@3Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι φίλοι των γονιών μου ήταν πιο οικογένεια από την "κανονική" οικογένεια. Τους έβλεπα πολύ πιο συχνά, έχω πολλές αναμνήσεις μαζί τους, και, το βασικότερο, πάντα ήταν εκεί για μένα, σε βαθμό και με τρόπους που η εξ αίματος οικογένεια δεν ήταν. Γι'αυτό το λόγο μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι η παρέα, με όρους στενών φίλων που μοιράζονται τη ζωή τους, είναι απλά ένα στάδιο, μια φάση της νεότητας που περνάει όταν κανείς παντρεύεται και κάνει παιδιά. Κι αν αυτοί είναι οι άνθρωποί σου, αυτοί με τους οποίους επικοινωνείς, αυτοί με τους οποίους έχεις ζήσει από τα δεκαεννιά σου, αυτοί με τους οποίους θέλεις να τρως τις Κυριακές τα μεσημέρια σαν σε διαφήμιση του Βιτάμ..? Δεν λέω ότι αυτός είναι ο κανόνας, ούτε παραβλέπω πόσο βαθιά εμπεδομένος είναι ο θεσμός της οικογένειας στην ελληνική κοινωνία, ωστόσο δεν μπορώ να υποβιβάσω την παρέα (τουλάχιστον όπως αυτή παρουσιάζεται σε λίγο γραφικές, οριακά καλτ σειρές, με τα χιλιάδες σεναριακά κενά και τη μη ρεαλιστική πλοκή, που όμως συντίθενται από αληθινούς, ουσιαστικά δεμένους φίλους) σε μια επουσιώδη κοινωνική σχέση που πηγάζει από την αναγκαιότητα και τη συγκυρία.. Αντίθετα νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι πιο βαθύ, καθόλου περιοριστικό, χωρίς ρόλους τύπου ο υπεύθυνος γονέας και το ανώριμο μικρό, αλλά με πολλά συναισθήματα και βιώματα και επικοινωνία.. :)
Σχολιάζει ο/η