Μέχρι πριν περίπου 2 χρόνια, στο μυαλό μου, η Lifo ήταν ταυτόσημη με την στήλη του Άρη, τα μικροπράγματα. Κάποια στιγμή περιηγήθηκα στο κάτω μέρος της αρχικής ιστοσελίδας και ανακάλυψα τη λιφοχώρα. Αν και είχα κάνει (μάλλον) δυναμική είσοδο, θυμάμαι πως ένιωθα σαν το ψάρι έξω απ'το νερό. Στην πλειοψηφία τους, οι εξομολογήσεις και τα σχόλια παρουσίαζαν τις σχέσεις σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες. Κάθε φορά που σταματάει η μουσική, πρέπει να βρεις μια καρέκλα, όποια να'ναι, και κάτσε. Φυσικά υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις, είτε λόγω αδυναμίας να βρουν ταίρι στο "επίπεδο" (εμφάνισης, μόρφωσης, κλπ) που επιθυμούν, ή λόγω απορρόφησης από άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής.Και αφού πήγα στην Ρώμη μέσω Κων/πολης, να πω ότι βλέπω τα πράγματα όπως τα περιγράφει το Κογιότ στην 2η παράγραφο. Αναρωτιώνται πολλοί, γιατί τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι γύρω μας καταλήγουν μόνοι. Διότι η μπάλα βαραίνει, το άγχος λάνθασμένης επιλογής αυξάνεται καθώς κλείνει η δαγκάνα του χρόνου (τουλάχιστον βοηθάει η εμπειρία) και πρέπει η ευκαιρία να δοθεί την κατάλληλη στιγμή...