http://www.lifo.gr/team/readersdigest/36866(...)Με άλλα λόγια και χωρίς να απευθύνομαι σε εσένα προσωπικά γιατί δεν ξέρω την προσωπική σου θέση/στάση/άποψη πάνω στο θέμα, τι να το κάνω το να καταδικάζεις τον βιασμό ως άνδρας, αν δέχεσαι (σιωπηρά, συνειδητά, ασυνείδητα, όπως να'ναι) ότι "καλό θα'ταν" να μην φοράω ό,τι θέλω γιατί κάποιος μπορεί να προκληθεί; Και άρρωστο να τον πεις μετά, μου λες εμμέσως πλην σαφέστατα ότι έδωσα αφορμή στην αρρώστια του να εκδηλωθεί ("ναι μεν, αλλά") και άρα ρίχνεις μερίδιο ευθύνης στο θύμα επειδή διέπραξε το λάθος, άκουσον άκουσον, να ντυθεί όπως ήθελε! Για εσένα, λόγω θέσης, είναι αυτονόητο ότι θα ντυθείς όπως θες. Είσαι με τους σωματικά δυνατούς της ιστορίας, δεν μπορείς να προκαλέσεις κανέναν. Εγώ, ως γυναίκα, δεν έχω τη δύναμη να σου επιβληθω σωματικά (άσε που, ηλιθιωδώς, δεν μου αναγνωρίζεται εξίσου έντονη σεξουαλική επιθυμία γενικώς), και άρα δεν μπορώ να προκληθώ. Ποιος το αποφάσισε και το αντιμετωπίζουμε και σαν αυτονόητο; Αυτό το αποκαλούμε πραγματικότητα, ενώ είναι ο ορισμός του (ως επί το πλείστον μη συνειδητά/συνειδητοποιημένα) ιδεολογικά φορτισμένου λόγου όπως αυτός επιβλήθηκε ως πραγματικότητα από τον "δυνατό, που αποφασίζει ποια προκαλεί χωρίς ο ίδιος φυσικά να μπορεί (βλ. να κινδυνεύει) να προκαλέσει". Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι είναι ορισμός που προσυπογράφουν και αναπαράγουν και άπειρες γυναίκες. Ο "άρρωστος" δεν μου επιτέθηκε ΜΟΝΟ επειδή είναι "άρρωστος" - για την ακρίβεια, μέχρι να εξαλειφθεί η ευθύνη της κοινωνίας (ανδρών και γυναικών/γυναικών και ανδρών), δεν θα μάθουμε ποτέ αν είναι άρρωστος και πόσο. Μου επιτέθηκε ΚΑΙ επειδή το "ναι μεν, αλλά" αφού επισημάνει την "αρρώστια" του, θα αποδώσει την εκδήλωσή της στην "αφορμή" που έδωσα εγώ. Άρρωστος χωρίς εισαγωγικά θα γίνει ο βιαστής όταν φύγει το "αλλά": όταν (μεταξύ άλλων, αλλά δεν χωρούν στο παράδειγμα) το δικαίωμά μου να ντύνομαι όπως θέλω θα αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως κάτι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, όπως και το δικό σου. Και όταν θα είναι αυτονόητο ότι το να προκληθεί είναι δικό του πρόβλημα, και όχι κάτι στο οποίο συνέβαλα εγώ ή κάτι στο οποίο πρέπει να γίνεται μνεία. Όταν δηλαδή η κοινωνία θα σταματήσει να του αναγνωρίζει το *παραμικρό* ελαφρυντικό που να αφορά το ντύσιμο/τη συμπεριφορά κτλ του θύματος. ΔΕΝ είναι πραγματικότητα ότι "ο δυνατός θα προκαλείται από τον αδύναμο, τι να κάνουμε, τελεία". Είναι κατασκευασμένη πραγματικότητα. Δεν είμαστε στις σπηλιές πλέον. Η κοινωνία πρέπει να μάθει στον δυνατό ότι υπάρχουν όρια, τα οποία είναι κοινά για όλους και συναποφασίζονται - διαφορετικά δεν κάνει καλά τη δουλειά της ως κοινωνία, και από το να το παίζουμε τα μέλη της πολιτισμένα (άνθρωποι που μπορούν να τιθασεύσουν τα ένστικτά τους για να συνυπάρξουν επί ίσοις όροις) ας γυρίσουμε στη ζούγκλα όπου θα είμαστε και πιο ειλικρινείς ως προς το ποιοι είμαστε.
