Η αποκλειστική αναμονή των ιδανικών συνθηκών για δράση χαρακτηρίζει ανθρώπους οκνηρούς, φυγόπονους, τεμπέληδες, δειλούς, άτολμους, όπως θες πες τους, που γενικά δεν καταφέρνουν και πολλά στη ζωή τους. Περιμένουν τη θέση στο δημόσιο, μετά σειρά έχει ο διορισμός στην πόλη τους, θέλουν και να μετακομίσουν πρώτα σε μεγαλύτερο σπίτι, καλύτερα να περιμένουν μέχρι να γίνει δικό τους κλπ. Το είδος ευδοκιμεί στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν δίνει αξία στον τρόπο που λειτουργούν. Δεν έχει νόημα να αναφερόμαστε περισσότερο σε αυτούς, γιατί δεν έχουν φτάσει στο στάδιο να επιλέγουν ελεύθερα στη ζωή τους. Και αν δεν μιλάμε για κανέναν πλούσιο κληρονόμο, η πλήρης ανεξαρτησία ενός νέου είναι μια ουτοπία (σαν το αμέρικαν ντρημ) που επειδή πρακτικά δεν υπάρχει όπως πλασάρεται κάνει το άτομο φοβικό, ενοχικό, ευάλωτο και κατά συνέπεια εύκολα χειραγωγίσιμο. Το φυσιολογικό είναι ότι οι νέοι επειδή είναι νέοι, χρειάζονται βοήθεια. Το να δέχονται βοήθεια δεν είναι κακό και δεν μειώνει τα προσωπικά τους επιτεύγματα ούτε σε αριθμό ούτε σε αξία. Εκείνοι που προσπαθούν και παιδιά μεγαλώνουν και δουλειά βρίσκουν και αποταμιεύουν, χωρίς να περιμένουν πότε θα τους έρθουν οι ιδανικές συνθήκες από μόνες τους.