Χμ, κάποιον σα να μου θυμίζει η ιστορία σου. Εκείνο που σου είπε δείχνει ότι δεν εκτιμάει την προσπάθεια που κάνεις να τον ευχαριστήσεις πηγαίνοντας στους γονείς του παρά τα όσα σας έκαναν. Κατ' επέκταση, δε σέβεται εσένα. Στα δυο χρόνια ανακάλυψα κι εγώ τον πραγματικό του χαρακτήρα. Όχι νωρίτερα, δυστυχώς. Αυτό που αποφάσισα να κάνω, ήταν να σταματήσω να πηγαίνω στους γονείς του τόσο συχνά μέχρι που έγινε "πολύ σπανια" αλλά δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικά, απλά δεν ένιωθα τόσο βλακας. Εσυ θα πρέπει να αναρωτηθείς αν σου αρέσει να κάνεις τετοιες υποχωρήσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου-αν τελικά καταδεχθεί να σε παντρευτει-αν κι εδώ που τα λέμε, ελπίζω εσύ να μην το καταδεχτεις. Όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν "ακουμε" τα καμπανάκια και το ένστικτο μας, και πιστεύουμε ότι με υπομονή και υποχωρήσεις μπορούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα του άλλου σε μια σχεση. Δε λαμβάνουμε υπόψη μας όμως ότι δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τη διάθεση και το χαρακτήρα του άλλου. Το κενό που μας κάνουν να νιώθουμε όταν κάτι που δε μας αρέσει συμβαίνει για πρώτη φορα, τις περισσότερες φορές μεγαλώνει, αντί να μικραίνει. Και ακολουθούν κι αλλα, κι αλλα. Εύχομαι να τα ζυγισεις όλα, και τελικά να πάρεις την απόφαση που θα σε πονέσει λιγότερο.