Γενικότερο σχόλιο αυτό για τις πάμπολλες ερωτήσεις που έρχονται για γονείς στην Α μπα.Λοιπόν έχω μια θεωρία για τους γονείς(δεν είμαι ακόμα γονιός η ίδια οπότε είναι καθαρά υπό το πρίσμα του παιδιού). Μέχρι περίπου τα 13 μας ό,τι μας πουν είναι νόμος και το ακολουθούμε θέλουμε δεν θέλουμε. Αυτό σημαίνει ότι για 13 ολόκληρα χρόνια ασκούν απόλυτη εξουσία σε έναν άλλο άνθρωπο. Άλλοι μεθούν με πολύ μικρότερης διάρκειας εξουσία.Κι έρχεται μια ωραία πρωία που το παιδί δεν δέχεται αυτά που λένε οι γονείς σαν να είναι νόμος του κράτους, αρχίζει και τα αμφισβητεί και διαμορφώνει τη δική του άποψη για το πώς θα ζήσει τη ζωή του. Ελάχιστοι γονείς δέχονται την καινούργια κατάσταση με νηφαλιότητα, ίσως και καμάρι που τα παιδιά τους ωριμάζουν και γίνονται ξεχωριστοί και ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι όμως προσπαθούν μέχρι το τέλος της ζωής τους να ξαναβρούν τη χαμένη εξουσία και τον έλεγχο που ασκούσαν στα παιδιά τους. Στην προσπάθεια τους αυτή τους δημιουργούν εσκεμμένα τύψεις, ενοχές, δείχνουν απογοήτευση γιατί το παιδί χαράσσει το δικό του δρόμο, με τον οποίο εννοείται διαφωνούν.Το παιδί, κατά τη γνώμη μου, οφείλει στον εαυτό του να χαράξει τη δική του πορεία ανεξάρτητα από το τι λένε οι γονείς του και να ξεπεράσει το αίσθημα της απόρριψης από τον γονιό που τον κατακρίνει για τις επιλογές του. Και να προσπαθήσει να μην επαναλάβει το λάθος στα δικά του παιδιά.