Δε γνωρίζω κατά πόσο είμαι ικανός να περάσω στους γύρω μου αισιόδοξα μηνύματα και θετική σκέψη. Θεωρώ τον εαυτό μου απο τους "τυχερούς". Έχω δικό μου σπίτι, δεν έχω δάνειο (αν και οι γονείς μου ζορίζονται με το δικό τους) και απολύθηκα πρίν απο 4 μήνες και ζω πλέον με το ποσό των 360 ευρώ του ταμείου ανεργίας. Δε βγαίνω έξω πλέον, παρά μόνο σε φιλικά σπίτια ή με φίλους στο δικό μου. Παρ' όλα αυτά δηλώνω ακόμα χαρούμενος. Συνταγή? Δέχτηκα τη νέα πραγματικότητα που παρουσιάζεται στην κοινωνία μας. Προσπαθώ να δώ φώς μέσα στο σκοτεινό τούνελ ή έστω να προσπαθήσω να το δημιουργήσω. Είναι κάπως σαν τη φράση "αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, χαλάρωσε και απόλαυσέ τον". Δε λέω οτι δεν πρέπει να πολεμήσουμε και να επαναστατήσουμε. Αλλά αν δεν ξεκινήσουμε να το δουλεύουμε πρώτα μέσα μας, με τον εαυτό μας, δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά πρώτα απ' όλα να είμαστε αισιόδοξοι και ύστερα να συμπαρασταθούμε και στους συνανθρώπους μας - συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη (ίσως πολύ περισσότερο και από εμάς τους ίδιους). Θετική σκέψη και να πιστέψουμε πως όλα θα πάνε καλά. Δύσκολο και σκληρό για κάποιους, αλλά πρέπει να το πιστέψουμε. Ο άνθρωπος και η θέλησή του έχουν απίστευτη δύναμη και μπορεί να νικήσει το κάθε εμπόδιο, τον κάθε φασισμό, τον κάθε εγκληματία πολιτικό, το κάθε μνημόνιο κλπ.