Πριν από 50 χρόνια ήταν δύσκολη απόφαση για μια γυναίκα να σπουδάσει. Και για οικονομικούς λόγους και επειδή η ελληνική κοινωνία έθετε το δίλημμα ή νοικοκυριό ή σπουδές. Οι γυναίκες που το έζησαν, ανεξάρτητα από το τι επέλεξαν και ανεξάρτητα από το τι θεωρούσαν εφικτό, καλλιέργησαν στη νεότερη γενιά, που είχε πια τη δυνατότητα να σπουδάσει, το φόβο ότι η δημιουργία οικογένειας είναι εμπόδιο στις σπουδές. Μέχρι πριν 20-30 χρόνια εξακολουθούσε να υπάρχει μια δόση πραγματικότητας: οι νόμοι προστασίας της μητρότητας ή δεν υπήρχαν ή ήταν πολύ ασαφείς, δεν υπήρχαν οι σημερινές κοινωνικές παροχές, οι ανύπαντρες μητέρες απομονώνονταν, τα παιδιά εκτός γάμου και τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών έρχονταν αντιμέτωπα με πολύ ρατσισμό κλπ. Η κοινωνική πρόοδος από τότε ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό αυτό το κλίμα και επίσης από το ‘90 είχαμε μια μεγάλη εισροή μεταναστών με διαφορετική κουλτούρα, π.χ. οι μετανάστες από πρώην κομμουνιστικές χώρες δε φοβούνται ότι η δημιουργία οικογένειας εμποδίζει τις σπουδές ή ότι αποτρέπει τη γυναικεία απελευθέρωση και παντρεύονται νωρίς. Αν και πολλοί νέοι, αναγκασμένοι να επιδίδονται μέχρι τα 18 μόνο στο εξεταστικό σπριντ που θα καθορίσει την είσοδο σε ιδρύματα σπουδών, διαμορφώθηκαν και με μια ανωριμότητα ότι η ζωή μετά τα 18 σημαίνει "με φίλους χαβαλέ/τα μεσημέρια στα καφέ/με γκομενούλες κυριλέ", κατάσταση που ενισχύει το φόβο για τη δημιουργία οικογένειας ενώ μετά την κρίση έκανε πολύ κόσμο να προσγειωθεί πολύ ανώμαλα στη νέα πραγματικότητα και να βγάζει φόβους που στη σημερινή εποχή είναι αβάσιμοι. Γιατί η περίπτωση να σπουδάζει μια νεαρή μάνα, να δουλεύει και να μην έχει ούτε χρήματα ούτε βοήθεια από συγγενείς, φίλους ή τουλάχιστον από το κράτος στη σημερινή εποχή δεν είναι απλά απίθανη, αλλά απολύτως αδύνατο να συμβεί. Δεν είναι όμως και λίγοι οι πιο προσαρμόσιμοι που λόγω της κρίσης έγιναν πιο συνειδητοποιημένοι.