Πόσο ματώνει όλη η ζωή μου που δε ζει ο πατέρας μου για να διαβάσει αυτό το άρθρο. Ή το Πέρασμα Αντίκρυ. Μια σιωπή θυμάμαι και από λίγες ξώφαλτσες κουβέντες που έπιανα, το μόνο που ήξερα ήταν πως από μια ατυχή συγκυρία, από 8 χρονών, έζησε στη φυλακή, ενώ άκουγα και για μια γενναιόδωρη γιαγιά που τον μεγάλωσε στο σπίτι της μαζί με τα παιδιά της. Και δεν έβγαζε νόημα, πότε ήταν σε σπίτι, πότε σε φυλακή. Καταλάβαινα όμως ότι ο μπαμπάς μου έζησε κάτι πολύ σοβαρό γιατί πάντα έλεγε "εμένα η ζωή μου είναι για να γίνει βιβλίο, αλλά δε θα το αφήσουν να δημοσιευτεί". Και του υποσχόμουν ότι όταν μεγαλώσω, εγώ θα το γράψω μπαμπά και όποιος πάει να μ'εμποδίσει να του κάνω μήνυση! Ήμουν σαν τ'αγοράκια που μ' ένα ξύλινο σπαθάκι αποκρούουν τον αέρα αλλά στην ψυχή τους, έχουν σώσει τον κόσμο. Όταν άνοιξαν τα σύνορα και επέστρεψε, πέρασε στρατοδικείο. Σαν να τον έβλεπα κάθε φορά που ανέφερε τον διάλογο, να λέει με πικρό χαμόγελο, που δε ζητούσε ωστόσο χάρη, "εμένα βρήκατε να δικάσετε μωρέ; επειδή βασανίστηκα που αρνήθηκα να γίνω κατάσκοπος;"Ματώνει η ζωή μου όταν θυμάμαι πώς έζησε ο πιο αγαπημένος άνθρωπος που είχα σ'αυτή και ταυτόχρονα, δεν μπορώ να σκεφτώ πολυτιμότερο κληροδότημα για ένα παιδί όπως αυτό του πατέρα μου, που έζησε αυτή τη ζωή, και έζησε την υπόλοιπη με τέτοια γενναιοδωρία, αξιοπρέπεια, συνέπεια και ισορροπία, χωρίς να του χαριστεί ποτέ μια στάλα ευκολίας.Τη δική του τραγωδία δεν κατάφερε να τη γράψει κανείς, είναι όμως μια μικρή (και πικρή) παρηγοριά αυτό το άρθρο.