Οσο περνα ο καιρος κ κανω ενα προχωρημαβαθυτερο μες στην παραδοχη,τοσο καταλαβαινωγιατι βαραινεις κ αποχτας τη σημασιαπου δινουν στα ερειπια οι ανθρωποι.Εδω που ολασκουπιζονται,τα μαρμαρα κι οι πετρες κι η ιστοριαμενεις εσυ με την πυρακτωμενη σου πνοη για να θυμιζειςτο περασμα αναμεσα στην ομορφια,τη μνημηεκεινου που εσιγησε ανεπαισθητα εντος μουσφαδαζοντας στην ιδια του καταρρευση κι ακοματους αλλους που ανυποπτοι μες σε βαθυν υπνο διαρρεουν.Οσο περνα ο καιρος κ προχωρω βαθυτεραστο ακινητο φθινοπωρο που μαλακωνει πλενονταςμε φως τα πεζοδρομια,τοσο βλεπωστη χρυσωμενη δωρεα του ηλιου μια εγκαταλειψηγια οσα περιμενω κ δεν πηρα,για οσαμου ζητησαν κ αρνηθηκα μη εχοντας,για οσαμοιραστηκα απερισκεπτα κ μενωξενος κ κουρελιαρης τωρα.Μα οτανμες στη θρυμματισμενη θυμηση αναδευωερειπια,βρισκω αποκριση βαθια γιατι τα μαρμαρακι οι πετρες κι η ιστορια μενουν για να θυμιζουντο περασμα σου αναμεσα στην ομορφια -αποκρισηγια οσα περιμενω κ δεν πηρα.Ερειπια της Παλμυρας - Νικος Αλεξης Ασλανογλου