Λίγο σαν βλαμμένη δικαιολογία μου ακούγεται.Κάποτε ήξερα κάποιον, ο οποίος διέδιζε τα χειρότερα για τον εαυτό του και αυτοχαρακτηριζόταν άσχημα. 'Οσο κι αν του τόνιζα τα άπειρα θετικά του στοιχεία, όσο κι αν τον έλεγα αστέρι, προτίμησε να κρατηθεί από τα γνώριμα ελαττώματά του για να "δικαιολογήσει" έτσι την συμπεριφορά του. 'Ισως με το γνώριμο ένιωθε ασφαλής ως προς την ταυτότητά του και τις αντιδράσεις των γύρω του, δεν ξέρω.Το θέμα είναι οτι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν αφήνεις να σε αγαπήσουν. Αν δεν έχεις αφήσει κάποιον να σε πλησιάσει και να σε αγαπήσει, δεν μπορείς κι εσύ να αγαπήσεις, γιατί δεν γνωρίζεις καν περί τίνος πρόκειται.Αλυσίδα είναι όλο αυτό και ξεκινά από την γονεϊκή αγάπη που εισπράττουμε κατά την παιδική μας ηλικία.Οπότε θεωρώ άκυρο το συμπέρασμά σου οτι θα αγαπούσε καλύτερα όποιος δεν έχει αγαπήσει ούτε το άντερό του που λένε.
