόπιν όσο διακριτικά ρώτησε. Δεν είναι ντροπή το κλάμα. Κι αν είναι εξαπάτηση, κακό του κεφαλιού του/της οποιαδήποτε. Μου έχει τύχει πολλές φορές μα δω ανθρώπους να κλαίνε. Στο δρόμο, σε ΜΜΜ, σε νοσοκομεία...Μόνο μια φορά δεν ρώτησα κο ακόμη το μετανιώνω. Όλοι οι υπόλοιποι φάνηκαν ανακουφισμένοι που κάποιος, μια άγνωστη, νοιάστηκε έστω και φευγαλέα, έστω κι έτσι, για μια στιγμή. Το κράτησα. Τι άνθρωποι είμαστε άλλωστε.