#1 Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που περιγράφεις. Έχει υπάρξει και δικό μου πρόβλημα στα 9 χρόνια που ασχολήθηκα με το tango. Ελάχιστες ντάμες μπορούν να καυχηθούν ότι από τη μέρα που ξεκίνησαν γίνονται ανάρπαστες σε κάθε milonga. Από την εμπειρία μου, λοιπόν, μπορώ να σου πω με σιγουριά τα εξής: α) Ο κανόνας "η ντάμα δε ζητάει ποτέ έναν καβαλιέρο" ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ, τουλάχιστον όχι καθολικά. Αφ' ενός, οργανώνονται milongas με θέμα "η εκδίκηση της ντάμας", στις οποίες επιλέγει αποκλειστικά η ντάμα. Δε γίνεται να μη σου έχει τύχει καμία στα 10 χρόνια που χορεύεις. Αφ' ετέρου, ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζονται και έχει σπάσει προ πολλού ο πάγος, είναι πιο εύκολο να προτείνει η ντάμα. Άρα, ίσως πρέπει να επιδιώξεις τις κατάλληλες φιλικές επαφές.2) Μου έχει τύχει τη μια βραδιά να με ζητάνε ο ένας μετά τον άλλο να χορέψουμε, την άλλη να μη σηκωθώ από την καρέκλα μου ούτε για ένα χορό. Να σημειωθεί ότι χορεύω τουλάχιστον αξιοπρεπώς, για να μην πω ότι με θεωρούσαν από τις "δυνατές" ντάμες. Οπότε, πώς εξηγείται αυτό το "όλα ή τίποτα"...? Η απάντηση είναι: πολλοί παράγοντες. Από τη μία, είναι η ψυχολογία των καβαλιέρων, η οποία είναι κυμαινόμενη: άλλος θέλει να χορεύει μόνο με αρχάριες, για να νιώθει ότι έχει το πάνω χέρι. Άλλος θέλει να χορεύει μόνο με προχωρημένες, επειδή θεωρεί ότι ανεβαίνουν οι μετοχές του ή ότι όντως εξελίσσεται χορευτικά. Άλλος τυχαίνει να είναι κουρασμένος εκείνη τη βραδιά και θέλει να χορέψει μόνο με 1-2 ντάμες που "κουμπώνουν" εύκολα μαζί του και δε χρειάζεται να καταναλώσει πολλή ενέργεια για να επικοινωνήσουν. Και βρίσκεσαι εσύ να μη μπορείς να ενταχθείς σε κανένα από αυτά τα κουτάκια, οπότε μένεις στην απ' έξω.3) Λες ότι έχεις κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είσαι καθαρή, εμφανίσιμη και ευχάριστη, ώστε να σε επιλέξουν. Και σε πιστεύω. Αλλά το να σε επιλέξουν είναι και αυτό πολυπαραγοντικό. Καλώς ή κακώς, τη μεγαλύτερη ζήτηση την έχουν οι ντάμες που είναι έντονα εξωστρεφείς (είτε ειλικρινά, είτε προσποιητά): χαιρετάνε τους πάντες, πάντα χαμογελαστές, έχουν μια καλή κουβέντα ακόμα και για τον πιο αρχάριο, συμπεριφέρονται σαν να είναι ο φυσικός τους χώρος εκεί μέσα. Σίγουρα θα τις δεις αν κοιτάξεις εκεί που συχνάζεις. Μάθε από αυτές. Πέρα από αυτό, σε πολλές milongas εφαρμόζεται το cabeceo, δηλ. ο καβαλιέρος συνεννοείται με τη ντάμα κοιτάζοντάς τη. Αν εκείνη συμφωνεί, γνέφει θετικά και συναντιούνται στην πίστα. Μήπως αυτό γίνεται και στις milongas όπου πηγαίνεις? Σ' αυτήν την περίπτωση, αντί να περιμένεις να έρθει ο άλλος να σταθεί μπροστά σου και να σε πάρει από το χεράκι, έχε το νου σου μήπως σε κοιτάζουν και δεν το αντιλαμβάνεσαι.Μετά από όλα αυτά, η συμβουλή μου είναι: αν στ' αλήθεια σ' αρέσει ο χορός αυτός και είσαι διατεθειμένη να το παλέψεις, προσπερνώντας τα κακώς κείμενα του χώρου (που είναι αρκετούτσικα), είσαι σε καλό δρόμο. Ξεκίνα όμως να δείχνεις ότι το απολαμβάνεις γενικά, όχι μόνο το χορό αλλά και τη βραδιά συνολικά, τη μουσική, την παρέα. Το να κάθεσαι μουτρωμένη στην καρέκλα σου (εγώ το έκανα και δεν το καταλάβαινα κιόλας) δε θα προσελκύσει κανέναν. Και για να θυμηθώ τα λόγια μιας παλιότερης από μένα ντάμας, όταν κάποτε ανταλλάσσαμε προβληματισμούς και παράπονα: "έτσι είναι το tango: περιμένεις όλο το βράδυ για εκείνα τα 15 λεπτά που θα σε πάνε στον Παράδεισο".Ελπίζω να βοήθησα :)
