Όπως είπώθηκε παραπάνω ο ερχομός ενός μωρού είναι αναμενόμενα παράγοντας τεράστιας αναστάτωσης στη ζωή ενός ζευγαριού αλλά λειτουργεί κι ως μεγεθυντικός φακός στα γενικότερα προβλήματα της σχέσης. Απο αυτά που λες υποψιάζομαι ότι ο σύντροφός σου έχει μια γενικότερη απογοήτευση από την ζωή του όπως έχει πάει μέχρι στιγμής. Πράγμα που περιλαμβάνει επιλογές που περιλαμβάνουν τα οικογενειακά αλλά και όχι μόνο! Γι'αυτό είναι θυμωμένος και απομακρυσμένος και δεν έχει να κάνει τόσο με σένα ή το μωρό. Έχει να κάνει με τον εαυτό του πρωτίστως. Δεν ζει όπως θα ήθελε. Και μόνο που αναγκάστηκε εκ των συνθηκών να πάει πίσω σε μια δουλειά που απεχθανόταν είναι για κείνον κάτι που βλέπει ως "θυσία". Επίσης βλέπει τον γάμο ως μεγαλύτερο αλυσοδέσιμο και γι'αυτό δεν θέλει να δεσμευτεί στην φάση αυτή.Θα μου πεις "και ποιός ζει όπως ακριβώς θα ήθελε;" ή "ας μην έκανε παιδί λοιπόν". Και θα έχεις δίκιο...Αυτό αν το καταλάβεις όμως (ότι δεν είναι κάτι που έχει εναντίον σου ως πρόσωπο) θα σου σηκώσει μεγάλο φορτίο και ενοχής και ευθύνης από τους ώμους σου και θα νιώσεις πιο έτοιμη να κάνεις πράξεις που θα βοηθήσουν να προβείτε σε λύσεις. Η πρώτη προτεραιότητα τώρα είναι το μωρό. Φρόντισε να έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Και αυτό σημαίνει φρόντισε και τον εαυτό σου. Μην σκέφτεσαι ότι αν χωρίσεις δεν θα βρεις άλλον άντρα. Αυτό είναι σκέψη (όχι ενδεδειγμένη αλλά θα το πούμε μετά) για 2-3 χρόνια από τώρα που θα έχει "ξεπεταχτεί" το μωράκι σου. Προς το παρόν επικεντρώνεσαι στο τι μπορείς να κάνεις για την παρούσα οικογένεια μήπως και φτιάξει η κατάσταση σιγά σιγά. Πολλοί άντρες παρατηρώ λαχταρούν να κάτσει η γυναίκα τους και να τους πει με ειλικρίνεια και χωρίς να ΖΗΤΑΕΙ πράγματα ότι καταλαβαίνει ότι έχουν παράπονα και να τους αφήσει να τα βγάλουν από μέσα τους. Μην ξεχνάς ότι η κουλτούρα μας δεν ευνοεί οι άντρες να κάνουν ψυχικό ξεφόρτωμα κι έτσι κρατάνε όλη αυτή την μαυρίλα μέσα τους και τελικά γίνονται πιο σκατά τα πράγματα. Κάθισέ τον κάτω σε κάποια καλή κι ήσυχη στιγμή λοιπόν κι άσε τον να ανοιχτεί και να πει όλα αυτά που τον βασανίζουν. Μην του μιλήσεις. Μην υπερασπιστείς τον εαυτό σου σε τίποτα. Μην διαμαρτυρηθείς ή φέρεις αντίρρηση. Άσε τον να μιλήσει. Η μια κουβέντα θα φέρει την άλλη κι ίσως κατά την μέση μπορεί και να θυμώσει αλλά στο τέλος θα διαπιστώσει ότι του έκανε καλό που τα έβγαλε. Εσύ μόνον ακούς. Και θα σκεφτείς σε δεύτερο χρόνο όλα αυτά που είπε. Και τότε θα κρίνεις αν υπάρχει ή δεν υπάρχει σωτηρία. Μέρος του ερωτικού στοπ πιθανόν είναι αυτή η απογοήτευση. Επομένως θα φτιάξει συν τω χρόνω με το φτιάξιμο της συναισθηματικής ισορροπίας. (Δεν βοηθάει και το πρόγραμμα του μωρού κι η δική σου κούραση υποψιάζομαι). Αν βέβαια δεν παίζει κάτι άλλο εκτός σπιτιού (αλλά φαντάζομαι θα μας έριχνες κάποιον υπαινιγμό τότε). Δεν είναι εύκολη κατάσταση αλλά η εκλογίκευση πάντοτε βοηθάει.
