Αν λογικά εισαι περίπου 30 θα ηταν αναμενόμενο να έχεις σκεφτεί ότι 1. και οι γονείς ανθρωποι είναι και κανουν λάθη2. αν το λάθος ήταν η κοινή τους ζωή δεν σημαίνει ότι πρέπει να το πάνε ως το μνήμα για χάριν καθωσπρεπισμού3. αν το λάθος είναι πως δεν χώρισαν, αναλογισου ότι κρίνεις με δεδομπενο ότι δρν έζησες διαζύγια, διεκδικήσεις και γονέις του Σαββατοκύριακου (για να μην πω την καλυτερη οικονομικη διαβίωση ενος υπαρκτού ζεύγους στο σπιτικο σε σχεση με μονογονεικη οικογένεια)4. αν έχουν κοινή συναίνεση ότι καθένας κανει αυτο που νομίζει καλυτερο για τα προσωπικά του, η δικη σου παρέμβαση/κριτική/αποτίμηση περιττεύει5. αν όλος ο καημος ειναι "τι θα πει ο κόσμος" (υπόθεση στην οποία με οδηγει η επανειλλημένη αναφορα σε εξευτελισμό) τότε αναλογίσου πόσο διατίθεσαι να ζήσεις κι εσύ μια ζωήμέσα στα πρέπει των άλλων. Μπορεί να μην ήρθε ακόμα η ώρα να δικιναστείς, αλλά κάποτε θα έρθει. Τότε;