Δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να διαχειριστεί την απώλεια...Χρειάστηκε να συμπαρασταθώ στην κοπέλα του αδερφού μου. Έχασε σε ένα βράδυ τον αδερφό της, ατύχημα με μηχανή. 22 χρονών παλικάρι. Και βρίσκομαι με ένα παιδί 17 χρονών, να προσπαθώ να σταθώ δίπλα της και να της απαλύνω τον πόνο.Και συνειδητοποιώ ότι ο πόνος αυτός δεν μπορεί να λιγοστέψει. Και υπάρχει αυτό το γιατί? αυτό το καταραμένο γιατί που δεν μπορεί να απαντηθεί από κανέναν, μόνο να γυρίζει μέσα στο κεφάλι και να προκαλεί πανικό, πόνο, απόγνωση. Δεν νομίζω ότι μπορούν και οι ψυχολόγοι να βοηθήσουν να διαχειριστεί κανείς αυτην την απώλεια... Για εμένα, πρέπει να κλάψεις, να πενθήσεις όσο χρειαστεί, αλλά να μην χάσεις και το μέτρο... τώρα το πως θα βάλεις φρένο και μέτρο? Πάλι δεν έχω απάντηση... Εύχομαι όμως ολόψυχα δύναμη και κουράγιο...