#7, εγώ θα πρότεινα να δοκιμάσεις την αντίθετη τακτική. Να την φέρεις αντιμέτωπη με τις επιλογές της και τη στάση της. Να της τα χώσεις στα ίσα, ευγενικά μεν γιατί την αγαπάς αλλά to the point. Η μητέρα μου συνήθιζε να μπαίνει στο ρόλο του θύματος (όχι σε αυτό το βαθμό βέβαια) και την έπιανε το παράπονο ότι θυσιάστηκε και κανείς δεν τη σκέφτεται κλπ κλπ και της απάντησα ότι αν θέλει κάτι αρκεί να το ζητήσει και να μην περιμένει να μαντέψουμε τις επιθυμίες της. Άμα δεν κλάψει το μωρό δεν το ταΐζει η μάνα της είπα. Και αν θέλει να αλλάξει τη ζωή της, ας το ξεκινήσει μόνη της και εγώ θα την στηρίξω. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω εγώ τη ζωή της. Απ'ότι φαίνεται το κατάλαβε. Και συνεχώς την ενθαρύνω να διεκδικεί αυτά που θέλει.