Ήθελα ναχα μονο τον τροπο στα κρυφα να ακούω τη φωνη της,να ξέρω αν είναι καλά..δε με νοιάζει κάτι άλλο .έχουμε να μιλήσουμε τόσες μέρες κ βάζω τοσα στο νου μου,κλαιω συνεχώς,ειτε μονη ειτε με άλλους να μαι σηκωνομαι κ φεύγω..κ αν ξέσπασω σε γέλια σταματάω αποτομα κ τη σκέφτομαι..δε ξέρω πως είναι,πως περνάει...Και αν ήξερα? Τι θα μπορουσα να κάνω? Θα μαφηνε να τη βοηθησω,θα με ηθελε να ασχολούμαι? Κ γω θα μπορουσα να τα κάνω ?Δεν μπορω να τη σκεφτώ με άλλον ανθρωπο ..δεν μπορω να μην μπορω να την αγκαλιασω με όλη της την προθυμία .εχγ γινει ενα σκουπίδι που δεν μπορω να δωθω ολοκληρωτικά για κεινη,όπως στην αρχή..κ όχι φιλικά? Τι σοι φιλικό είναι να σου λένε σαγαπαω κ να κλαινε στο τηλέφωνο για σένα αλλά το όριο πια να είναι στο φιλικό? Με πόνεσε αυτό πολύ να προσπαθήσω να το δέχομαι.δεν αντεξα κ όπως λες εγωιστικά πλεον έφυγα..και ουτε ξερω που πάω χωρίς εκείνη στο πλάι μου..δεν μπορω να σκέφτομαι πως τελειωσε έτσι,πως τελειώσαμε εμείς έτσι,πως πια πεθαναμε ουσιαστικά η μια για την αλλη..κ όχι,γ μένα δεν μπορεί να συμβει