Δεν μου κάνει καμία κατάπληξη πια. Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι καλά. Παντού μια κατήφεια, μια στεναχώρια μόνιμη. Είμαι πενήντα ετών, δεν βρίσκω πουθενά δουλειά, κανείς στην Ελλάδα δεν προσλαμβάνει γυναίκες άνω των σαράντα ακόμα και για καθαρίστριες, θέλουν προϋπηρεσία. Να ζω με την κατάκοιτη μητέρα μου, οι λογαριασμοί να έρχονται κάθε μήνα, η κάθε μερα να είναι ένας αγώνας για την επιβίωση. Κοροϊδία και κοινωνικώς αποκλεισμός. Δεν ξέρω τι προβλήματα αντιμετώπιζε η γυναίκα αλλά μην βρεθεί κανείς να γραψει πως ήταν δειλή. Θέλει πολύ θάρρος να φύγεις από αυτόν τον κόσμο που δεν νοιάζεται κανείς για κανέναν πια.
