Αυτό που μιλάμε για το ερωτικό μας παρελθόν μπροστά στους νυν -και δη και στους/στις συζύγους μας- πραγματικά με ξεπερνάει. Ωστόσο, έγινε και ήταν μεγάλη @@@@κία ανυπερθέτως, για σαραντάρηδες ανθρώπους.Ας το πάρουμε ωστόσο από την αρχή. Όταν είσαι σε σχέση, παντρεμένος κ.λπ. είσαι ο κατεξοχήν υπεύθυνος για να προστατεύεις τη σχέση σου. Προφανώς, πολλοί είναι διαθέσιμοι να μοιραστούν ένα κρεβάτι μαζί σου, ωστόσο εκείνοι δεν διακινδυνεύουν την καταστροφή ενός γάμου. Αντιθέτως, εσύ παίζεις κορόνα-γράμματα αυτό που έχτισες.Από την άλλη, στο ηθικό μέρος του πράγματος. Προφανώς, όταν κάποιος μαθαίνει ότι αυτός που διεκδικεί είναι σε σχέση και μάλιστα γάμου, θα πρέπει να κάνει πίσω. Επειδή όμως η συνείδηση είναι πράγμα ελαστικό, δεν περιμένουμε από τους άλλους να προφυλάξουν αυτά που εμείς εκθέτουμε. Κοινώς, αν βάλεις το λύκο στο κοπάδι σου, δε θα φταίει ο λύκος. Αυτός κάνει τη δουλειά που ξέρει.Αυτό το "άντρας είναι δεν αλλάζει" το ακούω βερεσέ. Ναι, καλά κάνατε και τα λάβατε τω κρανίω, αλλά κατά το ήμισυ. Ο σύζυγος δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ως τσούλα την παντρεμένη με την οποία είχε σχέσεις, παρά μόνο αν δέχεται τον ίδιο χαρακτηρισμό για τον εαυτό του. Σίγουρα, δε φέρει την ίδια ευθύνη με την παντρεμένη, καθότι εκείνη έβαζε το γάμο της στον ντορβά, αλλά κι εκείνος υπήρξε ο "λύκος" του παραμυθιού και γνώριζε πού πήγαινε ν' αλωνίσει. Πίτα ολόκληρη και σκύλος χορτάτος δε χωρά σε κανένα παραμύθι. Απλώς ο σύζυγος δυσκολεύεται ν' αναλάβει τις ευθύνες του. Αν είστε σίγουρη για εκείνον, μην τον καταδικάζετε για το παρελθόν του. Της νιότης τα καμώματα... Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να του χαρίζεστε όταν παριστάνει την αθώα περιστερά.