Εκτός του ότι θεωρώ το δίλημμα που μας τίθεται επίπλαστο και γι' αυτό επιλέγω τη λύση της αποχής (με την έννοια του δε θα διαλέξω σκοινί να κρεμαστώ/δε θα νομιμοποιήσω με την ψήφο μου κανενός τύπου καταστροφή), έχω να προσθέσω και το εξής: Το μόνο μας (όπως λέχθηκε παραπάνω) πολιτικό δικαίωμα δεν είναι το δημοψήφισμα ή οι εκλογές. Είναι και το συνέρχεσθαι στους δρόμους. Είναι και η απεργία στους χώρους δουλειάς. Διαβάζοντας αυτές τις μέρες το "Οι μέρες αφηγούνται" του Eduardo Galeano, ξαναθυμήθηκα πότε οι λαοί γράφουν ιστορία. Πότε γίνονται υποκείμενο των εξελίξεων και όχι παθητικοί δέκτες μέτρων κι άλλων μέτρων ή πολιτικών που τους κρατούν στη γωνία.