Συμφωνώ σε έναν βαθμό με τον επιστήμονα που έγραψε για τα 75. Για να πω όμως την αλήθεια μου, σήμερα στα 50 μου σχεδόν, τα θεωρώ πολλά και τα 75. Τη χαίρομαι πολύ τη ζωή μου αλλά δεν καταφέρνω να σκεφτώ τον εαυτό μου ηλικιωμένο και ανήμπορο....Πέρα απ'ολα αυτά είμαι και Καβαφικος. Ιδού πως αντιμετώπιζε ο μεγάλος Αλεξανδρινός τα γηρατειά :“Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένακάθονται των γερόντων η ψυχές.Τι θλιβερές που είναι η πτωχέςκαι πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνεη σαστισμένες κι αντιφατικέςψυχές, που κάθονται —κωμικοτραγικές—μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα."Υπερβολικός θα μου πεις. Ναι, σαφώς αλλά σε έναν βαθμό ίσως να έχει κάποιο δίκιο.