Θα σου πω την αποψη μου ως παιδι με "πατριο"-δευτερος μπαμπας μου-εδω κ παρα πολλα χρονια.Δεν καταλαβα ποτε τα παιδια που κανουν μουτρα,κρατανε εγωισμους,θυμωνουν,δεν πλησιαζουν τον νεο συντροφο του γονιου τους.το βρισκω εξαιρετικα εγωιστικο να θελουν οι γονεις τους να περιστρεφουν τη ζωη τους γυρω απ αυτα.βρισκω χειριστικο να ανταγωνιζομαι τον νεο ανθρωπο στη ζωη μιας οικογενειας ενω ξερω πως παντα θα κερδισω.Γιατι αυτη ειναι η αληθεια.δεν ειμαι ρεγουλατορος της ζωης κανενος ακομα κ αν ειμαι το παιδι!οπως απαιτω το ιδιο κ για τη δικη μου ζωη.Μπορω να καταλαβω λοιπον πολυ ευκολα πως θα μπορουσα ανετα να φερω κοσμο σε πολυ δυσκολη θεση.Ναι εχεις θεση στη ζωη του.αλλιως να μην ειχε συντροφο.δεν ειναι ομως θεμα ποιος ειναι κατω η πανω.ειναι θεμα τελειως διαφορετικης "θεσης".Υπαρχει πιθανοτητα να μη σε δεχτει ποτε.εχω γνωρισει πολλα παιδια που δεν αφησαν ποτε τους γονεις τους να ξαναφτιαξουν τη ζωη τους.Υπαρχει ομως κ περιπτωση να σε δεχτει.σε αυτο παιζει ρολο πρωταγωνιστικο ο συντροφος σου.ναι πρεπει να βρει τροπο να συμμετεχεις κ συ.κ με αρκετη προσπαθεια απ την πλευρα σου ισως καποια στιγμη γινει.