Μου θυμίζεις μια πάλαι ποτέ φίλη, που για πολλά χρόνια υπήρξε σε "σοβαρή" σχέση με έναν τύπο που μεταξύ άλλων προτερημάτων, βαρούσε αλύπητα για ψύλλου πήδημα. Πόσες φορές την είδα ντάλα καλοκαίρι με μακρυμάνικα ρούχα γιατί φαινόταν οι μελανιές... Πόσες φορές έτρεξα η ίδια μέσα στα μεσάνυχτα στο σπίτι της, 45 λεπτά απόσταση να την σώσω από τα χέρια του... Δεν θυμάμαι καν, πόσες φορές τη συμβούλευα να τον αφήσει για το καλό όχι μόνο το δικό της, αλλά και της τότε 12χρονης κόρης της, μπροστά στην οποία συνέβησαν πολλά από τα σκηνικά.Τα λόγια μου πήγαιναν στον βρόντο, γιατί τον θεωρούσε κελεπούρι και μεγάλη τύχη που τον βρήκε ούσα χωρισμένη με παιδί αυτή και όντας στην ίδια κατάσταση και αυτός. Και δε μιλάμε για άτομο περιορισμένης νοημοσύνης χωρίς εμπειρία ζωής, έτσι; Το πραγματικό της πρόσωπο το είδα την ημέρα που μίλησα πια έξω απ' τα δόντια και χωρίς καμιά διάθεση να την παρηγορήσω, όπως τις προηγούμενες φορές. Βλέπεις γούσταρε τη φάση "θύμα" για τους όποιους δικούς της λόγους και βιώματα. Της ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να της προσφέρω πλέον έναν ώμο για να τάχα μου κλαίει και να επαναλαμβάνω ως μάντρα το "τι τραβάς και εσύ καημένη μου" ενώ ουσιαστικά θεωρούσα (και θεωρώ, δηλαδή) ότι η ίδια, συνειδητά ή ασυνείδητα δεν ξέρω, έβαζε τον εαυτό της στη θέση του θύματος.Για την ιστορία, έμαθα ότι χώρισε μαζί του όταν της έκανε σαφές ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την παντρευτεί. Εξομολογούμενη, εσύ ξέρεις ποιο συναίσθημα, επιδίωξη ή εξάρτηση είναι αυτό που σε κρατάει σε αυτήν την άθλια σχέση.Άλλωστε, το τι γνώμη έχεις για τον εαυτό σου, το δείχνει η "κατηγοριοποίηση" που έχεις κάνει στο ίδιο σου το φύλο. For the record, ο τελευταίος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να σου δώσω, βάσει των γραφομένων σου, είναι "δυναμική".