Κάποιες σκέψεις για την ερμηνεία αυτού του ρατσισμού.Τους τελευταίους αιώνες, αντίθετα με τους περισσότερους Ευρωπαίους, οι Έλληνες όχι μόνον δεν είχαν αποικίες, για να εξοικειωθούν με Ασιάτες ή Αφρικανούς από τη θέση του κατακτητή, αλλά τουναντίον υπήρξαν υπόδουλοι μιας μουσουλμανικής υπερδύναμης, με όση εχθρότητα μπορεί να έχει εγγραφεί στο κύτταρο των κατακτημένων, που υπήρξαν. Ως εκ τούτου τους «αλλόφυλους» και τους «αλλόθρησκους» δεν τους βλέπουν όπως οι άλλοι: -ούτε με την επιείκεια και κάποιες τύψεις του αλλοτινού δυνάστη, -ούτε με την «προστατευτική» υπεροψία του μέντορα που τους έχει «εκπολιτίσει». Όταν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ ή στις Βρυξέλλες ζούσαν πλήθη Ασιατών ή Αφρικανών, που μιλούσαν άπταιστα τις γλώσσες των χωρών που τους είχαν κατακτήσει, στην Αθήνα δεν έβλεπες ούτε έναν εκπρόσωπο άλλης φυλής. Μα ούτε έναν στην κυριολεξία.Μήπως κάτι σημαίνουν αυτά...
Σχολιάζει ο/η