Σε μια δίκαιη κοινωνία θα έπρεπε να εξασφαλίζεται ένα μηνιαίο εισόδημα σε κάθε νόμιμο άνεργο πολίτη,τέτοιο που να του επιτρέπει να ζήσει αξιοπρεπώς. Όχι σε κουπόνια, όχι για να πάει να ψωνίσει σε ειδικό Κατάστημα που θα τον "στιγματίσει". Το ποσό θα έπρεπε να είναι τέτοιο που να καλύπτει όλες τις βασικές του ανάγκες για τροφή, ντύσιμο, ψυχαγωγία, ιατρική περίθαλψη. Σαν αντίτιμο θα μπορούσε να προσφέρει κοινωνική εργασία ας πούμε σε συνθήκες μερικής απασχόλησης. Θα μου πείτε, γιατί να πάει τότε κάποιος να εργαστεί οχτάωρο. Η απάντηση είναι: για το κάτι παραπάνω. Για τον καθένα μας αυτό μεταφράζεται σε κάτι άλλο. Μπορεί να είναι μεγάλα ταξίδια, ένα αυτοκίνητο, έξοδοι που στοιχίζουν, ακριβά ρούχα, καλύτερο σπίτι κ.λ.π.. Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει απόλυτη ανάγκη να εργαστεί για να επιζήσει/ζήσει, χάνεται και το τελευταίο χαρτί που έχουν στα χέρια τους οι εργοδότες για να εκβιάζουν τον κόσμο. Επίσης, οι διάφοροι επιχειρηματίες θα έπρεπε να "φοβούνται" τον πελάτη. Θα έπρεπε να ξέρει ο Κώστας που έχει το καφέ στην γωνία, ότι αν δεν φέρεται ανθρώπινα στους υπαλλήλους του, θα βάλει λουκέτο σε 24 ώρες. Και όχι μόνο ο Κώστας, αλλά και οι μεγάλες αλυσίδες όπως το Primark. Το ζητούμενο είναι καταναλωτές με συνείδηση που κοιτάζουν όχι μόνο την ετικέτα, την ποιότητα και την τιμή, αλλά ρίχνουν και μια ματιά να δούνε τι γίνεται γύρω τους. Μιλάμε πολλές φορές για μπούλινγκ, όμως δεν αναφερόμαστε σχεδόν ποτέ στο πόσο άσχημα νοιώθει ένας άνεργος άνθρωπος με τα υποτιμητικά σχόλια που ακούμε και διαβάζουμε συνέχεια για όσους δεν έχουν δουλειά. Και τι δεν ακούνε αυτοί οι άνθρωποι, λες και την αξία ενός ανθρώπου την καθορίζει το εισόδημά του, ακόμη μερικοί παινεύουν ανθρώπους που σκοτώνονται για να πάρουν στο τέλος ψίχουλα αντί να φρίττουμε που είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Παιδιά δεν προλαβαίνουν να ενηλικιωθούν και τους λέμε να πάνε να δουλέψουν και να βγάλουν λεφτά σε μια Ελλάδα που θεωρείται κατόρθωμα να πιάσει κανείς τα 800 Ευρώ τον μήνα. Τους λέμε ανίκανους αν δεν θέλουν να πουληθούνε σε αυτό το σκλαβοπάζαρο ακόμη και αν οι γονείς είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν τα έξοδά τους. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που κρατάνε νοικοκυριά ή βοηθάνε συγγενείς που είναι άρρωστοι ή σε μεγάλη ηλικία, δεν είναι προσφορά αυτή; Πληρώνεται η ανθρωπιά μήπως σε χρήμα; Και δεν θα έπρεπε να έχουν τον χρόνο να συνηδειτοποιήσουν ποιοί είναι, να γνωρίσουν τον κόσμο και βρούνε τον δρόμο τους, χωρίς να είμαστε όλοι εμείς από πάνω τους να τους δείχνουμε με το δάχτυλο; Παντού πίεση, παντού η απαίτηση να αποδείξει κανείς ότι αξίζει και αυτό μετριέται με το αν έχει επιτυχία σε αυτό που κάνει, και αυτό που κάνει απαιτούμε να είναι εργασία όπως την ξέρουμε και να λαβαίνει από αυτήν χρήματα. Οτιδήποτε άλλο δεν αναγνωρίζεται ως εργασία, φτάνουμε στο σημείο ακόμη και όταν δουλεύει κάποιος να απαιτούμαι να υποφέρει αλλοιώς δεν μας πιάνεται. Τέλος πάντων πάρα πολλά θα μπορούσα να γράψω που με έχουν αγανακτήσει, θα μπορούσα να γράψω βιβλία αλλά εκείνο που ξέρω είναι πως αν αυτή την στιγμή γινόταν κάποιο θαύμα και τα λεφτά χάνανε την αξία τους, μια τεράστια μερίδα ανθρώπων δεν θα ήξερε από που να πιαστεί για να εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του κατι ξεχωριστό και καλύτερο από τους άλλους. Τέρμα τα δίφραγκα που λένε, και τότε θα φαινόταν ποιός είναι ο καθένας μας και κατα πόσο δικαιολογούμε την ύπαρξή μας στον πλανήτη Γη.Υ.Γ.: δεν προλαβαίνω να τσεκάρω τυχόν λάθη, αν υπάρχουν προσποιηθείτε ότι δεν τα βλέπετε.
