Οι νοσοκομειακοί γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ, πρέπει να είναι όλοι άξιοι αγάπης και σεβασμού από όλους μας.Πάντα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, πολύ περισσότερο τώρα, που δεν είναι μόνον η κούραση, αλλά και η έκθεση στον κίνδυνο που βάζουν τον εαυτό τους, για να είναι συνεπείς στην αποστολή τους. Εύχομαι - και μακάρι να το προλάβουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου να το ζήσουν -, να αναχθεί η Υγεία σε πρώτη προτεραιότητα - υπερκομματικά - της πολιτικής τάξης της χώρας. Χωρίς υγεία, τι να τα κάνεις όλα τα άλλα ; Μόλις τώρα βλέπω στις ειδήσεις τα νέα από την Ιταλία, όπου ένας γιατρός ζητάει - καταφανώς απεγνωσμένα - ενίσχυση στο προσωπικό, γιατί έχουν φτάσει "σε απελπιστική κατάσταση". Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε την βαρύτητα και την αξία του έργου του νοσηλευτικού προσωπικού ειδικά με αυτή την δοκιμασία, θα πρέπει ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΕΤΡΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΟΣΩΝ ΘΑ ΝΟΣΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΟΥΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ.Όποιος δεν το κάνει, είναι οιονεί υπεύθυνος για τις ζωές των γιατρών και νοσηλευτών και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, ΑΛΛΆ ΤΟΥ "ΙΔΙΩΤΗ" (του ηλίθιου δηλαδή, του "idiot" στα αγγλικά - όπως "δανείστηκαν" οι Άγγλοι την δική μας λέξη).