Σε περίπτωση που δεν έχεις βρεθεί προσωπικά μπροστά σε τέτοιο συμβάν (δεν στο εύχομαι), να σε ενημερώσω για τα εξής:Πρώτα επικρατεί σε όλον τον σταθμό μια παγωμάρα, σοκ, μέχρι το πρώτο άτομο να "σπάσει" τον πάγο (bystander effect, δεν γνωρίζω πως λέγεται στα Ελληνικά), συνήθως με ουρλιαχτά. Ελάχιστα άτομα θα κινηθούν προς το συμβάν. Όταν μου έτυχε μιλάμε για κλάσματα δευτερολέπτου, δεν πρόλαβε να κουνηθεί κανείς. Σε συνάδελφο έτυχε να την γλυτώσει ο άνθρωπος που πήδηξε, όμως το τραύμα από το σοκ παραμένει. Δυστυχώς μέχρι τώρα, στην χώρα που κατοικώ, μόνο άσχημες περιπτώσεις μου έχουν τύχει, από συγκάτοικο μέχρι αγνώστους κι εγώ συνήθως επιβάτης σε τρένο. Ευτυχώς την μία φορά που ήμουν άμεσα εκεί, δεν είδα ακριβώς μπροστά μου την κατάληξη του ατόμου. Διαφορετικά είναι καθημερινό φαινόμενο εδώ και συνεχώς υπάρχουν καθυστερήσεις κυρίως σε τρένα που κάνουν μεγάλες διαδρομές. Και να σε ρωτήσω λοιπόν το εξής, γιατί είναι εύκολο να μιλάς έξω από τον χορό: Πως προτείνεις, ακόμη και σε μια ανεπτυγμένη χώρα, να "εκπαιδευτούν" εκατομμύρια ανθρώπων; Να αρχίσουμε να πετάμε κόσμο στα τρένα και να καθοδηγήσουμε τον κόσμο στην "σωστή" συμπεριφορά/αντίδραση; Να στείλουμε ψυχολόγους/νοσηλευτές, κλπ. να μιλήσουν στον κόσμο; Ή να κάνουμε όλοι από τα γενοφάσκια μας μαθήματα ζίου ζίτσου, μήπως και πλακώσουμε τον υποτιθέμενο θύτη, στην πολύ μικρή περίπτωση που δεν πρόκειται για αυτοκτονία;; Πως ή που να γίνει μια τέτοια εκπαίδευση; Και ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Νομίζω πως δεν υπάρχει προετοιμασία για κάτι τέτοιο και πως η πρόληψη (βλ. τηλέφωνα βοήθειας, συζήτηση, ψυχοθεραπεία, κλπ.)είναι πιο ρεαλιστική. Ας αρχίσετε επιτέλους όλοι π.χ. με μια εκπαίδευση πρώτων βοηθειών, που έχει μαλιάσει η γλώσσα μου να το λέω σε οικογένεια και φίλους και κανείς δεν πάει παρόλο που ακόμη και στην Ελλάδα προσφέρεται δωρεάν, μήπως και σας απαντηθούν ερωτήσεις σε γενικά θέματα που συζητιούνται εκεί, και μετά βλέπουμε για τα υπόλοιπα.